Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik heb een kleindochter, Blossom. Het is een meisje van 14, vol leven, slim en gevoelig. Ik houd zielsveel van haar. En van mijn dochter Tessa, natuurlijk. Maar de laatste tijd voelde het alsof ik moest toekijken hoe er iets misging, zonder dat ik wist hoe ik het kon stoppen.
Blossom stuurde me vaak berichtjes
Soms over school, soms over vriendinnen, en soms gewoon een foto van haar kat die raar lag te slapen. Maar de laatste maanden kreeg ik steeds vaker appjes die me een naar gevoel gaven.
De appjes die ik niet wilde lezen
‘Omaaaa, mama is ZO boos. Ze schreeuwde net dat ik niks voorstel. Alleen omdat ik een 4 had voor wiskunde.’
‘Oma, ik heb het geprobeerd… ik snapte het gewoon niet. Maar ze luistert niet. Ze blijft maar zeggen dat ik lui ben.’
‘Ik wil haar niet meer vertellen als ik een onvoldoende heb.’
Elke keer als ik zo’n berichtje las, voelde ik mijn hart breken
Blossom was geen lui kind. Ze deed haar best, dat wist ik zeker. Maar Tessa… mijn eigen dochter… die leek zo’n drang naar perfectie te hebben ontwikkeld, dat ze niet doorhad wat ze haar eigen dochter aandeed.
De woede-uitbarstingen van Tessa
Het was niet de eerste keer dat ik dit hoorde. Zelfs toen Blossom nog kleiner was, had Tessa al moeite om geduldig te blijven. Als ze een keer iets kwijt was, of een beker melk omstootte, kon Tessa buiten proportie reageren. Dan sloeg ze met haar hand op tafel en riep dingen als: “Waarom let je ook nooit op?!” of “Jij leert het ook nooit!”
Als Blossom bij mij logeerde, zag ik een ander kind
Dan was ze ontspannen. Ze lachte veel. Maar zodra het over school ging, zag ik haar gezicht betrekken. “Als ik een 6 haal, zegt mama dat het net aan is. Als ik een 5 haal, zegt ze dat ik falen normaal ga vinden. En als ik een 4 haal… dan is het oorlog.” Dat waren haar woorden. Oorlog. Een kind van 14 zou geen oorlog moeten voelen als het over cijfers gaat.
De avond dat ik besloot in te grijpen
Op een donderdagavond kreeg ik opnieuw een berichtje.
‘Oma, ik durf niet naar beneden. Ik heb mijn Engels toets terug en het is een 3,8. Ze gaat me vermoorden.’
Dit kon zo niet meer. Ik wilde direct naar haar toe rijden, haar meenemen, haar beschermen. Maar ik wist dat dat niet ging. Dit moest anders. Dit moest stoppen. Tessa moest kalmer worden. Dit kon zo niet langer doorgaan.
Ik wist dat ik mijn dochter moest spreken
Maar hoe zeg je tegen je eigen kind dat ze haar kind kapot maakt? Dat haar liefde verstikt in plaats van helpt? Ik moest een manier vinden om Tessa te laten inzien dat haar boosheid meer schade aanrichtte dan een onvoldoende ooit kon doen.
Het moeilijke gesprek
De volgende ochtend pakte ik de telefoon en belde Tessa. ‘Lieverd, heb je even tijd?’
‘Ja, mam. Alles goed?’ klonk haar stem gehaast.
Ik haalde diep adem. ‘Ik maak me zorgen over Blossom.’
Een korte stilte. Toen een zucht. ‘Mam, als ze je weer zielig heeft zitten appen…’
‘Ze is niet zielig, Tessa. Ze is bang.’
‘Nou, dat is nergens voor nodig. Ik wil gewoon dat ze haar best doet.’
‘Tessa,’ zei ik zacht, ‘ze durft haar cijfers niet meer aan je te laten zien. Ze is doodsbang voor je reactie.’
‘Mam, ik ben haar moeder. Ik moet haar leren dat ze moeite moet doen.’
‘Dat doet ze, lieverd. Maar ze voelt zich een mislukkeling als het niet lukt. En dat komt door hoe jij reageert.’
Ik hoorde haar ademhaling versnellen. ‘Dus nu ben ik een slechte moeder?’
‘Dat zeg ik niet. Maar ik zie dat het haar breekt. En ik weet dat jij dat niet wilt.’
Tessa zweeg. Ik voelde haar frustratie, haar schuldgevoel misschien. ‘Ik wil alleen dat ze slaagt, mam.’
‘Ik weet het. Maar niet zo.’
Ik wist niet of dit gesprek iets zou veranderen. Maar ik wist wel dat ik het niet langer kon laten gebeuren zonder iets te zeggen. Dit kon zo niet meer…
DOROTHEA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik begrijp een paar dingen niet, waarom ga je niet face2face het gesprek aan met je dochter?? Je hoort aan d’r telefoon al dat ze gehaast is, dat maakt haar vast sneller geïrriteerd. Dit zijn geen onderwerpen om aan de telefoon te bespreken, kijk elkaar recht in de ogen aan! Na dit telefoongesprek is je dochter helemaal furieus en je kleindochter nog meer de smaak, dikke kans dat moeders de telefoon van haar dochter afgepakt heeft. Slechte zet als je het mij vraagt, je wil je kleindochters helpen, waarom laat je haar dat dan niet zien en had je eerder het gesprek aangegaan met je dochter, waarom ben je die donderdagavond niet langs geweest?
Kinderen kunnen oma’s goed bespelen
Ik had ook zo’n puber
Zat soms met de handen in het haar, verkeerde vrienden, verkeerd vriendje, veel gamen geen huiswerk maken, niet zeggen waar ze uithing,
Grote mond, en ga maar even door
En als je er dan over praat dat school te wensen overlaat en je ze een toekomst schets wat er dan kan gebeuren
Dan komt dat schouder ophalen, en waar bemoei je je mee, maak ik zelf wel uit enz
En vervolgens had ook ik een kwade moeder op de stoep
Ging zelfs zover dat ze er is gaan wonen,
Waar ze trouwens beide na een half jaar er achter kwamen, dat ze beiden fout gehandeld hebben
Oma kon het niet aan een gaf me gelijk,
Kinderen zijn soms zeer manipulatief
Niet elk kind is hetzelfde. Dit soort situaties kun je en mag je nooit met elkaar vergelijken.
Als oudere docente zie ik vooral de invloed van Magister. Ouders die voordat het kind thuis is het cijfer al hebben bekeken. Wat is er mis met wachten tot een rapport.
Wachten tot een kind zelf met een probleem komt.
De druk van de huidige ouder is bizar hoog.
Ga zelf eens na of je eigen ouder in jou jeugd elke dag jou cijfers bekeek etc.
Laat los. Als het erin zit komt het er altijd uit. De één is een vroege leerling. De ander een late.
Verder zien we als docenten heel veel afstroom omdat paps ems allemaal professoren willen hebben. VMBO is niets mis mee. Het zijn de nieuwe rijken die de beroepen invullen die de generatie hiervoor 30 jaar te min vonden.
En ouders zijn soms te veeleisend en reageren slecht. Deze oma zegt dat ze het zelf heeft gezien toen haar kleindochter jong was. Dat was dus niet manipulatief van haar kleindochter.
Wij horen natuurlijk maar een kant, maar automatisch denken dat het kleinkind manipulatief is is nogal een aanname.
Schoolcijfers, kan echt soms een gevecht worden. Als een kind vaak slechte cijfers haalt is daar meestal wel een reden voor, en gewoon ‘ze is lui’ is dat meestal niet. misschien heeft ze gewoon meer begeleiding nodig, of is er iets anders waar ze heel hard mee worstelt emotioneel. Jammer genoeg gaat de reactie van Tessa er echt weinig verandering brengen in die punten. Het is nooit goed als je kind bang van je is.
je kind zo behandelen maakt dat haar cijfers alleen slechter worden, ze begint al met stress aan een proefwerk. waarom geef je haar niet rustig bijles thuis ? mijn dochter had moeite met rekenen we maakte thuis sommen en jawel daarna ging het prima. op de middelbare moeite met geschiedenis, we maakte vragen thuis over het geen dat ze moest leren. ook hierin leerde ze de belangrijkste punten uit te halen.
ja er zal meer achter zitten dat het meisje slechte cijfers haalt.
misschien met huiswerkbegeleiding dat het beter gaat.
sommige kinderen hebben meer hulp nodig.
ik heb trouwens nooit op magister gekeken.
als de kinderen hulp nodig hadden dan konden ze daarom vragen.
Goed dat blossom haar oma heeft!
want straks ontwikkelt ze ( als ze die al niet heeft) minderwaardigheidsgevoelens.
het is zo belangrijk je kind positieve feedback te geven in plaats van haar naar beneden te halen, zoals ze nu doet. Hopelijk ziet Tessa in dat haar gedrag naar haar dochter zeer schadelijk is.
Lieve Dorothea, ik herken je verhaal. Ik heb m’n dochter alleen geadviseerd om voor zichzelf hulp in te schakelen. Zijzelf bleek een psychisch kwetsbaar. Is nu in behandeling en het gaat goed, met ups en downs.