Lees de vorige blogs van Tatiana ook:
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Inmiddels is het een jaar geleden dat we besloten te emigreren, en nu wonen we alweer drie maanden in Valencia. Ik kan je vertellen: emigreren is een enorme stap. Life changing. We horen vaak van mensen dat ze het stoer vinden, het zelf ook wel willen, maar niet durven. Of dat hun partner het niet ziet zitten. Gelukkig zitten wij samen op één lijn. Een goed team vormen is cruciaal bij zo’n grote verandering.
Alles stap voor stap
Tuurlijk hebben we momenten gehad dat we dachten: waar zijn we aan begonnen? Tijdens onze zoektocht naar een woning werden we bedolven onder makelaars, advocaten en emigratiebureaus die vooral geld aan je willen verdienen. Wat ons hielp? Alles stap voor stap aanpakken. Inmiddels is dat mijn mantra. Planning is key, zeg ik altijd. Maar zelfs als je alles nog zo goed plant, loopt het niet altijd zoals je wilt.
Op dag één zaten we meteen met een lekkage in de keuken
De eerste weken in ons nieuwe huis waren ronduit chaotisch. Een vriend van ons was meegereden op de vrachtwagen met onze inboedel en bleef de eerste dagen. Gelukkig maar, want zonder zijn hulp hadden we het niet gered. Op dag één zaten we meteen met een lekkage in de keuken: de gootsteen was verstopt en de afvoeren bleken niet goed aangesloten. We hadden ook nog geen vaatwasser en nu konden we de afwas niet eens doen. Dus de mannen besloten er meteen een te halen.
Letterlijk zes uur op pad voor een vaatwasser
Dat was de eerste keer dat we écht tegen de cultuurverschillen aanliepen. Ze zijn letterlijk zes uur weggeweest voor een vaatwasser! In Nederland zou je naar een winkel rijden, iets uitzoeken, betalen en meenemen. Maar zo werkt dat hier niet. Het showmodel kon niet mee, dus ze moesten naar een infobalie, waar ze eindeloos in de rij stonden. Uiteindelijk bleek de vaatwasser alleen in een andere winkel op voorraad, een half uur verderop. Daar duurde het wéér een eeuwigheid om iemand te vinden die hen kon helpen. Vervolgens moesten ze nog naar een aparte opslaglocatie om de machine daadwerkelijk op te halen. Van 14:00 tot 20:00 uur zijn ze onderweg geweest. ’s Avonds, terwijl wij al half instortten van vermoeidheid, heeft onze vriend de vaatwasser, wasmachine en droger aangesloten én de lekkage opgelost.
Geen verwarming, we lagen ’s nachts te koukleumen
Tot half december was het heerlijk weer in Valencia, maar daarna werden de nachten koud. Onze ramen zijn oud en enkel glas, en met temperaturen rond de vijf graden lagen we ’s nachts te koukleumen. Het was niet warmer dan 15 graden in huis. In Spanje hebben veel huizen geen centrale verwarming, dus wij snel naar de bouwmarkt voor elektrische kacheltjes. Maar dat werd een nieuw probleem: meerdere apparaten tegelijk aanzetten? Vergeet het maar.
Het was pikdonker, we hadden alleen de zaklamp van onze telefoon
Net toen we de kinderen naar bed wilden brengen, viel de stroom uit. Paniek. De kinderen schrokken enorm en waren doodsbang in het donker. We hadden geen kaarsen of lampjes, alleen de zaklamp op onze telefoon. Daar sta je dan, in een vreemd huis, met twee bange kinderen en geen idee wie je moet bellen. “Wie moesten we nu bellen? Wie is eigenlijk onze energieleverancier?” Na meerdere telefoontjes gepleegd te hebben, kregen we eindelijk het juiste nummer. Eerst een automatisch bandje met instructies – die we natuurlijk allemaal al geprobeerd hadden – en toen eindelijk iemand aan de lijn. Ze zouden iemand sturen, maar ineens sprong alles weer aan. Hoe en waarom? Geen idee. Dit is daarna nog zeker vijf keer gebeurd. De elektrische capaciteit is hier gewoon niet zoals in Nederland.
Daar zat ik dan, alleen met de kinderen in een onbekend huis, het was overweldigend
Een paar weken later moest mijn man terug naar Nederland voor werk. En daar zat ik dan, alleen met de kinderen in een nieuw huis, in een nieuwe stad, waar alles nog wennen was. Elk geluid was onbekend, elke dag voelde als een zoektocht naar routine. De kinderen waren thuis en snakten naar school. Ik probeerde dozen uit te pakken en alles een plekje te geven, maar het voelde overweldigend. En toen werd ik ook nog ziek. Geen vangnet, geen man in de buurt, twee kinderen die me nodig hadden…
Dan besef ik: we doen het helemaal niet zo slecht
Dit waren de momenten waarop de twijfel toesloeg. Hebben we hier wel goed aan gedaan? Maar dan keek ik naar onze kinderen. Hoe ze zich staande hielden, samen speelden, elkaar troostten, hielpen met opruimen en zelfs uit zichzelf naar bed gingen. En dat op hun leeftijd. Dan besef ik: we doen het helemaal niet zo slecht. Soms voelt opvoeden als praten tegen een muur – je herhaalt jezelf eindeloos en denkt dat niks blijft hangen. Maar juist op dit soort momenten zie je ineens alles wat ze hebben meegekregen. Dan weet ik: ja, we hebben hier goed aan gedaan. En ik ben vooral ongelooflijk trots.
TATIANA
@laaglandjes_inspanje
Tatiana heeft samen met haar man en hun twee kinderen (6 en 8 jaar) de stap gezet om naar Spanje te emigreren. In een blogreeks deelt ze hoe ze dit avontuur hebben aangepakt, welke uitdagingen ze onderweg tegenkomen en hoe hun kinderen dit hele proces beleven. Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
