De zwangerschap
Nu de eerste verjaardag van de tweeling er aan zit te komen merk ik dat ik weer vaker terug denk aan de zwangerschap, de bevalling en de tijd daarna. Ondanks dat er wel wat zorgen zijn geweest, was het ook een hele mooie en bijzondere tijd! Een tijd die ik zo weer over zou doen. Want zeg nou zelf, twee wondertjes groeiend in je buik, wat een wonder!
De eerste echo, niet een maar twee kloppende hartjes. Na de eerste schrik konden wij ons geluk niet op! Na twee jongens krijgen wij, als alles goed mocht gaan, nog twee kindjes! Meteen bij de eerste echo was duidelijk dat het om een eeneiige tweeling ging. We zouden er dus twee jongens óf twee meisjes bij krijgen. Dit betekende wel dat het om een hoog risico zwangerschap ging en ik dus elke twee weken gezien moest worden door de gynaecoloog. Buiten de normale zwangerschapskwaaltjes om ging alles goed. De kindjes groeiden allebei keurig. Tot 30 weken zwangerschap geen rare dingen. Genieten dus!
Helaas begonnen daarna wel wat vervelende kwaaltjes. Ik was ontzettend moe en sliep nagenoeg dag en nacht. Voor de hoofdpijn slikte ik de dag door paracetamol. Omdat het ziekenhuis waar ik onder controle was, failliet was gegaan, moest ik nog drie weken wachten op een controle afspraak in een ander ziekenhuis. Toen ik ruim 32 weken zwanger was besloot ik om toch maar naar de huisarts te gaan. Helaas was meteen duidelijk dat ik zwangerschapsvergiftiging had. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en moest hier tot de bevalling blijven. Na een paar dagen zagen ze tijdens een uitgebreide echo ook dat de kinderen een groeivertraging hadden opgelopen en dat er bij baby 1 brainsparing was ontstaan. Toch waren de artsen het er over eens dat mijn buik nog steeds de veiligste plek was voor de kinderen. Ik kwam de dagen en nachten slapend door dus heel vervelend vond ik het niet. Ruim twee weken bleef de situatie acceptabel.
Ik was inmiddels 34.6 weken zwanger en lag de hele morgen al aan het CTG. Mijn zusje die die morgen op visite kwam was al gearriveerd en ik zat nog steeds ongewassen in mijn bed. Ik werd er een beetje chagrijnig van en na overleg met de artsen mocht ik eindelijk van het CTG af. We dronken allebei nog een kop thee en waren van plan om even over de kerstmarkt te gaan in het ziekenhuis. Toen kwam de zuster weer binnen met de mededeling dat ik tóch weer aan het CTG moest. Wat wij niet wisten, was dat de artsen vanaf dat moment het CTG volgden op de computer. Terwijl de zuster, mijn zusje en ik gezellig zaten te kletsen kwamen er ineens drie artsen de kamer binnen: “mevrouw, u krijgt nu meteen een keizersnee!”
De bevalling
Ik ben niet zo snel in tranen, maar nu schrok ik toch wel heel erg. Wat een haast ineens! Terwijl de zuster mij begon om te kleden gaf ik van achter het gordijn allemaal opdrachten aan mijn zusje. Mijn man moest snel gebeld worden en er moest oppas geregeld worden voor mijn twee andere kinderen. Terwijl ik naar de OK gereden werd vroeg de zuster of mijn zusje bij de bevalling wilde zijn. Mijn man die drie kwartier moest rijden zou het toch niet meer redden. Maar nadat we op de OK aankwamen zei de anesthesist dat we meteen door moesten rijden. “Ze gaat onder volledige narcose.” Mijn gedachten draaiden overuren. Waarom onder narcose? Ging het zo slecht met de baby’s? Waar zou mijn man nu rijden? Mijn zusje die inmiddels in de opvangkamer stond te wachten had twee jaar daarvoor op de weg die mijn man nu reed een heel ernstig auto ongeluk gehad. En in gedachten zag ik mijn man over deze weg rijden. Ik werd op de tafel getild en de anesthesist deed een kapje op mijn gezicht. Hij boog over mij heen en stelde mij gerust: “We gaan goed voor je zorgen, het komt allemaal goed.” De kamer stond vol met mensen. Ik zag de gynaecoloog bij de tafel komen staan. “Je gaat nu heel snel slapen meid, het gaat wat sneller dan anders.” Ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe de witte vloeistof het infuus ingespoten werd. Binnen een paar seconden was ik in diepe slaap.
Om 12:07 en 12:09 werden de twee jongens geboren! Mijn zusje had de eer om ze als allereerste te zien op de opvangkamer. De kinderen werden goed ingepakt en huilend binnen gebracht. Een goed teken! Na een paar minuten kregen ze het allebei toch wat zwaarder. Baby 1 moest wat geprikkeld worden en ze kregen wat meer hulp nodig bij het ademen. Mijn man was inmiddels gearriveerd en vertelde trots de namen: Nick en Roan. De kinderen werden opgenomen op de High care en mijn man en zusje genoten van het nieuwe leven in die glazen bakjes. Ruim twee uur later begon ik wakker te worden. De operatie was wat uitgelopen omdat ze na de geboorte twee cystes in mijn buik hadden ontdekt die meteen verwijderd werden. Ik voelde aan mijn buik, leeg. Meteen viel ik weer in slaap. Beetje bij beetje werd ik meer wakker en begon ik naar mijn man te vragen. Eindelijk mocht hij naar me toe. Hij vertelde hoe het met de kindjes ging en hoe mooi ze eruit zagen. We werden naar de kraamafdeling gebracht waar mijn zusje al zat te wachten. Toen begon het lange wachten…
De kraamtijd
Om 16:00 uur kwam de kinderarts de kamer binnen. Ze vertelde dat de kinderen het toch wel moeilijk hadden gekregen na de bevalling. Ze hadden allebei een hele lage suiker waar ze een infuus voor hadden gekregen. Ook was de CPAP inmiddels naar de hoogste stand gegaan en kregen ze medicijnen voor het onregelmatig ademen. Nick had bloeddrukschommelingen en kon geen voeding binnenhouden. Hier had hij een centrale lijn voor gekregen in zijn slagader. Ook waren de longen van Nick nog erg stug waarvoor hij een middel in zijn longen had gekregen. Al met al was dit reden genoeg om de kinderen over te plaatsen naar de intensive care. Wanneer de kinderen stabiel genoeg waren zouden we opgehaald worden. Eindelijk kwam daar om 18:00 uur een zuster: ik mocht eindelijk mijn kindjes zien. Daar lagen ze dan. Twee mini baby’tjes. In een glazen bakje met een deken er overheen. De deken werd opgetild en ik zag alleen maar slangetjes en draadjes. De kinderarts kwam vertellen hoe de middag was verlopen, het meeste ging langs me heen, want ik was inmiddels weer heel erg moe. Ik mocht ze even aanraken. Wauw wat bijzonder, dit zat dus in mijn buik. Deze twee wondertjes!
De dagen daarna ging het steeds beter met de kinderen. De CPAP kon worden afgebouwd en het infuus kon eruit. Nick kon zijn eten via de sonde weer verdragen en de medicijnen konden via de sonde gegeven worden. Ze mochten terug naar de High Care. Wauw, wat was ik dankbaar. Die avond huilde ik voor het eerst, alle spanning van de laatste dagen kwam eruit. Tegen middernacht bracht de zuster mij nog even naar de baby’s en kon ik gerust gaan slapen. Toen ik ’s morgens wakker werd voelde ik mij heel akelig. Ik had weer extreme hoofdpijn en zag flitsen vanuit mijn ooghoeken. Toen de zuster mijn bloeddruk kwam opmeten was het wel duidelijk waardoor dit kwam. Mijn bloeddruk was weer torenhoog. Een uur na mijn gebruikelijke medicijnen was het nog steeds veel te hoog. Ik kreeg een extra tablet en er werd bloed afgenomen. Toen bleek dat de bloedwaardes juist verminderden, en de bloeddruk niet omlaag ging met de medicijnen, werd besloten dat ik voor 24 uur een magnesium infuus moest krijgen. Dit betekende ook dat ik aan de monitor moest en in bed moest blijven. Eigenlijk mocht ik die dag geen bezoek maar mijn man en schoonzus, die bij de kinderen hadden gekeken, kwamen die middag toch even om een hoekje kijken.
Mijn man vertelde dat de zuster van de kinderafdeling het rot vond dat ik tot de volgende dag niet naar de kinderen toe mocht komen en beloofde dat ze zou proberen om bij mij te komen. Toen het ’s avonds al laat begon te worden had ik de hoop opgegeven dat ze nog zouden komen. Ik begon al in slaap te vallen toen er ineens op de deur werd geklopt. Of ze nog even binnen mocht komen met de baby’s. Nou en of! Daar kwamen ze binnenrijden, alle apparatuur mee. De zuster begon aan alle draadjes te rommelen en pakte een kindje uit de couveuse, ze mochten zelfs bij me liggen! Dit had ik helemaal niet verwacht, maar man, wat voelde ik me een rijk mens. Een uur lang lag ik naar ze te kijken en te genieten. Ik was weer helemaal opgeladen!
Zes dagen na de bevalling was ik weer fit genoeg om thuis verder te herstellen. Ik mocht met een lading tabletjes met ontslag. Toch wel akelig toen ik naar huis werd gereden en mijn twee kindjes, die ik al die weken dichtbij me had, achter moest laten. Iedere dag had ik weer zin om naar mijn kinderen te gaan, soms wel twee keer op een dag al moesten we hier 50 kilometer heen en 50 kilometer terug voor rijden. Na 3,5 week konden Nick en Roan alles zelfstandig en mochten ze een dag voor Kerst met ons mee naar huis. Ons grootste kerstcadeau!
BERTHA
