Hugo is geboren na precies 30 weken zwangerschap, in krap 3,5 uur. Waarschijnlijk door een verwaarloosde urineweginfectie bij mij. Na een super goede start heeft Hugo preventief antibiotica gehad. Ook ik kreeg antibiotica, maar ik mocht de dag na de bevallig wel al het ziekenhuis verlaten, om thuis deze kuur af te maken. Daar begon dan ook voor mij het ‘bekende’ heen en weer rijden naar het ziekenhuis. Hugo heeft de eerst 10 dagen op de NICU Vu gelegen. Daarna was Hugo sterk genoeg om vervoerd te worden naar het Spaarne Gasthuis in Haarlem. Voor mij een stuk dichter bij thuis. Hugo mocht daar verder groeien, de couveuse uit , een warmte bedje in en uiteindelijk in een wiegje liggen. Na precies 35 weken mocht hij eindelijk mee naar huis.
Wel met een voedingssonde, want hij was nog niet sterk genoeg om zijn flessen helemaal leeg te drinken. Over ‘deze manier van naar huis gaan’ heb ik een keuze gehad. Mee naar huis met sonde of iets langer in het ziekenhuis en dan zonder sonde naar huis, dat waren de opties. Ik heb tijd gehad om hierover na te denken en om handelingen in de veilige ziekenhuisomgeving te oefenen. Hugo’s thuiskomst was goed voorbereid en ook aangekondigd. Zo werd ik getraind in het onderhouden en controleren van de sonde. Ik leerde voeding geven met de sonde en wat te doen als de voedingssonde er per ongeluk uit ging. Ook was er thuis een tweede persoon (een buurvrouw die toevallig zelf kinderverpleegkundige was) stand-by. Zo was er altijd iemand anders, mocht ik onverhoopt geen voeding kunnen geven. Ik heb meerdere malen de vraag gehad of ik het zag zitten of niet, zo met die sonde.
Ik deed al een aantal dagen in het ziekenhuis de verzorging van Hugo gedurende de dag zelf. En ik heb zelfs de mogelijkheid gehad in te roomen (een nachtje blijven slapen in het ziekenhuis) omdat Hugo een eenpersoonskamer had. Ik heb dit uiteindelijk niet gedaan. Ik was inmiddels al ruim14 dagen zelf thuis. En ik was structureel en behoorlijk wat uren in het ziekenhuis aanwezig en ik vond me al zelfstandig genoeg. Dus ik zag daarin voor mij weinig meerwaarde. Er was vanuit het ziekenhuis een ToP-team-fysiotherapeute die mij gedurende de verzorging tips en trucs mee gaf over slapen, voeden, badderen en het verzorgen van Hugo. Dit werd thuis via een andere ToP-fysiotherapeute maandelijks voortgezet. Zij maakte van elk bezoek een verslag met foto’s waarbij er aandachtspuntjes werden benoemd. Maar vooral ook wat er heel goed ging. Ook was er kinderthuiszorg geregeld voor de verzorging en ondersteuning van de voedingssonde. Uiteindelijk heb ik eigenlijk geen gebruik van deze hulp gemaakt. Eenmaal thuis dronk Hugo drie weken later voldoende om zonder voedingssonde te kunnen. Na de sonde een paar dagen niet gebruikt te hebben, heb ik hem na overleg zelf verwijderd. Met als back-up 14 dagen later een afspraak bij het NEO-spreekuur. Mocht hij toch niet genoeg drinken of zijn aangekomen, dan kon er een nieuwe voedingssonde geplaatst worden.
De weken thuis tot a-terme werd ik door de (assistent-)kinderarts of neo-verpleegkundige gebeld, om te vragen hoe het ging, waar ik tegen aan liep en dergelijke. Ook heb ik zelf twee keer gebeld voor advies. Dit is erg prettig en laagdrempelig, maar geeft vooral het gevoel dat je er niet helemaal alleen voor staat. Super fijn om thuis huis te zijn, maar vooral om te weten dat je back-up heb. Helaas heb ik door de “relatieve” korte ziekenhuis opname geen gebruik kunnen maken van een verlening van mijn zwangerschapsverlof. Waardoor ik 11 weken na thuiskomst al weer aan het werk zou moeten. Dit was acht weken eerder dan de oorspronkelijk startdatum. Gelukkig had ik nog een buffer met vakantie-uren. Waardoor ik nog een maandje langer thuis kon blijven. Inmiddels is Hugo ruim vier maanden oud (gecorrigeerd 10 weken) en gaat hij starten met één dag per week naar het kinderdagverblijf en twee dagen naar de oppas.
GISELLA
