Eind juni 2018 ontdekte ik dat ik zwanger was van ons tweede kindje: zo leuk! De zwangerschap ging voorspoedig, tot de 20-wekenecho. Toen bleken Pom zijn buikje en beentjes groter te zijn ten opzichte van de rest van zijn lijfje. Niets aan de hand op zich, maar wel iets om in de gaten te houden. Meerdere echo’s volgden en elke keer bleven het buikje en de beentjes groter dan de rest. Wel gemiddeld, maar bijna bovengemiddeld. Terwijl zijn hoofdje qua grootte precies gemiddeld was. “Prima”, dacht ik nog, “want dat hoofd moet er als eerste door.“ Mijn buik groeide ook flink, maar ik bleef maar het gevoel houden dat dat zo leek, omdat ik zelf klein ben. En dat Pom een flinke jongen zou worden, dat leek me ook sterk. “Ok, zijn vader is bijna 1.90 meter, maar een tienponder zou niet in mijn buik passen”, zo dacht ik. Een suikertest en vele echo’s verder, liet de verloskundige me weten dat hij tegen de 4000 gram aan zou zitten. Ok, ok, mijn eerste was 3340 gram, maar prima. Gaat me lukken.
Ik wilde natuurlijk én thuis bevallen
Ik wilde heel graag weer thuis bevallen. Heel graag. Maar de bevallingsdatum naderde en waar Lev, mijn eerste, zich met 39+4 liet zien, liet Pom deze datum afweten. Ik tikte de 40 weken aan en werd ongeduldig. En de verloskundige ook, want ze wilde me niet te lang door laten lopen voor het geval hij echt een flinkerd zou zijn. Inleiden zag ik echt niet zitten, ik wilde het zelf doen en de natuur haar gang laten gaan. Na 40,5 week ging ik toch akkoord met strippen, want het mannetje leek nog heerlijk te zitten. Drie keer is dat gedaan, het leverde misschien een centimeter extra op.
Mijn vliezen zouden gebroken worden, want het duurde te lang
Na veel overleg zouden op de dag dat ik 41 weken zwanger was, 26 februari om 10:00 uur, mijn vliezen gebroken worden thuis. Omdat mijn eerste bevalling midden in de nacht begon met gebroken vliezen en de weeën daarna meteen regelmatig op gang kwamen, hadden we goede hoop. Oppas voor Lev was geregeld, die zou naar vrienden gaan. Zijn koffertje stond klaar en ook wij waren er klaar voor. We gingen ontspannen naar bed de 25ste tot ik een pijnscheutje voelde in bed. Ik ging eruit en voelde het meteen: mijn vliezen waren gebroken. Dit was om 01:00 uur ’s nachts. Ik heb wel tien keer geroepen dat ik zo blij was dat m’n bevalling natuurlijk op gang kwam! De weeën begonnen weer meteen en waren ook eigenlijk meteen regelmatig. De verloskundige was er een uurtje later en toen zat ik op 6 centimeter ontsluiting. Top, dat ging goed. Totdat ik bleef liggen op bed en de ontsluiting niet op bleek te schieten.
We gaan zo naar het ziekenhuis…
Om een uur of 05:00 zei de verloskundige: “Als er binnen nu en een half uur niks gebeurt, gaan we naar het ziekenhuis.” Dit, omdat ze de indicatie had dat Pom groot zou zijn en ze niet wilde dat we in de problemen zouden komen. Logisch. Ik baalde wel heel erg en de kraamverzorgende die erbij was zag dat. Ik ben haar dan ook eeuwig dankbaar dat ze voorstelde dat ik even onder de douche zou stappen. Ondertussen belde Barry onze vrienden wakker, want die moesten naar ons toe komen. Lev lag namelijk nog te slapen en als we wel naar het ziekenhuis zouden moeten, moest er iemand voor hem thuis zijn natuurlijk. Eenmaal onder de douche werden de weeën opeens intens. En toen voelde ik Pom letterlijk naar beneden zakken. Onze vrienden kwamen op dat moment aan, dus Barry is naar beneden gerend om de deur open te doen en heeft geroepen: “Hij komt eraan!” En hij rende weer naar boven. Overigens heb ik hier niets van gemerkt…
Ik voelde de paniek van de verloskundige
Om half 6 voelde ik Pom zijn hoofdje. Ik wilde eigenlijk blijven staan onder de douche, want de persweeën waren heel sterk, maar de verloskundige wilde me naar de slaapkamer hebben. Daar lagen haar spullen en mocht er iets met de baby of mij gebeuren, dan had ze alles bij de hand. Dus, liep ik daar! Moest ik dat hoge bed op klossen (ik herhaal nog maar een keer: ik ben klein) opklimmen en gaan liggen, zodat de verloskundige kon kijken hoe het ervoor stond…
Met de volgende wee mocht ik meedoen, maar die wee was heel zwak. Ik moest gaan zitten, dus weer overeind. Ook dat ging niet en toen voelde ik de paniek van de verloskundige. Mijn weeën stopten er helemaal mee, want ik was totaal uit mijn veilige, ontspannen bubbel getrokken. Ik hoorde haar paniekerig roepen tegen de kraamverzorgende: “Ik krijg hem er niet uit!” En toen keek ik Barry aan en die zei: “Je moet nu even goed luisteren!” En de verloskundige zei: “Ga maar staan en geef alles met al je kracht!” Ik dacht echt: “Ok, doe even chill, het komt echt goed”. Maar ik luisterde wel natuurlijk.
Zonder persweeën moest ik verder
Dus, zonder perswee, überhaupt zonder wee, maar met al mijn kracht kwam op 26 februari 2019 om 05:38 uur Pom ter wereld. Ik kreeg hem in mijn armen en het eerste wat ik zei was: “Wat heeft ‘ie veel haar!” (Totaal niet, maar Lev had geen haar, dus elk plukje vond ik al veel.) En de verloskundige moest ietwat zenuwachtig lachen. Ze was erg opgelucht dat hij er was, gezond en wel. Of nou ja, niet helemaal wel, want wat was er nou aan de hand: zijn schoudertje zat vast, dus die is helaas gebroken tijdens de bevalling. Gelukkig merkte hij hier niet veel van, of liet dit in ieder geval niet merken, en gebruikte hij zijn armpje gewoon. Zoiets heelt in een paar dagen, wel zo fijn om te weten. En zijn gewicht? Een mooie 3720 gram, dus ‘een enorme baby’ vond ik wel meevallen. Lev werd een uurtje later wakker, hij is een vaste slaper, en is toen door zijn papa naar beneden, naar onze vrienden gebracht. Toen ik gedoucht was en heerlijk in mijn eigen schone bed lag te cocoonen met Pom, kwam Lev zijn broertje ontmoeten. Hoe dat ging? Check de highlight POM op mijn Instagram en houd je tissues erbij.
LAURIEN (klik hier voor haar Instagram)
