Donderdag 27 juli: De uitgerekende datum….
En ik had nog wel de hoop dat mijn zoontje eerder zou komen. Mijn oudste zoon (Finn) was bij oma, dus ging ik maar even een uurtje sporten (je moet toch wat he). In de sportschool verbaasde zich een paar mensen wel dat ik met 40 weken nog ging sporten, al kon je het misschien geen sporten meer noemen, maar ik was in ieder geval in beweging. Af en toe last van een krampje maar niks heftigs. Die avond gingen mijn man en ik nog een hapje eten in de stad, want dit zou voorlopig wel even de laatste keer zijn voordat er een drukke, hectische periode zou gaan aanbreken. We kwamen aan bij het restaurant waar we altijd komen als er iets te vieren valt. Zo zaten we daar toen we verloofd waren, getrouwd waren en ik zwanger was. Nu dus met 40 weken, ook een reden voor een feestje. Tijdens het eten moest ik wel twee keer even het gesprek staken, omdat ik me moest concentreren op mijn ademhaling. Het ging iets meer pijn doen. Stiekem ook wel weer spannend (zou het dan nu toch gaan gebeuren)? Uiteraard wel alles opgegeten en een toetje genomen en daarna Finn opgehaald bij oma en hup naar huis.
Toen Finn in bed lag vroeg mijn man of hij nog even een uurtje kon gaan sporten of toch liever thuis moest blijven. De krampjes waren weer afgenomen, dus hij ging lekker sporten en ik kon op de bank ploffen. Stiekem baalde ik, want ik had gehoopt dat het door zou zetten. De uren gingen voorbij en ik ging slapen om 23.00u. Omdat ik blijkbaar zo zwaar aan het ademen was, ging mijn man op de bank slapen. Ik werd wakker om 1.30u van krampen (yes!). Ergens in mijn onderbewustzijn wist ik dat Joeri op de bank lag, maar ik dacht: “Laat hem maar lekker slapen. Elk uur slaap dat hij extra pakt, is mooi meegenomen”. De krampen waren prima te doen, dus geen reden om allebei wakker te zijn. Ik ging de krampen (achteraf dus weeën) bijhouden in een app. Ze waren zeer onregelmatig en nog goed te behappen. Af en toe dommelde ik even weg, dan werd ik weer wakker, ging ik even wat rondlopen, bekeek ik foto’s op mijn telefoon en deed ik spelletjes. Ik kwam mijn tijd wel door! Om 5.30u keek ik weer op de app en zag ik dat de krampen het laatste uur om de 8 minuten waren, dus ben ik naar beneden gegaan om Joeri wakker te maken. Hij belde de verloskundige en die was er rond 6.00u. Ik voelde me eigenlijk nog steeds goed en ik dacht dat ze zou zeggen: “Jammer joh, nog geen centimeter ontsluiting”. Niets was minder waar. Ik zat al op de 5 centimeter! “Oh chill”, waren mijn woorden. Inmiddels had ik mijn ouders gebeld om te vragen of ze hier konden komen, zodat Finn kon blijven slapen en wij naar het geboortehuis konden gaan. Ik voelde me nog steeds goed. Te goed, want ik had nog steeds het idee dat ze zouden zeggen dat het een grapje was, die ontsluiting.
In het ziekenhuis zat ik op bed en was ik lekker aan het ontbijten met een havermoutpapje van mijn man (sorry, van bevallen krijg ik blijkbaar honger, haha). De verloskundige keek me aan of alles wel goed ging, maar op een lege maag kon ik niet bevallen hoor. Er zou ook een geboortefotograaf komen (bij Finn hadden we een geboorteshoot gewonnen en nu wilden we haar weer hierbij hebben, omdat we zulke mooie foto’s hadden). Na een uurtje ongeveer was ze er. De verloskundige had expres gewacht met de vliezen doorprikken, want anders had het heel snel kunnen gaan. Toen Linda de fotograaf er was zat ik al bijna op 7 centimeter (nog steeds niet heel veel last). Aangezien ze me een beetje te hyper vonden, moest ik van de verloskundige even de rust gaan opzoeken in de badkamer. Ik ben toen lekker gaan douchen. Ik begon in mijn coconnetje te kruipen. Inmiddels werden de weeën wel heftiger en ben ik me snel gaan afdrogen. Om 8.00u keek ik nog op de klok en dacht hoelang zal het duren voor ik je ga zien kleintje. De weeën moest ik nu echt gaan opvangen en ik moest me gaan concentreren op mijn ademhaling. Ik heb de weeën liggend op mijn zij opgevangen en tussendoor kon ik weer goed op adem komen. De verloskundige zei steeds dat het niet lang zou duren, maar ik geloofde het eigenlijk niet.
Om 9.10u lag Fedde al op mijn buik. Wauw, wat was het snel gegaan! Ik kon het eigenlijk nog niet echt bevatten. Na drie persweeën was hij er al. De navelstreng zat één keer om zijn nekje, maar niet te strak, dus hij mocht lekker bij mij blijven liggen. Na wat wrijven op zijn rug l, begon hij te huilen en kreeg hij een mooie roze kleur. Dit was wel even spannend, maar omdat iedereen zo rustig bleef, raakte ik ook niet in paniek. De placenta kwam er ook vrij snel achteraan. Dat was ook weer een zorg minder. Even een check down under, maar ook daar was niks aan de hand. Nadat ik had geplast en gedoucht mochten we alweer om 11.00u naar huis.
Deze blog heb ik geschreven omdat je juist vaak de horrorverhalen hoort. Ik wilde mijn verhaal delen, zodat vrouwen er een beetje hoop uit kunnen halen.
JANET
