Ik herinner me die dag als gisteren. Alles leek normaal, totdat ik ineens een vreemd gevoel kreeg. Mijn borsten voelden pijnlijk en mijn maag draaide om van misselijkheid. “Ik zou zweren dat ik zwanger ben,” dacht ik, terwijl de herinnering aan Laila’s zwangerschap weer naar boven kwam.
Overal lagen zwangerschapstesten
Die dag voelde ik me gewoon anders. Niet alleen de vervelende symptomen – de vermoeidheid die me ’s ochtends bijna uit mijn bed trok en het aanhoudende gevoel van misselijkheid – maar ook dat gevoel dat iets niet klopte. Ik werd maar niet ongesteld, terwijl ik juist de klok gelijk kon zetten op mijn menstruatie. Mijn hoofd zat vol vragen en ik kon niet stoppen met testen. Overal lagen zwangerschapstesten: in de keuken, op mijn bureau en zelfs in de badkamer. Elke test bevestigde mijn overtuiging niet, maar ik bleef hopen.
Mijn eigen lichaam leek een spelletje met me te spelen
De dagen sleepten zich voort en ik maakte mezelf helemaal gek. Elke ochtend dat ik wakker werd en de symptomen weer voelde, steeg mijn spanning. Ik zat met Laila op de vloer terwijl zij met haar blokken speelde, maar mijn gedachten dwaalden constant af naar de vraag: “Ben ik nu weer zwanger?” De bekende symptomen – misselijkheid, zere borsten en een aanhoudende vermoeidheid – waren zo intens dat ik mezelf bijna kon overtuigen van een echte zwangerschap. Mijn eigen lichaam leek een spelletje met me te spelen.
Het is genoeg geweest!
Na bijna een maand in deze verwarrende staat te hebben gezeten, besloot ik dat het genoeg was geweest. Zonder dat een enkele test ooit bevestigde wat ik voelde, maakte ik een afspraak bij de huisarts. Bloedzenuwachtig stapte ik de wachtkamer binnen. Ik had ook het gevoel alsof iedereen naar me keek. Natuurlijk liep de afspraak voor mij nog 15 minuten uit, alsof het wachten nog niet lang genoeg duurde.
“Ik word maar niet ongesteld, maar de zwangerschapstesten blijven negatief”
Toen ik eindelijk werd geroepen, ging ik tegenover de huisarts zitten en vertelde alles wat ik had meegemaakt. “Ik heb zo’n vervelende misselijkheid, mijn borsten doen pijn en ik voel me de hele dag uitgeput. Ik word maar niet ongesteld, maar de zwangerschapstesten blijven ook negatief”, zei ik. Ze knikte rustig en stelde voor om bloed af te nemen en een inwendige echo te doen. Ik voelde een mengeling van opluchting en spanning. Wat zou de huisarts vermoeden?
De woorden klonken als een donderslag bij heldere hemel
De bloedafname voelde even ongemakkelijk, maar niets vergeleken met de constante gedachte dat er iets mis was. Terwijl ik daar zat, met het zachte gezoem van de apparaten op de achtergrond, probeerde ik mezelf gerust te stellen. De echo werd snel gedaan en ik kon gaan. Ik zou binnen 24 uur gebeld worden. De volgende middag ging de telefoon. “U bent niet zwanger,” zei ze op een kalme, zakelijke toon. “Eigenlijk heeft u een schijnzwangerschap.” De woorden klonken als een donderslag bij heldere hemel. “Schijnzwangerschap?” herhaalde ik, terwijl ik nauwelijks kon geloven wat ik hoorde. Voor een moment kon ik het niet bevatten: al die intense gevoelens, al die testmomenten, en nu dit. Het leek zo onwerkelijk.
Ik kon bijna niet geloven dat mijn lichaam zo’n spelletje met mij had gespeeld
De dagen die volgden waren even bizarre als de periode ervoor. Ik kon bijna niet geloven dat mijn lichaam zo’n spelletje met mij had gespeeld. De verwarring bleef hangen en elke ochtend voelde ik die oude, maar nu toch wat zwakkere symptomen. Maar al snel merkte ik dat de klachten minder werden. Na twee weken leek mijn lichaam eindelijk weer in balans te komen. De misselijkheid verdween, de pijn in mijn borsten hield op en – tot mijn grote opluchting – kwam mijn menstruatie terug.
Ik kon niet geloven dat het niet zo was
Ik moest echt even bijkomen van deze gekke periode. Het deed meer met me dan ik dacht. Ergens bleef ik die weken denken: “misschien is die test straks toch nog positief.” Dat de huisarts dat volledig ontkrachte kwam toch harder aan dan ik dacht. Ja, ik had eindelijk duidelijkheid. Maar op de een of andere manier ging ik er zo in geloven, dat ik het haast niet kon geloven dat het niet zo was. Ik dacht dat ik mijn lichaam zo goed kende en dan blijkt het een grote leugen.
De huisarts zal wel denken: heb je haar ook weer
Nu zijn we een jaar verder en dacht ik heel even dat mijn lichaam wéér een spelletje met me ging spelen. Even dacht ik eraan om geen zwangerschapstesten meer te doen, want ik wilde absoluut niet weer die gekte in. De huisarts zal wel denken: heb je haar ook weer. Maar mijn man drong er toch op aan en maar goed ook: twee knalstrepen! En deze keer wél echt.
PIEN
