1. Geregisseerde spontane foto’s van een kraambezoek: vreselijk!!!
Ik kan het met nog goed herinneren. De dag dat één van mijn beste vrienden, als eerste in mijn sociale kring, vader werd. Net na de geboorte van Amalia. Live op TV werd zij door Prins Pils gepresenteerd als een “Wolk” van een dochter. “Gadverdamme, wat zoet!”, dacht ik toen. “Een wolk”. Hoe kom je in godsnaam op zo een omschrijving, bah.
Anyway, drie weken later kroop het zoontje van die vriend van mij dus naar buiten.
Het eerste “wonder van het leven” in onze vriendengroep zullen we maar zeggen.
Vol nieuwsgierigheid gingen we op kraambezoek. We hadden dit immers nog niet eerder meegemaakt. Een huis vol slingers en ballonnen. Blauwe muisjes op beschuit en twee vol enthousiaste ouders die in geen dagen rust hadden gehad.
“Ding Dong”. De deur ging open. Mijn maatje waar ik al mijn stapavonturen mee had beleefd zag er opeens tien jaar ouder uit. Wat zeg ik, twintig. Opeens werd ik geconfronteerd met wallen, rode oogjes die niets met drank te maken hadden en borsten die opeens voor melk dienden. Borsten die voor melk dienen? Wat is dit voor een slechte film, dacht ik. Verman je. Dit is een van je beste maten. Zij is kennelijk blij en gelukkig. Dat was direct duidelijk, maar zijn blijdschap was ver te zoeken. Althans, zo zag het er in ieder geval wel uit, maar dat is zijn eigen schuld. Dat is een ding wat zeker is. Ik bedoel, dit doe je niet vrijwillig, toch?
Rode oogjes, wallen tot aan je kin en een vrouw die geen aandacht meer voor je heeft. “God”, dacht ik toen ik mijn vrouw plaats zag nemen op de bank en haar vol zwangere buik omarmde? Dit staat mij dus ook te wachten. Tijd voor een koude rilling was er echter niet, want vier zoenen verder en wat cadeaupapier op de grond kwam het moment dat het wonder uit zijn wieg werd getild.
Na een knuffel of tien van de kersverse ouders belandde het wonder direct bij mij op schoot. Eigenlijk nog niet van de schrik bekomen, ik bedoel, het zou mij toch niet gebeuren verantwoordelijk te zijn voor het eerste letsel, keek ik opeens in een telelens van heb ik jou daar.
Naïef als ik ben, gooide ik het ventje als een soort van Simba van de Lion King de lucht in en trakteerde de aanwezige op een welgemeende Oudhollandse van “oor tot oor” glimlach. “Zo”, dacht ik, “dit moment is vereeuwigd”. Maar God, wat zat ik er naast. Van alle kanten moest “het wonder” met mij worden gefotografeerd. Op mijn linkerarm, rechterarm, op mijn schoot, staand, zittend en weer staand. De lol was er al snel af zullen we maar zeggen. Dat leuke ventje – die mij ondertussen met open ogen aankeek – was in een letterlijke handomdraai getransformeerd in een vervelend attribuut of accessoire. Zo een gebreide sjaal van je oma die je hartelijk, maar als een boer met kiespijn in ontvangst neemt. Ja, hij is warm maar na ongeveer 1 minuut begint ie te kriebelen, en dat is K@T.
Maar goed, na een spontaan fotootje of dertig zat de shoot erop. Ik draaide me om en schoof het ventje weer terug in de armen van zijn vader. “Mooi he Ro”, zei hij. Is het niet een “Wolk” van een zoon?” Een “Wolk” van een zoon… zegt hij dat nou echt? Gadverdamme, wie ben jij? Wat heb je met mijn maat gedaan, dacht ik, al JA-knikkend.
Drie maanden later werd ik echter zelf vader. Na een lange bevalling waarin ik, volgens mijn vrouw die mij bijstond, tot het absolute uiterste ben gegaan, zag mijn wonder voor het eerst het levenslicht. En oh God, wat was het een “Wolk” van een dochter. Een snoepie, droppie, lieffie en alle andere zoete namen die je een “Wolk” van een dochter maar kan geven.
Dus bij ieder bezoek werd ook onze kraamvisite getrakteerd op een uitermate geregisseerde fotoshoot. Niks van dat spontane. Nee, geen half werk bij Van Meurs. Eerst door de schmink, wat extra belichting erbij, hier en daar wat stylistische aanpassingen (als mij dat voor de algehele compositie beter leek) waarna men kon plaatsnemen voor een groen doek, zodat ik er op een later moment nog een tropisch eilandje achter kon fotoshoppen. Jaja, niets van dat benauwde, want daar doe ik niet aan. Op naar de volgende ex-ergernis.
ROBERT
