Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Onze droom was een ruim huis in een rustigere omgeving
Een jaar geleden waren we nog stadse ouders met twee kinderen (van net 5 en ruim 6) in een klein appartement, omringd door het constante geluid van verkeer, trams en de buren die boven ons woonden. We droomden van een ruimer huis, een tuin, en een veilige omgeving voor de kinderen waar ze lekker buiten kunnen spelen. Maar de huizenmarkt was, zoals iedereen inmiddels wel weet, een nachtmerrie: elk huis dat we leuk vonden, werd in no time verkocht en vaak ver boven de vraagprijs. Toch gaven we niet op.
Deze woning voelde als een voorteken
Toen ik op een dag een woning in mijn geboortedorp op Funda zag, voelde het als een teken. Een fijn huis, niet te ver van mijn ouders, in een buurt die ik kende. Mijn man twijfelde even, vooral vanwege zijn werk – hij zou langer moeten reizen. Maar ik zag het helemaal zitten. Meer ruimte, een tuin voor de kinderen, familie dichtbij en lagere maandlasten. Dit was de kans!
Het huis was voor ons!
De zoektocht duurde al langer dan verwacht, en de concurrentie was moordend. De huizenprijzen waren ook hier enorm gestegen, maar na een forse overbieding kregen we het huis. Een paar maanden later was het zover: de verhuizing. In het begin leek alles te kloppen. De kinderen gingen naar hun nieuwe school en maakten voorzichtig nieuwe vriendjes. Mijn man vond het reizen naar zijn werk ‘te doen’. Mijn ouders waren blij dat we dichterbij woonden en hielpen geregeld met de kinderen. Alles leek precies zo uit te pakken als ik had gehoopt, behalve mijn gevoel…
Ik merkte al snel dat mijn gevoel niet goed zat
Al snel merkte ik dat ík niet kon aarden. Waar mijn man ’s ochtends in de auto stapte en de stad opzocht, bleef ik achter in een dorp met veel herinneringen. De stilte die ik vroeger miste in de stad, voelde nu verstikkend. De mensen die ik tegenkwam in de supermarkt waren geen onbekenden, maar oude bekenden uit mijn jeugd. En dat was geen goed nieuws.
Mijn jeugd had ook mindere tijden gekend
Ik was naast mooie herinneringen een soort van vergeten – of had weggestopt – hoe mijn jeugd hier ook was geweest. Hoe ik gepest werd op de basisschool, hoe ik me twee jaar een buitenstaander had gevoeld. En hoe die ene jongen uit de klas me jarenlang treiterde, zonder dat iemand ingreep. Nu, als volwassen vrouw en moeder, dacht ik dat die tijd achter me lag. Maar zodra ik bepaalde gezichten weer zag, kwamen de herinneringen keihard terug. Dezelfde types leken hier nog altijd rond te lopen, in een volwassen versie, maar met dezelfde blikken en onderlinge kliekjes. Het voelde alsof ik opnieuw dat onzekere meisje was.
Ik kreeg nachtmerries en herbelevingen
’s Nachts begon ik er zelfs over te dromen. Niet zomaar dromen, maar nachtmerries. Herbelevingen. De pijn, de eenzaamheid, het gevoel van nergens bij te horen – het kwam allemaal terug. Ik werd misselijk als ik door het dorp fietste en bekende gezichten tegenkwam. Ik wilde het liefst wegrennen als iemand vroeg: “Goh, jij bent toch Else? Jij woonde hier vroeger toch?” Ik had zes maanden geprobeerd het te negeren, mezelf voorgehouden dat het tijd nodig had. Maar het werd alleen maar erger…
Mijn man snapte er niets van
Toen ik het eindelijk aan mijn man vertelde, keek hij me aan alsof ik gek was. “Wil je me serieus vertellen dat we na alles wat we hebben gedaan – de overbieding, de verhuizing, de nieuwe school van de kinderen – dat we nu weer weg moeten?” Ik begreep hem. Ik snapte zijn frustratie. Het was míjn idee geweest om hierheen te verhuizen. Hij had zijn twijfels gehad, en ik had hem overtuigd. De kinderen van hun veilige school aftrekken was al een ding en nu vonden ze eindelijk hun weg, langzaam maar zeker. En ik? Ik stond op het punt om alles weer om te gooien.
Ik weet niet meer wat ik moet doen nu
Maar hoe kan ik blijven op een plek waar ik me zo slecht voelde? Ik wilde een fijnere toekomst voor mijn gezin, maar hoe kan ik dat waarmaken als ik zelf kapot ga van binnen? Ik weet nu niet wat de oplossing is. Maar ik weet wel dat ik niet ongelukkig wil zijn. Dit dorp is misschien een thuis voor velen, maar niet voor mij. En misschien is dat iets wat ik onder ogen moet zien, voordat het te laat is.
ELSE
Ik zou daar gewoon weggaan.
Jij bent ook belangrijk, jij moet je daar ook op je plek voelen. En trouwens als daar zoveel van die pestkoppen wonen, die hebben of krijgen ook kinderen. Dadelijk maken jouw kinderen hetzelfde mee met die kinderen. Ouders geven het bijna altijd door aan de kinderen. Jouw gemoedsrust is ook die van de kinderen. Gewoon lekker naar een fijne veilige plek gaan.
Ik kan me voorstellen dat je man zo reageert! maar ja wat doe je er aan, ik zou ze gewoon aanspreken je bent toch zelf ook ouder en sterker geworden in die tijd
Helemaal eens met degenen die zeggen: zoek hulp! Je kunt dit verwerken, samen met een goede therapeut. Niet leuk, wel goed.
Hallo
ik was vroeger helaas een pester op de lagere school en heb hier altijd spijt van gehad toen ik ouder werd. we gaan allemaal door fases heen. daarna ben ik gepest een tijdje. Dus ik weet een beetje van beide kanten. Het kan heel veel verpesten voor je….maar het kan je ook sterker maken. Ik zou het fijn vinden als de mensen die ik gepest heb in gesprek met me zouden gaan. Laat je niet nog een keer klein krijgen. Dit kan een doel voor je worden waarmee je jezelf sterker kan maken. Zolang je dit met je meedraagt zal je je misschien nergens helemaal thuis gaan voelen. Niks veranderlijker als een mens….wie weet kan het zelfs zo ver gaan dat je bevriend raakt met een pester van vroeger.
ga de uitdaging aan en geef jezelf een mooi leven.
groet
Annette
Hetzelfde gehad wat jij mee maakte. ik werd vroeger getreiterd door dikke vieze vette gozer uit mijn klas en voor de lol schopte hij in mijn kruis en helemaal bont en blauw. Iedereen was bang voor hem. drie en veertig jaar later op Scheveningse vlaggetjes dag hoorde ik zijn naam vallen en in de verte was hij nog steeds vies en dik en popie jopie type. Ik ging naar die gozer toe en vroeg aan hem heb jij op die school gezeten en zei op een sarcastisch lach ja hoor. Waar iedereen bij hem stond sloeg ik hem finaal verrot en niemand deed wat. Overal kwam bloed uit en toen zei ik tegen hem kan jij nog herinneren dat je mij leven kapot maakte op school. Hij keek mij aan en toen viel het kwartje en daarna gaf ik hem nog een kopstoot en paar flinke klappen gegeven. Je vergeet zoiets nooit meer en mijn wraak was zoet. Heb hem daarna nooit meer gezien.
Je verhaal is zo overdreven dat het wel verzonnen moet zijn. Hoop ik dan maar. Want op deze manier ben je geen haar beter.
(Mijn reactie slaat op Rob)
dit is niet verzonnen..veel mensen ruimen hun inner zolder niet op. als je de spoken van het verleden niet opruimt ben je nooit vrij..er zitten belangrijke groei stuipen in en ja dat kan flink pijn doen. maar groeien doet nou eenmal pijn.. de weg naar binnen is n uitnodiging en geen marteling. leven met de pijn vh verleden is leven in een kooi en berooft je van de vrijheid te zien dat het aan jouzelf ligt om te zorgen dat je het los kunt laten.
wie zich zijn leven niet her-innert is gedoemd het te her-halen.
zoek hulp en ruim op.
prettig en bevrijdend voor iedereen
dan heb jij geen idee wat die bullies aanrichten. ze maken levens kapot en werden nog beschermt ook.. ik noem het gerechtigheid
hi, ik heb soortgelijke gevoelens gehad en ervaringen met pesten opgedaan. Bij een reuni heb ik het open en zonder verwijten aangegeven vooraf bij de groep aangegeven en besproken toen we elkaar zagen. Mensen waren verbaasd hebben het oprecht vroeger niet door gehad. Heel veel lieve reakties gekregen. Kinderen zijn anders. Zij handeden veelal zelf uit ” nood” om te overleven. Als ‘ bewuste’ volwassenen handelen ze nu anders. Er viel een last van me af. Als je wilt kun je contact met me opnemen. Mvg h
Misschien leren omgaan met je problemen in plaats er steeds van weg te lopen?
Zoek een psycholoog, want dit kan je je gezin niet continu aan doen, vertrekken omdat het je even niet zint.
Je had dit over het hoofd gezien/ er niet mee gerekend. Nu dit zich voordoet ( met alle gevolgen van dien) ben je helemaal vrij, om opnieuw te kiezen. Je kunt de gelegenheid gebruiken, om het trauma op te ruimen, maar je mag ook kiezen voor een omgeving, waar je je fijn voelt, 9ntspannen rond kunt fietsen en gelukkig kunt zijn. ( Vanuit die plek kun je alsnog aan het aangeraakte trauma werken mocht je dat willen).
Er is maar één iemand, die voor jouw geluk kan zorgen en dat ben jezelf.
Sterkte en succes.
Sterkte, dit is niet fijn. Ik ga mee met verschillende voorgangers. Zie het als een kans om je pest verleden te verwerken. Dat verdien je. Je bent niet meer dat jonge kind van vroeger maar je bent een vrouw met een fijn en leuk gezin.
Vraag jean om je te steunen in je zoektocht naar een goede therapeut.
Ik weet dat dit niet gemakkelijk zal zijn.
Ga in therapie, laat het kleine meisje achter je. Wees de volwassen vrouw die je in de stad ook was, je kan het!
Doe het beter als ze nu je kinderen pesten.
En voed je kinderen ook als haaibaaien op.
Misschien kun je, als je op dat moment moed vindt, de persoon aanspreken en gewoon heel eerlijk zeggen: “Jij hebt mijn leven vroeger tot een hel gemaakt. Je hebt het leven van iemand anders, van mij, zo zwart en naar gemaakt dat ik zelfs een tijdje liever niet meer leefde. Ik ga nu langs je lopen omdat ik niet naar je kan kijken. Ik hoop dat je kinderen een andere jeugd mogen ervaren. Dag.”
Ik hoop dat je in ieder geval iets vind om ermee om te gaan. Ik begrijp volledig wat je ervaart en hoe dat voelt. Sta trots middenin je eigen gezin waar iedereen van je houdt. Waar ze je kennen en weten wie jij bent.
Welja, gewoon overdrijven tot suïcide. Lekker gepast.
dat is echt een vieze manipulerende streek.
erg om te horen n snap je volledig alleen zou ik nu niet verhuizen en mijn droomplaatje door dit laten verpesten
je moet net sterk zijn en laten zien hoe goed je het doet en wat een prachtig gezin je hebt !
dan hebben ze pas wat om over te praten
veel succes
en maak de keuze wat voor jullie goed voelt !
goede reacties hier. wellicht hier een inzicht wat misschien niet fijn is maar wel handig om te weten: toen ik zelf ooit een oude pester ben tegen gekomen heb ik er eens naar gevraagd. wat hij daar over dacht, dat hij het mij al die jaren zo moeilijk had gemaakt op school. diegene had totaal geen idee waar ik het over had.
vergeten, niet zo gezien, onbewust gedaan, niet bij stilgestaan, het was maar een grapje; ik heb er door de jaren heen meerderen gesproken en dit waren de reacties. lauw en zonder gevoel of spijt.
sterkte, ik hoop dat je blijft waar je bent en dat je het mettertijd los kan laten. ze zijn het niet waard…
Het kan natuurlijk zo zijn dat een geconfronteerde pester zich er niet van bewust was en is; het kan ook prima dat het slachtoffer het gevoel had gepest te zijn, maar dat kan prima beleving zijn geweest.
dit is ptss. je hebt therapie nodig. wat je nu doet is ‘exposure’: jezelf blootstellen aan dat wat trauma opwekt. Weglopen heeft geen zin, want kijk, trauma haalde je in. Misschien bben je onbewust teruggegaan naar de plek waar je pijn ligt.
Ga naar de huisarts. Ik hoop voor je dat het geen bekende is.
De enige oplossing is het aankijken van het verleden: het verwerken van de emoties zoals je angsten en de gevolgen van het pesten, je een buitenstaander voelen. want als je dit nu niet doetkomt het op een andere manier terug. EMDR kan helpen. Ik heb ook jarenlange ervaring hiermee alhoewel ik nu vooral met middelbare scholieren werk. je mag mij contacten.
“Er liep een vrouw van ongeveer mijn leeftijd naar mij toe: ‘Wij kennen elkaar toch van vroeger?’, zodra ik het gezicht zag kwamen de herinneringen keihard terug, ik werd misselijk en wilde weg”.
Waar komt dat citaat vandaan? Wat is de context? Hoe verliep dat gesprek? Was de vrouw een van de pesters of een klasgenootje? Vaag.
Nee dat kun je je kinderen niet aandoen vind ik na een switch van school eindelijk weer vriendjes. Ik weet ook niet wat dan wel de oplossing is, maar misschien is het niet voor niks? Je moet er misschien even doorheen? Met weer verhuizen zou ik ook z’n minst wachten tot je kinderen naar de middelbare school gaan, dan moeten ze toch al naar een andere school. En in de tussentijd kun je misschien juist wel herstel en overwinning vinden, juist in dat dorp. dat is iets dat je in de stad niet kunt doen waarschijnlijk.
Zou een gesprek met een van die pestkoppen helend kunnen zijn? Als die persoon nu volwassen is, misschien het niet zo beleeft heeft, of juist aangeeft dat het uit eigen onzekerheid was. Misschien dat iemand z’n excuus wel aanbiedt of zegt zich te schamen. Het verleden kun je niet veranderen, maar ik denk dat je echt wel stappen kunt maken naar minder heftige emoties erover, zodat je je wat gelukkiger voelt ongeacht de omgeving waar je woont.
Dat heb ik ool wel eens geprobeerd. Maar een ‘sorry’ maakt niet ongedaan wat vroeger allemaal gebeurd is. Dat gevoel blijft. Het trauma blijft. Het gaat niet weg. Het is onderdeel van je geworden en je hebt er mee moeten leren leven. Dat maakt je ook tot wie je nu bent. Hoe je zelf met anderen om gaat. Want niemand gun je dit. Die pesterijen van vroeger worden echt niet minder als iemand nu sorry tegen je zegt. Dat is echt té kort door de bocht.
even doorheen?
Waar je ook naar toe gaat, je neemt jezelf mee.
Dus ook je verleden wat je niet verwerkt hebt.
De uitdaging zit in mijn beleving, om te kijken wat er getriggerd wordt in je jezelf. Je pijn, angst , onzekerheid, verdriet, boosheid.
Vaak zit dit opgeslagen ,vanuit je vroegere( conceptie tot ongeveer 6 jaar) ervaringen in je onderbewustzijn.Daar kun je over praten maar geeft niet meteen handvatten om met t gevoel om te gaan.
Een lichaamsgerichte therapeut, familieopstelling, NEI, geven wellicht inzichten om dit stuk in je te helen.
En te gaan genieten waar je nu woont.
Wens je veel succes in je helingsproces
Ondanks dat iedereen aangeeft traumatherapie helpt enz. Ja dat kan inderdaad helpen maar dat is denk ik ook per persoon verschillend.
Zelf snap ik heel goed waar ze doorheen gaat. Ik zelf ben ook opgegroeid in een dorpje met kliekjes en pestkoppen en wilde er zo snel mogelijk weg. Mijn ouders wonen daar nog steeds maar het is een vreemd gevoel. Doordat je ouders/familie er wonen voelt het als thuiskomen maar het voelt met de mensen die er nog in zijn blijven hangen heel dubbel.
Wens je in ieder geval sterkte met de keuze en het verwerken van je pest verleden. Ik weet helaas hoe hard dit je kan achtervolgen in het heden.
Liefs!
ik denk echt dat jij hulp moet zoeken.
niet meer blijven vluchten. dit kan je echt je gezin niet aandoen.
Mee eens. Wat je beschrijft is herbeleven van je jeugdtrauma. Je schiet in dezelfde overlevingsstrategie als toen. Leer mbv een fijne trauma coach om je “oude” negatieve gedachten en daaraan gekoppeld je gedrag om te buigen. Je zult dit moeten verwerken want anders blijf jij je slecht voelen.
Geloof in jezelf; je hebt meer veerkracht dan je denkt. Sterkte
Uit eigen ervaring: nu de muur die je voor je herinneringen gezet had weg is maakt het niet meer uit waar je heen gaat, je neemt alles met je mee. Je kunt twee dingen doen: blijven vluchten en daarbij steeds in iedere stad en iedere vreemde je pestkoppen herkennen en nachtmerries houden, of je kunt de strijd aangaan, je herinneringen onder ogen zien en ze een plek geven. De tweede optie is eerlijk gezegd de moeilijkste maar ook de beste. Praat met je huisarts over mogelijkheden, en ga het aan. Ik kan je beloven dat je aan het einde van het moeilijke pad veel sterker in je schoenen staat en je pestkoppen aankijkt en je afvraagt waarom ze ooit zoveel macht over je hadden. Succes!
ik denk eerder dat EMDR therapie goed zou helpen. Het buitengesloten voelen nu je er weer woont zegt echt iets over jou zelf en niet over vroeger. Je wordt geconfronteerd met het gekwetste kind en het is tijd dat dit geheeld gaat worden. Het dorp is groter dan die pestkoppen. zoek een hobby en ga de confrontatie aan. Laat ze zien wat er van je geworden is. Je bent prachtig en hebt een fijne man, baan en mooie kinderen.
Helemaal mee eens. Heb zelf ervaring met EMDR. Niet meer ervoor weglopen maar hulp vragen. Laat die oude pestkoppen links liggen en ga voor jezelf.
Het help enorm om onverwerkte trauma’s te laten behandelen, dit gevoel komt niet uit de lucht vallen.
Vergeet ook niet dat de kinderen van vroeger nu volwassen zijn, en al lang niet meer die pestkoppen toen. Vaak weten ze niet eens wat er speelde en wat de impact was. Maak het niet te groot allemaal, als je echt zo’n hekel had aan iedereen was je daar nooit naar terug gegaan. Er zijn dus waarschijnlijk nog steeds heel veel leuke kanten aan je nieuwe woonplaats. En geloof me, er is overal wel wat.
Je kunt in de tussentijd je boodschappen misschien in een ander winkelcentrum halen. (maar dan vermijdt je het probleem tijdelijk wat)
Je kunt dit inderdaad je gezin niet aandoen, nog los van de enorme financiële schade.
Trauma therapie. Die nostalgische gevoelens heb je altijd als je weg bent van je jeugd woonplek en er EVEN weer terug bent .heb ik ook , en daarna realiseer ik me ..”Oh ja ik was hier ook enorm eenzaam.
Je hersenen onthouden alleen de fijne kant en inderdaad de nare verdrietige dingen druk je weg. Je was waarschijnlijk meer bewust teruggegaan als jeugdtrauma verwerking al onderdeel was van je leven. EMDR en brainspottting, zet al die ervaringen op een rijtje en verwerk het. als je daarna nog diep ongelukkig voelt ..dan weet je tenminste dat je alles eraan hebt gedaan wat je kon.
Ik zou je de tip willen geven om hypnotherapie te gaan doen. Dat helpt echt om trauma’s een plekje te geven weet ik uit eigen ervaring. Baat het niet dan schaadt het niet en mocht het helpen heb je een win win situatie. Jij van je vroegere trauma’s af en je gezin en ouders ook gelukkig. Ik ben bang dat als je wel weggaat daar dat het je je huwelijk kan kosten, of niet natuurlijk.
En een dorpse tip van mij, ga boven al die mensen staan waar je sinds je jeugd geen fijn gevoel bij hebt. Misschien zijn er andere moeders in het dorp die als import in jullie dorp zijn komen wonen waar je een leuke band mee op kan bouwen. Leef je eigen leven, hoe moeilijk het ook is.
Misschien moet je in therapie gaan om je verleden te verwerken want dat heb je blijkbaar (nog) niet (voldoende) gedaan. Je hebt nu niet alleen rekening te houden met jezelf maar ook met je gezin. Misschien als je je trauma’s onder ogen kan komen en kan verwerken, dingen een plek geven, dat het dan misschien uiteindelijk toch weer een goed gevoel geeft om daar te wonen.
Sterkte en succes!
Ik ben het hier mee eens, groeien en sterker worden in plaats van vluchten.
Je kan het! Succes en sterkte!