Ik plof op de bank, eindelijk even rust. Mijn koffie is al lauw, zoals altijd, maar ik drink hem toch op. Sam en Loa zijn eindelijk stil. Sam ligt op de bank met zijn knuffel en een Peppa Pig-aflevering op de achtergrond, Loa zit in haar stoeltje en sabbelt tevreden op een boterham met pindakaas. Even ademhalen. Leon komt binnen met zijn telefoon in de hand. Hij kijkt me nauwelijks aan. “Druk op werk,” mompelt hij en verdwijnt in de gang. Ik zucht. Dat is het altijd.
De zorg komt altijd op mij neer en dat vind ik soms best pittig
Ik hou van mijn kinderen. Echt, met heel mijn hart. Ik geniet van hun zachte wangetjes en knuffels, hun geur na het badderen, de manier waarop Sam ’s ochtends in mijn bed kruipt en fluistert: “Mama, ben je wakker?” Ik vind het heerlijk om met ze te knutselen, samen erop uit te gaan en (steeds dezelfde) verhaaltjes voor te lezen. Maar de zorg voor hen komt grotendeels op mij neer. Ik sta ‘s nachts op als Loa haar speentje kwijt is, ik zorg ervoor dat Sam schone kleren heeft en niet met twee verschillende sokken naar de peuterspeelzaal gaat. Ik ben degene die de luiers verschoont, de flesjes maakt, de was draait en onthoudt wanneer de kinderbijslag wordt gestort.
Ik voelde iets in mij knappen, ik deed alles en was er klaar mee
Leon werkt. Veel. Als hij thuis is, kijkt hij voetbal of scrollt op zijn telefoon. Hij doet weleens wat, ja, maar het echte regelwerk? Dat laat hij aan mij over. Vorige week zat ik ‘s avonds op de badrand terwijl Loa krijsend tegen mij aan hing. Ze was moe, hangerig. Sam riep vanuit de woonkamer dat hij iets wilde drinken. Ik riep naar Leon. Geen reactie. Ik liep de trap af met Loa op mijn heup en Sam aan mijn been. In de woonkamer zat Leon op de bank met zijn telefoon. “Leon, kun jij even…” “Wacht even, ik ben bezig.” “Ja, ik ook,” beet ik hem toe. Hij keek op en trok zijn wenkbrauwen op. “Doe niet zo gestrest, Loes.” Dat was het moment. Ik voelde iets in mij knappen. Ik deed ALLES en ik was er KLAAR mee.
Een retourtje me-time in de zon
Diezelfde avond, nadat ik de kinderen eindelijk in bed had gekregen en Leon zonder een woord op de bank zat, pakte ik mijn laptop. Een week. Ibiza. All inclusive. Voor mij alleen. Geen poepluiers. Geen gehuil om snoepjes. Geen eeuwige onderbrekingen. Ik voelde een tinteling van opwinding terwijl ik mijn creditcardgegevens invoerde. Klik. Bevestigd. Ik kreeg spontaan kippenvel.
“Grapje zeker?”, zei Leon
De volgende ochtend, terwijl Leon zijn tas pakte voor werk, liet ik het nieuws vallen. “Ik ga een week naar Ibiza.” Hij stopte. “Wat?” “Een week, all inclusive. Even tijd voor mezelf.” Hij lachte. “Grapje zeker?” “Nee. Over twee maanden. Ik heb alles al geboekt.” Leon’s gezicht veranderde. “Dit kun je niet maken. En ik dan? Moet ik dan alles alleen doen?” Ik haalde mijn schouders op. “Ja. Dat doe ik zo vaak. Jij kunt dat ook. Je bent tenslotte hun vader.”
Drama in de woonkamer
“Dit meen je toch niet serieus?”, hij keek me aan alsof ik gek was. “Leon, luister. Ik ben hier altijd. Altijd. En ik ben kapot. Ik wil een week waarin ik alleen verantwoordelijk ben voor mezelf.” Hij ging met zijn hand door zijn haar. “Maar… hoe moet dat dan?” “Net zoals ik het doe. Ze eten drie keer per dag, slapen in hun eigen bed, dragen kleren zonder vlekken en soms moet je een driftbui negeren. Je kan het.”
“Lekker egoïstisch, Loes”
Hij keek me aan alsof ik gek was. “Ik kan geen week vrij nemen van werk.” “Dan regel je oppas. Of vraag je je moeder.” Hij wreef over zijn gezicht en zuchtte diep. “Je stelt me gewoon voor een voldongen feit. Lekker egoïstisch, Loes.” Egoïstisch? Ik, die al drie jaar alles draaiende houdt?
“Jeetje, is het echt zóveel?”
De weken erna deed Leon lacherig over mijn vakantie. “Ja hoor, mevrouw gaat naar Ibiza. Misschien neem ik ook wel een break.” “Moet je doen,” zei ik zonder sarcasme. “Echt.” Hij zei niets meer. Ik maakte een lijst voor hem. Wat Loa eet. Hoe laat Sam naar de opvang moet. Dat Loa’s speen op haar nachtkastje ligt en dat je die niet kwijtraakt, tenzij je zin hebt in een gebroken nacht. Hij fronste toen hij de lijst bekeek. “Jeetje, is het echt zóveel?” “Ja,” zei ik simpel. “Dat is het.”
Ibiza, here I come
En toen was het zover. Mijn koffer stond klaar. Leon was chagrijnig. “Nou, veel plezier dan.” Ik kuste de kinderen gedag. Sam zwaaide enthousiast. Loa keek me met grote ogen aan. Mijn moederhart kneep samen, maar ik hield me groot. Op het vliegveld voelde ik een golf van vrijheid. Niemand aan mijn been. Geen tas vol luiers en snacks. Geen slapeloze nachten. Gewoon… ik.
Alleen maar zon, boeken en cocktails
Mijn telefoon trilde. Een bericht van Leon: “Loa wil niet slapen. Sam wil alleen een boterham met chocopasta eten. Hoe doe je dit?!” Ik glimlachte. Tijd dat hij het eens echt beleefde. En ik? Ik bestelde een cocktail. In de zon. Met mijn boek. Mijn vakantie was begonnen.
LOES
kennelijk is dit een relatie waar communicatie een vergeten kunde is.
Samen wil ook zeggen delen, niet alleen werk maar ook gevoel.
Dat gaat hier flink mis.
Onbegrijpelijk dat er nog steeds kerels zijn die zich er zo makkelijk van af maken. Ik ben nu 60. Nog nooit gedoe gehad over de kinderen. Als ik aan het werk was dan nam mijn man alles over en het huishouden ging altijd gezamenlijk. Je kan het toch niet maken om helemaal niks te doen?
Het is het enige middel dat werkt!
Ik heb zovaak mijn oververmoeidheid, mijn stress en mijn diepe ontevredenheid geuit over het feit dat ik naast mijn fulltime baan overal voor opdraai omdat meneer zich uitsluitend interesseert voor zijn werk , zijn voetbalclub en de tv.
Ook ik ben de deur uitgestapt!
Uiteindelijk is het tot hem doorgedrongen en nu, na 17 jaar zeuren en klagen, is eindelijk de verantwoordelijkheid eerlijk verdeeld.
Je moet vechten voor jezelf, enkel praten heeft geen zin
Hahaha goed idee.