Deel 1 gemist? Lees het hier terug: Jannieke: “Ik zag mijn bloeduitslagen en wist direct: ik heb kanker”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Het was duidelijk: ik heb kanker, maar hoe en wat wist ik nog niet. Het drong niet echt door. Of had ik me al die jaren stiekem voorbereid op dat dit een keer ging gebeuren. Mijn moeder had op redelijk jonge leeftijd borstkanker. Na een operatie en bestralingen bleef ze schoon. Mijn vader had darmkanker en is aan de gevolgen daarvan overleden. Hij koos ervoor om zich niet te laten behandelen. Inmiddels is ook mijn moeder overleden. Ik had al geruime tijd geen contact meer met mijn ouders.
Ik had verwacht dat ik ook een keer aan de beurt zou zijn
Ik controleerde mijn borsten altijd goed, want ik had verwacht dat ik ook een keer aan de beurt zou komen. In het verleden was ik al 2 keer bij de huisarts geweest omdat ik een knobbeltje voelde. Gelukkig bleek dat niks kwaadaardigs te zijn. Maar wat had ik dan nu? De hoge tumormarkers wijzen op darmkanker, maar wat is er dan met die eierstok aan de hand? En waarom werkt mijn nier niet goed?
Er was meer aan de hand dan alleen een cyste op mijn eierstok
Mijn man was zich natuurlijk ook kapot geschrokken. Hij stond al totaal niet achter het verhaal van de gynaecoloog en zijn gevoel bleek te kloppen. Er was meer aan de hand dan een cyste op mijn eierstok. Mijn man is een slimme dokter, hij overziet snel het grote plaatje, daar waar de meeste artsen vaak alleen naar hun eigen specialisme kijken.
Mijn man vroeg de gynaecoloog of zij vond dat zij nog de juiste kapitein op dit schip was
De volgende dag had ik een afspraak bij de gynaecoloog om het vervolg te bespreken. Maar het was duidelijk dat dit een heel ander traject ging worden als dat de gynaecoloog had verwacht. We kwamen aan bij het ziekenhuis en werden bij de gynaecoloog naar binnen geroepen. De mededeling was geen verrassing meer: ik heb kanker. Ondanks dat ik dat wel wist kwam het toch wel binnen. Ze gaf aan erg te zijn geschrokken en in het weekend de literatuur erop na te hebben geslagen. Mijn man nam de leiding over en vroeg haar of ze vond of zij nog de juiste kapitein op dit schip was, wij vonden namelijk zelf van niet.
Ik kon alleen maar hopen dat we er op tijd bij waren en er geen uitzaaiingen zouden zijn
We werden doorverwezen naar de maag-darm leverarts vanwege de massa naast mijn darmen. Er werd besloten om voor de zekerheid een mammografie van mijn borsten te maken en er werd een CT-scan gemaakt. De volgende dag moest ik terugkomen om de uitslagen te bespreken. En zou er waarschijnlijk verder gekeken worden. Ondertussen had ik nog steeds erg veel pijn. Daar moest echt een oplossing voor komen. Ook voelde ik me erg beroerd. Ik werd iedere ochtend kletsnat wakker van het zweet. Ook mijn stoelgang was dramatisch. De krampen waren verschrikkelijk en ik moest veel laxeren om het eruit te krijgen. Er waren nog zoveel vragen onbeantwoord. Dat ik kanker had was duidelijk. Ik kon alleen maar hopen dat we er op tijd bij waren en er geen uitzaaiingen zouden zijn. Want dan zouden mijn kansen om beter te worden een stuk slechter zijn.
Dit werd het moeilijkste moment van mijn leven
De kids wisten nog van niks. Ik twijfelde eerst of ze ik ze al op de hoogte moest brengen omdat we nog niet alle antwoorden hadden. Maar ze zouden direct merken dat er iets aan de hand was. Mijn ogen waren dik van het huilen en de sfeer was natuurlijk bedrukt. Rond 14.15u zouden ze thuis zijn en dan zouden we ze het slechte nieuws vertellen. We vormen een samengesteld gezin, op dat moment waren beiden kinderen 11 jaar. Twee prachtige mannen die aan het begin van hun puberteit stonden. Mijn zoontje had al van dichtbij meegemaakt dat je mensen kan verliezen aan kanker. Dat het echt een sluipmoordenaar is met helaas ook vaak de dood tot gevolg. Ik denk dat dit het moeilijkste moment van mijn leven was. Het verdriet van mijn zoontje te gaan zien en natuurlijk ook die van mijn bonuszoon. Hoewel ik nooit verschil maak tussen de jongens en van allebei evenveel houd, zal de impact voor hen beiden toch anders zijn. Ze hebben ook andere karakters. Mijn zoontje is lief, zorgzaam en erg gevoelig, hij is open en vertelt me altijd hoe hij zich voelt. Mijn bonuszoon is ook heel lief en zorgzaam, maar geen prater.
Het was 14.00u, over een kwartier was het moment daar, we moesten het slechte nieuws vertellen…
Wordt vervolgd
JANNIENKE
@kanker_in_zwart_wit
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
