Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Mijn dochter heet Esma, ze is net één jaar
Mijn man, Egbert, werkte fulltime bij een drukkerij en ikzelf werkte parttime als programmeur. Ons leven was best hectisch, zo als ieder jong gezin. We renden van hot naar her, probeerden alles te combineren en tijd voor onszelf? Die bestond nauwelijks. Maar afgelopen woensdag… Die avond was voor ons.
Een date, eindelijk
Egbert had het restaurant geboekt. Een knus Italiaans tentje waar we ooit, in de eerste jaren van onze relatie, urenlang aan een glas wijn hadden zitten nippen terwijl we praatten over de toekomst. Nu zaten we daar weer, maar met een ander soort gespreksonderwerp. Geen reizen of dromen meer, maar wie Esma’s tandjes het eerste had ontdekt en hoe we het beter konden aanpakken als ze weer een slechte nacht had.
‘We zouden het vaker moeten doen,’ zei Egbert terwijl hij een hap van zijn pasta nam
Ik knikte. ‘Ik voel me nu al een ander mens. Gewoon even geen speentjes zoeken of papflessen schoonmaken.’ Egbert lachte. We waren moe, dat was duidelijk, maar even waren we weer gewoon wij tweeën. Heerlijk. Na het diner liepen we hand in hand naar de bioscoop. We hadden een film uitgekozen die we allebei graag wilden zien – een spannende thriller. Even ontsnappen in een ander verhaal, even vergeten dat we ouders waren. Het voelde heerlijk.
We bestelden popcorn en cola
Egbert keek om zich heen. ‘Wanneer was de laatste keer dat we samen in de bios zaten?’ Ik dacht na. ‘Volgens mij toen ik nog zwanger was van Esma. We vielen toen allebei bijna in slaap halverwege de film.’ ‘En nu maar hopen dat we deze keer wél wakker blijven,’ grinnikte hij. Het klopte, we waren allebei doodmoe. We plofte neer in onze stoelen en ik voelde me voor het eerst in tijden ontspannen. Geen babyfoon, geen rondslingerend speelgoed, geen haast. Maar net toen de trailers begonnen, trilde mijn telefoon in mijn handtas.
Het appje dat alles veranderde
Ik viste mijn telefoon eruit en keek op het scherm. Een appje van Ilja, onze oppas. Vijftien jaar, dochter van een kennis en tot nu toe betrouwbaar. “Ik stop, en wil graag nu weg.” Mijn hart sloeg een slag over. Wat? Nu weg? Ik tikte Egbert aan en hield hem mijn telefoon voor. ‘Wat is dit nou weer?’ mompelde hij. Ik typte snel terug: “Wat is er gebeurd?”
Geen antwoord
Ik keek Egbert aan. ‘Dit is niet normaal. Waarom zou ze ineens stoppen en nú weg willen? Er is iets gebeurd.’ Hij knikte. ‘Bel haar. Ik drukte direct op de belknop. Eén keer over, twee keer… Geen gehoor. Mijn ademhaling versnelde. Esma. Wat als er iets met Esma was? Wat als er iets in huis was gebeurd? De telefoon ging naar de voicemail. Ik verbrak de verbinding en probeerde het opnieuw. Dit keer werd er opgenomen.
De waarheid komt boven
‘Ilja? Wat is er aan de hand?’ Mijn stem klonk scherp, al probeerde ik kalm te blijven. Aan de andere kant klonk gesnik. ‘Ik… ik wil hier gewoon weg. Nu.’ ‘Maar waarom? Is er iets met Esma?’ Mijn hart bonkte in mijn borstkas. ‘Ze is ontroostbaar, Sanne. Ze blijft maar huilen. Ik weet niet wat ik moet doen.’ Haar stem trilde hoorbaar. ‘Huilt ze al lang?’ ‘Vanaf het moment dat jullie weg zijn. Ik heb haar gewiegd, gezongen, een flesje geprobeerd, alles… Maar ze krijst alleen maar. Ik trek het niet meer.’
Esma had vaker huilbuien, maar dat ze zo overstuur was dat Ilja wilde vluchten, dat had ik niet verwacht
‘We komen eraan,’ zei ik, terwijl ik mijn tas al pakte. ‘Hou haar vast als dat lukt. We zijn zo thuis.’ Egbert en ik verlieten halsoverkop de bioscoop en renden naar de auto. Onderweg hoorde ik Esma’s gehuil al in mijn hoofd. Ik voelde me schuldig. Had ik haar toch niet moeten achterlaten? Had ik Ilja beter moeten voorbereiden?
Toen we de straat inreden, zagen we Ilja bij de voordeur staan, haar jas al aan, was het zo erg?
Ja dus. Ik sprong uit de auto en hoorde het gegil van Esma tot buiten. ‘Ze stopt gewoon niet, Sanne,’ zei Ilja met tranen in haar ogen. ‘Het spijt me, maar ik kan dit echt niet meer.’ Ik knikte en legde. ‘Ga maar, dank je dat je bent gebleven.’ Zonder nog iets te zeggen liep ze weg, terwijl ik snel naar binnen rende. Esma lag in haar bedje, haar gezichtje rood en haar lijfje schokkend van het huilen. Zodra ze me zag, stak ze haar armpjes uit en ik tilde haar direct op. Haar snikken werd zachter, haar lijfje ontspande tegen me aan.
Egbert zuchtte
‘Volgende keer misschien een oudere oppas.’ Ik wiegde Esma en fluisterde zachtjes. ‘Of gewoon helemaal geen oppas meer.’ Ik liep heen en weer door de kamer met Esma in mijn armen. ‘Ssst, mama is hier,’ fluisterde ik. Ze duwde haar natte wang tegen mijn schouder en snikte nog zachtjes. Haar kleine handje kneep in mijn trui, alsof ze bang was dat ik haar weer zou verlaten.
Egbert had ondertussen een glas water ingeschonken en plofte zuchtend op de bank
‘Dat was een korte date.’ Ik keek hem aan en kon het niet laten om te lachen. ‘Heel romantisch dit.’ ‘Volgende keer eten we gewoon thuis, bespaart een hoop stress.’ Ik knikte. ‘Of we wachten tot ze een jaar of achttien is.’ We lachten even samen, al was het allebei een beetje uitgeput. Esma was inmiddels rustiger en begon langzaam in slaap te dommelen. Onze eerste avond uit in maanden was totaal anders gelopen dan gepland. Voorlopig laten we het maar even…
SANNE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Wie dit verwijt aan een 15-jarige, heeft nog nooit een kind gehad dat compleet overstuur was en alleen maar getroost kon worden door de mama.
Het is mega intens en heel erg zielig. Los van de emoties van de oppas, is het waarschijnlijk ook beter voor het kindje om weer bij de mama te zijn.
Heel vervelend, maar hoort helaas ook bij papa en mama zijn.
vind de bovenstaande reactie nogal erg.
een meisje van pas 15 jaar die een kind van 1, die krijst, moet verzorgen en er alles aan doet om haar stil te krijgen te zeggen dat ze geen doorzettingsvermogen heeft vind ik wel triest.
vind juist dat ze het heel goed geprobeerd heeft.
heb zelf 2 huilbaby’s gehad en dat huilen is echt vreselijk. en geloof me, als ze 1 zijn dan krijsen ze! als je ze dan niet stil krijgt dan is 1 uur al heel lang en dut oppassen was wel langer dan 1 uur. even wachten tot ze groter is lijkt me dan ook een goed idee.
de oppas heeft het prima gedaan!
over een jaar nog een keer!
Dit verhaal toont maar weer eens aan hoe slecht het is gesteld met het doorzettingsvermogen van die generatie. Als je één avond op een huilend kind passen al niet trekt, dan ga je het nog heel zwaar krijgen in je leven.
Dit is een compleet onzinnige reactie. Je kan van een meisje van 15 niet verwachten dat ze een baby kan kalmeren welke continu ligt te huilen. Op een gegeven moment is dat meisje gewoon wanhopig omdat ze niet weet wat er aan de hand is. Ze heeft het lang genoeg geprobeerd. Ze heeft zelfs erg goed gehandeld door de ouders,te bellen. Zelfde gemak is het kind ziek.