In mijn vorige blog nam ik jullie mee in mijn laatste stukje zwangerschap en het grootste wonder: MEXX! Geboren met 33 weken. Ook vertelde ik jullie hoe onze ziekenhuisperiode is geweest en met als hoogtepunt onze thuiskomst in december 2018.
Januari 2019
Mexx hangt er op de deur. Niet op haar eigen deur maar wel op die van haar ziekenhuiskamer. Inderdaad, we zijn er weer. Drie dagen lang had Mexx een hoestje. “Niks om gelijk in paniek te raken”, dacht ik, aangezien Djazz van september tot maart ongeveer rond blaft. Maar al snel werd ze ook benauwd en dronk ze de flesjes niet meer leeg. Toch maar naar de huisarts. “Nog geen reden tot paniek”, zei de huisarts, maar mocht het erger worden, dan moesten we de volgende dag terug komen. Je raadt het al…. De volgende ochtend hing ik om acht uur aan de lijn. Gelukkig mochten we direct komen en eenmaal daar werden we direct doorgestuurd naar de eerste hulp.
Bij de eerste hulp kreeg Mexx plakkertjes op haar lijfje om goed te kunnen zien hoe haar zuurstof gehalte, hartactie en ademhaling was. Ondertussen begon ze ook steeds meer te hoesten en werd ze steeds benauwder. Al snel werd duidelijk dat het zuurstof in haar bloed veel te laag was. Ook was er een geruis in haar longen te horen. Mexx moest blijven, RS-virus it is! Ze kreeg gelijk zuurstof door haar neusje en een sonde om zo haar voeding binnen te krijgen. Elk uur leek Mexx wel zieker te worden en vooral benauwder. Zelfs de voeding die ze door haar sonde kreeg kwam er weer uit met veel slijm. Het ophoesten van slijm, het paars aanlopen en het snakken naar adem….. Wat hartverscheurend en angstig tegelijk om je kind zo te zien.
Ons kleine meisje lag op de goede plek en kreeg elke ondersteuning om het haar zo comfortabel mogelijk te maken. Het ene uur ging het beter dan het andere, zo fucking onvoorspelbaar. Onze dagen bestonden voor even ‘weer’ uit piepjes, plakkertjes en een monitor. Mexx had haar eigen kamer en we mochten er blijven slapen. Dit heb ik precies één keer gedaan. Noem me een loedermoeder, maar ik kon het niet. De eerste nacht kon ik gewoon niet slapen. Bang dat ze naast me zou stikken. Continu kijkend op de monitor of ze wel genoeg zuurstof binnen kreeg. Zoooo stom die rotangst. Deze angst had ik niet toen ze te vroeg geboren werd. Ik weet nog dat Djazz geboren werd en ik ook deze angst had in het begin. We mochten opeens naar huis met een baby zonder monitor en piepjes en we moesten vertrouwen op ons gevoel. Doodeng. Bij Mexx kwam dit gevoel nu pas. Ik merkte bij mezelf dat ik en soort van afstand hield van Mexx. Bang, bang haar kwijt te raken. Dit gebeurde onbewust en tegelijk bewust, want ik zag en voelde dat ik het deed. Hoe dan? Want ik had toch gewoon vertrouwen? Waarom deed de rest dan niet gewoon mee. Ik noem het MOEDERSCHAP.
Het bang zijn om iets kwijt te raken waar ik zo veel van houd blijft, en soms heel soms in bepaalde situaties steekt het de kop op. I hate this feeling, maar het positieve is dat je ook heel bewust wordt van wat je hebt. En man, man, dat is een hoop. Mexx gaat dit gewoon rocken, alleen voor een moederhart is dit toch wel heftige shit.
11 januari
Mexx mocht naar huis, wat een opluchting! Ik had geen twijfel dat Mexx er weer boven op zou komen, maar ik vond deze week wel echt heel naar. Toen Mexx te vroeg ter wereld kwam deed ze het gelijk echt goed. Mexx moest alleen ‘wat’ dingen onder de knie krijgen om het zo maar te zeggen. En iedere dag zag je hier verbetering in, dit gaf energie! Tuurlijk heb ik angst gehad, want ja we kennen de andere kant ook. Maar toch, dit was even andere koek. Mexx was nu echt ziek. En dit bracht ons wat harder terug in de tijd, ook al was die zo anders.
Onze andere drie kinderen….. Elke dag was het afwachten en hadden we moeilijke gesprekken. Met lood in onze schoenen naar de neo, hopen op goed bericht. Onze kinderen vochten, en we konden alleen maar hopen dat het goed zou aflopen. Drie keer op rij was dit niet het geval. En nu Mexx…. Snakkend naar adem, stikkend in haar hoest, paars aanlopen, zuurstof, sonde en lijkbleek. De angst die ik bij de andere drie heb gevoeld kwam daar weer even om de hoek kijken. Er werd gesproken of ze het ergste gehad had of dat de piek nog moest komen? De piek? Was dit niet al erg genoeg? Nee, het kon nog erger. Maar gelukkig, na een week nam Mexx de goede afslag en knapte op. Maar ik kan jullie vertellen dat ik nodig naar de kapper moest om mijn grijze haren te verbloemen. En op zich zou een gezicht bindweefselmassage ook op zijn plaats zijn geweest… Iets met in een week 10 jaar ouder.
Proost op het leven, dat zo mooi is en soms zo hard. Maar zonder die hardheid kan je niet zien hoe mooi het aan de andere kant is.
GABY (klik hier voor haar Instagram)
