Ik lag nog half dromend tegen Jeroen aan, onze dochter Saar kroop tussen ons in. Zo’n knusse ochtend, heerlijk samen wakker worden. Saar was in een knuffelige bui, en ik genoot. En toen gebeurde het. Plots.
Alles in mij zei: dit is niet goed
Vanuit het niets voelde ik een stekende pijn in mijn rechteroog. Mijn hoofd schoot naar achteren en een felle, scherpe pijn trok door mijn gezicht. Ik kon het niet plaatsen, begreep het niet meteen. Maar alles in mij zei: dit is niet goed. Toen besefte ik wat er was gebeurd: Saar had haar vingertje per ongeluk in mijn oog geprikt. En hard ook.
“Wat is er?”, Ik was niet in staat om te antwoorden
Ik kneep mijn oog stijf dicht. De pijn was intens. Alsof iemand een mes in mijn oogbol had gestoken. Mijn hand schoot naar mijn gezicht, ik ademde zwaar. Jeroen zat meteen rechtop. “Pleun? Wat is er? Wat doet er pijn?” Ik kon niet antwoorden. Mijn oog brandde, bonkte, ik kon het niet openen. Tranen stroomden over mijn wang. Saar schrok en begon te huilen. Ze begreep niet wat er gebeurde, maar ze voelde dat het mis was.
Ze had geen idee dat haar vingertje zoveel schade kon aanrichten
Ik probeerde me te herpakken, probeerde geruststellend te klinken, maar het lukte niet. “Het is oké, liefje,” kreeg ik er met moeite uit, al was dat verre van hoe ik me voelde. Jeroen nam Saar meteen op schoot en wiegde haar. “Mama heeft een beetje auw,” legde hij uit. Maar Saar was overstuur. Ze had het natuurlijk niet expres gedaan. Ze wilde knuffelen, spelen, ontdekken. Ze was anderhalf, ze had geen idee dat haar vingertje zoveel schade kon aanrichten.
Ik raakte volledig in paniek
Ondertussen probeerde ik mijn oog te openen. Het lukte niet. Mijn ooglid voelde zwaar, alsof het niet meer functioneerde. Pijn trok door mijn hoofd. Ik ademde diep in en uit. Dit voelde echt niet goed. Ik raakte volledig in paniek. Dit voelde niet als die irritatie die je soms krijgt door shampoo in je oog, waardoor je even niet goed ziet. Jeroen stond op. “Ik ga iets zoeken om te koelen.”
Mijn oog weigerde mee te werken
De minuten kropen voorbij. De pijn bleef intens en mijn oog weigerde mee te werken. Ik kon mijn andere oog openhouden, maar dat voelde al snel uitputtend. Mijn zicht was uit balans en elke beweging voelde als een klap tegen mijn hoofd. Saar was inmiddels wat rustiger, maar bleef angstig naar me kijken. Alsof ze bang was dat ze nog meer schade kon aanrichten. Jeroen kwam terug met een koud washandje. “Hier, probeer dit.”
Twee uur later begon ik eindelijk wat verschil te merken
Ik hield het tegen mijn oog en voelde een lichte verlichting. Maar het duurde niet lang voordat ik merkte dat het niks uithaalde. Twee uur later begon ik heel voorzichtig wat verschil te merken. Ik had pijnstilling ingenomen en dat begon inmiddels te werken. De pijn was iets minder scherp, maar de drukkende hoofdpijn bleef.
“We willen geen risico nemen”
Na enige twijfel belde ik toch maar de huisarts. “Het is toch je oog, stel je voor dat er wel blijvende schade is”, zei Jeroen. Ik knikte. Die angst zat ook in mijn hoofd. De assistente gaf inderdaad aan dat het goed was dat ik langs zou komen. “We willen geen risico nemen.” Ik voelde me gehoord en nam liever het zekere voor het onzekere.
“Dit had nog veel erger kunnen zijn”
Bij de huisarts werd mijn oog onderzocht met een speciale kleurvloeistof. Ik knipperde voorzichtig en de arts hield een lampje bij mijn oog. “Goed nieuws,” zei ze uiteindelijk. “Je hoornvlies is niet beschadigd. Dat had veel erger kunnen zijn. Met die kindernageltjes weet je het nooit.” Ik ademde opgelucht uit. “Maar waarom voelt het alsof mijn oog nog steeds niet goed beweegt?” Ze knikte begripvol. “Waarschijnlijk heb je een flinke klap op je oog gehad. Dat kan even duren voordat dat herstelt. Geef het tijd en rust goed uit.”
“Het is oké, liefje”
Toen we naar huis reden, voelde ik me moe. Opgelucht, maar ook nog steeds geschrokken. Saar had het nog steeds moeilijk en kroop die avond extra dicht tegen me aan. Haar vingertje streek voorzichtig over mijn wang, alsof ze het goed wilde maken. Ik gaf haar een kus op haar bolletje. “Het is oké, liefje.”
Knuffels, liefde en onverwachte oogprikken
Jeroen grinnikte. “Nou, dat was een intense dag.” “Zeg dat wel,” zuchtte ik. “Wie had gedacht dat een klein vingertje zoveel impact kon hebben?” Hij lachte. “Een ongeluk zit in een klein hoekje, hè?” En dat was het precies. Moederschap betekent veel knuffels, liefde en… onverwachte oogprikken.
PLEUN
Ik heb ditzelfde gehad ook met mijnndochtertje van toen net een half jaar oud, stak ook zo uit t. Iets een vingertje in m’n oog .
Verschil was alleen dat ik alleen met haar was , beide ogen niet meer open kreeg en blindelings gelukkig mijn telefoon wist te vinden en door routine het nummer van mijn moeder kon opzoeken , 🥴 die bracht me naar de seh , (weekend) een haakje /scheurtje in m’n hoornvlies was t resultaat .. kreeg hier druppels voor , maar dit heeft echt nog heel erg lang geduurd voordat dat genezen was . Zelfs nog na jaren als ik dan “verkeerd” door mijn oog wreef of net te hard , (leek t alsof dat “haakje” weer omklapte al t ware , en was de pijn weer terug … als ik er nu aan denk weet ik nog precies hoe t voelde 😐
Wat heftig, zeg! Dat verwacht je inderdaad niet van zo’n mini-vingertje. Wat het verhaalt niet vertelt en ik wel benieuwd naar ben -is het inderdaad hersteld en hoe lang duurde dat?