Al eerder deelde ik de bevallingsverhalen van Lize en Job. De laatste weken van de zwangerschap van onze jongste telg, #3, vielen me zwaar. Ik heb heel veel pijn gehad en heb ontzettend veel onrust ervaren, van vroegtijdig gebroken vliezen tot de stress of papa deze keer wel bij de bevalling zou zijn.
Vanaf week 25 ben ik onder controle bij de gynaecoloog gekomen. Tijdens alle echo’s werd duidelijk dat het kindje in mijn buik een kleintje zou zijn. Kleiner dan het gemiddelde en onder de grenzen die verloskundigen daarvoor stellen. We hebben om de twee weken een groeiecho gehad en naar ons idee was de ene meting te klein en de andere meting te groot, maar zou de waarheid ergens in het midden liggen. Dat zou overigens nog steeds betekenen dat het kindje klein zou zijn. Volgens de echo’s lag het kindje zo’n 1,5 week achter op de groei van Job destijds, dat zou betekenen dat de groei in totaal ongeveer 2,5 week achter zou lopen.
Tijdens één van de gesprekken met de gynaecoloog kwam een inleiding ter sprake. Een inleiding vanwege de achterblijvende groei van het kindje, of een afgezwakte groei. Een inleiding omdat dat voor mij persoonlijk beter zou zijn. Al die tijd heb ik me al voorgenomen om voor een inleiding te kiezen, als het voor mij beter zou zijn. Maar hoe dichterbij we kwamen, hoe spannender ik dat vond worden. De bevalling van Job is volledig natuurlijk geweest en zo relaxt. Ik heb tussen de weeën door geslapen en alles was binnen een paar uur gepiept. De bevalling van Lize was een ingeleide bevalling en hoewel dat mijn allereerste bevalling was, kijk ik daar niet heel prettig op terug. Een weeënstorm, totaalruptuur en een vastzittende placenta maakte dat de kennismaking met een bevalling er eentje was die de boeken in zou gaan als een chaotische, heftige, risicovolle ervaring.
Met 37+5 stond weer een afspraak met mevrouw de gynaecoloog gepland. Tijdens de groeiecho, voorafgaand aan de afspraak, werd #3 geschat op een gewicht van 2300 gram. Het kleintje had geen groeispurt meer gemaakt, waar wel op gehoopt werd en met mij ging het ook allemaal niet meer van een leien dakje en dus kwam wederom de inleiding ter sprake. Ik heb eerlijk aangegeven er tegenop te zien vanwege de eerdere ervaringen. Er werd me verteld dat elke bevalling anders is, en dat een derde bevalling over het algemeen altijd gemakkelijker zal zijn dan eerste of tweede bevalling. Het lichaam weet wat het moet doen, er zijn er immers al twee eerder uitgekomen. Oké een inleiding dus. Ik had op dat moment 1 centimeter ontsluiting. Om de vliezen te kunnen breken is 2 centimeter nodig. Dus werd er gesproken over een ballonnetje. We kregen de keus: Vandaag het ballonnetje en morgen de inleiding of morgen het ballonnetje en overmorgen de inleiding. Ach, ja, we zijn er nu toch, laten we dan maar gewoon meteen doorpakken. “De kans is wel groot dat als je straks het ballonnetje krijgt, we je vanavond terugzien omdat je lichaam zelf aan de slag gaat” – Oké.
Het ballonnetje werd geplaatst. Wel eerder heb ik ‘het ballonnetje’ tijdens gesprekken met anderen voorbij horen komen, nooit zag ik het voor me hoe zoiets werkt. Het ballonnetje is als het ware een heel lange condoom. Het uiterste puntje wordt in de baarmoedermond geplaatst. Dan wordt het ballonnetje gevuld met een klein beetje water. Dit kleine beetje water zorgt voor een continue druk tegen de baarmoedermond, dit om ervoor te zorgen dat de ontsluiting vordert. Zoals gezegd ‘een heel lang condoom’, het deel van het ballonnetje wat ‘uit je komt’ wordt vastgeplakt aan je been. Het ballonnetje werd geplaatst en al snel werd duidelijk dat het goed zat en dat we naar huis mochten. We moesten bellen als ik weeën zou krijgen, deze regelmatig zouden komen en steeds heftiger zouden worden. Het eruit vallen van het ballonnetje betekende niks en was ook geen reden om te bellen.
We gingen naar huis en vanaf dat moment begon het te rommelen. Bekend is dat je menstruatieachtige krampen kan krijgen. Die had ik inderdaad. Veel harde buiken, veel krampen en om half 2 dacht ik: “Ik ga lekker nog even naar bed… Ik weet dat ik morgen moet bevallen, dus laat ik nu nog gebruik maken van de rust die ik kan pakken.” Overigens was papa er de hele ochtend bij geweest en aangezien we wisten dat het binnen nu en een paar dagen zou gaan gebeuren, wisten we zeker dat hij deze bevalling zou meemaken. Wat een opluchting!
Ik ging naar bed. Nog even snel plassen voordat ik in bed ging liggen. En natuuuurlijk…Het ballonnetje viel eruit. Oké, cool, ik heb 2 centimeter! Anders zou het ballonnetje er niet uitvallen. “Ehh.. schat… dat ding is eruit gevallen.. wil je even iets pakken waar ik ‘m in kan doen?!” En daar kwam hij met een vuilniszak in z’n hand. Het ballonnetje, wat vier uur dienst heeft gehad, werd zonder pardon in een grijze vuilniszak gegooid. Bedankt ballon. Ik ga naar bed, maar het rommelen blijft. Op een gegeven moment heb ik de verloskamers gebeld en overleg gehad. Ik zou het nog een uurtje aankijken. Zo’n anderhalf uur later hebben we toch geregeld dat de kinderen opgevangen zouden worden (dankjewel mama!) en zijn wij naar de verloskamers gegaan. Ik had ondertussen al veel pijn. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen ben ik direct aangesloten aan de CTG en ineens was er rust. Totale rust. Geen weeën, geen harde buiken, niks. Daar lig je dan. De kamer werd klaar gemaakt voor een bevalling, die zich niet eens leek aan te dienen.
Ondertussen zat ik op 2,5 à 3 centimeter ontsluiting. Nog niet voldoende om het echt een bevalling te noemen en ook de uitblijvende sterke weeën bevestigden dat. Papa maakte zich druk, hij wilde graag nog even douchen. Uiteindelijk is de verloskundige gekomen en hebben we een plannetje gemaakt. Papa zou naar huis gaan en ik zou in het ziekenhuis slapen, omdat ik bang was thuis niet te slapen vanwege de pijn, in de wetenschap dat slapen wel heel welkom zou zijn met een geplande bevalling van morgen. In het ziekenhuis zou ik de mogelijkheid hebben om een spuit te vragen die me in ieder geval de nacht door zou helpen. Om 21. 00 uur werd ik naar mijn kamer gebracht en om 21:15 uur heb ik de tv uitgedaan en wilde ik gaan slapen. You wish! Ik ben niet van de spuiten en toch heb ik om 21:30 uur de verpleegkundige gebeld. Die kwam binnen en het enige wat ik uit kon brengen was: “Ik wil NU bevallen of ik wil NU die spuit”. Om de spuit te mogen krijgen moet je eerst een half uurtje aan de CTG om de conditie van het kindje te controleren. De CTG werd gehaald en ik werd aangesloten. Al snel kwam de verpleegkundige terug. “Oh er zit wel wat meer regelmaat in hè?” “JA!” “Zijn ze ook he…” “JA ze zijn heftiger!”. Zij ging de verloskundige halen en ik heb papa geappt dat hij maar even moest gaan douchen. Er werd nogmaals gecontroleerd en ik zat op de magische grens van 4 centimeter. De verpleegkundige en verloskundige keken elkaar triomfantelijk aan en zeiden: ‘We gaan naar de andere kant’! Little did I know… De andere kant bleken de verloskamers te zijn. Papa was ondertussen klaar met douchen en ik heb hem vriendelijk verzocht zich weer naar het ziekenhuis te begeven, omdat ik ‘naar de andere kant mocht’ en #3 niet langer meer op zich zou laten wachten!
Aangekomen in de verloskamer vertelde de verpleegkundige dat iets in haar zei dat ik nog wel zou gaan bevallen en dat ze daarom de kamer nog niet had opgeruimd. Alles lag nog klaar en op precies dezelfde plek als toen ze het een aantal uur geleden klaarlegden voor me. Ik had ondertussen erg veel last van rugweeën. De warme doek die ik hiervoor kreeg gaf wat verlichting. Toen ik op een gegeven moment niet meer uit de weeën kon komen (lees: aan één stuk door lag te puffen) heb ik om pijnbestrijding gevraagd. Ik kon nog kiezen tussen een ruggenprik of het remifentanil pompje. De bevalhersenen namen mij over en ik heb gevraagd of ik een roesje kon krijgen als ze de ruggenprik gingen zetten. Natuurlijk kan dat niet en dus heb ik gekozen voor het pompje. In de volksmond ook wel bekend als het morfinepompje. Je krijgt een infuus aangelegd wat aangesloten is op de zak remifentanil. Vervolgens krijg je een knop in je hand, hiermee kan je zelf reguleren wanneer je een shotje krijgt. Er zit een timer op, die je zelf niet ziet, waarmee ze zorgen dat je geen overdosis krijgt. Ik geloof dat je elke drie minuten een shotje krijgt, maar het placebo-effect van extra drukken is er echt. Met het morfinepompje kwam ik wat tot rust. Ik kon weer ademen tussen de weeën door. En toen werden de legendarische worden gezegd: ‘Ze ligt wat gedraaid en is nu een sterrenkijkertje. Ga maar even op je linkerzij liggen’. Ik weet niet veel van verkeerde houdingen van het kindje tijdens een bevalling, maar de woorden sterrenkijkertje en keizerssnede zijn vaak aan elkaar verbonden. Lang niet altijd, maar vaak wel. Gelukkig is ze uiteindelijk zelf gedraaid en kon ik met een gerust gevoel gaan persen. Ondertussen kwam er een andere verloskundige en verpleegkundige de bevalling leiden, een dienstwisseling. Dacht je dat ik dat meegekregen heb? Natuurlijk niet. Een half uur na de wisseling deed ik mijn ogen open en stond er ineens heel iemand anders voor m’n neus!
Mijn vliezen braken en niet lang daarna mocht ik gaan persen. Vanwege de eerdere totaalruptuur werd me gezegd met mijn voeten in het bed te gaan persen. Er zit op die manier minder druk op de huid aan de onderkant, waardoor de kans van het uitscheuren iets verkleind wordt. Het persen ging vlot, papa’s hand heb ik fijngeknepen en ik was het handvat aan het bevalbed ook erg dankbaar. ‘Romy tijdens de volgende perswee mag je niet mee persen, maar moet je zuchten’. Zo gezegd,zo gedaan. Schijnbaar zie je dan het hoofdje bij elke zucht iets verder eruit komen, zonder dat je mee perst. Als ik op dat moment mee geperst had, was ook toen de kans weer groot geweest dat ik zou uitscheuren.
Acht minuten nadat ik voor de eerste keer mocht persen werd er een klein hoopje mens bij me neergelegd. Het is een meisje! Ik sprak nog uit dat ze wel moest gaan huilen, ze was zo rustig. Er werd me verzekerd dat ze gewoon ademde en er was wat dat betreft niets aan de hand was. Om 00:21 uur werd Bo geboren. Hoelang we in het ziekenhuis zijn gebleven en hoe mijn kraamweek verlopen is? Dat lees je de volgende keer!
ROMY (klik hier voor haar Instagram)
