Wanda: “Het vriendinnetje van mijn dochter werd opgehaald: ‘Er was een probleempje…’, ik zei het maar meteen, ik vreesde voor de reactie van haar moeder”

Wil je niets missen, klik HIER en volg KidsenKurken op Instagram

Mijn dochter spreekt zelden af

Mijn dochter Liv is een lieve, rustige meid van acht jaar. Ze is dol op knutselen, tekenen en spelen met haar poppen. Maar afspreken met vriendinnetjes? Dat gebeurt zelden. Niet omdat ze niet sociaal is, maar omdat ze er vaak gewoon geen behoefte aan heeft. Ze is graag thuis. Alleen, of met mij. En hoewel ik haar daarin respecteer, was ik toch ontzettend blij toen ze laatst enthousiast uit school kwam met de vraag: 

“Mag ik woensdag met Lisa afspreken?” 

Ze vroeg het bijna verlegen, haar ogen glinsterend van enthousiasme.

“Natuurlijk!”, riep ik misschien iets té enthousiast. Maar ik was oprecht blij verrast. Eindelijk wilde ze iemand mee naar huis nemen. En nog iemand als Lisa ook: een vrolijk, energiek en populair meisje waar Liv het op school goed mee kan vinden. 

We maakten er een feestje van

Ik besloot er een leuke middag van te maken. Je krijgt niet vaak de kans om je kind te zien stralen met een vriendin in haar eigen huis. En wat willen meisjes van zeven of acht tegenwoordig het allerliefste doen? Juist: slijm maken. Plakkerige, glibberige, glinsterende slijm in felle kleuren. Een puinhoop gegarandeerd, maar goed het is ook gewoon heel leuk.

Toen Lisa binnenkwam, had Liv het al enthousiast verteld: “We gaan slijm maken!”

Lisa’s gezicht lichtte op. “Echt? Mag dat? Dat mag ik thuis nooit!” zei ze met grote ogen. “Yes”, dacht ik. Dit is bij voorbaat al een geslaagde middag We gingen eerst lekker lunchen en daarna wilden ze meteen van start. 

De eerste vlekkenangst

Voor we begonnen, zei ik voorzichtig: “Doe anders even je trui uit, slijm kan een beetje… tja, plakkerig zijn.” Liv trok haar trui zonder moeite uit. Maar Lisa schudde haar hoofd. “Ik heb geen hempje aan,” zei ze. “Geeft niks hoor,” voegde ze er snel aan toe. “Ik pas wel op.”

Toen viel mijn oog op haar broek. Een prachtige, knalnieuwe jeans met steentjes erop, met het Vingino-label trots zichtbaar op de achterzak. Ai, dat zag er duur uit. Ik slikte even. Wat was ik in hemelsnaam begonnen? Waarom had ik niet gewoon koekjes laten bakken of iets veiligs als knutselen voorgesteld?

Het ging goed… tot het niet meer goed ging

De meiden gingen vol enthousiasme aan de slag. Glitters, kleurstoffen, scheerschuim, lijm – het hele scala kwam voorbij. En eerlijk: het ging wonder boven wonder een hele tijd goed. Wel herhaalde ik regelmatig: “Kijken jullie uit voor de kleding.” Ze giechelden, kletsten en bewonderden elkaars creaties.

Tot het moment kwam. Ik ging alvast wat opruimen van alle benodigdheden in de laatste tien minuten voor Lisa opgehaald zou worden. En daar gebeurde het dan. Een klodder, dikke, lichtroze slijm belandde pardoes op Lisa’s trui. En gleed vervolgens naar beneden… recht op haar broek. Ik sprong op, pakte direct wat keukenpapier, depte, schraapte, wreef. Maar iedereen die wel eens met slijm te maken heeft gehad, weet: als het eenmaal in de stof zit, krijg je het er niet meer uit. Al helemaal niet in vijf minuten.

Hoe moest ik dit tegen haar moeder zeggen?

Toen de bel ging, slikte ik. Hoe moest ik dit zeggen? Dus toen ik de deur opendeed, zei ik het meteen maar: “Ze hebben superleuk gespeeld… maar er is wel een ongelukje gebeurd.” De moeder keek me vragend aan. Ik wees naar Lisa’s trui en broek.

Haar gezicht vertrok licht. Ik zag de schrik. Misschien ook een beetje frustratie. “Nou Lisa, ik zei nog kijk uit met je nieuwe kleding…”, terwijl ze Lisa bekeek. “Nou ja, gelukkig hebben we een wasmachine.”  Maar ik voelde het. De sfeer was anders. Ze glimlachte, maar het voelde geforceerd. En ik? Ik voelde me enorm schuldig. Had ik niet beter moeten opletten? Een oud schort of extra shirt moeten regelen? Lekkere indruk maakte ik… 

Het bleef in mijn hoofd zitten

Toen de deur achter hen dichtviel, keek ik naar Liv die nog nagenoot van de middag. “Vond je het leuk?” vroeg ik. Ze knikte enthousiast. “Ja! En Lisa ook!” 

Misschien was het niet de perfecte middag voor iedereen – en zeker niet voor die Vingino-broek – maar het was wél een middag waarop mijn dochter en haar vriendin straalde. 

Ik besloot na twee dagen toch haar moeder te appen. Mijn schuldgevoel was zo groot. Straks mocht Lisa hier niet meer spelen. 

“Ik moet er steeds aan denken; zijn de kleren nog schoon geworden? Ik voel me zo schuldig, ik wil je graag iets vergoeden?”

Ze appte direct terug: “We moeten een nieuwe broek kopen, hij was €60…” 

Ik schrok me rot, waarom had ik ook dit aanbod gedaan? Uit schuldgevoel…

Een minuut later appte ze weer: “Geintje, het is er prima uit gegaan. Liv vond het hartstikke gezellig, zullen we snel een nieuwe speeldate voor de meiden plannen?”

WANDA