Twee weken en twee dagen oud. En toen ging het even helemaal mis. Onze dochter Mia Olivia kwam ter wereld op 27 november 2024 met een termijn van 37+1. Na een vlotte ziekenhuis bevalling mochten we heel snel al richting huis. We genoten van de kraamweek en onze lieve kraamhulp. Het was even wennen een nieuw leven erbij samen met je broer van 3,5 jaar. Maar we rockten het gewoon met elkaar.
Ineens was het stil, te stil
We genoten van ieder moment tot die ene avond op 13 december. Ik ging alvast naar bed zodat mijn vriend de laatste fles gekolfde melk zou geven. Dan kon ik alvast wat uurtjes slaap pakken. Toen mijn vriend naar boven kwam met onze kleine Mia gaf hij aan dat de voeding er maar moeizaam in ging. Normaal als we Mia weglegden in de wieg piepte ze altijd even als een klein muisje maar nu was het stil…
Ze reageerde nergens op. Ik riep tegen mijn vriend: ‘NU BELLEN!!!’
Toen ik aangaf aan mijn vriend dat het me niet lekker zat besloten we haar tussenin te leggen, zodat ze dichter bij ons was. Maar toen ik na 2 minuten naar haar keek deed ze helemaal niks meer. Ze ademde niet… ze bewoog niet… Uit reactie blies ik in haar gezicht maar daar reageerde Mia niet op. Vervolgens deed mijn vriend hetzelfde (3 x zo hard) en daar reageerde ze ook niet op. De paniek sloeg toe. Ik pakte haar bij haar handjes en begon deze te stimuleren en haar naam te roepen maar ook daar reageerde ze niet op. Ik riep tegen mijn vriend NU BELLEN!!!!!
We moesten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, er werd geen ambulance gestuurd
We belde met de spoedlijn van het Beatrixziekenhuis hier in Gorinchem. Die mevrouw aan de lijn zei dat we zo snel mogelijk naar wel op een veilige manier die kant op moesten komen. Achteraf hadden ze een ambulance moeten sturen volgens de kinderarts, maar goed op dat moment ga je en doe je wat er gezegd wordt. Dus ik pakte Mia in de Maxi-Cosi en mijn vriend gooide wat kleding, een fles en mijn kolf spullen in een tas zodat ik naar het ziekenhuis kon. Mijn vriend kon niet mee want ons zoontje van 3,5 lag te slapen.
De arts gaf aan dat ze meerdere ademstops in een minuut had
Daar ging ik op naar het ziekenhuis met een baby die af en toe een grote zucht slaakte naar adem, maar die niet reageerde zoals het zou moeten. Het ziekenhuis is zo’n 5 minuten rijden maar voor mijn gevoel was ik er met 2 minuten. Eenmaal aangekomen bij de spoed werd ik opgewacht door een huisarts. Hij checkte haar ademhaling en gaf aan dat ze meerdere ademstops in een minuut had dus dat ze verder onderzocht moest worden. Er werd een sneltest afgenomen voor het RS-virus, influenza virus en eventueel corona. Daarna werd ik doorgestuurd naar de kinderafdeling waar een team ons op stond te wachten.
In een mum van tijd hing ze aan allerlei toeters en bellen
Eenmaal aangekomen op de afdeling pakte ik Mia uit de Maxi-Cosi en legde haar op het aankleedkussen. In een mum van tijd werd ze uitgekleed en hing ze aan allerlei toeters en bellen. Ze deden verschillende onderzoeken maar er kwam niet specifiek een ziektebeeld uit. Wel was duidelijk dat we niet naar huis ging en ze werd opgenomen.
Het is hartverscheurend om machteloos toe te kijken
Ik heb de zorg op dat moment even overgelaten aan het ziekenhuispersoneel, zodat ik kon kolven, aangezien de volgende voeding er alweer aan kwam. Het was hartverscheurend om te zien dat je kleine meisje daar aan de monitor ligt en dat je er een soort machteloos naast staat.
Ze had vaker dips in haar hartritme en werd aan het zuurstof gelegd
We gingen de nacht in en de verpleegkundige zei: ‘Probeer maar wat te slapen.’ Maar om de 10 minuten ging de deur weer open omdat ze zo lang haar adem inhield, waardoor haar hartslag ook enorm daalde. En dat is natuurlijk niet oké. Dus slaap heb ik niet veel gehad. In plaats van dat het de volgende dag beter ging had ze zo vaak dips in haar hartritme dat ze aan het zuurstof werd gelegd (Optiflow, dit zorgt ervoor dat de zuurstof met best wel wat druk naar binnen wordt geduwd waardoor er een ademprikkel ontstaat en ze niet vergeet te ademen).
In de nacht schreeuwde ons meisje het uit
De dagen duurde lang in het ziekenhuis. We lagen in quarantaine omdat er nog niet duidelijk was wat ze had en of het besmettelijk zou zijn voor andere kindjes op de afdeling. Maar de nachten duurde nog veel langer. ‘s Nachts schreeuwde ons meisje het uit van ongemak. Die lieve verpleegkundige hebben me zo lief geprobeerd te helpen. Extra aanleggen voor voedingen, inbakeren, een warmte bedje, een verzwaarde/ verwarmde pittenzak, wiegen, maar niks hielp. Ons meisje bleef onophoudelijk huilen en schreeuwen. Het was oorverdovend en tegelijkertijd schreiend dat je haar niet getroost krijgt.
Soms daalde haar hartslag zo diep dat ik bang was dat ze er niet meer uitkwam
De dagen verstreken in het ziekenhuis en soms ging het iets beter. Daardoor mocht de Optiflow er na 3 dagen wel weer af en moest ons kleine meisje laten zien dat ze het op eigen kracht kon. De uitslagen van de testen kwamen binnen maar gelukkig had ze geen RS-virus of Corona. Wel had ze het Rhinovirus te pakken. Een van de vele verkoudheidsvirussen. Maar voor zo’n klein baby’tje natuurlijk wel gevaarlijk. Verder kwam er niks uit behalve dat ze wat prematuur gedrag liet zien… maar dat was ze al niet meer dus mocht dat eigenlijk niet. Soms daalde haar hartslag zo diep dat ik bang was dat ze er niet meer uitkwam en dat haar hartje zou stoppen met kloppen. Gelukkig kwamen de verpleegkundige altijd als ze zo’n flinke dip had om te checken en ze zichzelf weer herstelde.
Het was hartverscheurend om te moeten kiezen tussen je twee kindjes
Na 6 nachten niet te hebben geslapen, ben ik 1 nachtje naar huis gegaan en is mijn vriend in het ziekenhuis gebleven. Het was fijn om even te kunnen slapen maar ook dat ik even kon knuffelen met ons zoontje. Want die sprak ik tenslotte alleen maar via FaceTime. Het was hartverscheurend om te moeten kiezen tussen je twee kindjes. Waar ben je? Voor wie zorg je? In plaats van compleet, op die roze wolk, thuis waar je hoort te zijn.
Ik was mentaal helemaal op
Na een nacht thuis waarin ik om 19.00 samen met ons zoontje naar bed ben gegaan en ‘s ochtends om 7.30 uur wakker werd, ben ik weer teruggegaan naar het ziekenhuis. Op de gang van het ziekenhuis wisselde mijn vriend en ik weer om. Ik had mijn zoontje en vriend een dikke zoen en een stevige knuffel want ik had geen idee hoelang we hier nog zouden liggen. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen. Ik was mentaal helemaal leeg. Ik was bang ons meisje te verliezen. Ik was verdrietig niet thuis te kunnen zijn voor mijn zoontje. Ik was verdrietig dat mijn kraamperiode er zo uitzag.
De arts vroeg mij of ik dat zag zitten, natuurlijk vond ik het doodeng
Gelukkig liet ons meisje na 8 dagen verbetering zien. De kinderarts kwam langs en zei: ‘Als ze 48 uur stabiel is, dan mogen jullie naar huis. De arts vroeg mij of ik dat zag zitten… natuurlijk vond ik het doodeng, want thuis heb je geen monitor die afgaat wanneer ze weer terugvalt. Maar dat vertrouwen moest ik terugwinnen. Dat ging niet over één nacht ijs. Dus na 10 dagen ziekenhuis gingen we daar. Op weg naar huis.
Ik ben nog iedere dag dankbaar dat ons meisje er nog is
Ik bedankte alle verpleegkundigen en artsen die ons de afgelopen dagen gesteund hadden en voor ons hadden gezorgd. Het waren stuk voor stuk lieve mensen. Een luisterend oor als ik het zwaar had en een hand op mijn schouder als het even niet zo lekker ging met Mia. Een zuster die een grap kon maken, waardoor ik even vergat waarvoor we hier waren. Dag en nacht! Wat een toppers en ik ben ze nog iedere dag dankbaar dat ons meisje er nog is. Dat ze nu een gezonde meid is van ruim 5,8 kilo en die de hele dag door lacht!
DIEUWERTJE
