Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Moeder worden. Het was mijn grootste wens. Maar na jaren van hoop, teleurstelling en een slopend fertiliteitstraject, moest ik accepteren dat het bij mij en Tim niet ging gebeuren. Hormoonbehandelingen, puncties, talloze afspraken in het ziekenhuis, alles heb ik doorlopen. Iedere keer weer een nieuwe poging, een nieuwe sprankje hoop. Tot de laatste behandeling mislukte. Mijn wereld stortte in.
De wereld waarin anderen wel kinderen krijgen is confronterend
En toen moest ik verder. Verder in een wereld waarin iedereen om me heen wél kinderen kreeg. Vooral mijn broer Koen. Hij heeft drie prachtige kinderen en ik gun het hem van harte. Echt. Maar het voelt soms alsof mijn ouders alleen nog maar opa en oma zijn. En Koen en zijn gezin het middelpunt van hun wereld vormen.
Mijn ouders hun prioriteit ligt op Koen en de kleinkinderen
Mijn ouders passen twee dagen per week op de kinderen van Koen en zijn vrouw, Sanne. Een logische en fijne regeling voor hen, maar ik merk dat er nog weinig ruimte voor mij overblijft. Als ik hen bel voor iets, of het nu om een spontaan kopje koffie gaat of omdat ik écht hun hulp nodig heb, krijg ik vaak hetzelfde antwoord:
“Nee lieverd, we kunnen niet. We passen op.”
Het begon steeds meer te knagen
In het begin begreep ik het. Ze hebben toegezegd om te helpen en dat is hun goed recht. Ze beleven er ook zichtbaar veel plezier aan. Maar op een gegeven moment begon het te knagen. Want het bleef niet alleen bij die oppasdagen. Hun leven lijkt wel puur te draaien óm de kleinkinderen. Vakanties worden om hen heen gepland of ze gaan samen op vakantie, Sinterklaas en Kerst staan volledig in het teken van Koens gezin, en op verjaardagen van de kinderen of Koen wordt er een grote show gemaakt, terwijl die van mij soms bijna vergeten wordt.
Het voelt alsof ik op de tweede plek kom
Ik herinner me nog goed toen ik een keer ziek op de bank lag met griep en Tim voor werk in het buitenland zat. Ik voelde me heel ellendig en belde mijn moeder vroeg in de ochtend of ze wat boodschappen langs kon brengen.
“Mam, ik voel me echt beroerd. Zou je misschien even langs kunnen komen vandaag?” Maar nee, ze waren bij Koen en de kinderen: “Je weet hoe druk het daar altijd is. Ik kan pas na het avondeten iets langsbrengen.”
Op een ander moment had ik autopech en vroeg mijn vader of hij me kon helpen. Hij wilde wel, maar het werd lastig gezien ze moesten oppassen. “We moeten ons houden aan de slaapjes van de kinderen en Joris van school halen” Joris mijn neefje van zeven. En hoewel ik begrijp dat ze hun prioriteiten hebben, voelde het opnieuw als een bevestiging van wat ik eigenlijk al wist: ik kom op de tweede plaats.
Het voelt soms alsof ik buiten de familie sta
Het is niet dat ik ze hun geluk niet gun. Ik zie hoe gelukkig mijn ouders zijn als ze met de kleinkinderen spelen. Hoe ze samen koekjes bakken, naar de speeltuin gaan en op zaterdagen met Koen en Sanne uit eten gaan, iets wat wij vroeger nooit deden. Ze nemen de kinderen mee op vakantie, organiseren knutselmiddagen en staan voor Koen altijd klaar. Maar dat maakt mijn eigen verdriet niet minder. Het is niet alleen dat ik geen kinderen heb. Het is ook het gevoel dat ik daardoor een beetje buiten de familie ben komen te staan. Alsof ik er niet helemaal meer bij hoor.
We hebben geprobeerd het te bespreken
Tim zegt wel eens als verkapt geintje als we mijn ouders zien: “En zullen we het eens niet over de kleinkinderen hebben?’ Mijn ouders lachen dan, maar vervolgens komt het onderwerp snel weer op zaken die ze met de kleinkinderen hebben meegemaakt. Ik heb ooit eens tegen mijn moeder gezegd dat het voor mij best moeilijk is om Koen en mijn ouders zo te zien. Dat ik het hen absoluut gun, maar de confrontatie is er niet minder om. Mijn moeder antwoordde: “Ach lieverd, alles krijgt vanzelf een plekje.”
Soms vraag ik me af of ze zich echt niet bewust zijn van hoe dit voor mij voelt. Of ze niet ergens toch doorhebben hoe stil het in mijn huis is nadat ik hen weer vrolijk over hun kleinkinderen heb horen praten. Hoe ik mezelf forceer om te lachen en mee te genieten, terwijl ik van binnen worstel met een leegte die nooit gevuld zal worden. Ik weet ook dat ik hiermee moet leren leven. Dat ik mijn eigen weg moet vinden, als een volwassen dochter zonder kinderen.
ILONA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Het is pijnlijk om te voelen dat je ouders je op de tweede plaats zetten. Als je merkt dat ze structureel geen tijd voor je maken, is het goed om je verwachtingen bij te stellen. Blijf niet steeds hopen dat ze opeens anders gaan reageren, maar richt je op mensen die wél emotioneel beschikbaar zijn. Creëer je eigen steunnetwerk van vrienden of familieleden die er voor jou zijn, zonder dat je steeds hoeft te vechten om aandacht. Als het gemis te groot voelt, kun je dit rustig met je ouders bespreken, maar zonder te verwachten dat ze direct veranderen. Probeer nieuwe tradities te starten, zoals eigen feestdagen of uitjes, zodat je minder afhankelijk bent van hun aanwezigheid. Zorg ervoor dat je jezelf waardevol blijft voelen, los van hun aandacht. Je hoeft niet te blijven zoeken naar goedkeuring of erkenning van mensen die je niet geven wat je nodig hebt. Richt je energie op relaties die gelijkwaardig zijn en waarin jij ook centraal mag staan. Soms is loslaten pijnlijk, maar geeft het uiteindelijk de meeste rust.
de essentie van het verhaal is dat ze de aandacht mist van haar ouders in zijn algemeenheid. Niet alleen het feit dat ze kinderloos is.
het beste is toch altijd een persoonlijk gesprek en je ouders duidelijk maken hoe je je voelt. In de aanval gaan is geen oplossing, ouders zijn er hoogstwaarschijnlijk helemaal niet van bewust. Praat met ze!
ik ben zelf ook ongewenst kinderloos en ook omringt door familie met kinderen. Dat ze oppassen op de kleinkinderen kun je niets aan doen, maar dat je nooit mee wordt uitgenodigd in gezamenlijke familiedingen zoals zaterdag uit eten met je broer zou ik wel bespreken. Benoem niet expliciet je kinderloosheid, wel het gevoel dat je buiten de familie staat en dat dit pijn doet. Dat je ouders erg genieten van het grootouder zijn is begrijpelijk, maar ze moeten beseffen dat ze jou tekort doen. Wellicht even totaal geen contact zoeken en als ze vragen waarom: dit eerlijk als reden aangeven dat je hiervan baalt en wellicht dat ze moeten voelen hoe ze met jou omgaan.
je omringt
je bent omringd
Ongewenst kinderloos zijn, is een groot verdriet en gaat een leven lang mee – in verschillende vormen. Geen kinderen, betekent later ook geen oma kunnen worden.. Extra pijnlijk om je ouders zo op te zien gaan in hun nieuwe rol. Verdriet een plekje geven en opnieuw perspectief vinden kost tijd. Lotgenoten contact kan soms tijdelijk verschil maken en helpen. Anderen die zonder woorden veel begrijpen. Sterkte
misschien kan je ook een grotere rol bij deze kinderen spelen en een oppasdag doen? Dan krijg je veel kinderliefde, wat jouw hart kan helen, en kan je in dezelfde vibe als je ouders stappen.
Grootouder worden is opnieuw ouder worden, maar dan vooral de leuke dingen.
ik snap je verdriet en teleurstelling, ook in je ouders, maar ook de ouders van hun kleinkinderen dien er niet meer zoveel toe.
Het fijnste wat je jezelf kunt geven is dit met je broer en schoonzus bespreken en eens in de 2 weken of wekelijks een oppasdag doen ipv opa en oma. Zij worden ook ouder. En een geweldig leuke tante waar je altijd terecht kunt is ook heel waardevol.
sterkte voor je onvervulde moederhart
Hey gaat er bij haar niet om dat ze geen kids heeft. Ze wil graag haar moeders liefde!! Dat haar moeder er op voor haar is!
Mooi dat je het inderdaad ook vanuit dát punt aangeeft🩵
Precies Hafida, denk hetzelfde,
ze wil ook de liefde en erkenning van haar moeder ❤️
❤️
Natuurlijk is het verdrietig als je graag kinderen wilt maar niet kunt krijgen, dat zit je in een rouwproces en heeft tijd nodig om te verwerken. Wat ik mij afvraag waarom zoveel zelfbeklag , heb je hier met je ouders over gesproken? Misschien hebben ze het zelf niet door omdat ze opgaan in de kleinkinderen.
Ook ouders kunnen een blinde vlek hebben, zou het fijn vinden als mijn kinderen het bespreekbaar maken dan kan ik kijken wat ik er aan kan doen.
je hebt het over zelfbeklag, maar vragen over auto pech of ziek zijn is toch wat anders, vader had best even weg kunnen gaan, immers oma is er ook nog, je laat je kind zo niet staan , ik snap haar heel goed
Haar moeder zou er ook voor haar moeten zijn!!!! Of ze kleinkinderen heeft ja of nee dat maakt niet uit. Ze heeft 2 KINDEREN. 1 met kleinkinderen en 1 zonder die daarheelveel verdriet over heeft en haar aandacht moet verdeelt worden
Mijn moeder wilde niet op mijn kinderen passen, maar ging wel op de twee kinderen van mijn vriendin passen. Sindsdien nooit meer naar haar toe gegaan……
misschien wilde je moeder echt oma zijn voor jouw kinderen en vindt ze oppas voor iemands andere kinderen prima.
Mijn moeder wil ook niet structureel oppassen omdat je dan toch in een soort opvoedrol terechtkomt en ze wil gewoon oma zijn.
Ziek op de bank, en je moeder vragen of ze boodschappen komt brengen.
Je moeder zei dat het nu even niet uitkomt omdat ze de kleinkinderen heeft om op te passen (haar wekelijkse oppasdag) maar dat ze het wel in de avond kan brengen.
Dus ze kon wel boodschappen langsbrengen, alleen niet gelijk.
Het lijkt of je dat voor jezelf niet kan accepteren, en het voor jou voelt alsof de kleinkinderen belangrijker zijn dan jij.
In mijn ogen heeft je moeder het goed opgelost.
Jouw gevoel heeft nu echt eens niets te maken met hoe het voor haar overkomt.
jij snapt er helemaal niks van.
ik heb zelf kinderen en ik snap haar wel.
als het verhaal klopt doet die moeder het absoluut niet goed.
persoonlijk zou ik een gesprek aangaan en als dat niet helpt breken. prima toch als mijn broer id waar hun leven omdraait mogen ze 100% van hun tijd aan hem geven. doei.
je bent een egoïstisch persoon,
alleen aan jezelf denken,
ik sta bij Btje in de krijt,
die moeder is al wat ouder en dan doen ze al zowveel voor hun klei kinderen (drm opa en oma worden) dat is dan je wens als je oud bent.
Waarom neem je gewoon niet een adoptie heb je toch ook kinderen, de helft van de wereld die geen kinderen krijgen adopteren een kind. Het is dan jouw kind toch. ?
Een kind is geen bezit, maar een voorrecht.
Wat een simpele reactie. Óók een adoptiekind néém je niet zomaar even.
Je snapt niks van het gevoel van de schrijfster en denk dat je totaal geen empathie hebt.
heb precies als ik lees wat moeder allemaal met zoonlief doet ze kunnen toch ook met hun dochter op vakantie en uiteten ect…
Precies dat.
Belachelijk antwoord!
Beter lezen.
Het gaat niet alleen om die ene keer.
Jammer dat het jou niet is overkomen.
dan zou je het wel begrijpen
Ik een hun vader hebben kijhaard gewerkt om hun toekomst veilig te stellen:- zonder opa’s kinderen verblijf. Na school tijd;- huiswerk doen! sporten,eten aan tafel met ons 4. Mams werk! Paps werkt! Nu bezef Ik:- had IK aanders!?- Moten doen??? Aan God de antwoord. Wat is goed? En wat is fout?. ..
Niemand is Perfect:- één de WERELD draait door.
Grootouders zijn heel eenzijdig bezig!
Ik lees jouw verdriet in het verhaal. En ik denk dat het goed is om eens dit verhaal aan je ouders te laten lezen. Hoe ik het lees zijn jouw ouders geen verkeerde mensen en worden ze opgeslokt door de liefde voor hun kleinkinderen. Een heel natuurlijk proces want kleine kinderen hebben volwassenen nodig, waardoor jouw ouders zich weer nuttig voelen. Jij als volwassen dochter zult hen moeten vertellen dat jij ze ook nog nodig hebt soms. Wellicht kun je ook een vast moment per week of om de twee weken met ze afspreken waarbij jullie bijv samen eten. Zonder jouw broer en de kinderen zodat jullie band ook weer sterker kan worden.
Daarnaast hoe moeilijk ook probeer uit de verwijtende rol te blijven. De verwijten die je hen maakt (waarbij ik heel veel liefde lees, dus bedoel dit niet verkeerd) zijn veelal gevuld door jouw verdriet en gemis. Ze zijn aan het oppassen en kunnen mij niet komen helpen, als jouw ouders aan het werk waren geweest had je dan hetzelfde gevoeld of was het dan oké geweest dat ze na het werk waren gekomen. Voor jouw ouders zal de afspraak over het oppassen het zelfde voelen als toen ze werkte voor een baas.
Afijn wat ik wil zeggen. Neem je eigen verantwoordelijkheid in de relatie met je ouders. Vertel hen wat je voelt en creeer je eigen leven met je ouders. Pak jouw eigen rol in jouw familie want zoals ik het lees laat je het nu heel erg bepalen door onbewuste acties van een ander.
Waarom zijn beide constant beide grootouders nodig om op de kleinkinderen te passen? Als er iets is kan 1 van de 2 toch heus wel even weg om te helpen. Wat een ongevoelige ouders zeg. Ik zou zeker het gesprek nog eens aangaan en anders, om jezelf te beschermen, het contact verminderen, want ze hebben toch geen tijd voor jou/jullie.
vind ik dus ook 1 oppas is toch goed de ander kan dan toch even andere belangrijke dingen doen
oei, lastige. als m’n moeder nog leefde had ik haar heel eerlijk ook niet gebeld voor boodschappen, ik ben een volwassen vrouw 😉 volgens mij zit dit ook veel dieper en was er al ver voor dit debacle een gevoel van minderwaardigheid. je man zou evt mee kunnen gaan op het gesprek, dan heb je iemand die je te hulp schiet als het de verkeerde kant op gaat. maar t enige wat je kan doen is aangeven dat jij hun kind bent en zij verantwoordelijk zijn voor deze pijn en daarmee (lijkt mij) ook een soort rift drijven tussen je broer en jou. en dat vind ik dan wel weer nalatig, als ouder hoor je dat niet te doen. maar like i said, ik denk dat dit gevoel van verongelijktheid veel dieper zit dan alleen een onvervulde kinderwens. een goede reden om voor jezelf iemand te vinden om mee te praten die daar in kan helpen, ook om het effectief bespreekbaar te maken.
Wij zijn getrouwd en hebben 2 kinderen, mijn schoonzus en haar vriend hebben er ook 2.
Voor mijn schoonouders zijn die kinderen veel belangrijker dan onze kinderen. Onze jongste vroeg laatst zelfs of opa en oma dit jaar wel op haar verjaardag zouden komen. Maar, dan is mijn moeder er ook en daar is oma jaloers op…..”dan zijn de kinderen steeds met jouw moeder” wat logisch is, die zien ze regelmatig.
Maar als we dan daar naartoe gaan en we zitten goed en wel, dan wordt de schoonzus gebeld want “zo gezellig die kinderen samen” vervolgens zijn opa en oma constant met de andere kinderen bezig, die wonen daar praktisch, 4x per week oppassen, 6x per week wordt er gegeten (ook met vader en moeder), en 2x per week geslapen. Als wij daar zijn worden we ruim voor etenstijd de deur uitgewerkt……
Onze kinderen vinden het dus helemaal niet leuk om naar opa en oma te gaan.
Een paar jaar geleden kwamen ze 5 weken na de verjaardag nog langs. Het cadeau? Een popje van de Wibra, van 1 euro. Kind was er blij mee, maar wat dan steekt is dat, terwijl mijn kind een popje van een euro krijgt, ze trots zitten te vertellen hoe blij en dankbaar haar nichtje was met de, gloednieuwe, houten loopfiets van een bekend duur merk (ongeveer 120 euro). Dan denk ik, hou je dan stil.
Dus het wel of niet kinderen hebben maakt voor sommige mensen écht geen enkel verschil.
Haar moeder zou er ook voor haar moeten zijn!!!! Of ze kleinkinderen heeft ja of nee dat maakt niet uit. Ze heeft 2 KINDEREN. 1 met kleinkinderen en 1 zonder die daarheelveel verdriet over heeft en haar aandacht moet verdeelt worden
laat een tijdje niets meer van je horen. Dan kan je zien of zij hun dochter missen of niet. En als zij dan vragen waarom zij niets meer van jou horen. Dan kan je hun uitleg geven waarom je geen contact meer op nam. Dat zij toch geen tijd en aandacht voor jou meer hadden en dat alles draait om de kleinkinderen en je broer.
Dat lijkt me een goede.
Vreselijk voor je! Ik lees ergens ‘probeer te genieten van tante zijn’. Ik weet niet of je dat mag/wil, maar dat lijkt me een goed advies. Hoewel ik me kan voorstellen dat het de pijn nog steeds niet wegneemt!
Begrijpelijk dat je jaloers bent, maar daardoor heb je zelf daar het meeste last van. Ik denk dat ze niet durven praten over jullie kinderloosheid, juist om zij waarschijnlijk daar ook verdriet over hebben en bang zijn om jouw verdriet te zien. Door juist extra hartelijk voor je ouders te zijn en zelf initiatief te nemen om eens wat gezelligs met hun te ondernemen, gaat hun hart voor je open en zie je alles niet meer zo negatief. Probeer beetje voor beetje je jaloezie los te laten en je ouders te vergeven. Dan zul je zien dat het oplucht en dat je alles wat meer van een afstandje gaat zien. En kan je daarna rustig met je ouders praten over je verdriet en gevoelens, waar ze misschien helemaal niet bij stil hebben gestaan. Ik spreek uit ervaring.
Ik vind haar niet jaloers . Vind dit een normale reactie , op iets wat al langer gaande is .
Precies, dit is niet jaloers zijn maar uitermate gekwetst zijn omdat het al veel langer speelt. Heel begrijpelijk.
ja ze is erg teleurgesteld en ik begrijp dat wel .
haar ouders zien haar niet meer staan ,niet leuk
Dat is helemaal niet jaloers zijn.
En er is al eens geprobeerd om af te spreken om koffie te drinken waar zelfs geen tijd voor was. Dus begrijpelijk dat het dan moeilijk is om initiatief te nemen om wat te ondernemen. En waarom moeten ze perse met z’n tweeën tegelijk oppassen?
Moeder had dan toch even langs kunnen gaan toen er gebeld werd om te vragen om boodschappen langs te brengen. Jammer dat moeder dat niet doet terwijl dochter aangeeft dat ze ziek is. Het wordt tijd voor een gesprek waarin duidelijk verteld wordt wat er allemaal dwars zit.
het gaat in dit verhaal niet over jaloersheid over de kinderen. het gaat erom dat de ouders geen tijd voor haar hebben als ze hun nodig heeft. er geen ruimte is voor haar leven.
goedbedoeld advies van iemand die duidelijk het artikel niet heeft gelezen.
Nee hoor. Hij heeft gelijk. Die ouders lijken niets om haar te geven. Dan maar een tijdje niets van mij laten horen . Doei!
heeft niets met jaloezie te maken. ze heeft geprobeerd iets leuks te doen met hen maar er is nooit tijd.
Ja ouders…
Het blijft een raar iets.
Ik heb er voor gekozen met mijn ouders te breken , na heel veel gedoe.
Het geeft mij rust , heel veel rust.
Ik zie mijn kleinkinderen, zo vaak als het lukt in het drukke schema van mijn dochter en haar partner.
De andere opa en oma passen 2 dagen in de week op, en soms nog tussendoor.
Is niet altijd leuk, maar het is wat het is.
Het gevoel, er niet toe te doen bij je ouders, is gewoon niet fijn.
Heel herkenbaar.. natuurlijk is het aan de ouders te doen zoals het hen goeddunkt maar bij ons speelt iets soortgelijks en dat zowel op het emotionele als het financiële vlak.. financieel omdat vakanties, een deel van de hypotheek en een grotere auto worden betaald door mijn ouders omdat ze het al zo zwaar hebben. Maar ook met feestdagen . naar mijn zus en haar gezin omdat dat zo gezellig is etc en per definitie nooit bij ons.. en zo kan ik nog vele voorbeelden opnoemen..
heb het achter me gelaten en sinds 2 jaar zijn we met de kerst op vakantie.
Blijf jeniet te veel hangen in het verdriet dat jezelf geen kinderen hebt? Je bent tante en kan een mooue rol in het leven van de kinderen van je broer spelen. Je kan op visite bij jou ouders gaan als jouneefjes en/of nichtjes er zijn. Bouw een band met ze op en neem ze mee op vakantie. Geniet van ze. Dan kun je deel makencan de familie. Dat jou broee en ouders hun leven rond de kinderen plannen is hun keuze. Beweeg en geniet mee en dan wordt je weer onderdeel van de familie Dit zal niet gemakkelijk zijn Vraag hulp aan je ouders en broer. Genieten van deze kinderen gun je hen en je zelf
Een kind adopteren misschien? Als je oprechte kinderwens hebt is er genoeg mogelijk.
Super moeilijk en zwaar proces met lange wachttijden. Zeker waard om het te doen maar is niet voor iedereen.
precies, en daarnaast wees niét afhankelijk. ik ben helaas alleenstaande moeder. mijn grote liefde viel weg toen ik zwanger was van de tweede. en geloof me ziek zijn is er niet bij. regel je eigen dingen. Vraag geen aandacht en hulp op de momenten dat ze nij jouw broer en de kleinkinderen verplichtingen zijn aangegaan. kinderopvang regelen in een hoed ritme en wat betaalbaar is is écht een hele opgave. geniet met je broer schoonzus je ouders en je neefjes en nichtjes mee….. laat boodschappen bezorgen of bestel gewoon wat te eten een keer, neem een ANWB abonnement om maar even een voorbeeld in jouw situatie te benoemen.
Leuk die adviezen van mensen, die wrs vaak zelf kinderen hebben, om je eigen verdriet te parkeren en “mee te genieten “. Maar ik merk zelf ook dat je zonder kind(eren) vaak niet meetelt. En je eigen ouders die jouw gevoel negeren en je broer en zijn gezin bij alles op de eerste plaats zetten komt dubbel hard binnen. Dus geen advies van mij, alleen erkenning dat dat gevoel er bij meer mensen is, helaas…
zo, jij durft. komt het ook maar enig moment in je op dat dit op dit moment wellicht emotioneel helemaal nog niet haalbaar is?
Los daarvan, het is gewoon ontzettend lomp om zo je volwassen kind, met verdriet te behandelen. dat mogen ouders best weten. dat mag best eens keihard tegen ze gezegd worden
Helemaal met je eens .
Ik zou los daarvan meer mijn eigen leven ook gaan leiden.
Catherine, dus jij vindt dat ook alles maar moet draaien om de kinderen van haar broer en dat ze alleen zo deel kan uitmaken van hun gezin??
Waar de schrijfster behoefte aan heeft is het contact tussen kind (zij) en haar moeder. Zij wil kwaliteitscontact met haar moeder, wat er steeds niet van komt omdat alles draait om haar broer en zijn kinderen.
Haar ouders zijn blind voor haar gevoelens en willen deze het liefst ontwijken, door ook als zij wel eens bij ze op bezoek is steeds alleen over de kleinkinderen te praten. ze zeggen wel eens; “Waar het hart van vol is, loopt de mond van over” dat gaat dus op voor haar ouders.
Ik hoop dat zij het gesprek met elkaar aan kunnen gaan en elkaar weer terug kunnen vinden in een warm contact.
Wat is er mis met een goed gesprek met de ouders. Ik krijg het idee dat je nooit goed duidelijk hebt gemaakt hoezeer je onder deze situatie lijdt.
Ik denk dat je moeder niet goed begrijpt hoe jij je voelt.
Probeer het haar duidelijk te maken. Succes.
Praten helpt niet altijd.
Mijn vriend, de jongste van 3 broers, is het zwarte schaap van het gezin. Emotioneel verwaarloosd. Doet ze nog steeds.
Meerdere malen geprobeerd aan te geven maar dan schiet ze in slachtofferrol.
Dus nee, praten helpt niet altijs
je moet eens met je broer praten,misschien ziet hij ook in dat je op de dede plaats staat,en dat hij eens met jullie ouders gaat bespreken over hoe ze jou behandelen,misschien kiest hij party voor jou,wanneer hij om jou geeft succes
Ik mis in het verhaal wel wat informatie. Zijn opa en oma gepensioneerd? Zo ja, dan zijn er wellicht ook nog andere dagen in de week om iets af te spreken. Misschien zelfs een vaste dag? Zo niet, dan blijven er nog twee dagen in het weekend over. Wonen opa en oma in de buurt van Ilona? Kunnen ze zomaar opspringen en naar hun dochter gaan om boodschappen te brengen?
Ik ben zelf moeder van vier kinderen en oma van drie kleinkinderen. ( Ik werk drie dagen en heb twee vaste oppas dagen) Ik probeer mijn aandacht zo eerlijk mogelijk te verdelen. Dat valt niet altijd mee.
Ik hoop maar dat mijn kinderen altijd bij me zullen komen als ze iets met mij willen bespreken. Dan maak ik daar tijd voor. Dat kan ook ‘ s avonds of in het weekend.
Dus tip: praten, praten, praten.
Ik voel deels met jou mee. Ik heb gelukkig wel kinderen.
Maar mijn broer was altijd het lievelingetje van mn moeder. Hij was makkelijk, leek op haar vader, ik had zogenaamd mijn vader, maar ik had mijn vader niet want die was afwezig ook als hij er was en dominant. Met etentjes hingen wij er altijd maar bij. De laatste keer moest ik zo huilen. Ik vertelde over een heftig bijna ongeluk dat ik had als passagier een dag ervoor en was nog van slag toen ik het vertelde: ze zei maar het is nu toch goed (vanaf de andere kant van de tafel). Mn broer had door dat ik erg gehuild had op de wc, dus nu betrekt hij ons actief bij de gesprekken en gaat het niet meer alleen over het werk van hem en zn vrouw en hun kinderen, maar ook eens over ons. Maar qua contact blijft het altijd oppervlakkig, als het moeilijk wordt, praat ze alles goed. Zij worden daar te eten gevraagd, wij niet. Met die kleinkinderen gaat ze op stap, met mijn kinderen niet. Het zit in haar en ze ziet het niet. Ik zei het al toen ik 16 was ofzo en toen kreeg ik dus te horen: maar jij hebt je vader. Mn broer en ik zelfde humor om hem kon ze lachen om mij niet. Ik zou ook zeggen lekker even in hun eigen sop laten koken.
Ik lees zo alle reacties na het lezen van het verhaal en begrijp dat iedereen een eigen mening heeft. misschien vanuit gevoel…misschien vanuit verstand. Maar….het lijkt me wel zo dat ouders …hoeveel kinderen ze ook hebben…moeten proberen hun tijd en liefde te verdelen over alle kinderen…..niet één uitgezonderd!!! En dat gebeurt nu wel. Één lezeres schreef dat ze maar eens moesten voelen dat ze meer kinderen hebben dan één. Dus even afstand nemen. Even niet meer bellen….langsgaan….vragen…..gewoon even niets. Laat de ouders maar even voelen . Is misschien moeilijk…maar hou vol. Mochten ze contact opnemen kun jij eens even goed vertellen hoe jij je voelt. En hopelijk gaat er dan een belletje rinkelen bij ze. Succes en sterkte….en hou vol. Dan komt t misschien nog goed met jullie allemaal.
En als ze jou nodig hebben , want ziek en misselijk Maar Koen en zijn vrouw hebben geen tijd door de kinderen Dan heb jij ook geen tijd Weten ze hoe dat is
Heel jammer dat je moeder zo makkelijk over jouw gevoelens heen stapt door te zeggen dat alles vanzelf een plekje krijgt. Ze zou op zijn minst moeten proberen zich in jouw gevoelens in te leven. Pas hier zelf verdeeld over 14 dagen op 7 kleinkinderen, maar als er bij 1 van mijn 3 kinderen iets aan de hand is, zal ik altijd proberen daar toch iets te kunnen betekenen. Ook bij mijn oppasdagen kan er wel eens iets bij een vd anderen gebeuren en dan overleggen we meestal ff o er de app wie voor wie op dat moment iets kan betekenen. In noodgevallen, kan opa toch ook even alleen naar zn dochter tussendoor om te helpen, of mama eventueel. Zo is er toch iemand bij de kleinkinderen.
inderdaad kan ook 1 even oppassen
Wat zijn sommige reageerders lomp. Ze heeft alles gedaan om zelf kinderen te krijgen en nu moet ze toezien hoe haar ouders zich inzetten voor het gezin van haar broer. Mensen lees het verhaal een aantal keer voor je reageer. Moet zij zich opstellen als een leuke tante? Goh hoe lomp kun je zijn dit zeggen tegen een vrouw die zelf kinderen wilde. Hoeveel pijn doen zulke reacties. Haar ouders moeten inzien hoe lomp ze zelf bezig zijn en hoeveel pijn dit hun dochter doet. Maar als je dit niet kent of het meegemaakt heb weet je ook niet hoe pijnlijk het gedrag van haar ouders is, je telt alleen mee als je ze kleinkinderen geeft. Gelukkig waren mijn ouders niet zo lomp.
idd wat een smoezen van deze ouders,die vader hoeft bij het oppassen haar moeders hand toch niet vast te houden hij kan toch gewoon naar haar toe met die pech.En een paar boodschappen zijn zolangs gebracht desnoods met de kinderen erbij.
vind het een raar verhaal prioriteit is niet geldig voor al hun kinderen
Precies! Het verdriet van kinderloosheid is zo groot daar hebben mensen met kinderen geen idee van. En om daar zo over heen te walsen endan zeggen wordt een leuke tante. Daar moet je dan wel eerst zelf vrede mee hebben. Het traject van fertiliteits onderzoek is heel zwaar. Zowel geestelijk als lichamelijk daar hebben de mensen vaak geen weet van. Ik wens jouw veel sterkte en neem maar even afstand van de familie.
Ik vind haar niet jaloers . Vind dit een normale reactie , op iets wat al langer gaande is . ❤️
Hier ook ongewenst kinderloos en ouders waarbij alles om de kleinkinderen draait. Dat doet pijn, als de focus alleen daar om draait. Ik pas wel 1 dag in de week op en geniet daar van, maar dat doet ook juist ergens weer pijn. Ik heb met mijn ouders een gesprek hierover gehad en daar niets positiefs uit gehaald. Geeft een erg eenzaam en verloren gevoel.
hallo
Ben ik mee eens …je ouders moeten ook begrijpen dat jij ook hun liefde wil .
je broer moet dat toch ook kunnen zien .
denk ook dat jij en je man door moeten met jullie leven .
kies voor jezelf meid .vind het erg rot voor je .
je kunt inderdaad een brief schrijven en aan hun geven .het een plekje geven te zeggen gaat niet zomaar ..dat heeft tijd nodig .veel sterkte
Misschien tijdelijk afstand nemen en even niet van je laten horen.
En als ze aan je vragen waarom dan kun je ze vertellen dat ze toch geen aandacht voor je hebben.
maar waarschijnlijk hebben ze niet eens door dat je geen kontakt met ze hebt.
sterkte
Wat verdrietig voor je. Als je niet lekker bent hoeven natuurlijk je ouders niet te komen, maar dat is de onderliggende vraag van jou ook niet denk ik.
Jij wil ook aandacht en medeleven. Dat je ouders worden opgevreten door hun grootouderschap is natuurlijk logisch. Maar jij bent er ook nog. En precies dat zul je bespreekbaar moeten maken.
Ga er heen op een oppasdag. Samen met de kinderen kleien en ondertussen met je moeder je verdriet bespreken.
Natuurlijk gun je je broer zijn gezin, maar jij had het ook zo graag gehad. Dat maakt nu ook dat je je ouders nog meer nodig hebt. Je moeder lijkt me een lieverd, dus het moet vast lukken.
maar het is raar als haar ouders met zijn twee oppassen dat niet een ff tijd kan maken om hun dochter te helpen,opa’s en oma’s kunnen ook overdrijven.
Ja, dat vind ik dus ook
Dochter is een volwassen vrouw. Op deze leeftijd moet zij haar ouders helpen en niet vice versa. Ziek op de bank en moeder vragen boodschappen te doen? Sorry hoor, je kan je boodschappen ook laten bezorgen. Moeder heeft genoeg voor haar gedaan in haar leven. Een hele opgave was het hoor.
Whut???
Meen je dit nou echt?
Ik heb geleerd, als je niets aardigs kan zeggen , hou dan gewoon je mond dicht ….
zij is nog steeds een kind van haar ouders moppie. 🤦♀️.
Raar dat je van alles verwacht van je ouders! Als jullie ver uit elkaar wonen kunnen die dingen toch ook niet! bestel via internet je boodschappen en neem anwb! Het is niet leuk voor jou dat je geen kinderen kunt krijgen maar de wereld vergaat niet! zoek andere dingen om je leven zin te geven! reizen of werk of vrienden. Je ouders kunnen maar op één plek tegelijk zijn en dan vinden zij de kinderen dus het leukst
ze verwacht eigenlijk helemaal niets behalve dat als er echt paniek is dat ze er voor haar zijn. ze vraagt niet of ze het huis willen stofzuigen omdat ze een late vergadering heef, maar omdat ze ziek is en het zelf niet kan.
Daarbij is het rouwen om de kinderwens een enorm lang en lastig proces. Zoals het nu geschreven staat zou het ook wel eens fijn zijn als iemand zou zeggen, we zien dat het je raakt en dat je er verdriet van hebt. Wat kunnen we doen om het dragelijker voor je te maken?
De kleinkinderen nooit meer bespreken is wat onrealistisch, maar er is heus wel wat te bedenken. En ik denk dat erkennen van het verdriet en haar gevoel al de helft van de oplossing is.
wie zegt dat ze ver uit elkaar wonen?
en ze vraagt niet elke week iets, als ik ziek was en mijn moeder zou bellen zou ze ook wel komen er hoeven er toch geen twee bij de kleinkinderen te blijven als ze hun slaapjes moeten doen!
Daarnaast als je met auto pech staat hoezo kan haar vader haar dan niet een keer helpen.
Je zou haast denken dat die ouders maar één kind hebben waar de aandacht naar uit gaat vanwege de kleinkinderen.
Lijkt me best pittig ook al gun je ze wat jij niet hebt van harte maar dat er ook best naar haar kant van het verhaal geluisterd mag worden.
En het fijn is als er eens over haar en haar man gesproken wordt of hun er ook bij betrekken als je weer een vakantie boekt met je zoon en kleinkinderen.
Fijn dat die ouders het fijn hebben met hun zoon en zijn gezin maar hallo er is nog een kind.
Lijkt me gewoon best moeilijk ook al gun je anderen alle geluk van de wereld (want dat benoemd ze toch echt wel) dat als je dan een keer wat vraagt je een nee te horen krijgt en niet op hulp kan rekenen.
Meen je dit nu echt?
Is niet omdat zij geen kinderen heeft dat ze geen tijd meer wil of aandacht nodig heeft van haar ouders.
ik ben ook kinderloos en moet mij daarbij neerleggen. ik heb dat aanvaard. om heel andere redenen. ik had zwanger kunnen worden.
zij heeft er alles aan gedaan om zwanger te worden.
maar ze heeft erkenning nodig van haar ouders dat ze het begrijpen hoe pijnlijk dit is voor haar. het gaat niet om de boodschappen maar wel om telkens geconfronteerd te worden dat de kleinkinderen voor gaan op alles. en dat zij zich minder voelt omdat zij haar ouders geen kleinkinderen kan geven
Heel herkenbaar.
Als mijn schoonzus zwak, ziek en misselijk was dan vlogen mijn ouders daar naar toe. Mijn moeder ruimde haar keukenkastjes op en vader maaide spontaan hun gras terwijl vader thuis niet tuinierde, dat liet hij dan weer aan moeder over.
Broer en schoonzus hebben twee kinderen en ik drie, toch vonden ze dat daar meer hulp nodig was.
Als mijn ouders naar de camping reden, kwamen ze door mijn dorp. Ze zijn nooit spontaan langs gekomen voor een kop thee.
Het zijn dingen die steken, ook als je volwassen bent. Dat is heel logisch. En vooral als je met zo’n groot verdriet zit, dan heb je de liefde en steun van je ouders extra hard nodig. Ik heb in zware tijden de mensen echt leren kennen. Op een gegeven moment stop je met vragen, uitleggen en praten.
Wij gaven elkaar geen cadeautjes meer met de verjaardagen maar legden geld in de pot. De volwassenen gingen één keer per jaar uit eten, zonder kinderen.
Heel veel sterkte. Rouwen scheidt je af van de mensen om je heen. Jij bent voor altijd veranderd, dat vinden mensen moeilijk en voor jezelf ook heel lastig om te accepteren, er aan te wennen. Dit blijft voor jou een gemis. Elke mijlpaal die je bij de kinderen van anderen ziet (afzwemmen, diploma, verkering, rijbewijs, werk, trouwen, kinderen krijgen) doet pijn. Maar die pijn wordt draaglijker. Niet minder maar jij wordt sterker.
Je voelt het vanzelf als je eraan toe bent om contact te maken met kinderen en misschien is dat nooit. Ook goed. Het is jouw leven.
Vind je Sinterklaas, Kerst, Nieuwjaar, vader- of moederdag lastig? Plan met je lieve partner een weekendje weg, korte vakantie, theaterbezoek of spreek af met stellen die ook geen kinderen hebben. Heb mensen om je heen die je wel steunen en die je waarderen.
En vragen je ouders heel verbaasd waarom je weg gaat, bent of was, zeg dan eerlijk dat je het gewoon niet meer kan opbrengen. Goed voor jezelf zorgen is ook je grenzen voelen en aangeven.
Jouw ouders richten hun leven in zoals zij prettig vinden, jouw broer en schoonzus ook, dus jij ook.
Jouw ouders voelen niet het gemis van jouw kinderen zoals jij dat voelt. Ze hebben immers kleinkinderen.
prachtig verwoordt hier kan ze iets mee!
Ja, dat vind ik dus ook
🫣
wat een belachelijke reactie. Wed dat als haar moeder ziek is ze haar dochter belt om te helpen. Nou dan zou ik mooi zeggen dat ik geen tijd heb
Eén ding is zeker. jij hebt het hele probleem niet begrepen.
Beste Jerry,
Het gaat er niet om dat de tijd ingevuld moet worden met reizen of werk of vrienden. Het gaat om aandacht krijgen van je ouders die nu allemaal naar de zoon en kleinkinderen gaat.
er bestaan ook creches, lekker makkelijk en egoïstisch van die broer allebei zijn ouders te claimen. raar dat hij dat van zijn ouders verwacht.
zo, voor je aangepast.
prima dat je ouders nogal veel druk zijn
met je broer en kleinkinderen.
alleen ze mogen heus wel eens aan
jou denken.bv op een zondag als je
broer en schoonzus zelf voor de kinderen
kunnen zorgen met jou en partner wat
gezelligs doen.
je kan hier wel eens met je ouders over praten..ze horen in te zien dat jij geen
kinderen hebt maar wel gevoelens hierover
en niet alles om je broer en gezin draait..
en inderdaad jij zou in jouw vrije tijd
ook wel af en toe de leuke tante kunnen zijn
en jou niet ingevulde moeder gevoelens
aan de kinderen van je broer kunnen geven.
ipv te gaan zielig zitten wezen..
je geeft schijnbaar niet zoveel om je broer en kinderen.. gezien je kinderloos bent zou
je verwachten dat je de kinderen van je broer leuk aandacht geeft..en wie weet
een dagje mee uit neemt of een ijsje met
ze gaat eten…en ja pas ook een keer op
de kinderen..je ouders willen nu eenmaal
zoveel mogelijk voor je broers gezin klaar staan… gebruik wat meer een vrij weekend
voor kontakt met je ouders en je broer.
sluit jezelf en partner niet buiten.. praat misschien wat meer met je vader als je
moeder jou gemis van aandacht weg wuift.
Als je kinderen wil hoeft dat niet altijd te betekenen dat je ook de kinderen van anderen leuk vindt.
Ik als moeder heb ook geen behoefte om extra leuk te moederen over mijn neefjes of nichtjes. En ik denk dat ik dat ook niet zou hebben als ik geen kinderen had.
Stel dat je kind overlijdt dan zeg je toch ook niet ga maar lekker iets leuks doen met je neefjes of nichtjes? Dan mag je toch ook gewoon rouwen op je eigen manier?
En ja ik vind dat echt hetzelfde als het rouwen om een kindje wat nooit is geboren.
misschien een idee om het verhaal wat je hier schreef aan je ouders te laten zien
want ik snap je gevoel
sterkte en ik hoop dat je ouders inzien dat het anders moet
Wij zijn zelf opa en oma van 2 kleinkinderen. Maar we hebben ook een zoon zonder relatie en hij heeft ook geen kinderen. Als hij op visite is gaat onze aandacht volledig naar hem. Ik kan mij niet voorstellen dat het gesprek altijd over de kleinkinderen moet gaan
normaal reageer ik nooit, maar nu wil ik dat wel
ik vond het een beetje kort door de bocht om te zeggen dat jij initiatief moet tonen/nemen
jouw ouders gaan totaal voorbij aan het feit wat dit allemaal met jou doet!!
ik zou als ik jou was een brief schrijven en dat aan jou ouders geven en waarin je tevens aangeeft dat je even afstand wil, dat je niet tegen je ouders bent maar dat je voor jezelf kiest. Als ze nou geen zelfreflectie hebben en er niks mee doen….
maar dan heb je best gedaan, meer kun je niet doen!!
ik snap je leegte en pijn en dat je ouders druk zijn met de kleinkinderen.
ook vind ik dat als jij ziek bent er 1 van je ouders bij de kleinkinderen kan blijven en de ander even een boodschapje voor jou kan halen maar ik weet de hele situatie niet. of je beide ouders helemaal gezond zijn bijvoorbeeld.
heb je geen buren of vriendinnen aan wie je iets kan vragen? ik ben ook alleen en kan bij nood altijd terecht bij een vriendin of buurman en ja ook ik moet dan even wachten. je moet altijd zorgen dat je boodschappen in huis hebt en als je ziek wordt is niet alles ineens op. je partner kan savonds ook boodschappen halen na z’n werk of smorgens vroeg voor z’n werk want vanaf half8 is de supermarkt al open. beetje jezelf behelpen is ook een kunst. en ik heb een anwb abonnement voor 11 euro per maand, dan komen ze zelfs aan huis. en ja ik heb een heel laag inkomen maar doe dit omdat ik ook afhankelijk ben van weinig hulp. dus dat soort dingen kun je zelf doen.
als je je achtergesteld voelt moet je misschien zelf ook meer ondernemen door contact te leggen met je broer en Kids sn ouders hoe pijnlijk dit ook is. je moet er toch een keer doorheen. en je moet met je ouders bespreken dat ook jij betrokken wilt zijn bij kerst en sinterklaas en vakanties als je dat wilt.
niet achtergesteld voelen maar praten!
succes met het verwerken van jullie verdriet om het niet krijgen van kinderen maar zoek hulp ervoor als het je zelf niet lukt.
je broer is er wel mee gezegend rn dat geluk mag hij ook uitstralen samen met je ouders, dat doet niks af aan jouw verdriet.
je ouders zijn nu eenmaal trotse opa en oma en dat mag maar ze houden net zoveel van jou!
Je kunt ook meegenieten, door ook eens op Koen te passen. Of een dagje iets leuks met Koen te doen. Koen is ook een beetje van jou lijkt mij. Of een van de andere kinderen. Dan krijg je ook meer dat gevoel , wat jouw ouders hebben. Ik vind dat jij ook een beetje zelf het initiatief moet nemen.
Koen is haar broer 😂
Dat dacht ik ook.
Koen is haar broer 😁
zo goed lezen ze het verhaal ,maar commentaar genoeg .
Frappant dat je moeder (of vader) niet even wat boodschapjes kan komen brengen als ze met tweeën op 2 kleine kinderen (kennelijk allebei jonger dan 4 jaar aangezien alleen Joris naar school gaat) passen… Dan is het niet onmogelijk, dan is het onwil. Je komt niet op de tweede plek, maar op de derde: de kleinkinderen, je broer (en zijn partner) en dan jij (met je partner)…
Lieve Ilona, ik voel je pijn door de tekst heen. Jij hebt ook gevoelens en behoeften. En daar wordt niet naar gevraagd. En ook geen gehoor aan gegeven als je ze aangeeft. Mijn hart breekt voor je. Ik heb geen oplossing. Enkel dat ik kan zeggen: Verberg je gevoelens niet 100% van de tijd. Je hoeft niet altijd een glimlach op te zetten. Je hoeft geen genoegen te nemen met het antwoord van je moeder. Die veel te kort door de bocht is. Ik hoop dat je ergens de woorden kan vinden voor je gevoel. Die veel verder gaan dan alleen de confrontatie met het niet hebben van kinderen vs. je broer wel. Het gaat ook om de omgang van je ouders met jou.
Een ouder, vind ik, hoort zijn eigen kind altijd hoger op de lijst te hebben dan hun kleinkinderen. En op het moment dat jij ziek bent of autopech hebt, dan kunnen zij Koen bellen en aangeven dat er iets is opgekomen waar ze ook bij nodig zijn. Dan kan hij en zijn partner op hun werk aangeven dat er een “noodgeval” is en dat ze onverwacht hun eigen kinderen even op moeten vangen. Zodat jouw ouders hun kind kunnen opvangen: Jou!!!
Ik wens je heel veel liefs!
heel mooi verwoord.
veel reacties gaan over dat ze haar verdriet niet verwerkt heeft.
maar ik lees ook duidelijk dat ze de aandacht van haar ouders mist.
ze moet echt haar gevoel delen met haar ouders, anders gaat het van kwaad tot erger.
ik sluit me hier helemaal bij aan!
Ben het hiermee eens. wat dapper van je om dit te schrijven. Ik heb met moeite moeder mogen worden waar ik dankbaar voor ben.
het lijkt me zo verdrietig als behandelingen niet aanslaan. Jij weet als geen ander wat het betekent dat je liefste wens niet in vervulling is gegaan. Wat pijnlijk hoe je familie dat niet echt lijkt in te voelen. Ik kan alleen zeggen neem je gevoel serieus, je bent de moeite waard. Je bent goed zoals je bent met al je gevoelens, wat mensen ook denken of doen. Veel wijsheid en lieve mensen om je heen toegewenst.
verroest je hebt gelijk…
maak het bespreekbaar anders gaat het te veel aan je vreten!
ik snap dat het heel pijnlijk voor je is. maar heb je al verder gekeken naar andere opties? adoptie? of een pleegkind of alleen een weekeind pleegkind. het is natuurlijk nooit helemaal hetzelfde als een eigen biologisch kind. maar het kan wel stukje van het gemis invullen en dje kinderen hebben ook recht op een fijne plek en fijne ouders.
Vriend van mij heeft een weekeinde pleegkind. Is daar heel blij mee. ontlast de echte ouders die het vaak te zwaar vinden en hij kan heerlijk met het meisje spelen en leuke dingen ondernemen.
pluspunt is dan doe je ook weer meer mee in de familie. kan je aansluiten met sinterklaas bij je broer en zijn kids en je ouders
Adoptie of pleegzorg om er weer bij te horen in de familie? Pardon? Ze zou erbij moeten horen puur om wie ze is en niet om het feit of ze wel of niet een moederrol vervult. En daarbij, adoptie en pleegzorg zijn hele heftige trajecten, dat is niet leuk een kindje opvoeden puur om er maar weer bij te horen. Die kindjes kampen met trauma’s, hechtingsproblematiek en 100 andere dingen. Het is iets prachtigs als het bij je past maar niet een keuze die je zo even maakt en ook niet vergelijkbaar met een biologisch eigen kindje krijgen. Nee deze ouders zitten hier fout, het ligt absoluut niet aan de schrijfster zelf! Die hoort genoeg aandacht te krijgen puur en alleen door het feit dat ze hun dochter is.
Beste Kimo,
Ik herken je gevoel en je verhaal voor een deel. Ik ben alleenstaand en heb geen kinderen ondanks dat ik ze graag gehad zou hebben. Mijn broertje heeft een gezin waar ik ook structureel 1 keer in de 2 weken oppas net zoals mijn ouders en de andere opa en oma. Soms heb ik periodes dat het even heel confronterend is. Bijvoorbeeld toen het eerste kleinkind kwam. Mijn moeder had het nergens anders meer over.
Op een gegeven moment heb ik zowel naar mijn ouders als broertje en schoonzusje benoemde dat ik heel blij voor iedereen ben. Maar dat het tegelijk ook heel confronterend was en ik het even een plekje moest geven. En dat kwam voornamelijk door hoe mijn moeder er helemaal in opging en het nergens anders meer over had. (Wat ik vanuit haar perspectief helemaal begreep, omdat ze niets liever wilde dan oma worden) Bij mijn broertje en schoonzusje had ik daar totaal geen last. Inmiddels is het eerste kindje er en de 2e onderweg. En geniet ik volop mee van het tante zijn en komt en logeert hij hier af en toe.
Maar ook bij mij is het een paar keer gebeurd dat ik een afspraak had staan met mijn ouders en dat moest zonder overleg wijken voor mijn broertjes gezin. Na de derde keer ben ik hierover in gesprek gegaan. Dat dit mij echt in het verkeerde keelgat schoot, mijn broertje en schoonzusje zijn vaak van het laatste moment en ik meer van het vooruit plannen. En het dan niet mijn “probleem” is als zij op het laatste moment iets willen doen. En vooral omdat er niet overlegd wordt maar ik voor een feit gesteld werd dat mijn afspraak moest wijken. (In overleg is veel mogelijk bij mij en ook afhankelijk van wat de reden is waarom mijn afspraak zou moeten wijken) Ik heb hierbij een paar voorbeelden genoemd. Ik merkte uit het gesprek dat mijn ouders dat zelf niet goed door hadden maar door de voorbeelden erkenden ze het wel. Het is daarna ook niet meer gebeurd.
Daarnaast ben ik wel een persoon die kijkt naar wat er wel mogelijk is en heb ik weloverwogen gekozen voor pleegkinderen. Die kunnen elk moment bij mij geplaatst worden.
Vanuit je verhaal lijk ik te lezen dat je broer het wel doorheeft en begrijpt. Ik zou zelf proberen ook meer bij het gezin van je broer betrokken te zijn. En schujnbaar heeft je moeder het nodig om in duidelijke woorden te horen wat het met jou doet. Daarnaast zou ik zelf kijken naar welke opties bij jou en je partner zouden kunnen passen betreft eventueel adoptie of pleegzorg. Echter is dit wel anders dan biologische kinderen. En moet je er echtnover nadenken of dit bij je past. Het is mooi om te mogen doen maar brengt ook complexe situaties en biologische familie met zich mee.
heel veel sterkte en wijsheid toegewenst.
dat is toch geen reden om weer bij de familie te horen.
moet niet gekker worden.
iemand zonder kinderen hoort net zo geliefd te zijn als iemand met kinderen.