Het was een doodgewone vrijdagmiddag
Zo’n dag waarop alles nét een beetje stroef loopt. Mijn jongste, Liv, had al drie driftbuien achter de rug vóór het middaguur. Mijn hoofd bonsde, mijn koffie was koud geworden op het aanrecht, en het enige wat ik nog kon verzinnen om mezelf en haar even wat lucht te geven, was een uurtje naar de speeltuin.
Liv huppelde voor me uit, haar regenlaarsjes stuiterend in het natte zand
Ze had haar knuffelkonijn, Felix, stevig onder haar arm geklemd. Zoals altijd. Ik had haar nog gezegd dat hij vies zou worden, maar ze had me aangekeken met die koppige peuterblik en gezegd: “Hij wil ook op de glijbaan.” Daar valt moeilijk tegenin te praten, eerlijk gezegd.
De speeltuin was niet leeg
Natuurlijk niet. Er stond een groepje moeders bij het klimrek. Ze kenden elkaar, dat zag ik meteen. De vanzelfsprekendheid van hun houding, het lachen, de manier waarop ze hun koffiebekers vasthielden. Ik voelde me altijd wat verloren bij dat soort groepjes. Alsof ik net te laat was uitgenodigd voor een feestje dat al uren aan de gang was.
Liv stormde op de glijbaan af, duwde haastig een ander kindje opzij en klom naar boven
Ow nee he. “Ik eerst!” riep ze. Ik liep iets sneller, voelde de bekende spanning in mijn nek. “Liv, rustig lieverd, je moet ook even wachten op je beurt,” probeerde ik zacht, maar stevig. Het andere kindje – een meisje met een keurig ingevlochten vlecht – keek even verbaasd op, maar stapte zonder protest opzij. Geen huilen, geen drama. Maar haar moeder, die net daarvoor nog in gesprek was met haar vriendinnen, draaide zich plots om. En zei het.
“Jouw kind is echt verwend”
Niet hard, niet schreeuwend, maar met een scherp randje dat dwars door mij heen sneed. Alsof ze een oordeel velde over míj, niet over Liv. En misschien deed ze dat ook wel. Had ze gelijk?
Ik verstijfde
Mijn voeten leken vast te kleven aan de grond. De woorden hingen in de lucht tussen ons in. Ik wist niet waar ik moest kijken. Naar Liv, die vrolijk op de glijbaan zat alsof er niets aan de hand was? Naar de moeder, die zich alweer half had omgedraaid, alsof haar opmerking niet net in mij was neergekomen als een mes?
Ik voelde hoe het bloed naar mijn wangen steeg
Ik werd rood. Knalrood. Een mengeling van schaamte, woede en verdriet. Mijn eerste neiging was om te reageren. Om iets te zeggen als: “Misschien moet je eerst naar jouw eigen kind kijken” of “Jij kent haar helemaal niet”. Maar ik zei niets. Ik durfde niets. En ergens schaamde ik me ervoor dat ik dat niet deed.
De rest van de middag voelde stroef
Liv wilde nog schommelen, nog zandtaartjes maken, maar ik kon er niet meer echt bij zijn. De woorden van die moeder bleven rondzingen in mijn hoofd. Verwend. Wat bedoelde ze daarmee? Dat Liv haar zin wil? Dat ze koppig is? Ja, dat is ze. Dat weet ik. Maar dat maakt haar nog geen verwend kind. Ik geef haar niet altijd haar zin. Ik leer haar lessen. Bijvoorbeeld dat ze moet delen. En dankjewel zeggen.
Onderweg naar huis duwde ik de buggy iets harder dan nodig was
Ik was nog steeds kwaad. Liv dommelde in, uitgeput van het buitenspelen. Haar hoofdje leunde tegen de zijkant, haar konijn slap over haar schoot. Zo kwetsbaar ineens. Zo klein. En helemaal niet verwend.
Thuis legde ik haar in bed, zonder haar wakker te maken
En toen, terwijl ik de deur op een kier liet en me naar de woonkamer sleepte, kwamen de tranen. Stilletjes. Niet eens van verdriet, meer van uitputting. Van het gevoel tekort te schieten. Want het was niet alleen die ene opmerking in de speeltuin. Het was alles. De slapeloze nachten. De discussies aan tafel. Het gevoel altijd op scherp te moeten staan.
Wat die vrouw niet wist, wat ze niet kon weten, is hoe ik elke avond in bed lig en me afvraag of ik het goed doe
Hoe ik me schuldig voel als ik mijn geduld verlies. Hoe ik me zorgen maak over Liv, over haar woede-uitbarstingen, over hoe fel ze soms is. En over hoe ik daar misschien niet genoeg tegenwicht aan geef.
Verwend?
Nee. Liv is intens. Ze voelt alles hard, ze wil alles zelf, en ze accepteert geen half antwoord. Ze is het tegenovergestelde van gemak. Maar ook de liefde die ze geeft is groots. Als ze ’s ochtends met haar warme lijfje tegen me aan kruipt en zegt: “Ik hou van jou, mama,” dan weet ik dat ze geen kind is dat alles zomaar krijgt. Ze is een kind dat alles geeft.
Ik ben een moeder die haar best doet
Niet perfect. Niet altijd geduldig. Maar wel aanwezig. En dat is misschien al genoeg. Een paar dagen later waren we weer in de speeltuin. Liv rende, lachte, maakte ruzie, maakte het weer goed. Zoals altijd. Ik zag de moeder van toen in de verte staan. Ze glimlachte even kort naar me, alsof ze me zich nauwelijks herinnerde. Ik glimlachte terug. Want ik wist: haar oordeel zei meer over haar dan over mijn dochter. En veel belangrijker nog – het zei niets over mij.
BEAUDINE
mijn kindje is ook enorm intens en vraagt ontzettend veel aandacht. dat is hard werken.
zo’n vrouw die met haar vriendinnen klets heeft waarschijnlijk veel hulp met de opvoeding. kletsen met je vriendinnen met kleine kinderen is bijna onmogelijk ..
Ach welnee, kletsen met vriendinnen is zodra je kinderen hebt écht niet per definitie onmogelijk buiten slaapjes om.
Ik herken mijn peuter hier heel erg in. Heb je wel eens gedacht aan hoogbegaafdheid? Je noemt veel van de karakter eigenschappen op namelijk. Op internet kun je er genoeg info over vinden maar laat je niet misleiden, deze kinderen lezen lang niet allemaal op 3-jarige leeftijd. Wat ze wel (bijna) allemaal hebben is een intens karakter. Succes en geniet van de mooie momenten samen.
Wat zou toch maken dat ze meende jouw kind verwend te moeten noemen als een peuter voortkruipt (want dat deed ze) én daarvoor gecorrigeerd wordt (want dat deed jij)? Peuters moeten (nog) leren dat ze op hun beurt moeten wachten en dat leren ze door erop gewezen te worden. De kwalificatie van de moeder-met-koffie-bij-de-speeltuin is nergens voor nodig (en slaat ook nergens op).
de opmerking van die moeder kwam op dat moment net wat harder aan omdát je al een redelijk zware dag had denk ik. Trek je er niks van aan, haar kind zal ook vast wel eens zo’n dag hebben dat ze niet de makkelijkste is…. als jij weet dat je je kind goed opvoed, je best doet om haar goed op te voeden moet je dat soort opmerkingen gewoon van je af laten glijden….