Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik heb twee totaal verschillende dochters
Ze verschillen als dag en nacht. Onvoorstelbaar. Mijn dochters heten Laurie en Coco. Laurie is twaalf en een open boek. Ze kletst honderduit, over school, vriendinnen, de laatste TikTok-trend en wat ze later wil worden. Ze staat regelmatig naast me in de keuken, roert in de pan en vraagt honderduit, zoals hoe ik weet wanneer de pasta precies gaar was.
Coco, daarentegen, is tien en lijkt soms van een andere planeet te komen
Niet omdat ze anders is in hoe ze eruit ziet of hoe ze zich gedraagt buitenshuis, maar omdat ze zich thuis terugtrekt. Alsof ons gezin haar niet meer boeit. Alsof ze ons niet nodig heeft. Afgelopen maand was het toppunt…
De muur tussen ons
Vanaf het moment dat ze thuiskwam, liep ze direct naar boven. Soms hoorde ik haar muziek aanstaan, soms leek het muisstil. Ik probeerde het op verschillende manieren: haar vragen hoe haar dag was, een grapje maken, zelfs gewoon naast haar op de bank gaan zitten zonder iets te zeggen. Maar Coco gaf nooit meer dan een kort antwoord.
‘Hoe was school?’ vroeg ik steevast
‘Gewoon,’ mompelde ze dan, haar schoenen al half uit terwijl ze de trap op rende. Laurie daarentegen bleef gezellig bij me in de keuken hangen en vertelde uitgebreid over de wiskundeles waar ze niets van snapte, haar nieuwe lievelingsleraar en het drama dat zich had afgespeeld tussen twee vriendinnen in de klas.
‘Kom je zo even beneden zitten?’ vroeg ik Coco diezelfde avond nog
‘We gaan een serie kijken.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Nee, ik ga naar boven.’ En weg was ze. Laurie en ik bleven samen achter.
Gezinsmomenten met tegenzin
Als gezin probeerden we geregeld iets samen te doen. Uit eten, naar een film, een dagje naar een pretpark. Laurie vond het allemaal geweldig. Ze was degene die met enthousiasme een restaurant uitzocht en al dagen van tevoren vroeg wat we gingen bestellen. Coco? Die zuchtte alleen maar als we iets planden. ‘Moet ik echt mee?’, vroeg ze. Duh. ‘Ja, natuurlijk. Het is leuk om samen iets te doen.’
Ze rolde met haar ogen, iedere keer weer
‘Nou, ik vind het niet leuk.’ Tijdens het etentje zat ze met haar armen over elkaar. Ze vroeg of ze op haar telefoon mocht zitten. Ik antwoordde kortaf: ‘Nee’. Ze bestelde het eerste wat op het menu stond zonder op te kijken. Als Laurie een grapje maakte of enthousiast een verhaal vertelde, keek Coco strak naar haar bord. Ze was fysiek aanwezig, maar geestelijk leek ze ergens anders.
‘Coco, gaat het wel goed met je?’ vroeg ik later zachtjes
Ze haalde haar schouders op. ‘Ja.’ Meer kreeg ik er niet uit. Niemand niet. Ze praatte ook niet meer zoveel met Laurie. En met haar vader al helemaal niet meer. Nooit gedaan.
Een schooluitje dat alles duidelijk maakte
Op een dag had Coco een schooluitje. Een dag naar een museum met de hele klas. Laurie had altijd de neiging om me na zulke dagen uitgebreid te vertellen hoe alles was gegaan. Wat ze had gezien, wat ze leuk vond, welke klasgenoot iets grappigs had gedaan. Maar Coco gaf me een kort antwoord. ‘Hoe was het museum?’ vroeg ik, toen ze thuiskwam.
‘Gewoon,’ mompelde ze
Ik keek haar vragend aan. ‘Gewoon?’ Ze knikte. ‘Niks bijzonders.’ ‘Maar wat heb je dan gezien?’ Ze haalde haar schouders op en begon haar jas uit te trekken. ‘We liepen gewoon rond. Saai museum.’ Ik voelde frustratie. ‘Maar er moet toch iets geweest zijn dat je leuk vond?’ Ze keek me geïrriteerd aan. ‘Waarom moet je altijd zoveel vragen?’ Ik slikte het weg en liet haar gaan. Waarom wílde ze niks vertellen? Waarom was alles ‘gewoon’ en ‘niks bijzonders’?
Mijn zorgen groeien
Ik begon me steeds meer af te vragen of dit normaal was. Was dit gewoon een fase? Een soort vroege puberteit? Of was er iets anders aan de hand? Laurie had dat niet, die vond het heerlijk om samen te zijn, om te praten, om deel uit te maken van het gezin. Maar Coco leek zich steeds verder terug te trekken. Alsof ze langzaam maar zeker afscheid nam, stukje bij beetje. Ik wilde haar niet pushen, maar ik wilde ook niet dat ze zich alleen voelde. Hoe moest ik haar bereiken als ze me niet toeliet?
De situatie verslechtert
Coco’s gedrag werd met de dag vreemder. Waar ze eerst nog met tegenzin mee uit eten ging, begon ze zich er nu helemaal tegen te verzetten. ‘Je kan me toch niet dwingen?’ riep ze een keer toen ik zei dat we met z’n allen gingen eten. ‘Nee, maar het zou leuk zijn als je meegaat. We doen dit als gezin.’ ‘Nou, ik blijf veel liever thuis.’
Ik schrok van de felheid in haar stem
Sinds wanneer vond ze het zó erg om samen iets te doen? Op een avond, toen we met zijn allen in de woonkamer zaten, hoorde ik een gestommel op de trap. Laurie keek op en fluisterde: ‘Volgens mij gaat Coco naar beneden.’ Even kreeg ik hoop. Misschien kwam ze erbij zitten. Maar nee.
Ze liep snel naar de keuken, pakte een zak chips en een glas drinken en verdween weer naar boven
Geen woord. Geen blik. Alsof we lucht waren. Ik keek Laurie aan, die even haar schouders ophaalde en zachtjes mompelde: ‘Ze is zo veranderd.’ En dat was precies hoe het voelt. Alsof ik mijn dochter langzaam kwijtraakt. En ik wil ik niet.
NANETTE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
het eerste wat ik dacht was jaloers op haar zus
haar zus is open en spontaan het kan zijn dat ze het gevoel heeft dat ze daar niet tegenop kan omdat ze anders is
ik ben zelf gevoelig en ik zou dat in die situatie zelf kunnen hebben
ze kan het gevoel hebben dat ze overschreeuwen wordt door haar zus en zich daarom terugtrekt