26 september is de dag dat alles veranderde
Van een blije geluksbubbel naar veel onzekerheid en verdriet. Die dag zagen ze tijdens de 20-wekenecho, dat de nieren van ons zoontje Mick, erg groot waren en hij amper blaasvulling had. We werden doorverwezen naar het VU, waar we bijna wekelijks heen moesten om duidelijk te krijgen wat er aan de hand was in het kleine lichaampje van Mick. De artsen kregen niet zo snel duidelijkheid waar het probleem vandaan kwam. Wel zagen ze dat ik weinig vruchtwater had en de blaas van Mick maar amper werd gevuld met urine (vruchtwater). De afspraken die daarna bij diverse artsen volgden, gaven steeds meer duidelijkheid. Het vruchtwater nam in rap tempo af, de nieren van Mick werden steeds maar groter en de blaas werd niet meer gevuld met urine.
Op 23 oktober stortte onze wereld compleet in…
Bij deze afspraak in het VU was op de echo te zien dat al het vruchtwater was verdwenen en Mick helemaal klem zat in de baarmoeder. Het vruchtwater waar hij eigenlijk in hoorde te ‘’zwemmen’’ zat voornamelijk in Mick z’n nieren, die inmiddels zo groot waren dat ze niet meer werkten. Daar kwam ook bij dat vruchtwater heel belangrijk is voor de ontwikkeling van de longen. Een baby’tje drinkt gedurende de zwangerschap namelijk de hele dag door vruchtwater op en plast het weer uit. Op die manier worden ook de longen getraind, zodat een kindje bij de bevalling zelfstandig kan ademen. Doordat er bij mij vrijwel geen vruchtwater meer over was, zouden zijn longen onvoldoende ontwikkelen en zou Mick nooit zelfstandig adem kunnen halen.
Niet levensvatbaar
Ook werd duidelijk dat er een klepje in z’n plasbuis zat, die niet goed werkte. Daardoor werd het vruchtwater dat Mick opdronk, uiteindelijk niet meer uit geplast. Dat was de oorzaak van de grote nieren. Het vruchtwater kon geen weg naar buiten vinden en is achtergebleven in z’n nieren, waardoor ze buitengewoon groot waren geworden en daarom dus niet meer werkten. Toen drie artsen ons dit bizarre en onwerkelijke bericht samen vertelden, kwamen we voor de moeilijkste keuze ooit te staan. We mochten kiezen om de zwangerschap uit te dragen, Mick zou dan in leven kunnen blijven door de voeding via de navelstreng, maar zou verder nog amper ontwikkelen. Of we hadden de keuze om de zwangerschap af te breken. Daarbij maakten ze ons ook duidelijk dat z’n longetjes zo zwak waren dat hij een bevalling zeer waarschijnlijk niet zou overleven. Voor ons werd toen vrij snel duidelijk dat we eigenlijk geen keus hadden. Mick kon met 24 weken niet bij ons blijven en bij 40 weken zeker niet. Het was alleen maar uitstel van de vreselijke situatie. Wij hebben daarom besloten om de zwangerschap met 24 weken af te breken en Mick een hoop leed te besparen. Want mocht hij bij de geboorte nog eventjes leven, dan zouden de artsen niks voor hem kunnen doen, omdat Mick niet levensvatbaar was. In principe zijn baby’tjes vanaf 24 weken levensvatbaar, mits het kindje gezond is. Maar omdat Mick een ernstige nier- én longafwijking had, was dat niet het geval.
We kregen een rust over ons heen
We kregen 24 uur de tijd om over onze keuze na te denken. De dag na dit onwerkelijke en bizarre nieuws hebben wij het VU gebeld om onze keuze vast te stellen. Vanaf dat moment gingen er vijf dagen verplichte bedenktijd in. En omdat je een dag voor de bevalling al moet beginnen met medicatie, werd de bevalling gepland op 30 oktober in het VU. Die dag ben ik ingeleid en dat was een onwijs heftige dag. Na een bevalling van ongeveer 10 uur is Mick die avond om 21:10 uur levenloos geboren. De dagen voor de bevalling hoopten Koen en ik dat Mick nog even zou leven en wij hem, ook al was het maar heel eventjes, levend in onze armen konden houden. Ook onze beide ouders waren de hele dag in het ziekenhuis aanwezig zodat ook zij, als die mogelijkheid er was, Mick misschien nog heel even levend konden zien. Van te voren hadden we gedacht dat het ons heel erg verdrietig zou maken als dat niet zo zou zijn, maar dat was gek genoeg niet zo. Toen Mick eindelijk, na uren weeën, angst, wanhoop en verdriet op m’n buik werd gelegd en Koen en ik direct zagen dat Mick al was overleden kwam er een bepaalde rust over ons heen. Het was een soort bevestiging, hij was lichamelijk echt niet sterk genoeg om bij ons te blijven. Het was “goed”, hij verdiende die rust, we hadden hem niet willen zien vechten voor z’n leven.
Ik stopte de gedachte van afscheid ver weg
Onze beide ouders zijn direct naar onze kamer gekomen om Mick te bewonderen en hij lag zo vredig bij me, dat het net leek of hij in diepe slaap was. We hadden met z’n zessen alle tijd om hem te bewonderen en vast te houden. Onze kleine, prachtige zoon, Mick. M’n vader heeft die avond op ons verzoek honderden foto’s van ons samen met Mick gemaakt. Ook kwam er een fotograaf van Stichting Make a Memory die Mick samen met ons zessen heeft gefotografeerd. Daar zijn we onwijs dankbaar voor. Het was een hele bijzondere avond. We waren ondanks het verlies van Mick op dat moment nog helemaal niet bezig met afscheid nemen. Hij was er op dat moment gewoon nog en als je de foto’s bekijkt zie je zoveel liefde en heel veel verschillende emoties. Blijdschap omdat we er die dag er zo naartoe hadden geleefd en hem eindelijk in onze armen hadden. Maar tegelijk kwam de klap af en toe keihard binnen dat hij maar twee dagen op die manier bij ons kon zijn. De gedachte dat wij definitief afscheid moesten nemen van onze zoon maakte ons gek en daarom probeerden we die zoveel mogelijk weg te stoppen. Nu was hij er nog en daar wilden we samen zoveel mogelijk van “genieten”.
2 november was de dag van het definitieve afscheid
We hadden ervoor gekozen om Mick, nadat hij twee dagen bij ons thuis was geweest, te laten cremeren. Daaraan voorafgaand hebben we in besloten kring onze laatste eer aan Mick bewezen met mooie woorden en liedjes. Toen was het moment daar: we moesten definitief afscheid nemen. We hadden ervoor gekozen om onze naasten eerst afscheid te laten nemen en alvast naar buiten te laten gaan. Nadat iedereen hem had bestrooid met witte rozenblaadjes hebben wij hem samen een laatste kus gegeven en zijn mandje gesloten. Wij hadden ervoor gekozen om het mandje te laten zakken. Beneden in het crematorium zou hij vervolgens gecremeerd worden.
En zo zakte Mick voor altijd bij ons vandaan
Een definitief afscheid. Iets wat niet moet mogen. Ondragelijk om als ouders afscheid te nemen van je eigen vlees en bloed. Onze mooie Mick, geboren in een oase van liefde en naar z’n laatste rustplekje gebracht door ons en de mensen die wij lief hebben. Buiten hebben de zusjes van Koen een wensballon voor Mick opgelaten met daarop een mooi gedicht, speciaal voor hun neefje. We gingen zonder Mick naar huis in diepe rouw. Vanaf dat moment stond onze wereld helemaal stil en ging alles om ons heen door. Een bizarre tijd, waar we iedere dag weer aan terug denken. Mensen vragen me vaak of ik het verlies van Mick een plekje heb kunnen geven. Van deze vraag krijg ik altijd een heel naar gevoel! Dit wordt vaak gevraagd door mensen die niet na denken voor ze iets zeggen en begrijpen niet dat er geen “plekje” bestaat waar je dit verdriet kwijt kan. Het is ongetwijfeld goed bedoeld, maar ons gezin is voor altijd incompleet. Het gevoel van gemis van je eigen kindje waar je afscheid van heb moeten nemen is het meest pijnlijke en ondraaglijke dat er bestaat. En genieten van de mooie dingen doen we uiteraard ook, maar nooit meer op de manier zoals we dat deden voordat we Mick verloren. Wij hebben voor altijd een kind te kort!
Inmiddels ben ik nu 24 weken zwanger van een zusje van Mick, een regenboogwonder. En daar genieten we ondanks de vreselijke angst ook intens van. Want deze zwangerschap is een geschenk uit de hemel, waar we iedere dag opnieuw enorm dankbaar voor zijn.
MELANIE
