Het is donderdagmiddag 29 augustus wanneer de telefoon gaat. Een nummer dat ik niet ken, mijn hart slaat meteen 1000 sprongetjes, want dit zou pleegzorg wel eens kunnen zijn. En ja hoor, het is pleegzorg met een voorstel voor een plaatsing voor twee kindjes. Er is met spoed een gezin nodig voor deze twee kleintjes, aangezien de thuissituatie dreigend en onveilig is. Pleegzorg is enorm enthousiast over ons en belt mij met de vraag of wij voor het eind van de middag kunnen laten weten of wij hiervoor open staan ja of nee. Op het moment dat ik ophang ben ik helemaal enthousiast. Ik ben er klaar voor, dus kom maar op! Of…. Toch niet? Mijn man heeft namelijk een week geleden een sollicitatiegesprek gehad, waar ze erg enthousiast over hem waren en hebben hem een voorstel gedaan om voor een aantal jaar naar Dubai te gaan. Maar dit is nog niet concreet…
We hadden samen besproken dat we zouden kijken wat er als eerst komt. We hadden echter niet verwacht dat pleegzorg zou bellen, aangezien ik een week geleden nog gebeld had met de vraag of er iets in het verschiet lag. Het antwoord was toen dat er niets in het vooruitzicht was, aangezien het aanbod jonge kinderen heel klein is (gelukkig maar!). Op het moment dat mijn man thuiskomt begint hij enthousiast te vertellen dat hij net gebeld is. Dubai gaat voor 99% door, alleen nog de arbeidsvoorwaarden bespreken en dan is dat rond! Mijn maag draait om en ik benoem dat pleegzorg net gebeld heeft, met een voorstel voor twee kindjes in de leeftijd van 1 en 3 jaar. Mijn moederhart breekt, mijn hoofd stroomt over en mijn emoties gaan alle kanten op. Dit is te veel, ik kan en wil niet kiezen op dit moment. “Pleegzorg had niet mogen bellen”, was onze eerste reactie. We hadden echter maar 1,5 uur de tijd om de situatie te bespreken en pleegzorg terug te bellen, aangezien het om een spoedplaatsing ging en zij anders verder moesten gaan zoeken. Ik kan je vertellen dat dit de lastigste keuze van de afgelopen periode is geweest. Ik vond het vreselijk om die kindjes af te wijzen, want ons huis en hart staan volop open voor een plaatsing. En kom op, een liefdevol thuis kunnen bieden aan twee van die kleintjes dat is toch enorm fijn en mooi. En natuurlijk zal het geen roze wolk zijn, want dat is pleegzorg niet, maar toch. Wij zijn er klaar voor! Alleen tja… Dubai. Een unieke en enorme kans natuurlijk, die niet vaker voorbij gaat komen. Pleegzorg is er over een aantal jaar ook nog.
Na een goed gesprek met mijn man, wat telefoontjes met mensen die dichtbij ons staan, hebben we het besluit genomen. We kiezen op dit moment voor onszelf en gaan dus voor Dubai. Dat betekent wel dat we pleegzorg moeten bellen, om het aanbod af te wijzen. Met pijn in mijn hart, een brok in mijn keel en heel veel hartzeer heb ik pleegzorg gebeld en de situatie uitgelegd. Natuurlijk begrepen ze het, maar ze moesten snel een ander pleeggezin zoeken en hielden het gesprek kort. We zouden het er later nog over hebben. Toen ik op hing brak ik en heb ik enorm hard gehuild. Ik voelde me zo’n vreselijk mens, omdat ik de kinderen af heb gewezen. Mijn moederhart deed zo mega veel zeer. Maar diep van binnen weet ik dat dit voor nu de juiste keuze is. Even weg van alles en iedereen, even quality time samen, alles op een rijtje zetten en kijken wat het ons gaat brengen. We komen er altijd sterker uit en over een aantal jaar zullen we gewoon weer beschikbaar zijn als pleegouders, met nog meer bagage in onze rugzak.
Na het telefoontje van pleegzorg en de keuze om naar Dubai te gaan hebben we echt even een aantal dagen nodig gehad om alles te verwerken. Er gebeurde ineens zoveel, dat we daar echt even de tijd voor hebben moeten nemen. De afgelopen weken hebben we veel moeten uitzoeken rondom het emigreren, zoals wat we allemaal moeten regelen rondom het huis, verzekeringen en dergelijke. Het voelt nog steeds een beetje onwerkelijk, maar het gaat toch echt gebeuren. Wij gaan naar Dubai verhuizen! Enorm leuk, maar ook zeker spannend. Mijn man heeft hier natuurlijk werk, ikzelf weet nog niet wat ik ga doen. Uiteindelijk zal ik vast en zeker een baan gaan zoeken, maar die heb ik nu nog niet. Wat betreft onze kinderwens: die staat voor nu even on-hold. Of ja, de wens zelf natuurlijk niet, die zal er altijd blijven. Maar alle behandelingen zijn op dit moment even on-hold. Het is voor nu even “goed” zo. Er is zoveel gebeurd, de ene teleurstelling na de andere. En eerlijk gezegd ben ik er ook gewoon een beetje klaar mee. En natuurlijk willen we ontzettend graag een kindje en willen we er alles aan doen. Maar voor nu is het even klaar. Eerst emigreren, tot onszelf komen en wanneer we eraan toe zijn zullen we eens gaan uitzoeken hoe het zit met vruchtbaarheidsbehandelingen in Dubai, ze zullen hier vast en zeker ook klinieken hebben waar we terecht kunnen.
Binnenkort zullen wij dus samen naar Dubai vertrekken, wat we enorm spannend vinden. Maar we hebben er ook reuze veel zin in, nieuwe plannen, nieuwe kansen! Ik hou jullie graag op de hoogte van onze avonturen, dus zal zeker blijven bloggen voor Kids & Kurken, tussen de andere expat mama’s.
MANOUK (klik hier voor haar Instagram)
