Mijn liefste,
Je bent nog maar een klein meisje van vijf jaar en net zoals het hoort is jouw leven nog een sprookje dat bestaat uit plezier, verwondering, fantasie en magie. Toch word je al geconfronteerd met grote levensvragen, zoals: “Waarom woont papa niet meer bij ons?” Je bent oud genoeg om je te herinneren dat papa nog geen half jaar geleden bij ons woonde. We vormden een gezin: jij en je kleine zus, papa en ik. Je weet wat er allemaal veranderd is en je voelt alles wat er bij komt kijken. Toch ben je aan de andere kant weer te klein om alles echt te snappen. Want hoe leg ik jou uit dat deze beslissing de beste oplossing was? Dat papa en ik het écht wel geprobeerd hebben, meer dan een paar keer… Maar dat het gewoon niet meer werkte? Ik zie de verdriet in jouw ogen en voel de pijn in je stem elke keer als we herinneringen ophalen, als we foto’s bekijken van de afgelopen jaren. Het is hartverscheurend mijn lieve schat, omdat een deel van jou altijd zal wensen dat we op een dag weer allemaal samen zullen zijn. Het doet me vreselijk veel pijn dat hoe hard je ook wensen zal, wij deze wens voor jou niet kunnen laten uitkomen. Want welke moeder gaat ’s avonds graag naar bed wetende dat ze de wens van haar kind niet kan waarmaken? Mijn hart breekt in duizenden stukjes en de tranen rollen over mijn wangen…
Ik wil dat je weet dat ik dit nooit voor jou en je kleine zus gewild heb. Ik heb het gevoel dat ik gefaald heb als moeder, omdat ik jullie niet kan geven wat elk kind zou moeten hebben: een gelukkig gezin, een mama en een papa samen. Ik begin te trillen en mijn ogen vullen zich weer met tranen als ik denk dat wij een gat in jouw hart hebben gemaakt. Dat er hierdoor te snel een einde is gekomen aan de ‘happily ever after’ waar jij nog in zou moeten geloven. Soms is de juiste beslissing gewoon niet de makkelijkste of de leukste. Ik zou willen dat er een makkelijkere manier was om je dit uit te leggen, maar die is er niet… Ik hoop echt dat je jezelf niet als de oorzaak ziet van dit alles, want het blijkt dat kinderen zichzelf vaak de schuld geven. Het voelt als een mes in mijn hart, de gedachte dat jij misschien denkt dat het allemaal jouw schuld is. Echt lieve schat, ik hoop dat je weet dat dat NIET zo is!! Jij bent perfect zoals je bent. Het breekt me dat ik nu al merk dat dit alles zóveel invloed heeft op jouw persoonlijkheid. Ik wil helemaal niet dat je verandert. Het is oké om verdriet te hebben, om te rouwen. Je tranen de vrije loop laten is oké, dat zie je mij ook vaak doen. Als je daarna maar weer verdergaat en nooit stopt met geloven. Blijf geloven in happy endings. Blijf zoeken naar die pot met goud aan het einde van de regenboog, want dat verdien jij!
Vergeet niet dat papa en ik er nog steeds samen voor je zijn, ook al leven we in verschillende werelden. We doen echt ons best als het gaat om jou en je zusje, ook al zijn we het niet altijd met elkaar eens. Jullie op de wereld brengen was één van de mooiste momenten die we samen hebben mogen beleven en hierdoor blijven we dan ook voor de rest van ons leven met elkaar verbonden. Ik hoop dat je weet dat je altijd omringd zal zijn met heel veel liefde. Dat het niet altijd gemakkelijk zal zijn dat weet ik, maar ik zal er altijd voor je zijn. Ik mag dan wel geen handleiding hebben hoe ik het moet doen als alleenstaande moeder en misschien struikel ik wel eens zo nu en dan en zullen er dagen zijn dat ik het even niet meer zie zitten, maar voor jou en je zusje ga ik door het vuur. Jullie zijn mijn alles, mijn wereld, mijn kracht. Samen komen we er wel, dat beloof ik.
Liefs, mama
DEBORA (klik hier voor haar Instagram)
