Allereerst: Wat is het fantastisch om mama te zijn, zo-Leuk! Op 20 juni 2019 ben ik trotse mama geworden van onze dochter Pleun. Wat is ze lief, mooi, grappig, leuk, knap, tevreden en… zo kan ik nog wel even doorgaan! De dagen vliegen voorbij, ze zitten vol met liefde, poepluiers, spuugdoekjes, een goed gevulde luiertas en nog meer liefde. Nooit heb ik de mensen begrepen die zeggen: “Geniet nog maar zolang het kan, want zo meteen is je leven voorbij”. Hoezo voorbij? Hoezo geniet nog maar even? Ik genoot altijd al van mijn leven, maar nu 100x meer. Ik geniet van iedere lach, traan en scheet die te maken hebben met jou, Pleun! Ik kan niet wachten om mijn kennis met jou te delen, samen met jou de wereld verder te ontdekken, jou te zien vallen en op staan tijdens jouw grote ontdekkingsreis naar het volwassenleven. Maar voor nu geniet ik vooral van het hier en nu, van jou, wees nog maar lekker klein, groot zijn moet je al lang genoeg!
20 augustus, het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid, toen ik in februari te horen had gekregen dat ik op 20 augustus een tweede MRI scan zou krijgen. Maar inmiddels is Pleun er al, en mijn scan is dus over twee maanden. Ondanks dat wij ervoor waken dat we ons leven niet laten beïnvloeden door die *@#!^ tumor van mij, houden we de spanning niet altijd tegen. We genieten iedere dag van het papa en mama zijn, we praten iedere dag eventjes over onze spanningen omtrent mijn gezondheid. Die twee werelden staan lijnrecht tegenover elkaar. Zo oneerlijk hoe het leven je soms te grazen neemt. Soms ook zo onwerkelijk. Het meest kan ik genieten van de dagen dat ik mij normaal voel, net als ieder mens. Zorgeloos, genieten, doelloos een filmpje kijken, de hele dag met elkaar rondhangen, knuffelen alsof er nooit een eind aan komt. Des te harder de realiteit soms inhakt.
Opeens krijg ik een brief binnen: 21 augustus word je verwacht op de afdeling neurologie. Huh? Normaal zit er minstens een maand tussen de scan en de afspraak, nu maar één nachtje. De angst slaat mij om het hart. Dit zullen ze vast om een ‘enge’ reden bedacht hebben. Afijn, 20 augustus, in de avond lag ik met een bonzend hart in de MRI. Wensend, biddend, denkend, naar iedereen en alles die maar luisteren wilde, of ik ALSJEBLIEFT eens sterker mag zijn dan die *@#!^ tumor, of ik ALSJEBLIEFT mag blijven leven?! Die nacht hebben mijn man en ik uiteraard geen oog dicht gedaan. Pleun daarentegen heeft heerlijk geslapen, wat ze overigens al vanaf dag één doet! Heerlijk!
21 augustus, mijn man en ik waren extreem gespannen voor wat er komen ging. Hoe gaat ons jaar er verder uitzien? Blijf ik in beeld van onze dochter? Mag ik nog lang mama zijn? Word ik geopereerd? Hoe kom ik daar dan uit? Is die *@#!^ tumor gegroeid? Mag ik blijven leven of moeten we langzaam afscheid nemen van elkaar? Soms betrapte ik mijzelf erop, dat ik tijdens het knuffelen, tijdens de voedingen, afscheid aan het nemen was. Dat ik haar toefluisterde dat ze lief moet zijn voor papa, dat ze goed groot moet worden, dat ze alle slechte cellen in haar lijf aan mij mag geven, dat ik van haar hou, dat ik gek op haar ben en dat ze dat nooit mag vergeten. Ik heb namelijk soms het gevoel dat ik haar moet gaan missen, of beter gezegd dat zij mij moet gaan missen. En dat idee, beangstigt mij enorm.
Ik ben zo vreselijk opgelucht. Wij zijn zo vreselijk opgelucht. Ik wist niet dat mijn hart kon dansen, maar echt dat deed zij! De arts was vrij serieus en hij danste nog niet mee. Maar voor ons was het absoluut een feestje waard. Mijn *@#!^ tumor was namelijk niet gegroeid! Tegen al onze verwachtingen in is hij zelfs gekrompen. Ik wist dat ik rondliep met een behoorlijke last op mijn schouders, maar echt dat het zo zwaar was realiseerde ik mij pas toen het als een blok van mij afviel. Ik voelde mij wel 20 kilo, misschien wel 100 kilo lichter. Mijn tumor is gekrompen!
Oké het is nog niet wat het moet zijn, de tumor is en blijft groot, het blijft een rot plek waar hij zich heeft genesteld. Maar voor nu is het, het beste nieuws wat wij ons maar wensen konden! Langzaam begint de bestraling, van twee jaar geleden, te werken. Langzaam, dat wel, maar het werkt. Ik heb op dat moment Pleun en mijn man fijn geknuffeld. Voor nu heb ik nog een stukje toekomst gekregen. WAUW! Dat hadden we niet verwacht. Ergens voelde het ook heel gek. We hadden namelijk rekening gehouden met het aller slechtste nieuws en dan dit! Nu durf ik weer te dromen. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik er echt in geloofde, maar voor nu vertrouw ik weer op mijn lijf, durf ik verder te kijken dan van scan naar scan. Ik blijf bang voor die *@#!^ tumor. In februari is het weer even heel hard duimen dat hij nog verder gekrompen is. Maar voor nu is het een feestje, een dansje en een etentje waard! Ik durf weer te dromen, optimaal te genieten en na te denken over onze toekomst. Over het moederschap.
Nog steeds wens ik met iedere vezel van mijn lijf, dat ik Pleun mag zien opgroeien.
KIMBERLEY (klik hier voor haar Instagram)
