Magriet: “School zegt onverwacht: ‘Je dochter moet naar een andere school’, hoe durven ze, samen zoeken naar oplossingen ontbrak”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Als ouders van twee dochters van 9 en 10 jaar oud zouden we ons leven vol vreugde en trots moeten ervaren. Ze zijn slim, nieuwsgierig en hebben al op jonge leeftijd een indrukwekkend ontwikkelingsniveau bereikt. Maar helaas – en ik zeg helaas – zijn beide meisjes begaafder dan de meeste kinderen in hun leeftijdsgroep. Je zou kunnen zeggen dat ze hoogbegaafd zijn, maar dat label voelt als een hokje dat niet echt recht doet aan wie ze zijn. Daarbij is onze jongste dochter, de 9-jarige, ook nog eens hoogsensitief.

Het brengt enorme uitdagingen met zich mee

Wat voor sommige klinkt als een zegen, brengt in de praktijk veel uitdagingen met zich mee. Je zou denken dat kinderen die goed kunnen leren, zich moeiteloos ontwikkelen in een schoolsysteem dat geroemd wordt om zijn onderwijskwaliteit. Maar voor onze dochters is school vaak een martelgang: een voortdurende strijd tegen overprikkeling, misverstanden en een schrijnend gebrek aan kennis en begeleiding vanuit de school.

Wij kozen voor onderwijs op reis

Tijdens onze zeven maanden durende reis hebben we gekozen voor busonderwijs. Geen traditioneel thuisonderwijs, maar een flexibele benadering waarbij de kinderen via online programma’s en leren in een dynamische omgeving hun eigen onderwijspad konden volgen. Onze bus, een mobiel klaslokaal, werd het kloppend hart van hun onderwijs.

Deze manier van leren leek beter aan te sluiten

Deze aanpak bood ons de vrijheid om hun leerstof te koppelen aan de omgevingen die we onderweg ontdekten. Het leren werd relevanter, uitdagender en interessanter. Er was ruimte voor hun nieuwsgierigheid, intellectuele ontwikkeling en gevoeligheden. In plaats van vast te zitten in een schoolsysteem dat hun unieke behoeften niet begreep, kregen ze een leeromgeving waarin ze werkelijk konden groeien.

Het bracht veel moois met zich mee

Tijdens de reis merkten we dat ze zich beter konden concentreren en veel meer betrokken waren bij hun leerstof. Ze leerden niet alleen academische vaardigheden, maar ook praktische levensvaardigheden. We stopten op bijzondere plekken, maakten kennis met verschillende culturen en leerden door te ervaren. Voor hen was dit niet alleen leerzaam, maar ook motiverend en bevredigend.

Onze oudste dochter zit één dag per week in een andere groep

Onze oudste dochter zit momenteel in groep 8, maar volgt één dag per week lessen in groep 9 op het Stedelijk Gymnasium. Deze speciale klas, ‘Groep 9’, is bedoeld voor hoogbegaafde leerlingen die hun basisschoolstof grotendeels beheersen, maar nog niet klaar zijn voor het voortgezet onderwijs.

Eindelijk geeft het een gevoel van een passende plek

Ze kijkt enorm uit naar deze lessen. Daar voelt ze zich uitgedaagd en gestimuleerd, wat haar motivatie en enthousiasme vergroot. Hier kan ze haar intellectuele nieuwsgierigheid de vrije loop laten en zich academisch verder ontwikkelen. Dit helpt haar niet alleen bij de voorbereiding op de middelbare school, maar geeft haar eindelijk het gevoel dat ze op haar plek zit.

Voor onze jongste dochter kwam er een onverwachte wending…

Deze week hadden we een gesprek op school dat we absoluut niet zagen aankomen. Onze jongste dochter, die altijd haar best doet en zich zo goed mogelijk heeft aangepast, kreeg te horen dat ze ‘onder lichte dwang’ op zoek moest naar een andere school – een zogenaamde hoogbegaafde school. Simpelweg: ze is niet meer welkom. En ja, je leest het goed. Ze moet een andere plek zoeken om te leren.

Het voelde alsof de school suggereerde dat zij het probleem was

Alsof haar behoefte aan passend onderwijs, haar gevoeligheden, haar manier van leren, een obstakel was voor het systeem. Hoe durven ze? Dit klonk als een excuus om van haar af te komen, zonder enige poging om haar écht te begrijpen of te ondersteunen. Dit was niet een kwestie van “onze dochter kan niet leren” – absoluut niet! Nee, het is het systeem dat haar niet begrijpt en niet bereid is haar te ondersteunen.

Empathie lijkt volledig afwezig

Wat ons het meest pijn doet, is de totale afwezigheid van empathie. De manier waarop de school haar afschreef, in plaats van samen met ons naar een oplossing te zoeken, heeft ons diep geraakt. We voelden ons lamgeslagen, uitgeput en gefrustreerd door de onwil van de school om buiten de gebaande paden te denken. Is dit hoe we omgaan met kinderen die anders zijn? Moeten ze koste wat het kost in hetzelfde keurslijf passen?

En hier begint mijn woede

Hoe durft ons onderwijssysteem kinderen als onze dochter simpelweg af te wijzen? We leven in een tijd waarin we constant praten over inclusie, acceptatie en de schoonheid van diversiteit. Maar de realiteit is dat kinderen die anders zijn – die een unieke manier van denken, voelen en leren hebben – nog steeds worden uitgesloten.

Wat doen we met kinderen die buiten de norm vallen?

Hoe kunnen we spreken van gelijke kansen als kinderen die niet in het systeem passen, simpelweg ‘teruggestuurd’ worden? Waarom is het makkelijker om haar naar een speciale school te sturen dan om te kijken hoe het bestaande systeem verbeterd kan worden? Wat zegt dit over hoe we omgaan met kinderen die niet binnen de norm vallen?

Thuis zien we veel verdriet, angst en frustratie

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de dagelijkse tranen die we thuis moeten opvangen. De frustratie, de angst, de eenzaamheid. “Weer gepest, weer niet begrepen, weer niet gehoord.”Dat is wat we elke middag horen. En de leraren? Die lijken er vaak eerder geërgerd dan betrokken bij te zijn. “Daar heb je ze weer,” is het gevoel dat we krijgen. In plaats van te luisteren naar wat onze kinderen nodig hebben, voelen we een afwachtende houding. Alsof ze het probleem liever laten verdwijnen dan dat ze het aanpakken.

Misschien wil school graag van ons af

Misschien is het inderdaad maar beter dat we naar een andere school moeten. Misschien voelt de school zelf ook opluchting als we vertrekken. Misschien vinden ze het prettig om van die ‘lastige’ ouders en hun ‘moeilijke’ kinderen af te zijn. Maar eerlijk? Misschien is dat ook beter zo. Voor hen, en vooral voor ons.

Mijn strijd gaat door

Dit verhaal stopt hier niet. Dit is geen afsluiting, maar een pauze. Een moment om adem te halen. De strijd voor passend onderwijs gaat door. Maar vandaag even niet. Vandaag lachen we, want soms is humor het enige wat je hebt om het systeem te overleven.

MAGRIET