Een brief aan mijn prematuur van 1375 gram

Allerliefste Matteo,

Over vier weken word jij alweer één jaar. Dit jaar leek eeuwen te duren, maar is tegelijkertijd ook voorbij gevlogen. Je kwam op de wereld als een klein mannetje van 41 centimeter en woog maar 1375 gram. Je apgar-score ging van 6 naar 9 in 10 minuten tijd! In een speciale zak werd je gelijk meegenomen en gingen ze jou controleren. Toen je een uur later even gauw met de couveuse op mijn kamer werd gereden en ik jou voor de allereerste keer zag, was het liefde op het eerste gezicht. Je was heel klein, je huid was nog doorzichtig, je had allemaal donkere donshaartjes en je was helemaal gerimpeld. Die rimpels had je omdat je te kort in mama’s buik had gezeten en daarom nog niet voldoende vet onder je huidje had. Je leek op een klein baby opaatje en je was zo schattig! Jij was het allermooiste wat ik ooit had gezien. Je keek gelijk heel wijs en helder uit je ogen en het leek net alsof ik in papa’s ogen keek. Je straalde vanaf het begin een bepaalde zelfvertrouwen uit wat ik nog nooit eerder bij iemand gezien heb. Jij bent vanaf dag één mijn kleine strijder geweest. Ondanks je vroeggeboorte en de onzekerheid die de artsen ons gaven bewees jij keihard het tegendeel. Jij was er klaar voor om op de wereld te komen. Jij vond het wel mooi geweest in mijn buik en wilde graag zien wie er bij die stem hoorde die de hele dag tegen jou praatte! De eerste keer dat ik met jou mocht buidelen was je één dag oud. Het was zo fijn om jouw kleine, warme lichaampje op mijn borst te voelen. Wat was ik een gelukkig mens! Ik was al 48 uur wakker door de bevalling en adrenaline en toen jij op mijn borst lag viel ik gelijk in slaap. Alsof het laatste puzzelstukje op zijn plaats was gevallen!

Je kon gelijk al zelfstandig ademen bij de geboorte, maar om jouw lichaam wat meer rust te geven kreeg je CPAP (soort beademingsbriesje). Na vier dagen was jij de sprietjes in je neus zat en liet jij de arts weten dat jij dit makkelijk zonder kon! De eerste keer dat ik jou zonder muts zag, wat had je veel haar! Nu was ik helemaal verkocht. Ik wist niet dat ik nog verliefder op je kon worden! Bij 31.5 week mocht je al verhuizen naar een ziekenhuis in de buurt en ook die ambulancereis deed je super. De rit kon veel stress met zich mee brengen wat voor zo’n klein baby’tje helemaal niet goed was, maar jij had nergens last van. Jij lag er nog precies bij als dag één. Helemaal ontspannen, lekker warm in de couveuse, alsof je op vakantie was en in je hangmat op het strand lag!

Wat mij al heel snel opviel was dat je druk was. Je trapte heel vaak met je beentjes in de lucht en je was lekker actief. Toen je met 35.5 week thuis kwam werd dat steeds meer. Je bent een heel actief en druk kindje dat niet stil kan zitten en het liefst alleen maar staat, springt of aandacht wil. Mama is ook best druk en enthousiast, dus ik vind het alleen maar gezellig. Wat kunnen wij heerlijk met elkaar spelen en wat gier jij het uit als mama weer eens gek doet.

In één jaar tijd heb jij al zoveel meegemaakt. Een paar diepte-, maar vooral heel veel hoogtepunten. Jij hebt zoveel mijlpalen al behaald en dat maakt mij zo trots! Van 1375 gram naar de magische grens van 2 kilogram, de monitor die uitging en de operatie aan je liesbreuk. Alles deed jij met een glimlach. Ook thuis deed jij het super. Je probeerde al met vijf maanden te draaien, kroop met negen maanden en één week later liep je al langs de tafel. En dan te bedenken dat je van die maanden eigenlijk 2,5 maand af moet trekken als je kijkt naar je ‘echte leeftijd’. Met alles heb jij dik bewezen dat je er echt klaar voor was. Je loopt qua ontwikkeling gelijk aan kinderen die even oud zijn als jij en wel op tijd zijn geboren en het liefst speel je al met de ‘grote jongens’. Ik vind dit zo ontzettend knap van jou en heb echt zoveel bewondering voor je. Elke dag weer opnieuw. Sinds we thuis zijn spreek ik niet meer van mijlpalen, omdat die mij ergens herinneren aan het ziekenhuis en hoe blij en dankbaar ik ook ben dat er ziekenhuizen bestaan, de herinnering aan ziekenhuizen vind ik niet fijn. Mama heeft daar veel angsten gekend die later nog overgingen in angstaanvallen en PTSS. Jij hebt altijd voor mij gevochten en ik beloof je lieve Matteo, ik zal dit ook altijd voor jou blijven doen! Jij hebt mij moeder gemaakt en ik ben jou zo dankbaar. Ik ben dankbaar dat ik jou mooie, lieve koppie iedere dag weer mag zien. Dankbaar voor de liefde die je mij geeft en dankbaar voor jou! Alle clichés zijn waar. Moeder zijn is nog mooier dan dat ik altijd dacht dat het was. Het is ook zwaar. Al een jaar geen nacht meer doorslapen is heftig, dat geef ik eerlijk toe. Maar jij geeft mij iedere dag weer kracht om de dag toch vrolijk door te komen. Jij maakt mij een beter persoon. Nu bijna een jaar verder weeg je bijna acht kilogram en ben je 69 centimeter. Nog steeds klein, maar alweer zo groot! Ik verheug mij op de toekomst die wij samen gaan hebben en hoe jij uiteindelijk wordt als persoon. Je lijkt qua uiterlijk sprekend op papa en qua innerlijk zie ik zoveel van mijzelf in jou terug. Je bent in één jaar alweer zoveel veranderd. Met je mooie blonde krullen en je vrolijke lach. ik wist niet dat het kon, maar iedere dag word ik nog steeds verliefder op jou!