Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik ben even goed ook oma
Toen ik hoorde dat ik oma zou worden, sprong mijn hart op van blijdschap. Mijn zoon, mijn kind, werd vader. En ik? Ik werd oma. Ik zag mezelf al knuffelen met dat kleine mensje, oppassen, samen wandelen, voorlezen. Maar al snel merkte ik dat mijn rol als oma niet zo vanzelfsprekend was als ik had gehoopt. Want er was nog een stel grootouders. En in vergelijking met hen lijk ik er amper toe te doen.
De ouders van mijn schoondochter komen altijd eerst
Mijn schoondochter heeft een hechte band met haar ouders. Dat wist ik al toen ze nog maar net samen waren. Haar moeder was overal bij betrokken: bij de eerste verhuizing, bij de eerste echo, tijdens de kraamtijd. En dat is prima. Maar wat ik niet had verwacht, was dat ik daardoor steeds op de tweede plaats zou komen.
Bij de geboorte van ons eerste kleinkind zaten haar ouders er natuurlijk al
Toen mijn eerste kleinkind werd geboren, mocht ik even langskomen in het ziekenhuis. Kort. Even. De ouders van mijn schoondochter zaten er al een 1,5 uur toen ik eindelijk mocht komen kijken. Zij hadden de baby al vastgehouden, de eerste foto’s al gemaakt. Ik werd binnengeleid, mocht even kijken en na een half uur was het eigenlijk alweer tijd om te gaan. “Ze is moe,” zei mijn schoondochter. Begrijpelijk. Maar waarom mochten haar ouders dan wel lang blijven? Bij de geboorte van hun tweede kindje was het niet anders. Dit keer werd ik niet eens op de eerste dag uitgenodigd. “We willen eerst even uitrusten,” kreeg ik te horen. Maar later hoorde ik dat haar ouders die middag wel waren langs geweest.
Oppassen? Nee, dat doet haar moeder
Ik had mezelf al helemaal voorgesteld hoe ik af en toe zou oppassen. Een dagje in de week, misschien een middagje hier en daar. Maar toen ik voorzichtig vroeg of ik een keer mocht oppassen, werd er ongemakkelijk gereageerd. “Oh, mijn moeder past op de donderdagen op,” zei mijn schoondochter. “En als het daarnaast nog nodig is, kunnen we je dan eventueel bellen?” Alsof ik er niet was. Alsof ik geen aanbod had gedaan.
Ik probeerde het te relativeren
Ik probeerde begrip te tonen. Misschien vonden ze het gewoon fijner om de baby bij iemand te laten die ze vaker zagen. Maar toen ik later hoorde dat haar moeder de kleine zelfs wel eens spontaan meenam naar een speeltuin of een middagje oppaste “omdat het zo handig was”, knapte er iets in me. Ik had het ook willen doen. Maar ik werd niet eens gevraagd.
Ik deed een ander voorstel, maar ook dat deed haar moeder al
Toen mijn kleinzoon naar de peuterspeelzaal ging, stelde ik voor om hem een keer op te halen. “Oh, dat hoeft niet hoor,” zei mijn schoondochter direct. “Mijn moeder haalt hem steeds op en brengt hem dan naar ons huis.” Het was alsof het niet eens een optie was om mij dat moment met hem te gunnen.
Verjaardagen en feestdagen: wij moeten ons altijd aanpassen
Kerst, verjaardagen, Pasen, alles wordt in eerste instantie gepland met de familie van mijn schoondochter. Dus wij mogen aanhaken. Maar het is nooit andersom. Mijn zoon en mijn schoondochter hebben geen tuin, en aangezien hij een zomerkindje is wijken ze daarom uit naar het huis van haar ouders omdat het toch in de tuin te kunnen vieren. Vorig jaar vroeg ik of we de verjaardag van mijn kleinzoon een keer bij mij thuis konden vieren. Gewoon, omdat ik ook graag zo’n speciaal moment bij mij wilde hebben. Mijn zoon keek ongemakkelijk. “Dat is lastig, want haar ouders hebben al alles geregeld.” Alles geregeld. Altijd weer zij. Ook met Sinterklaas merkte ik het. De grote pakjesavond was bij haar ouders, met veel cadeaus en gezelligheid. Ik mocht op een andere middag langskomen om “nog even iets kleins” te geven. Alsof mijn rol er minder toe deed.
Bij zoveel eerste keren ben ik er niet bij
De eerste keer naar het zwembad? Haar moeder ging mee. De eerste keer op een loopfietsje? Een filmpje in de familie-app, waarbij ik zag dat haar ouders erbij waren. De eerste schooldag? Haar moeder had meegeholpen met het uitzoeken van de rugzak en stond ’s ochtends vroeg klaar om mee te gaan. Ik kreeg een foto achteraf. De eerste keer naar de dierentuin? Ook dat hadden ze al gedaan, met de ouders van mijn schoondochter. Toen ik voorstelde om samen te gaan, kreeg ik te horen: “We zijn laatst al geweest, laten we over een paar maanden gaan”, maar dat is er nog nooit van gekomen. Ik kreeg het gevoel dat mijn kleinkinderen al zoveel hadden meegemaakt zonder mij. Dat ik er eigenlijk nauwelijks toe deed.
Het doet me echt pijn
Ik wil geen strijd, ik wil geen competitie. Maar ik wil ook geen oma op de tweede plaats zijn. Ik wil erbij horen, een rol spelen in het leven van mijn kleinkinderen. Ik wil herinneringen maken. Maar in plaats daarvan voel ik me de figurant in een toneelstuk waar ik eigenlijk te laat voor ben binnengekomen. Ik heb het een keer voorzichtig tegen mijn zoon gezegd. “Lieverd, ik heb het gevoel dat ik er niet helemaal bij hoor. Dat ik niet zoveel tijd krijg met de kleintjes als haar ouders.” Hij zuchtte en haalde zijn schouders op. “Ja mam, ik snap het wel. Maar ja, je weet hoe close ze is met haar ouders.”
En dat was het dan. Zo is het nou eenmaal. Ik weet niet goed wat ik ermee moet. Ik wil niet klagen, maar ik wil ook niet doen alsof het me niets doet. Want het doet me wél iets. Ik ben ook oma. Waarom voelt het dan alsof dat minder belangrijk is dan het oma-zijn van een ander?
KAREN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Na de bevallingen kan ik het me helemaal voorstellen dat je als kraamvrouw behoefte hebt aan steun van je eigen ouders (die komen immers niet alleen voor hun kleinkind, maar ook voor hun dochter) en bloedend en zwetend kwetsbaar zijn voor je schoonmoeder is toch anders. Maar voor alles daarna is er geen reden meer. Vlieg het eens anders aan: je bent met concrete voorstellen gekomen, maar die worden steeds afgeschoven als ’te laat’ (oppasdag is al geregeld, halen/brengen is al geregeld, de verjaardag ook). Draai het eens om en vraag hen met de voorstellen te komen, zonder steeds de vergelijking te maken met de andere oma want dat kan zo verwijtend overkomen. Gewoon: ‘ik wil heel graag meer tijd met de kleinkinderen doorbrengen, leuke dingen met ze doen, samen genieten. Denken jullie eens mee, wat zouden ze leuk vinden?’
Grootmoedigheid en geduld kan hard zijn maar geeft uiteindelijk op langere termijn je veel meer terug. De tweede plaats kan zuur aanvoelen, maar met dat zuur verbrandt je alleen maar jezelf en de relatie met je zoon zijn gezin
Moest het gezin ver weg wonen, Zuid Amerika of Azie dan was dit ook zo, Zorg dat het zuur gevoel geen bitterheid wordt, want dat maakt het herstel alleen maar onmogelijk.
Grootmoedigheid en geduld en je eigen rekening maken en zorgen dat je klaar bent voor het moment dat het aan jullie is en je ruimhartig kunt handelen.
Je hebt wel rechten, maar alleen wanneer het je gegund wordt kun je er van genieten.
Jaloezie gelpt hier niet aan
Negativiteit maakt alleen jezelf lelijk en ziek, loslaten is echt wel nodig.
Ik lees geen verwijten, geen verbittering, geen boosheid maar intens verdriet. En ik begrijp het want ik heb een soortgelijke ervaring.
Als je het duidelijk hebt aangegeven en het dringt niet tot je zoon en schoondochter door, dan moet je ze, voor je eigen geestelijk welzijn, loslaten.
Ik heb geen contact meer met mijn drie volwassen kinderen en twee kleinkinderen.
Misschien ben ik de enige hier, maar ik vind oma nogal verbitterd. Het zal vast niet leuk zijn, maar waar halen oma’s het idee vandaan dat ze recht hebben op al die dingen? In een gezonde familierelatie gun je mensen dat, maar sommige oma’s kunnen doen alsof ze ergens recht op hebben. Dat zie ik toch anders als moeder. In dit geval lijkt de boodschap me vrij duidelijk dat je schoondochter liever niet heeft dat je iets met je kleinkind doet. Ik weet niet waarom, daar zou je eens een gesprek over aan kunnen gaan. Rook je waar de kinderen bij zijn? Geef je ongevraagd plastic speelgoed of snoep terwijl zij daar anders in staan? Ik ben benieuwd naar de andere kant van het verhaal als ik dit lees. En misschien is die er niet hoor, maar als jullie onderling voordat er een kleinkind was geen hechte band hadden. Dan is het toch wel logisch dat ze vaker met haar eigen moeder afspreekt en dat die dan een keer een rondje gaan lopen met een loopfietsje. Dat is toch niet perse iets dat je op kunt eisen? Ik vind het meer aan jouw zoon om dan te zeggen, joh ik gun mijn moeder dit of dat. Of ik wil zaterdag met de kinderen naar mijn moeder ofzo. Daar heeft hij ook een rol in. Als hij dat niet doet dan hebben ze er misschien woorden over, of hij heeft er minder behoefte aan. Maar er zal wel een reden zijn, want zoiets gebeurd niet zomaar. Hij durft gewoon niet tegen je te zeggen wat de echte reden is waarschijnlijk om je niet te kwetsen. Maar juist als je zo verbitterd bent en dingen “opeist” en jaloers bent zou dat bij mij in de rol als schoondochter juist averechts werken en ik zou daar jeuk van krijgen. Je kunt het gesprek aangaan met ze, maar probeer het bij jezelf te houden en als er dingen zijn waar zij hun twijfels over hebben, geef dan aan dat je ervoor open staat om rekening te houden met hoe zij het willen als ouders voor hun kind. En houd je daar dan ook aan. Het is is hun kind, niet die van jou. Probeer hun behoeften ook voor ogen te houden, niet alleen die van jezelf. En als het er niet in zit (die kans zit er denk ik in als ik het zo lees) laat het dan los voor jezelf. Anders ben je de komende jaren alleen maar verdrietig en verbitterd en jaloers en daar word je zelf niet gelukkig van en dat zet je band met hun alleen nog maar meer onder spanning. Geniet van de momenten dat je je kleinkinderen wel ziet op visites, verjaardagen etc. Dat straal je dan ook uit. Vliegen vang je met stroop, niet met azijn.
Bah wat een negatieve reacties Linda.
Echt..uiteraard heb je als oma vervangen om he klein kinderen op te zien groeien. Ik vind haar zoon maar een slap figuur om zijn moeder voortdurend aan deze devaluatie open te stellen van het schoonfamilie front.
Je spreekt nu vanuit de positie actuele moeder Linda, maar ooit gaan jouw kinderen ook de deur uit en worst je meestal vanzelfsprekend oma.
Dan is het heerlijk, en eerlijk dat alle familieleden met elkaar de zorg voor de kinderen mogen delen.
Zelf ben ik moeder van een groot gezin van 10 kinderen, en inmiddels 4 kleinkinderen. Echter deze fout zak ik nooit maken. We dien het met elkaar, we doen allemaal ons best en niemand ontbreekt in de kring van zorg en zorg geven voor elkaar.
Daar ben ik zeer alert op. Want niets is zo pijnlijk als buitensluiten, daar zal ik in mijn eigen grote kring altijd mijn best voor doen. Ook achter ieder aangetrouwd kind staat weer familie, iedereen verschillend, maar wel allemaal met een groot hart voor de nieuwe generatie.
En zo creëren we met elkaar een mooie familie waarin liefde en diplomatie hand in hand gaan.
Hier idem Ik heb het opgegeven en contact verbroken Geen zin als een soort niks ergens te zitten Haar ouders waren er altijd en eisten alle aandacht op Kan er nu prima mee omgaan Vind het wel goed zo Genoeg lieve mensen om me heen
Misschien een gekke gedachte, want ik lees en voel jouw verdriet echt, maar is het mogelijk om juist het concept van 2e oma te omarmen? De fijnste 2e oma die er is? En daar bedoel ik mee: niet langer kijken naar hoe jouw schoondochter en haar moeder hun tijd indelen en hopen dat je daar tussen komt, maar juist actief een eigen plan trekken. Ipv diensten aanbieden (die al ingevuld zijn), concreet maken “ik zou graag een betere band opbouwen met mijn kleinkind, zelf hou ik van XYZ, mag ik hem / jullie daarvoor uitnodigen?” — Dus volledig buiten de geijkte momenten om. Ik zeg niet dat het gaat werken, maar dan kan je iig niet meer afgewezen worden omdat de andere grootouders die rol al hebben ingevuld. En mijn ervaring is dat duidelijk mijn behoefte uitspreken helpt. Al is het maar voor mijn eigen gemoedsrust. Sterkte!!
ik heb geen kinderen en ook ik voel je pijn, ik heb helaas geen oplossing alleen medeleven.
ik herken het helemaal, komen ook zelden of nooit bij mij. met verjaardagen zien we
elkaar, de andere kant blijft dan ook altijd eten, ik ben nooit gevraagd. kerst, cadeautjes, dagje uit…niet voor mij.
toch zal ik er zelf ook wel een aandeel in hebben, het is n.l bij allebei mijn zonen zo.
dat het pijn doet zal duidelijk zijn
Ik zou dit ook respectvol eens echt open gooien, delen hoe je je echt voelt. Niet met een vinger wijzen, maar vertel wat de situatie met je doet. Uiteindelijk doen jouw zoon en je schoondochter hun kinderen ook tekort door ze van hun ene oma en opa weg te houden en verdienen die kids ook tijd met jullie. Hopelijk komt er dan verandering in.
Zo herkenbaar. Helaas hier ook zo🥺 en dat doet pijn.
begrijpt de schoondochter wel goed dat opa en oma zelf erg graag die band op willen bouwen. Als je aanbiedt om kleinkind op te halen dan is het antwoord dat hoeft niet, is al geregeld.
Ga met ze praten en geef aan dat je wat meer quality time met de kleinkinderen zou willen om een goede band op te bouwen. Wat zij daar van vinden en hoe ze daar tegen over staan.
Misschien hebben zij het vanuit die hoek niet bekeken. Lijkt mij niets fijner dan een extra dagje in de week de kleinkinderen lekker verwend bij opa en oma en de ouders een heerlijke dag samen “vrij”
mag oma uberhaupt iets doen met haar kleinkinderen dan? misschien een keer het gesprek aangaan met je schoondochter en zoon samen. Geen verwijten maken maar aangeven dat je een wat meer betrokken rol wilt spelen in het leven van je kleinkinderen. Ik zou zeggen is alleen maar mooi toch?!
ik heb het zelfde meegemaakt .heel veel verdriet van gehad .
maar ik heb het los gelaten