Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Toen ik Gijs ontmoette, wist ik het zeker: hij was de vader van mijn toekomstige kinderen. We gingen samenwonen, trouwden en ik zag het al helemaal voor me: huisje, boompje, beestje: een compleet gezin. Maar de maanden verstreken en iedere keer als ik een zwangerschapstest deed, verscheen er maar één streepje.
Het was alsof alles me eraan herinnerde dat het mij niet lukte
Na een jaar begon ik de hoop te verliezen. Elke maand weer die teleurstelling, alsof mijn lichaam me in de steek liet. Ik zag overal zwangere vrouwen, babykleertjes in de etalages, kinderwagens op straat. Het voelde alsof de hele wereld me eraan herinnerde dat het mij niet lukte.
“Ja, ik zie wat!”
En toen, ineens, een licht streepje. Een vaag, bijna onzichtbaar streepje op de test. Mijn hart bonsde in mijn keel. Was dit het? Was dit eindelijk mijn moment? Maar onzeker als ik was, durfde ik het niet te geloven. Ik maakte een foto en plaatste die in een Facebookgroep vol vrouwen die net als ik zwanger wilden worden. De reacties stroomden binnen. “Ja, ik zie wat!”, “Volgens mij is dit positief, hoor!”, “Test morgen nog een keer, maar ik denk dat het raak is!”
Ik bleef testen, op elk mogelijk moment
Ik besloot om door te testen. Niet een of twee keer, maar obsessief. Ochtend, middag, avond. Misschien werd het dan nog duidelijker. Na vijf dagen kwam de knaltest. Het streepje knalde ervan af, dikker en donkerder dan ooit. Dit was het bewijs. Toch voelde ik nog steeds die drang om te testen. “Nu kun je wel stoppen met testen, hoor,” zei Gijs lachend. Maar hij snapte het niet. Ik had maanden, jaren gewacht op dit moment. Ik moest die bevestiging blijven zien.
“Nog eentje dan”
Stiekem bleef ik doorgaan. Elke ochtend, voordat Gijs wakker werd, deed ik een test. Daarna nog eentje ‘voor de zekerheid’ na de lunch. Daar zat ik dan, in het wc-hokje op het werk. En als hij ‘s avonds voetbal keek? Nog eentje. De echo was pas over vier weken, en zolang ik het kloppend hartje niet had gezien, kon ik mezelf niet geruststellen.
Daar kwam de pakketbezorger met een hele doos vol
De drogist in het dorp kende me inmiddels. Ik plunderde keer op keer hun voorraad. Maar toen ik me begon af te vragen of de caissière me vreemd aankeek, stapte ik over op online bestellen. Een hele doos vol. “Wat heb jij nou weer besteld?” vroeg Gijs, terwijl hij een pakketje aannam. “Niks… het is een verrassing,” mompelde ik. Ik wilde niet dat hij wist hoe diep ik erin zat. Hoe ik iedere test met de vorige vergeleek. Was het streepje van vandaag nou iets lichter dan gister? Of verbeeldde ik me dat? Ik hield de tests onder verschillende lichtbronnen, draaide ze in allerlei hoeken en maakte er foto’s van om ze naast elkaar te leggen. Mijn hoofd draaide overuren.
Wat als de test morgen opeens negatief was?
Na een paar weken begon ik zelfs nachtmerries te krijgen. Wat als het misging? Wat als de test morgen opeens negatief was? Soms durfde ik amper op het stickje te plassen, bang voor de uitslag.
Een klein knipperend lichtje, zou dit genoeg bevestiging zijn?
Gelukkig brak de dag van de echo aan. Met knikkende knieën lag ik daarl. De verloskundige bracht het echoapparaat naar binnen. En daar, op het scherm, een klein knipperend lichtje. Een kloppend hartje. Mijn hartje. Mijn baby. Daar kwam de opluchting. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Dit was echt. Dit was geen test meer, geen streepjes, geen onzekerheid.
Waarom doe ik dit nog?
Maar de drang om te testen zat zo diep in mijn systeem, dat ik er niet direct mee kon stoppen. De volgende ochtend stond ik op, pakte automatisch een test en besefte pas bij het openen van de verpakking: waarom doe ik dit nog? Toch deed ik ‘m. Want tja, beter een test te veel dan een test te weinig, toch? Ik biechtte het op aan een vriendin. “Je moet hier echt mee stoppen, Brenda. Je maakt jezelf helemaal gek,” zei ze hoofdschuddend.
Dit was de laatste keer.. toch?
Ik haalde diep adem. Ze had gelijk. “Oké,” beloofde ik haar, “Als deze doos leeg is, stop ik.” Het kostte me moeite, maar ik hield woord. De laatste test deed ik met een brok in mijn keel. Toen ik het positieve streepje zag verschijnen, glimlachte ik. Dit was de laatste keer. Vanaf nu zou ik vertrouwen hebben. Tenminste, dat probeerde ik mezelf wijs te maken…
BRENDA
Je slaat door. richt je beter op je zwangerschap zelf i.p.v. een zwangerschapstest. Ik wens je een fijne zwangerschap en dat jullie kindje in goede gezondheid geboren mag worden!