Hij begon meteen te vertellen
“Jasper… wat is er gebeurd?” vroeg ik met een stem die trilde van emotie. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik hem diep ademhalen voordat hij antwoordde. “Mam, ik… ik ben gescheiden,” zei hij zacht. De woorden hingen zwaar in de lucht. Hoewel ik jarenlang had gehoopt iets van hem te horen, was dit nieuws een schok. “Gescheiden?” herhaalde ik. “Ja,” vervolgde hij. “Sophie en ik zijn uit elkaar gegaan, nu bijna een jaar geleden.”
“Wat was er gebeurd?”
Mijn gedachten tolden. De vrouw die ooit een wig tussen ons had gedreven, was nu niet langer in zijn leven. “Wat is er gebeurd?” vroeg ik opnieuw, dit keer met meer vastberadenheid. Jasper zuchtte. “Het was een opeenstapeling van dingen. We probeerden een gezin te stichten, maar… het lukte niet. We hebben jarenlang geprobeerd, maar kinderen kregen we niet.” Zijn stem brak bij de laatste woorden. “Oh, lieverd,” fluisterde ik, mijn hart brak voor hem. “Dat moet vreselijk moeilijk voor jullie zijn geweest.”
De spanningen liepen hoog op
Dat was het ook,” gaf hij toe. “En na verloop van tijd begonnen we elkaar de schuld te geven. De spanningen liepen hoog op, en uiteindelijk… was er niets meer over van wat we ooit hadden.” Ik slikte, niet wetende wat ik moest zeggen. De stilte tussen ons voelde pijnlijk.
Ik voelde mijn tranen opkomen
“Mam,” begon Jasper na een tijdje, “Ik weet dat ik je veel pijn heb gedaan door het contact te verbreken. Ik liet me meeslepen door Sophie’s overtuigingen en verloor daardoor het contact met de mensen die echt om me geven.” Ik voelde mijn tranen opkomen. “Ik heb je zo gemist, Jasper,” zei ik met gebroken stem. “Ik jou ook, mam. Elke dag,” antwoordde hij.
Hij stelde mij een hele belangrijke vraag
Een gevoel van opluchting overspoelde me. Na al die jaren van stilte en gemis, was mijn zoon eindelijk terug. “Zou je het goed vinden om binnenkort af te spreken?” vroeg Jasper voorzichtig. “Ik wil je graag zien en alles uitleggen. Mijn hart maakte een sprongetje. “Natuurlijk. Niets zou me gelukkiger maken.” Wil papa mee denk je?” “Ik weet het niet Jasper, ik ga het overleggen.”
Mijn man zei dat ik alleen moest gaan
We spraken af om elkaar het volgende weekend te ontmoeten, in een koffiezaakje bij mij om de hoek. De dagen die volgden, waren gemixt, ik had er zin in, maar ook niet. En mijn man; die had zoveel pijn gehad en nog steeds door de contactbreuk. Hij zei dat ik maar alleen moest gaan en zijn verhaal moest aanhoren.
We vielen elkaar huilend in de armen
Toen de dag eindelijk aanbrak, stond ik vroeg op. Precies op de afgesproken tijd, stapte ik binnen in het café. Daar stond hij. Mijn zoon. Ouder, met lijnen van zorgen op zijn gezicht, maar nog steeds mijn Jasper. “Hoi, mam,” zei hij zacht, met een onzekere glimlach. “Hoi, lieverd,” antwoordde ik, terwijl tranen over mijn wangen stroomden. We vielen elkaar in de armen.
Ik voelde dat dit een nieuwe start was
We kletsen een uur over van alles. Hij probeerde verder uit te leggen waarom hij zo had gehandeld. Dat hij spijt had, met een psycholoog was gaan praten en toen de stap durfde te nemen. Op dat moment voelde ik al dat ik een nieuwe start wilde maken. Er waren wonden die moesten helen en vertrouwen dat opnieuw opgebouwd moest worden. Maar ik wilde hem niet nogmaals gaan verliezen, wat mijn man ook zou gaan zeggen.
ELS
