17 december 2018
De dag dat ik er achter kwam dat ik zwanger was. Het moment zal ik nooit vergeten, want ik deed mijn test op de toilet van onze hotelkamer in Parijs. Waar ik normaal als een soort Duracell konijn door een stad wandel, bleken de trappen van de Montmartre opeens te zwaar voor mij en ging er een lampje branden. Misschien toch zwanger? De test had ik al gekocht, want ik moest het testen in Parijs. Zou ik niet zwanger zijn, dan was ik in ieder geval in Parijs. Maar niets bleek minder waar en binnen enkele seconden had ik een positieve test in handen.
Ik had een super goede zwangerschap, weinig klachten, veel energie en al hoewel ik me op sommige dagen een enorme Teletubbie voelde, kon ik er echt van genieten. Het gekke vind ik achteraf dat ik heel erg bezig was met de zwangerschap en de bevalling. Ik dacht goed voorbereid te zijn met een prachtig kamertje, nog mooiere kleertjes en de zwangerschapscursus.
Ook mijn bevalling verliep goed, onze dochter was thuis ter wereld gekomen en ik kwam er zonder scheuren van af. Ook dat was afgevinkt, maar binnen een dag werden wij flink (letterlijk) wakker geschud. Opeens lag daar een prachtig klein meisje (met maximaal geluid) waar wij niks van snapten. Veel onbegrip en verdriet van haar naar ons en andersom. Op straat feliciteerden mensen ons en vertelden ons ‘lekker te genieten’, wij keken elkaar slaapwandelend aan en dachten: “Waar moeten we precies van genieten?” Natuurlijk hou je meteen absurt veel van je baby en wil je geen enkele seconde missen. Maar het is ook pittig en zwaar onderschat. Door middel van de Dunstan babytaal probeer je het één en ander te ontcijferen, maar was dat nou een ‘eh’ of een ‘meh’ wat we hoorden? Darmkrampjes probeerden we te verminderen door te zingen, dansen en fietsen met die kleine babybeentjes. ‘Veel in de draagzak doen’, werd ook getipt. Inmiddels had ik de Lottietaal veel beter onder de knie. Als ze last had van krampjes, stonden we samen onder de douche. En liepen we heel wat kilometers samen in de draagzak. Ik kreeg een prachtige draagzak tijdens mijn babyshower, want ja, die foto’s van Romy Boomsma doen heel wat met hormonen. Maar als ik op de wc zat met draagzak spookte er soms door mijn hoofd: “Zal Romy Boomsma dit ook zo doen?” En als ik wat at en er weer een stuk cracker op haar hoofd in de zak tegen haar lieve wangetje aan viel, kon ik mezelf wel wat.
En net als je denkt dat je het onder controle hebt komt er een ‘regeldag’ of een sprongetje. Lottie heeft nu een sprongetje, en oh wat klinkt dat lief. Maar.dat.is.het.niet! Om de twee uur voeden en slapen is er niet meer bij (ja, tijdens de voeding), maar stiekem, heel stiekem kan ik niet wachten om te zien wat ze heef geleerd na haar sprongetje. En weet je, het allerliefste zit ik ook de hele dag met haar zo dicht mogelijk tegen me aan om haar te beschermen tegen de hele wereld!
ANJOLEIN
