8 Juni 2018 zijn we getrouwd en twee dagen na onze trouwdag had ik een positieve test in mijn handen. Totaal onverwacht. Mijn eerste zwangerschap was een enorme verrassing. Alles verliep van een leien dakje. De eerste 12 weken was ik af en toe misselijk, maar na 15 weken was het alleen maar genieten. Onze dame was een ontzettende druktemaker. Des te verder mijn zwangerschap vorderde, des te meer ik me zorgen begon te maken. Mijn gevoel vertelde me keer op keer dat er iets fout zou gaan in de zwangerschap, maar dit gooide ik op m’n hormonen. We gingen gewoon door!
Woensdag 23 januari
Afgelopen avond was Sophie minder druk dan normaal. In de ochtend werd ik vroeg wakker en legde zoals gewoonlijk mijn hand op mijn buik. Normaal reageerde ze direct als ik dit deed, maar ik voelde deze keer niets. “Misschien ligt ze lekker te slapen’, dacht ik. Ik sprak mijn zorgen uit over onze dochter naar mijn man, maar een aantal minuten hierna voelde ik een zachte beweging. Pfoe, ze was gewoon lekker rustig. Dat dit de laatste beweging was die ik zelf zou voelen, had ik me op dat moment nooit kunnen voorstellen…
’s Middags had ik haar weer lang niet gevoeld. Ik begon me een beetje zorgen te maken, maar ik durfde eigenlijk niks te zeggen. “Als ik nou rustig op bed ga liggen, op mijn linkerzij, duwt ze vast weer tegen mijn hand”, was mijn gedachte. Ik heb 10 tot 15 minuten gelegen en weer voelde ik niets. Lichtelijk in paniek liep ik naar mijn man. ‘Lieve schat, er is vast niks aan de hand. Maar als je het niet vertrouwt, bel maar even de verloskundige’, stelde hij voor. Gelukkig werd er snel opgenomen. De verloskundige was niet in de buurt, maar ik mocht wel langs komen bij de dienstdoende verloskundige. In de auto bereidde ik mezelf al vast voor. “Zal het hartje nog kloppen? Is ze er nog? Heb ik te lang gewacht?”, schoot er door mijn hoofd. Toen we binnenkwamen, konden we direct doorlopen. Ik mocht gaan liggen en de verloskundige vond direct een kloppend hartje. Wat een opluchting! Alles was in orde, maar volgens het protocol moesten we wel langs het ziekenhuis voor een hartfilmpje van de baby. ‘Moeten we geen tas ophalen thuis?’, vroeg ik aan de verloskundige. ‘Nee hoor meid, er is niets aan de hand. Ga maar snel en vanavond lekker rustig aan doen thuis’. In het ziekenhuis werden er twee banden (hartslag en bewegingsmeter oftewel CTG) om mijn buik aangebracht en ik mocht rustig gaan liggen. Dit zou maximaal een half uurtje duren. We zagen het hartje kloppen. Ik maakte nog een opmerking over een rare lijn, maar we dachten er verder niet over na. Na ongeveer 10 minuten vloog de deur open en kwam de gynaecoloog binnen met een echo apparaat. ‘Mevrouw, we zien vreemde dingen op het filmpje. We maken alvast een echo’. Prima, maar waarom mocht ik niet mee kijken? ‘Maak haar direct klaar voor de operatie. Ze krijgt NU een keizersnee. Nee, we hebben geen tijd voor een ander bed. NU!’, riep ze direct. Ik was verbaasd: “NU? Uh, Wat? Dat kan niet! Wacht, wat?” ‘Geen tijd om het uit te leggen mevrouw Peeters, sorry!’. Ik moest snel m’n kleding uittrekken, alles op een hoopje. Ik kreeg een operatiehemd aan en allerlei prikken en drankjes door elkaar. Iets tegen misselijkheid, spugen en pijn. Ik werd op een bed in een spoedlift gereden en naar de O.K. gebracht. Daar stond iedereen al in operatiekleding klaar. De anesthesist stelde zich voor, verdoofde mijn rug plaatselijk en plaatste de ruggenprik. Direct daarna moest ik gaan liggen en begonnen ze. Dit leek wel een droom. Dit gebeurde toch niet echt!? “Alsjeblieft, ik wil niet. Word wakker!”, dacht ik nog eventjes. Daar was ineens onze dame, om 10 voor half 6 geboren, onze prachtige Sophie. Maar, ik hoorde geen gehuil. Ik zag geen beweging. Na een kleine minuut, dat wel een uur leek te duren, hoorde ik een heel zacht huiltje. Onze dame, met een Apgar van 4/6/8, werd even naast mijn hoofd gebracht en direct weggereden. Ik kon haar geen eens aanraken. Mijn man liep met haar mee. Ik bleef achter met een hoofd vol vragen en onduidelijkheden. Maar er was ook blijdschap en dankbaarheid dat ze er was en dat ze leefde. Eén uur later mocht ik naar haar toe, in mijn bed naar de NICU. Daar lag ze, onze mini, onze doorzetter, sterke dame. Allemaal plakkertjes, slangetjes en bliepjes om haar heen. Misschien moest ze naar Groningen, misschien moest ze gekoeld worden. Ze heeft best wel zuurstoftekort gehad, maar de doktoren wisten niet hoeveel en of er schade was. Haar spieren waren helemaal verzuurd en ze lag aan de beademing. Gelukkig, na een paar uur, begonnen haar spiertjes te werken en deed haar valreflex het toch.
De nacht begon ik direct met kolven. Ik wilde haar zo graag het beste van het beste geven. Deze gedachte, haar foto en de livecam haalde me door de nacht. En toen, de volgende ochtend, mocht ik haar eindelijk vasthouden. Eindelijk voelde ik haar warme lijfje tegen me aan. Ze ruikte precies zoals ik me had voorgesteld en wat was ze mooi! Gelukkig ging het goed. Ze was van de volledige beademing af, kreeg een ‘brilletje’ dat ervoor zorgde dat haar longblaasjes makkelijker zuurstof konden opnemen.
Na 4 a 5 dagen dronk ze zelfstandig bij mij. Na 5 dagen stopte ze met afvallen en na 6 dagen mochten we gelukkig naar huis. Blij. Opgelucht. Maar het was ook onzeker en spannend! Achteraf bleek mijn placenta heel erg verkalkt en waren er bloedingen te zien. Natuurlijk heb ik ook de vraag gekregen of ik heb gerookt tijdens mijn zwangerschap, maar wat ben ik blij dat ik direct was gestopt. De reden dat mijn placenta er zo uit zag, wisten ze niet. Bij een eventuele volgende zwangerschap staan we onder strenge controle van het ziekenhuis. De kans dat dit opnieuw gebeurt is ongeveer 20 tot 25%.
En hoe is het nu met Sophie? Ze is een hele bewegelijke dame van 7.5 maand. Ze kletst ons af en toe de oren van het hoofd, wel in babytaal natuurlijk! Ze krijgt nog steeds borstvoeding, maar eet ook met ons mee. Ze houdt van gezelligheid en heel veel knuffelen met mama. En dat blijven we doen. Het meest kostbare geschenk ooit, deze meid!
MARISKA
