Je bent 12 jaar en hoewel de één nog speelt met barbies zo moest ik nadenken of ik later kinderen zou willen. Ik zou sowieso nooit makkelijk zwanger kunnen raken. Mijn lichaam stootte mijn baarmoeder af en hij zou er uit moeten.
Vanaf mijn 9de jaar werd ik ongesteld. Behoorlijk jong. Ik zat al snel aan de Diana pil vanwege heftige menstruaties. Elke maand was het weer drama. Toen ik wisselde van pil begonnen mijn pijnaanvallen. Ik was 12 jaar. En mijn menstruatiecyclus had ik niet meer. Op mijn 14de leerde ik mijn eerste grote liefde kennen. Mijn toenmalige vriend en ik hadden het vrij snel over kinderen. Ik was daar eigenlijk meteen heel open in. Wel heel dubbel, want op je 14de wil je daar totaal niet mee bezig zijn. Mijn vriendinnen snapten het niet en het was moeilijk uit te leggen aan iemand. Op mijn 15de kreeg ik dan ook te horen dat ik mijn moeder geen oma zou kunnen maken. Zo simpel werd dat door de arts gezegd, maar voor ons een enorme klap. Naast mijn pijnaanvallen moest ik nu ook dealen met het feit dat ik nooit mama zou worden. Mijn lichaam stootte mijn baarmoeder af. Als ik eventueel een grote kinderwens zou hebben (en dat had ik!) moesten we al snel de medische molen in, in de hoop dat ik jong moeder kon worden. Dat is dan niet meteen het traject van zwanger worden, maar alles uitsluiten wat wel en niet mogelijk zou zijn. Er volgden veel ziekenhuisbezoeken en gesprekken met elkaar. Mijn toenmalige vriend en ik stonden beide achter het traject. Uiteindelijk ging er wel een aantal jaar overheen, maar op mijn 17de werd de druk hoger gelegd. Mijn kans op een kindje was minimaal. Echter voor mijn 20ste levensjaar zou er nog een kleine kans in zitten doormiddel van verschillende trajecten. Op mijn 20ste zouden zij mijn baarmoeder eruit willen halen aangezien alles om mijn baarmoeder heen ook aangetast werd. In de zomer van 2017 besloten we er echt voor te gaan. Na onze vakantie zouden we starten met hormonen. Inmiddels was ik 18 en hij 20. Jong… Zeker!Maar bereid om het aan te gaan. Ik kan je vertellen dat mijn druk om moeder te worden enorm was. Het hield mij jaren lang bezig en niet altijd op een goede manier. We hadden nog steeds een sterke mooie relatie en we waren klaar voor het ouderschap. Dacht ik… Daar kom ik zo op terug.
Je hebt allemaal wel eens een mindere periode in een relatie en die hadden wij na onze zomervakantie. Een dip.. We besloten na 4,5 jaar uit elkaar te gaan. Een enorme klap en veel verdriet. Mijn kinderwens werd voor het eerst even losgelaten. Ik zette het even stop en stil. Na een maand kwamen we weer samen, wel met het idee om keihard aan onze relatie te werken. Maar twee dagen later, op 7 december 2017 deed ik nietsvermoedend een zwangerschapstest. Twee hele duidelijke streepjes. ZWANGER. Zonder welk traject dan ook. Zonder er ook maar één keer over na te hebben gedacht. Een wonder. Ik appte mijn vriend en ben in mijn pyjama met zwangerschapstest de auto in gesprongen. Nog beide even in shock, maar we hadden snel het idee om er samen uit te komen en te werken aan onze relatie. Dit moest wel lukken. We waren al 4,5 jaar samen en bereid om eraan te werken.
Ik was weken aan het spugen dus het geheim bleef niet lang geheim. Met Kerst hing er voor familie een kerstbal in de boom met de allereerste echo. Een piepklein baby’tje van 9 weken. Ik voelde me echt zwanger. Ik voelde ook wel eens wat twijfels bij mijn vriend. Ik denk achteraf dat ik het al voelde. Telkens het uitstellen van vertellen aan zijn familie. Steeds vaker kwam hij thuis en ging hij midden in de nacht zijn bed uit. Hij snapte niks van mijn babywinkels bezoekjes. Hij kon er maar slecht over praten. En we hadden regelmatig ruzie.
28 januari 2018. De dag waarop hij het vertelde aan zijn ouders en ik heb hem niet meer heb gezien….. Snap je dit nou? Ik niet… En dat wil ik ook helemaal niet. Blijkbaar was hij hier totaal niet aan toe en naar mijn mening denk ik dat hij dacht, het gaat toch nooit lukken. Mijn zwangerschap was voor mij het allermooiste en dat hij verdween deed me niet veel. Ik was zwanger en ook nog eens van een meisje. Mijn geluk kon niet op. Het kon me niet schelen. Hij heeft me gegeven wat ik vanaf kleins af aan al wilde. Ik zou moeder worden.
Mijn zwangerschap was totaal niet makkelijk, maar voor mij zoiets bijzonders. Elke dag genoot ik ervan. Ik reisde stad en land af samen met mijn moeder naar leuke spullen en winkels voor de babygirl. Ik beviel bijna met 28 weken zwangerschap, maar ik wist het te rekken tot 37+ weken. Uiteindelijk beviel ik op 16 juli 2018 van een dysmatuur kindje. Het was de vraag of ze dit wel zou overleven. In mijn buik was het gevaarlijk. De eerste weken waren spannend. 15 Zware maanden. Een huilbaby, een overgevoelig meisje, een meisje met een hele eigen wil, vlot, grappig, lief en de allermooiste natuurlijk. Zelf ben ik door verschillende rollercoasters gegaan. Verschillende emoties naar het moederschap en vooral het alleenstaande ouderschap toe. Boos, onbegrip, verdrietig en teleurgesteld naar de “biologische vader” van mijn dochter. Nu pas ben ik dat allemaal aan het verwerken. Het zal altijd een pijnlijk iets blijven, maar inmiddels is mijn dochter dus 15 maanden en ben ik zielsgelukkig. Vaak is het heel zwaar en niet hoe ik het ooit voor ogen had, maar je hebt alles voor je kindje over. Je geeft alles wat je kan en voor mij het allerbelangrijkste IK BEN MOEDER.
Zij is echt mijn wonder. Echt het meisje waar ik van droomde, sinds ik een klein meisje was. Mijn babygirl Madée Joy.
ALYSSA
