Het was bijna twee uur, dus ik haastte me naar het schoolplein. May kwam met een grote glimlach naar me toegerend. “Mama, mag ik met Juul spelen?” Haar ogen keken me hoopvol aan. “Heb je dat al aan Juul gevraagd?” vroeg ik. May knikte enthousiast. “Ja, en Juuls mama vindt het goed! Mag het, alsjeblieft?”
“Nee hoor, wij hebben genoeg”
Natuurlijk mocht het. Ik vond het heerlijk dat May steeds vaker wilde afspreken. Kinderen horen te spelen, plezier te maken en hoe fijn is het dat May veel vrienden maakt. Je wil niets liever dan dat je kind het naar haar zin heeft op schoo. Ik liep naar de moeder van Juul, die op een paar meter afstand stond. “Hey, ik hoor dat Juul en May samen willen spelen.” Ze glimlachte. “Ja, Juul zei het net inderdaad. Ik neem ze wel mee om bij ons thuis te spelen.” “Moet ik nog iets meegeven?” vroeg ik uit beleefdheid. Ik wist zelf hoe het was om een huis vol kinderen te hebben. “Nee hoor, wij hebben genoeg,” antwoordde ze luchtig.
“May kun je er prima bij hebben hoor, ze mag wel vaker komen”
Prima, fijn dat het zo kan. Ik zwaaide May na en ging naar huis. De middag verliep rustig, ik werkte wat in huis en rond half vijf stapte ik weer in de auto om haar op te halen. Toen ik binnenkwam, zag ik May en Juul nog uitgebreid spelen met het poppenhuis. Op tafel stonden twee bekers met ranja en een bord met biscuitjes en wat druiven. “Ze hebben zich goed vermaakt,” zei Juuls moeder vriendelijk. “May kun je er prima bij hebben hoor, ze mag wel vaker komen.”
Een berichtje van een onbekend nummer, stond dit er nou echt?
“Fijn om te horen!” zei ik. “De volgende keer is Juul ook van harte welkom bij ons. May is gek op bakken, dus dan kunnen ze mooi eens samen koekjes of cupcakes bakken.” De moeder van Juul vindt het een goed idee. “Ik denk zeker dat Juul dat wel zou willen.” Ik kijk op mijn horloge en besef me dat we nu echt moeten gaan, het eten is zo klaar. “Kom May, we moeten nu echt naar huis. Papa wacht op ons.” Ik hielp May met haar jas en schoenen en bedankte Juul en haar moeder. We reden naar huis, precies op tijd voor het avondeten. Koen was al bezig in de keuken. “Hoe was het?” vroeg hij. “Leuk! Ze hebben goed gespeeld,” antwoordde ik, terwijl ik mijn jas ophing. Net op dat moment voelde ik mijn telefoon trillen. Een berichtje van een onbekend nummer. Even fronste ik. Toen ik het opende, sloeg mijn mond open van verbazing.
Hij keek me ongelovig aan. “Dit meen je niet..”
“Wat?! Moet je eens kijken, Koen!” Ik gaf hem mijn telefoon. Hij las het bericht hardop voor. “‘Wil je mij €1,60 betalen voor ‘spelen met eten en drinken’? Hier is de Tikkie: [link].'” Hij keek me ongelovig aan. “Dit meen je niet.. Is dat nou serieus de moeite?” Ik voelde de verontwaardiging opborrelen. Het ging me echt niet om dat bedrag. Ik kon die €1,60 natuurlijk makkelijk missen. Maar dit? Een Tikkie sturen voor een bekertje ranja, een biscuitje en een paar druiven? Was dit serieus hoe we tegenwoordig met elkaar omgingen? Ik snap heus wel dat niet iedereen een ruim budget heeft voor boodschappen. Maar ik heb nog gevraagd of ik iets moest meegeven en ik had net toch aangeboden dat Juul de volgende keer bij ons kon spelen én bakken? Moet ik dan ook een Tikkie gaan sturen voor ‘Halve cakemix, glazuur, sprinkels en een halve beker dubbelfriss’? Dit kwam gewoon uit het niets..
Moest ik dan ook maar een factuurtje sturen als Juul hier kwam spelen?
“Wat moet ik doen?” vroeg ik hardop. “Gewoon betalen? Of hier iets van zeggen?” Koen haalde zijn schouders op. “Tja, als je het niet betaalt, wordt het misschien ongemakkelijk op het schoolplein. Maar het slaat echt nergens op.” Ik zuchtte en staarde naar mijn telefoon. Dit kon toch niet de nieuwe norm zijn? Was dit hoe speelafspraakjes voortaan zouden verlopen? Moest ik dan ook maar een factuurtje sturen als Juul hier kwam spelen?
Sinds wanneer sturen we Tikkie’s voor een paar slokken ranja?
Ik had hier zo’n hekel aan. Speelafspraakjes moesten gewoon leuk en ontspannen zijn. Niet iets waarbij ouders elkaar achteraf gaan afrekenen voor een paar slokken ranja. Uiteindelijk besloot ik het maar gewoon te betalen. Niet omdat ik het ermee eens was, maar omdat ik geen zin had in gezeur. Maar één ding wist ik zeker: May zou niet snel meer bij Juul gaan spelen of haar eigen drinkbeker en koekjes meenemen.
NATHALIE
Wat belachelijk dat er tegenwoordig tikkies worden gestuurd voor een bekertje ranja en een paar druifjes. Ben ik blij dat ik niet in deze tijd kind ben. Ook raar dat de moeder niet gewoon aangeeft dat het qua kosten blijkbaar teveel is voor haar. Echt wat een gekke wereld tegenwoordig. Als ik vroeger bij een vriendinnetje ging spelen heb ik nog nooit gehoord dat mijn moeder later om een vergoeding werd gevraagd. En andersom deden wij dat ook niet.