Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik heb van alles geprobeerd om haar over die drempel heen te helpen. In het begin dacht ik dat het misschien de onbekendheid was met de ouders van haar vriendinnetjes. Dus ging ik mee, dronk een kopje thee en zorgde dat ik bleef tot ze zich op haar gemak voelde. Dat hielp niet. Ik nodigde toen de ouders uit bij ons thuis, zodat ze in eigen omgeving kon wennen. Maar helaas, dat hielp ook niet mee.
Ik probeerde van alles
Toen probeerde ik het anders. Eerst even thuis landen, en dan pas brengen. Ook dat maakte geen verschil. Misschien lag het aan de lunch? Dus aten we thuis en ging ze daarna. Maar nee, ook dat hielp niet. Ik probeerde het met beloningen, moedigde haar aan, ouders probeerden haar over te halen door een leuke activiteit te plannen, maar niets werkte. Het leek alsof er een onzichtbare muur stond tussen haar en het idee om ergens anders te spelen.
Ouders van vriendinnetjes begrepen het niet
Veel vriendinnetjes haakten af. Ouders vonden het gek. “Waarom komt ze nooit hier?” vroegen ze me. Ik zag de verbazing op hun gezichten als ik uitlegde dat Mara zich simpelweg het prettigst voelt thuis. Sommigen begrepen het, anderen trokken hun wenkbrauwen op.
Ze is gelukkig niet eenzaam
Toch zijn er twee vriendinnetjes die het hebben geaccepteerd. Zij komen regelmatig bij ons spelen en hebben er geen probleem mee. En eerlijk? Dat stelt me gerust. Mara is niet eenzaam. Ze heeft plezier, lacht, speelt en geniet. Ze wordt bij deze meiden ook op de kinderfeestjes gevraagd, ook dat is een drama. Als kleuter lukte het niet en moest ik haar mee naar huis nemen. In groep 3 ben ik er twee meer bij gebleven. In groep 4 is ze wel meegegaan, weliswaar naar een binnenspeeltuin waar ze regelmatig komt, en met daarvoor en daarna slapeloze nachten en huilbuien.
Wat als het straks verandert?
Over een paar jaar gaan ze naar de middelbare school. Dan veranderen vriendschappen, wordt zelfstandigheid belangrijker en speelt het sociale leven zich meer buiten de deur af. En eigenlijk verwacht ik dat het eerder al gaat veranderen… Dat ook de twee meiden die het nu nog accepteren er met de tienerleeftijd wel anders naar gaan kijken. Wat als ze dan nog steeds alleen thuis wil afspreken?
Moet ik er meer druk op zetten?
Ik twijfel of ik haar moet pushen om toch die stap te zetten, of dat ik het gewoon moet laten. Dat het vanzelf komt? Misschien is dit gewoon wie ze is. Misschien groeit het vanzelf. Maar wat als dat niet zo is?
Herken jij dit? En hoe zou jij hiermee omgaan?
MARLENE
Ik zou professionele hulp inschakelen. Op enig moment wordt het namelijk een onoverkomelijk probleem.
Wat ik erg mis in dit stuk is wat er nou precies gebeurde als ze met een vriendje mee naar huis ging. Had ze geen zin, ging ze huilen als ze daar was, raakte ze in paniek, of wilde ze gewoon liever thuis spelen? Daardoor kan je niet echt goed advies geven.
Op het einde lees ik iets over huilbuien en niet slapen bij een feestje, dus ik ga daar maar van uit dat dat ook bij spelen was??
Ik zou dan CJG bellen om advies in te winnen, danwel een andere (serieuze en niet random zelfbenoemde) kindercoach die je hierin wat handvaten kan geven.