Onze zoon Daan was met 25 weken geboren en hij heeft het niet gered. Hier lees je deel I van mijn verhaal. In deze blog vertel ik verder over de uitvaart van Daan. En onze prachtige regenboogbaby Isabel die met 34 weken ook prematuur geboren is.
Daan nemen wij mee naar huis tot de dag van zijn uitvaart. Op 10 juli nemen wij in besloten kring afscheid van hem. Het is al weken enorm warm weer, maar deze dag regent het. Het moest zo zijn. Omdat het allemaal al verdrietig genoeg is, willen wij graag dat de dag van afscheid ook in het teken van de viering van zijn geboorte zal staan. We zijn tenslotte ook trotse ouders geworden. We besluiten deze dag dan ook af te sluiten met een borrel bij ons thuis.
De eerste weken na het definitieve afscheid zijn zwaar, extreem zwaar. Al die weken word je geleefd en nu komt de trein die al die tijd maar door gedenderd heeft tot stilstand. Dagenlang kan ik alleen maar huilen. Ik vraag mij af of ik ooit weer gelukkig zal worden en weer zal kunnen lachen. Een paar maanden na het overlijden van Daan besluiten we dat we graag voor een tweede kindje willen gaan. Wij zijn van mening dat rouw en nieuw geluk naast elkaar kunnen bestaan. In september hebben we nog een afspraak bij de gynaecoloog en als alles goed is, willen we er daarna voor gaan. Tijdens deze afspraak willen we graag dat mijn baarmoedermond gemeten wordt, omdat het een raadsel blijft waarom Daan zo vroeg geboren is. Mijn vruchtwater rook, wat betekent dat er sprake was van een infectie. Maar of de infectie of de ontsluiting er eerder was weet niemand. Tijdens de meting komen we er helaas achter dat mijn baarmoedermond dusdanig verkort is, dat de gynaecoloog mij doorverwijst naar het VUmc voor een second opinion. Hier blijkt dat mijn baarmoedermond inderdaad extreem verkort is en dus te zwak is om een zwangerschap tot het einde uit te dragen (cervixinsufficiëntie). Ik zal een transabdominale cerclage krijgen. Dit is een bandje, dat via de buik, om mijn baarmoedermond geplaatst zal worden. Het doel van een cerclage is om de baarmoedermond te sluiten en gedurende de zwangerschap gesloten te houden om zo vroeggeboorte te voorkomen. Ik word op een wachtlijst van 9 maanden geplaatst. Een klap in ons gezicht, 9 lange maanden wachten en niet zwanger mogen worden. Totdat ik op een woensdagochtend eind oktober gebeld word door het ziekenhuis met de vraag of ik nuchter ben. Er is namelijk een gaatje vrij gekomen in de planning. Toevallig heb ik die ochtend licht ontbeten en na overleg mag ik geopereerd worden. Zal ons het geluk vanaf nu dan toch toe gaan komen?!
De operatie duurt een stuk langer dan gepland. Ze komen flink wat endometriose tegen. Dit dienen ze eerst te verwijderen voordat ze de cerclage kunnen plaatsen. Dit is waarschijnlijk ook de reden waarom het bij Daan zo lang geduurd heeft voordat ik zwanger werd.
Tegen al onze verwachtingen in ben ik direct na de operatie zwanger. Dolgelukkig, maar ook zo angstig. Waar je bij je eerste zwangerschap er nog aardig onbezorgd in staat, weten we nu wat voor wonder het is om zwanger te mogen worden, maar helemaal om een gezond kindje te mogen krijgen. Al vroeg in de zwangerschap krijg ik wederom last van harde buiken. Die associeer ik met de vroeggeboorte van Daan en ik word er angstig van. Gelukkig hebben we iedere twee weken een echo. Iedere echo laten ze mijn cerclage zien. Deze zit keurig, dus geen ontsluiting. We leven van echo naar echo. Vanaf de 16 weken begin ik met het spuiten van proluton. Alles om een vroeggeboorte te voorkomen. Met 16 weken laten we ook een pretecho maken. Daan krijgt een zusje! Wat bijzonder, een koningskoppel. Wat zal hij trots zijn.
Vanaf 20 weken ga ik op advies van de gynaecoloog halve dagen werken om geestelijk en lichamelijk meer rust te krijgen. Dit doet mij goed en met 34 weken ga ik met verlof. Op mijn eerste verlofdag geniet ik volop van het heerlijke weer. ’s Middags komt mijn partner thuis uit werk en ik zeg hem dat ik een beetje last van mijn buik heb. Ik ga die avond vroeg naar boven en kijk nog wat tv in bed. Op een gegeven moment krijg ik door dat er een ritme in mijn buikkrampen zit en dat ik er harde buiken bij heb. Het zal toch niet?! Ik roep mijn partner erbij en vraag hem ook te voelen, misschien zit het wel tussen mijn oren. Ook hij voelt het. Zo ga ik de nacht niet in, we bellen het ziekenhuis. Ze laten ons langskomen, maar meer onder het mom dat we anders waarschijnlijk geen oog dicht zullen doen die nacht.
Aangekomen in het ziekenhuis word ik aan de CTG gesloten. De baby maakt het goed en ze zien geen weeënactiviteit. Ik geloof het niet en vraag haar te blijven en te wachten tot ik weer een harde buik krijg. Een paar minuten later krijg ik weer een harde buik. Ik heb weer vroegtijdige weeën. Wederom word ik met spoed opgenomen met de mededeling dat ons kindje waarschijnlijk vannacht geboren gaat worden. Van niks naar alles in een paar minuten tijd. We zijn in shock. De hele nacht lig ik aan de CTG. Ik doe geen oog dicht. De tijd tussen de weeën wordt steeds korter. Ik krijg weeënremmers en longrijpers toegediend. Er wordt rondgebeld of er een plek vrij is om onze dochter op te vangen. Helaas is er op de Nicu in het LUMC geen plek vrij en alle andere ziekenhuizen in de buurt zijn ook vol. Hier balen we ontzettend van, maar het is niet anders. Rond half 6 in de ochtend word ik per ambulance overgeplaatst naar het Westeinde ziekenhuis in Den Haag. Daar aangekomen komt de kinderarts naar ons toe. Dit blijkt een behandelend arts van Daan te zijn geweest, die nu werkzaam is in dit ziekenhuis. Wat een emoties kwamen er los toen we elkaar zagen, maar ook een stukje vertrouwen.
Opeens gaat het hard. Ze komen ons vertellen dat er een spoedkeizersnede uitgevoerd zal worden. Ze zijn nu nog bezig met een patiënt, maar ik ben de volgende. Door mijn cerclage kan ik niet meer op een natuurlijke manier bevallen en kan ik geen ontsluiting krijgen. Maar door de cerclage bestaat ook de kans op scheuren van mijn baarmoedermond als de weeën begonnen zijn. Het is dus van groot belang dat de kleine zo snel mogelijk wordt gehaald. Ik word naar de OK gereden. Mijn partner mag er gelukkig bij blijven. De ruggenprik wordt toegediend en alles wordt verder voorbereid. Weer een heel team van artsen. Boven mijn hoofd hangt een doek met een plastic zeil. Het doek laten ze zakken als onze dochter uit mijn buik wordt gehaald. Op 25 juni 2019 om 10.14 wordt onze dochter Isabel geboren na een zwangerschapsduur van 34+2 weken. Ze is 41 cm en weegt 2330 gram. Ze huilt en wordt richting mijn gezicht gebracht zodat we haar even van dichtbij kunnen bekijken. Daarna wordt ze meegenomen door de kinderarts voor onderzoek. Gelukkig doet ze het zo goed dat ze even bij mij mag liggen. Ik was zo bang dat dit moment weer aan mij voorbij zou gaan en dat ik dit nooit zou mogen meemaken. Denkend aan Daan, kunnen we onze dochter voor het eerst goed bekijken en kusjes geven. Wat is ze mooi en wat lijkt ze op haar grote broer. Prachtig!
Terwijl ik op de uitslaapkamer bij kom van de operatie, wordt Isabel naar de couveuseafdeling gebracht. Hier wordt ze aangesloten op de monitor, zodat ze haar saturatie, hartslag en bloeddruk goed in de gaten kunnen houden. ’s Middags word ik met bed en al naar de couveuseafdeling gereden en mag ik met haar buidelen. Wat zijn we trots en wat doet ze het goed. Omdat we weten dat de kans op een voldragen zwangerschap, ook met cerclage, voor mij een stuk kleiner is, hadden we vooraf getekend voor een geboorte met 34 weken. Maar als je er dan weer zo middenin zit, is het behoorlijk heftig.
Na een aantal dagen word ik ontslagen uit het ziekenhuis. We mogen inrooming met Isabel. Dit houdt in dat we samen met Isabel op één kamer mogen verblijven en zoveel mogelijk de zorg voor haar zelf mogen doen. Zo ontzettend fijn! We zijn aardig ver van huis en ik had er niet aan moeten denken iedere dag op en neer naar Den Haag te moeten rijden. Gelukkig mogen we komende weken hier intern verblijven. Isabel doet het goed. Na een week mag ze van de monitor. Wat een mijlpaal! Maar ook erg confronterend. Elke grote stap die Isabel vooruit maakt, waren de laatste stappen naar het overlijden van Daan. Het is weer een rollercoaster aan emoties. Twee uiterste emoties. Intens geluk en intens verdriet. Wanneer ik mij gelukkig voel, voel ik mij schuldig tegenover Daan, maar als ik mij verdrietig voel weer schuldig tegenover Isabel. Gelukkig is mijn partner, mijn steun en toeverlaat. Samen kunnen we de hele wereld aan en iedere dag lucht ik mijn hart bij hem. Isabel leert in die weken om aan de borst en uit de fles te drinken en de overige voeding wordt via de maagsonde gegeven. Ze is nog te zwak om de voedingen volledig zelfstandig te drinken. We worden steeds zelfstandiger in de zorg voor haar en geven haar op een gegeven moment zelf de voeding via de maagsonde. Het is wachten op het moment dat ze de helft van haar voedingen zelfstandig kan drinken, dan mag ze mee naar huis met maagsonde.
Na ruim 2,5 week is het zover, Isabel mag mee naar huis. Thuis heeft ze de maagsonde geen enkele keer meer nodig gehad. Superknap. Thuis moeten we bijkomen van deze toch weer ontzettend emotionele tijd. We hebben echt even tijd voor onszelf nodig. Omdat we graag de geboorte van Isabel en het leven willen vieren besluiten we eind september een kraamfeest te geven. Wat genieten we van ons meisje. We zijn zo ontzettend dankbaar voor haar en iedere dag vertellen we haar trots over haar grote broer Daan. Ondanks het grote verdriet en gemis ben ik ook dankbaar voor wat het me gebracht heeft en voor wie ik nu ben. Ik sta sterker in het leven en maak bewuste keuzes. Waar ik goede vrienden ben kwijtgeraakt, heb ik ook lotgenoten leren kennen waaruit één bijzondere en waardevolle vriendschap is ontstaan.
De vraag die ik mijzelf een jaar geleden stelde of ik ooit weer gelukkig zou worden, kan ik nu met JA beantwoorden. Bij de eerste keer lachen, schrok ik zo enorm dat ik vervolgens in huilen uitbarstte. Inmiddels weet ik dat Daan alleen maar zou willen dat we weer lachen en genieten van het leven. We missen Daan nog iedere dag en laten met enige regelmaat tranen om hem, maar Isabel zorgt weer voor een stuk geluk in ons leven. Onze trots, onze twee prachtige kindjes.
MARJOLEIN
