Het begon altijd met een onschuldig wijntje
Een glas tijdens het koken, een glaasje op vrijdagavond, een slokje op een terras in de zon. Maar ergens, zonder dat ik het doorhad, was het niet meer zomaar een wijntje. Het was een gewoonte geworden. Een houvast. Een vast ritueel waar ik de hele dag naar uitkeek.
Vanaf twaalf uur begon het al te kriebelen
Zo erg eigenlijk. Terwijl ik dan lunch maakte voor mijn kinderen, Gerard en Marieke, wist ik: nog even en dan mag ik. Een glas bij de lunch zou overdreven zijn, maar de gedachte eraan was troostend. Een beloning. Iets om naar uit te kijken. Zodra de kinderen naar school waren en het huis stil werd, kwam de wijnfles tevoorschijn. Niet elke dag, dat vond ik overdreven. Maar op de dagen dat er niks dringends op de planning stond, waarom niet?
Bij het koken hoorde een glas
Dat vond ik. Koken zonder wijn voelde als werken zonder muziek. Het klonk saai, leeg. Een dampende pan pasta, een spetterende koekenpan – alles smaakte beter met een slok wijn. Een scheutje in de saus, een slokje voor mij. Terwijl ik de groente roerde, terwijl ik de tafel dekte. Dat glas maakte het werk lichter, gezelliger, fijner.
’s Avonds, als de kinderen in bed lagen, kwam het volgende moment
De bank, een dekentje, een serie en natuurlijk een glas wijn. Het was ontspanning, een manier om de dag af te sluiten. Geen haast, geen verplichtingen. Gewoon een glas, soms twee. Soms drie.
Speciale gelegenheden waren veel makkelijk te rechtvaardigen
Een lunch met vriendinnen? Wijn. Een borrel met collega’s? Wijn. Een drukke dag met krijsende kinderen? Wijn. Een ontspannen zondagmiddag? Wijn. Zelfs op dagen zonder aanleiding wist ik een reden te bedenken. Had ik niet goed geslapen? Was het niet een lange dag geweest? Had ik niet al te lang geen momentje voor mezelf gehad?
Soms begon de wijn al eerder dan gepland
Een restje van de vorige avond dat nog op het aanrecht stond. Een lunch alleen thuis, en een glas “om het eten gezelliger te maken.” Het excuus van “even proeven of deze fles nog goed is” voordat het avondeten überhaupt was begonnen. De momenten waarop ik mezelf betrapte met een halfvol glas in mijn hand, midden op de dag, en mezelf ervan overtuigde dat het heus niet zo erg was.
De laatste paar keer dat ik bij de supermarkt stond en de wijnflessen in mijn mandje legde, voelde ik voor het eerst een kleine schaamte
Niet omdat ik iets fout deed, maar omdat ik hoopte dat niemand me ernaar zou vragen. ‘Gezellig een borrelavondje?’ zouden ze misschien zeggen. En ik zou dan lachend knikken, terwijl ik wist dat ik de flessen gewoon voor mezelf meenam.
Ik begon kleine trucjes te ontwikkelen
De wijnflessen in de glasbak gingen er in delen in, niet allemaal tegelijk. Ik kocht niet meer steeds dezelfde wijn bij dezelfde supermarkt, maar wisselde af. Soms bestelde ik ze online, zodat ik niet steeds aan de kassa stond met diezelfde flessen. In de koelkast had ik altijd een fles koud staan, verstopt achter de melk en het sap, voor als ik ‘spontaan zin had’.
Er waren dagen dat ik niets dronk
Die voelde ik. Dan leek alles zwaarder. De kinderen waren drukker, het huis rommeliger, het leven had minder licht. Die dagen kroop er een onrust onder mijn huid. Dan liep ik rond, keek ik naar de klok en telde de uren af tot het sociaal acceptabel was om een fles open te trekken. En als die dag voorbij was, beloofde ik mezelf dat ik de volgende dag weer een “nuchtere dag” zou hebben. Maar dat gebeurde zelden.
De ochtenden waren het lastigst
Niet omdat ik een kater had – dat gebeurde bijna nooit – maar omdat ik soms niet meer precies wist hoeveel ik de vorige avond had gedronken. Was het twee glazen? Drie? Of toch vier? Had ik de fles nou leeggemaakt, of stond er nog een restje in de koelkast? Ik keek in de spiegel en zag geen grote wallen, geen opgeblazen gezicht, maar toch… het zat daar. Dat vage schuldgevoel, dat stemmetje dat fluisterde dat ik mezelf voor de gek hield.
En toch deed ik het de volgende dag gewoon weer
Het gekke was: ik kende geen echte grenzen meer. Een wijntje bij het eten? Prima. Nog eentje na het eten? Waarom niet. En als ik dan toch op de bank zat met een serie, kon er best nog eentje bij. Er waren steeds minder regels. Als ik met de kinderen naar een speeltuin ging, stopte ik onderweg soms even bij de supermarkt om een klein flesje wijn te halen. Niet altijd, maar het idee alleen al gaf me rust. ‘Voor straks, als de kinderen slapen,’ dacht ik dan. Maar soms opende ik het al eerder.
Ik begon mezelf uit te dagen
Hoeveel dagen kon ik zonder wijn? Eén? Twee? Misschien een hele week? Maar telkens als ik eraan dacht, voelde het alsof ik iets afnam van mezelf. Alsof ik mezelf iets ontzegde waar ik recht op had.
Bij sociale gelegenheden werd het steeds ingewikkelder
Als er een borrel was en ik als enige geen wijn dronk, voelde ik me bekeken. Dus hield ik een glas in mijn hand, ook als ik eigenlijk geen trek had. En als ik wel begon, wist ik niet altijd meer te stoppen. ‘Nog eentje dan,’ dacht ik steeds. En voor ik het wist, had ik er meer op dan ik van plan was.
Soms vroeg ik me af of anderen het doorhadden
De lege flessen, de steeds terugkerende voorraad in de koelkast, de kleine momenten waarop ik onrustig werd als er geen fles meer in huis was. Maar niemand zei iets. Of misschien wilden ze niets zeggen. En Ik hield mezelf voor dat ik alles onder controle had.
De keren dat ik ‘s ochtends opkeek en me bedacht dat ik misschien te veel had gedronken, wuifde ik weg
Het was geen probleem. Ik had geen kater, geen hoofdpijn. Dus wat maakte het uit? Maar ergens, diep vanbinnen, wist ik het. Dit was niet normaal. Dit was niet meer gewoon een glaasje op z’n tijd. Dit was iets waar ik afhankelijk van was geworden.
Soms vroeg ik me af hoe het zou zijn zonder
Zonder het uitkijken naar dat eerste glas, zonder de fles die lonkte als de kinderen eindelijk sliepen. Maar het idee alleen al voelde leeg, als een saai en troosteloos bestaan. Dus schonk ik nog maar een keer in.
HILDE
Dit is zo herkenbaar, helaas zou ik bijna zeggen.
ik dronk een fles wijn op een dag; voor het eten en ’s avonds. Ben van het ene moment op het andere helemaal gestopt!
Geen schuldgevoel meer, viel me veel fitter, slaap ook beter én het scheelt veel geld!
Ik ben nu een half jaar verder en ben zo blij!
Dit gun ik iedereen, maar je moet het echt willen en dus ook doorzetten!
doe mee aan ‘ik pas’ , een heel goede community die bv dry January promoot. maar daarnaast ook het hele jaar door goede blogs produceert van ervaringsdeskundige stoppers. ik herken alles in je verhaal, het was alsof ik over mezelf las. maar in januari ben ik gestopt, hoewel ik net als jij ervan overtuigd was het niet te kunnen. maar het kan wel en ja het is lastig soms, maar stoppen heeft me meer opgeleverd dan door blijven gaan in hetzelfde patroon met schuldgevoel. net als ik, JIJ kunt dit. heel veel succes met meer van jezelf houden.
Het gaat mis zodra je het nodig hebt. Nu houdt je je nog enigzins in vanwege de kinderen. Wat als straks de kinderen het huis uit zijn en er zit geen rem meer op om pas te beginnen als ze op bed liggen. Je hebt hulp nodig. Moedig van je om open te zijn en je verhaal te delen. Wees nog een keer moedig en ga naar de huisarts. Ik gun je ook de vrijheid, dat je niet afhankelijk bent van alcohol. Veel succes!
Ik heb bij stichting De Hoop gewerkt, centrum voor verslaafden, daar hadden wij veel vrouwen waar zo de verslaving is begonnen. Altijd is er wel een excuus te vezinnen: het regent, ik verveel me, ik heb mn dag niet, maar wanneer ik nu een wijntje neem… zoek hulp! Dit kan je niet alleen oplossen.
Dapper van je om dit op te schrijven dat is al een soort erkenning van wat er werkelijk speelt.
Je hebt de pech dat je er te goed tegen kunt en dus later geen lichamelijke reactie kent. Daardoor is ook de rem weg Daardoor lijkt het mee te vallen.
Je weet zelf heel goed hoe laat het is. Ik wens je sterkte en veel geluk toe in de toekomst. Je hebt al een dapper begin gemaakt door hier open en bloot je verhaal neer te zetten. Ga voor jezelf en je kindjes. Jullie verdienen het.
Liefs Pien.
ter info, doe ermee wat je wilt: (nb, bijna iedereen kent tegenwoordig de gevaren van roken, 50 jr geleden werd dit weggewuifd):
Alcohol is van zichzelf een giftige stof voor ons lichaam. Dat betekent dat elk glas wijn of bier schadelijk is voor je lichaam. Beperk je jouw alcoholgebruik tot een enkel glas, een enkele keer in de week, dan kan je lichaam dit over het algemeen goed verwerken.
Ik zou maar snel hulp zoeken want dit is iets wat je niet meer alleen kunt oplossen.
je bent alcoholist.
De drang dat je alcohol nodig hebt om je goed te voelen heet verslaving.
Ik wens je heel veel sterkte
Ik drink doordeweeks niks.. Maar op zaterdag avond tijdens etentje, dan drink ik ook best wat glazen wijn weg. Ook niet goed. Wie ben ik dan om jou te veroordelen. Het gaat om je functioneren. Ben je belabberd, brak hoofdpijn moe. Maak je domme fouten. Dan weet je zelf wel dat het dom is. Ben ook gevallen met de fiets met alcohol op en hele pijnlijke arm. Dat doe is dus ook niet meer. Maar ben 46 en heb genoeg gefeest!
Ze voelt dat ze verkeerd bezig is, ze schaamt zich ze bedenkt manieren om het toch te halen zonder op te vallen, ze verstopt het in huis.
Enig idee hoe gevaarlijk een alcoholverslaving is,wat dat doet met de kinderen en andere mensen om haar heen?
Je reactie komt over alsof ze er nog maar 1 moet nemen, dan gaat t gevoel wel over. Stop met bagatelliseren
Als je beter voor jezelf zorgt, ga je jezelf beter voelen.
Dan ga je betere keuzes maken en mooiere dingen aantrekken.
Zo goed?
Herkenbaar beeld, heb ook in die situatie gezeten. Bij mij heeft borstkanker de ogen nogal ruw geopend. Alcohol verhoogt het risico op vele soorten kanker en borstkanker is er een van. Dan is het ineens heel makkelijk om te stoppen met alcohol en vind je jezelf een enorme oen! Bedenk ook: wat als je nu een keer ’s avonds naar de dokterspost moet met je kind? dan kun je niet meer rijden, dat is pas echt armoedig. Dus geef jezelf een trap onder je kont en zet die fles weg. Ik heb na het hele behamdeltraject het geluk gehad dat de kanker tot dusverre weg is en drink thuis sowieso niets meer. Hooguit eens een keer op feestje 1 glas, maar vaak ook niet. Succes!
mama’s drinken wijn, papa’s drinken bier, het is een geheel normaal iets wat nu wordt gezien als “roken”. Zolang de kinderen geen ervan last hebben of het opmerken is er toch geen man overboord? De glasbak ontwijken of de super markt is niet nodig, er bestaan zat literpakken van wijn en de glasbak gaat niemand iets vragen en zo wel wat gaat hun dat aan? Je kan ook gewoon opsparen omdat je niet elke week naar de glasbak wil toch? De glaze potjes van augurk, groente mayonaise ect. moet ook weg. als jij je gelukkiger voelt met een wijntje bij het koken of eens slokje bij de lunche join the club, wij allemaal hebben dat geboel 🙂
moeders drinken wijn, vaders bier, zo lang je je kinderen niks aandoet of ze er iets van merken….kom op zeg om meteen een stempel erop te plakken. Ja het is wat meer dan de mafia moeders van nu maar vroeger was er niks raars aan en wij zijn er ook mee groot geworden. Niet zo aanstellen mensen.
hilde is een alcoholist. die moet hulp gaan zoeken voor het straks te laat is.
Je hebt hulp nodig! Ga naar de huisarts, neem je moeder/vriendin/ zus wie ook.in vertrouwen! Je kan dit niet meer alleen, je bent te ver heen en het gaat niet lang duren voor je kinderen het merken. Serieus, een klein flesje wijn meenemen naar de speeltuin??
Ik kan wel zeggen dat de 1ste week lastig is maar je daarna weer opkrabbelt, de zon weer ziet schijnen maar dat geloof je toch niet.
Waar is de vader van de kinderen in dit verhaal?
Zoek hulp! Het is geen schande, het is moedig als je hulp zoekt, erkent dat je een probleem hebt. Een schande is het als je doorgaat, ziet waar het schip strandt en je alles kwijt bent.
Veel sterkte gewenst!
Beste Hilde,
Je geeft zelf het antwoord al, op je onderbuikgevoelens. wees eerlijk ten opzichte van je kinderen en jezelf. Je kinderen hebben allang gezien, wat er speelt. Ga met je kinderen en je omgeving in gesprek en betrek je naasten bij wat er gebeurt, en nog gaat gebeuren.
Ik ben ervaringsdeskundige, heb ongeveer 15 jaar gedronken, op het hoogtepunt van die carrière, dronk ik 5 flessen Martini per dag. ik heb hulp gezocht en het was een hele lange weg, naar een veel beter leven, zonder alcohol. Ik heb kwaliteiten van mij zelf ontdekt, die ik niet kende.
inmiddels ben ruim 20 jaar alcohol vrij.De keuze die ik ruim 20 jaar geleden maakte, was de sleutel naar een leven wat meer dan de moeite waard is.
Ik weet zeker, dat jij ook een keuze maakt
Sterkte!
Jacqueline
Dit hele lange verhaal kan in een zin worden samengevat: mw is alcoholist en heeft dringend hulp nodig voordat zij en vooral haar kinderen hier de dupe van worden. Nou vooruit nog een zin: is er ook een vader/ echtgenoot in beeld?
waar is de man/vader of gescheiden? ik ben single geen kids en drink al 15 jaar niet meer, alleen als ik jarig ben gintonic of champagne klein flesje. rest drink ik ginger beer, of rivella. mis t ook niet,jehebt
ook alcoholvrije wijn! optie, maar ik zou zeker hulp zoeken dit is geen normaal gedrag. zeker als er kinderen zijn Sterkte ermee!
*hulp, bedoel ik uiteraard.
Dat klinkt alsof je toch behoorlijk verslaafd bent en hulo nodig hebt om er vanaf te komen. Kijk ik drink ook graag een wijntje. Meestal drink ik één glaasje per avond. Wanneer mijn zoon op bed ligt. Gewoon voor de ontspanning, dat momentje voor mezelf inderdaad. Maar ik hou het wel bij één! meer heb ik ook echt niet nodig per dag en kan ik niet eens op. En soms sla ik ook wel eens gerust een avond of twee achter elkaar over…. zonder dat ik daar last van heb. Maar wat jij beschrijft klinkt niet goed. Ik vraag me af: waar loop jij voor weg?? ik denk dat je beter hulp kunt zoeken voordat je kinderen hier de dupe van worden! succes!
Ja en wat jij nu zegt: gewoon eentje voor de ontspanning. Zo begon het bij jaar ook.
Voor Hilde: Zoek hulp. Dit is helemaal foute boel en je weet het. Doe er iets aan voor je je kinderen kwijt raakt, want dit kan niet verborgen blijven. Plus je kinderen zeggen misschien niets en het lijkt misschien alsof ze niets in de gaten hebben, maar ze zijn niet gek. Ze kerken echt wel iets aan mama.
Ja, en bij mij blijft het daar ook bij. Dat is het verschil. Maar niet iedereen kan dat blijkbaar, de één is verslavingsgevoeliger dan de ander.
je houdt jezelf voor de gek. het feit dat je de alcohol nodig hebt om te kunnen ontspannen betekent dat je er van afhankelijk bent en dus verslaafd.
of niet anders hebben geleerd te hebben…
en nee niet als excuus…
maar wel erkenning in.!!!!