Is een groot gezin nog wel van deze tijd!?

Een, twee, drie, vier…Vier?!? Heb jij vier kinderen? En zijn die allemaal van jezelf of ook tweede leg?

Ik ben gek op ons kleine kikkerlandje en op de ongezouten mening die wij Nederlanders erop nahouden, maar ik word best vaak aangesproken op onze gezinssituatie. En de uitspraken gaan echt alle kanten op van “Vreselijk, ik moet er niet aan denken” tot “Wat een rijkdom!”. Zo ook vorige week. We zaten op een terras bij ons in de buurt: “Hans en Frietje”. De bitterballen werden gebracht met daarbij het vrolijke verbaasde gezicht van de ober. Hijzelf kwam overigens uit een gezin van negen jongens en een meisje, dus hij vond het “wel mooi” een groot gezin. Trots vertelde ik dat mijn vader uit een gezin van zeven kinderen komt en mijn oma uit een gezin van zelfs zeventien (!) kinderen. Mijn overgrootoma was dus tegelijk zwanger met haar dochter. Nu hoor je dit soort grote aantallen vandaag de dag nog zelden, maar hoe komt het eigenlijk dat er zoveel verbazing is bij vier kinderen? Ik kom ze wel tegen hoor, gezinnen van vier, maar vaak is er dan sprake van een “bonusdochter” of een “bonuszoon”. Toen ik deze term voor het eerst hoorde, had ik geen idee wat dat betekende. Ik dacht eerst dat deze stellen geen kinderen konden krijgen en dan toch verrast werden met een “bonuskindje”. Ik heb mijn vader vorige week ook moeten uitleggen dat het te maken heeft met een samengesteld gezin en dat deze term veel fijner klinkt dan een “stief” zoon of dochter. Dat doet je toch een beetje denken aan die vervelende stiefzusters van Assepoester.

Maar waarom het bij ons nou zo vaak voor de nodige ophef zorgt, heeft me wel aan het denken gezet. Nu heb ik vier zoons in drieënhalf jaar tijd dus dat ziet er alweer anders uit dan wanneer er wat meer leeftijdsverschil tussen de kinderen zou zitten en de andere helft bijvoorbeeld voor je uitloopt. Daarbij wil ik vooropstellen dat ik me er ook heel erg van bewust ben dat ik van geluk mag spreken en gezegend ben met vier gezonde kinderen. Voor veel mensen is het namelijk helemaal geen kwestie van een “keuze”. Als ik deze gevoelige kant even buiten beschouwing laat, denk ik dat het schrikeffect bij vier kleine kinderen nog vaak zit in het feit dat de opvoeding van je kinderen je behoorlijk in tijd en energie kan opslokken. Wij vrouwen zijn steeds meer gehecht aan tijd en/of een carrière voor onszelf. In vergelijking met vroeger heeft de vrouw simpelweg meer recht dan het aanrecht en dus meer om zich over te bekommeren dan alleen het gezin en het huishouden. Ook is het niet meer zo dat onze kinderen voor hun ouders moeten zorgen op hun oude dag.

Lees ook:

Cato heeft veel pijn en moet per ambulance naar het ziekenhuis

Tijden zijn dus veranderd, gelukkig maar. Alleen willen we niet alleen zelf steeds meer, maar denken we ook zo voor onze kinderen. Los van het feit dat dit meer willen ook meer geld kost, heeft deze consumptie natuurlijk ook gevolgen voor het milieu. Als ik al kijk naar de luiers die er per week bij ons doorheen gaan, ben ik blij dat niet iedereen vier kinderen heeft… Nu zullen veel mensen hun kinderwens echt niet laten afhangen van de klimaatproblematiek, maar simpelweg van hun persoonlijke of religieuze wensen. Ik heb daar in elk geval geen moment bij stilgestaan. Een groot gezin was altijd onze grote wens en gelukkig ging het allemaal als vanzelf. Als ik dan nu dit soort ethische discussies hoor waarbij voortplanting in verband wordt gebracht met de klimaatproblematiek, dan ga ik het voor mezelf heel snel goedpraten en hoop ik dat ze in de voetsporen van hun vader zullen treden die zijn werk heeft gemaakt van duurzame energie. Wel geestig eigenlijk dat dit soort simpele vragen en reacties van mensen me aan het denken heeft gezet en ik uitkom bij de klimaatproblematiek. En dat terwijl er echt vaak nog de meest idiote vragen achteraan komen zoals “Gaan jullie nog door voor een meisje?” (“Nou gisteren waren we het aan het proberen en toen deden we het zo, kom eens hier echtgenoot, dan laat ik het even zien aan deze mensen”) of “is het een tweeling?” (“nee, onze twee baby’s zijn toevallig even oud en zien er ook nog heel toevallig hetzelfde uit…)”. Misschien moet ik een volgende keer eens beginnen over de klimaatproblematiek. Kijken hoeveel mensen er dan nog blijven staan. In ieder geval wanneer iemand nu roept “ik moet er niet aan denken”, kan ik denken: “gelukkig maar, want dat is voor de hele wereld ook een stukje beter” en voor het geval iemand zegt “wat een rijkdom” dan glunder ik van oor tot oor. Ons grote gezin: een balans van liefde en chaos.

CHARLOTTE