Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Sinds mijn man is overleden, is mijn dochter met haar gezin een groot lichtpunt in mijn leven. We hebben altijd een goede band gehad, maar nu lijkt die nog sterker te zijn. Ze wonen om de hoek, wat ervoor zorgt dat we elkaar makkelijk kunnen zien. Mijn kleinkinderen zijn mijn alles, en ik geniet van elk moment dat ik met ze doorbreng.
Ik verheug me er al op dat ze later spontaan langs komen
Regelmatig pas ik met veel liefde op. Ik ben zo’n oma die zich met volle overgave stort op knutselen, voorlezen en koekjes bakken. De lachjes en knuffels van mijn kleinkinderen maken alles goed. En hoewel ze nog te klein zijn om zomaar even binnen te lopen, kan ik me daar nu al op verheugen. Hoe fijn zou het zijn als ze straks zelfstandig langs kunnen komen, zomaar even een kopje thee komen drinken of hun verhalen met me delen?
Ze vraagt me vaker en vaker
Toch merk ik dat er iets begint te wringen. Waar ik eerst met alle liefde op mijn kleinkinderen paste, merk ik dat mijn dochter me steeds vaker vraagt. Eerst was het zo nu en dan, maar nu lijkt het structureel te worden. “Mam, kun je morgen oppassen? Mam, we hebben een etentje. Mam, kun jij ze ophalen?” Natuurlijk help ik graag, maar er komt een moment waarop ik me afvraag: wanneer wordt liefdevolle oppas een verplichting?
Ik durf geen ‘nee’ te zeggen
Ik weet dat mijn dochter het druk heeft. Ze combineert haar werk met een gezin, en ik gun haar alle ontspanning. Maar ik heb ook mijn eigen leven. Sinds ik alleen ben, probeer ik mijn dagen opnieuw in te vullen. Ik ga naar de yogales, spreek af met vriendinnen en wil ook af en toe gewoon rust. Toch voelt het ondankbaar om ‘nee’ te zeggen. Mijn dochter rekent op me, en ik wil haar niet teleurstellen. Tegelijkertijd knaagt het gevoel dat ik steeds minder tijd overhoud voor mezelf. Ik voel me schuldig als ik een keer afwijs, maar ik wil ook niet het gevoel hebben dat oppassen een tweede baan is geworden.
Het is er langzaam in geslopen
Het begint subtiel. Eerst een extra middag omdat de kinderen ziek thuis zijn en zij moet werken. Dan een onverwachte avond omdat ze er even tussenuit wil met haar man. En voor ik het weet, pas ik twee à drie keer per week op, vaak zonder dat we het daar echt over hebben gehad. Het is erin geslopen. Natuurlijk, ik weet dat ik bevoorrecht ben. Er zijn grootouders die hun kleinkinderen nauwelijks zien en die alles zouden geven voor een middag vol kinderlachjes.
Soms voelt het alsof ik mijn rol als oma en moeder door elkaar haal
Ik ben er altijd voor mijn dochter geweest, en nu zij haar eigen gezin heeft, wil ik nog steeds die steun zijn. Maar een moeder hoort haar kind te helpen zonder dat er een tegenprestatie tegenover staat. Met oma wil ik genieten van mijn kleinkinderen, zonder de verantwoordelijkheid die ik vroeger als moeder had.
Het is een lastig dilemma
Toch durf ik het onderwerp niet goed aan te snijden. Wat als mijn dochter denkt dat ik er geen zin meer in heb? Wat als ze zich afgewezen voelt? Ik wil haar niet het gevoel geven dat ze me tot last is, want dat is ze absoluut niet. Wat als ze een vaste oppas zoekt? Maar ik wil anderzijds ook niet dat mijn liefdevolle hulp als vanzelfsprekend wordt beschouwd.
Hoe kan ik het beste het gesprek aan gaan?
Ik stel me voor hoe ik het gesprek zal aangaan. Misschien bij een kopje koffie, een moment waarop we rustig kunnen praten. “Lieverd, ik pas met alle liefde op, maar ik merk dat het steeds vaker wordt. Kunnen we samen kijken naar een goede balans?” Ik hoop dat ze begripvol is, en dat ze niet wil dat ik me zo voel.
Misschien beseft ze niet hoe vaak ze me vraagt, misschien denkt ze dat ik het alleen maar leuk vind. Misschien is het tijd om echt dat gesprek te voeren, voordat ik me verplicht begin te voelen in plaats van gelukkig en betrokken. Want oma zijn is het mooiste wat er is!
PETRA
Echt iets van deze tijd: oma’s en opa’s worden gegijzeld door hun (klein) kinderen. Want wat als ik nee zeg? Dan zie ik ze misschien niet meer zo vaak. Want de kinderen komen alleen maar langs om hun kinderen te brengen en halen. Verder zijn ze veel te druk. Ik heb nog geen kleinkinderen dus makkelijk oordelen maar ik zou toch nee zeggen als het me teveel wordt
mijn ouders nu allebij over 75 waren altijd heel duidelijk jullie willen kinderen wij draaien daar niet voor op…. natuurlijk zijn alle kleinkinderen elk jaar in de vakantie van harte welkom om te logeren en deden ze wat leuks.
ik zie ook hoeveel gebruik word gemaakt van opa en oma , ik ben blij dat ik door mijn opvoeding en duidelijkheid heb geleerd om zeer zelfstandig te zijn. thnx pap en mam!!
want wat een luxe toch om je eigen verantwoording af te schuiven op iemand anders … dus beste oma zeg maar gerust af en toe nee het moet wel leuk blijven voor u en een grens geven is niet gemeen maar gewoon duidelijk
Mijn moeder heeft enlen druk sociaal leven en een vaste oppasdag bij ons. De afspraak is dat die niet doorgaat als ze iets anders te doen heeft. Dan vangen wij het zelf op. Het zijn tenslotte onze kinderen. Ze zegt geen afspraken voor ons af, tenzij het een noodgeval is.
Nee zeggen is heel normaal en gezond in mijn ogen.
Door te leren nee te zeggen zorg je zelf, neem je de verantwoordelijkheid, dat de relatie goed blijft met je dochter. En misschien moet ze nog leren accepteren dat er bij jou ook (af en toe) een nee is, ipv dat je hoopt dat de ander het zelf aanvoelt.
Gewoon af en toe zeggen dat je andere plannen of afspraken hebt en dus niet kan.
Dan ziet ze dat je ook een eigen leven hebt. Niks mis mee om nee te zeggen.
gewoon eerlijk zeggen dat het, of niet uitkomt, of dat ze niet structureel wil oppassen. Hoe langer ze hiermee wacht door ‘eerlijk’ aan te geven dat ze het niet wilt, hoe pijnlijker het gaat worden. Géén smoesjes of verzinsels bedenken want de dochter woont om de hoek……
Ik denk dat er met dit soort dingen al heel vroeg afspraken dient gemaakt te worden. En daarin ben je waarschijnlijk nu al te laat aangezien je angst. Gewoon af en toe nee zeggen is niet erg!
Ja het is een dingetje ik zeg soms ook nee maar ik kijk wel wat de reden is waarom ze vragen op te passen. zeker als het op korte termijn is. om gewoon uit te gaan eten of omdat ze zelf uit willen zeg ik gerust nee als ik zelf al wat heb bedacht te gaan doen. maar voor werk of iets anders dringends zeg ik eigenlijk altijd ja. ik zeg ook altijd waarom het mij niet uitkomt. en dat maakt het makkelijker om nee te zeggen.
sterkte in elk geval met het dilemma
je hoeft je toch niet te verantwoorden als je nee zegt?
Door er een gesprek over te hebben met een kopje koffie geef je een bepaald gewicht aan de situatie die je dochter eventueel verkeerd
kan opnemen. Er is een kans dat ze zich gekwetst voelt waardoor ze zich defenisief gaat opstellen.
Wat mijn mama doet : Vragen staat vrij. Past het om op te passen, fantastisch. Zo niet, geef dat dan gewoon aan. Je hoeft je hier helemaal niet schuldig om te voelen. Oppassen doe je uit liefde en is pure goodwill. Je dochter zal dan wel een andere oplossing verzinnen bv. een aanpassing van de agenda volgens prioriteit of een babysit. Ze is nu eenmaal volwassen full time werkende moeder met een sociaal leven. Bij die keuze horen nu eenmaal verantwoordelijkheid en compromissen uit liefde.
Veel succes!
Nee is ook een antwoord. Haar kinderen, haar probleem, zeker als het op deze manier gaat. Mama heeft om een eigen leven, simpel. Nee zeggen dus, zonder uitleg, dat ben je haar niet verschuldigd
Ik kan haar dilemma goed begrijpen…. Ik zou ook niet durven vragen omdat ik ben bang dat als ze eenmaal een andere oppas zou vinden dan kan ik mijn kleinkinderen misschien niet meer zien en “ dat was dan mijn keuze” ?!😨
Iets wat erin geslopen is, kan er ook weer uitsluipen.
Mam, kun je oppassen? Nee helaas kind. Dan heb ik een Yoga/afspraak met vriendinnen/ ga ik zwemmen. Of vul maar in.
Zo kan zij een andere oplossing zoeken, waardoor er ineens meerdere mogelijkheden kunnen zijn om de kinderen uit te besteden.
Nu ben jij de enige.
Wat een heerlijk antwoord had ik dat toendertijd maar gekregen. Voor mij is het te laat een zware burn-out en een diep teleurgestelde dochter tot gevolg.
Geef duidelijk jouw grenzen aan!
ik zou haar deze blog laten lezen. Je zecht hier duidelijk wat je vind en praat op een liefdevolle manier over haar en de kleinkinderen, zonder haar echt af te wijzen.
Dan weet ze meteen hoe de vork in de steel zit. En schrijven is soms makkelijker dan praten. Dan kunnen jullie het erna altijd nog even bespreken hoe jij en zij erin staat.
Waarschijnlijk heeft je dochter het niet eens in de gaten dat ze jou hiermee belast. Ze wilde je een invulling geven na het overlijden van je man. Bespreek het met haar dat je graag oppast maar dat je zelf nu ook je eigen dingen doetmisschien dat ze dan beseft dat je het oppassen niet nodig hebt.
Linda hierboven (of hieronder) legt de vinger op de zere plek. Jij durft geen nee te zeggen en legt de verantwoordelijkheid bij je dochter en vult enorm voor haar in. Jij bent degene die met een probleem zit en als je daar iets mee wilt doen, zul jij het initiatief moeten nemen. En ik zou ook eens onderzoeken waarom je je grenzen niet aan durft te geven.
En niet rot bedoeld, maar het heeft totaal geen zin om een gesprek met haar aan te gaan als je zo ontzettend bang bent om haar teleur te stellen. Een weerwoord van haar en je past je alweer aan haar wensen aan en zo blijft alles bij hetzelfde. Ik gun het je echt dat je meer voor jezelf op durft te komen en je niet in allerlei bochten wringt, maar daarvoor moet je wel uit je comfortzone willen stappen. Ik wens je heel veel succes toe
ik zou gewoon een keer ‘nee’ zeggen als het niet uitkomt en dan kijken hoe ze reageert. Mss is het helemaal niet zo’n groot ding als je er nu van maakt en is je dochter heel begripvol en regelt ze iets anders of lost ze het zelf op. Door altijd ja te zeggen creeër je onbewust een verwachting dat je altijd beschikbaar bent terwijl je ook zelf een sociaal leven mag hebben. Denk dat je dochter dat alleen maar toejuicht. Tenminste ik ben blij dat mijn moeder van 75 het altijd druk heeft. Blijft ze jong bij!
Goed gezegd, wij worden ook gevraagd maar geven van tevoren aan wanneer mijn man en ik zelf weggaan.
Helaas kan ik wegens ziekte nooit op mijn kleinkinderen passen. Maar wij, mijn kinderen en ik, hadden daarvoor al duidelijk afgesproken dat ik geen vervanging voor de opvang zou worden. Zo nu en dan oppassen, leuk! Maar zeker niet structureel. Jammer genoeg heeft het lot anders besloten. Ik heb nog nooit op mijn kleinkinderen kunnen passen. Evengoed begrijp ik het dilemma. Maar het is eigenlijk al heel duidelijk en zonder verwijten of negativiteit uitgelegd in dit stukje wat je geschreven hebt. Laat je dochter dit lezen dan komt het gesprek vanzelf op gang. Veel succes, ik begrijp hoe moeilijk het is.
Nee, is ook een woord, en het moet leuk blijven
U hebt een eigen taak al gedaan. Als ze haar vrije tijd wil ,met wie dan ook is haar probleem. Ze wilde zelf kinderen dan ligt de verantwoordelijkheid bij haar. Het is wel erg makkelijk om je kind zomaar ergens te brengen. Het kind is geen pop als je er geen zin meer in hebt dat je de deur uit doet🤷🏾♀️. Zelf heb ik een kind, ga het niet zomaar weg brengen als het even uitkomt. Misschien dat ze gewoon haar eigen dingen even op een rijtje moet zetten. Je bent geen oppas huis🫣
als ik u was zou ik gewoon zeggen dat u al andere afspraken heeft,een keer oppassen oke,maar het zijn haar kinderen.
Je legt in het verhaal de verantwoordelijkheid nu vooral bij je dochter. Zij vraagt steeds vaker oppas en daarom raak jij overbelast. Ik zou proberen het om te draaien en naar je eigen rol hierin te kijken. Want wat maakt dat jij altijd (of vaak) ja zegt. Je kunt dit heel liefdevol bespreken, maar goed dat gesprek kan inderdaad ook verkeerd overkomen. Wat eigenlijk bij jezelf ontbreekt zijn grenzen. En ik zou om heel eerlijk te zijn, misschien niet eens het gesprek aangaan, maar beginnen met duidelijker nee zeggen. Staat er al een afspraak, of merk je dat je energie laag is of dat je gewoon geen zin hebt, zeg dan eens nee het komt niet uit. Je hoeft geen redenen te geven. Als de relatie tussen jou en je dochter goed is, dan is een duidelijke nee waarschijnlijk genoeg. Mocht je dit lastig vinden, ga er dan met een coach bijv mee aan de slag om het te leren. En mocht je het gesprek aangaan, zou ik het ook zo aanvliegen. Dat jij het lastig vindt om grenzen aan te geven en dat het teveel geworden is. En dat jij gaat oefenen om vaker nee te zeggen als het eigenlijk niet uitkomt. Want je dochter kan nooit aanvoelen waar voor jou de grens ligt tussen dat het leuk blijft en een verplichting wordt. Die grens voel jij alleen aan en het is dus ook aan jou om die grens te bewaken. Ontzettend moeilijk, maar ook een hele waardevolle les. Je bent nooit te oud om bij te leren ten slotte! En door zelf het initiatief te houden, hoef je ook niet bang te zijn dat je je dochter kwetst, of dat de kleinkinderen veel minder komen dan jij wenst omdat je dochter probeert jouw grenzen niet op te zoeken
Ik heb ook de allerliefste moeder en schoonmoeder. Maar ook hier de afspraak ons probleem (als wij die hebben) is niet hun probleem. de oma’s zeggen in principe hun afspraken niet af. Wij vatten op onze beurt een nee nooit persoonlijk op. Het zijn onze kinderen en alle hulp is welkom! Maar hun eigen kinderen hebben ze al groot gebracht.
kan dat is verantwoord omgaan met alle gevoelens en zo zou ik het ook voorstellen naar mijn dochter. En ik denk dat als je ze goed hebt groot gebracht dat de kinderen het ook zo willen en zien
Ik vind het allemaal niet zo moeilijk.
Mijn schoonmoeder past hier vaak op, ze geniet ervan. Toen ze jonger waren was mijn schoonmoeder heel bewust van het genieten, wanneer ze ouder worden (haar woorden) hebben de kinderen haar minder nodig, en indd nu 7 en 11 en ze gaan minder na oma.
Wij hadden / hebben hier duidelijke afspraken – oma verplaats haar afspraken niet voor ons, we blijven communiceren. Oma zegt ook altijd ja! Maar wij maken hier geen misbruik van. Wij vragen hier nooit een geplande oppas en als we dat al doen, doen we dat weken van te voren.
Mijn tips : maak afspraken op vaste dagen / tijden en praat met elkaar!
Inderdaad, gewoon ter sprake brengen en zeggen wat je hier schrijft. Dat je het geweldig vindt en dat je bevoorrecht bent, maar dat er wel een balans nodig is voor jou. Probeer hierover afspraken te maken, zodat jullie beiden weten waar jullie aan toe zijn.
Het klinkt niet alsof dit tot grote problemen hoeft te leiden.
Goed om het gesprek aan te gaan, net zo eerlijk ook naar dochter toe.
Het lijkt mij fantastisch om zo’n lieve moeder/oma als u te hebben.
“Lieverd, ik pas met alle liefde op, maar ik merk dat het steeds vaker wordt. Kunnen we samen kijken naar een goede balans?” lijkt me uitstekend.
klopt en dat je aangeeft zoals yoga op bepaalde tijdstip is. en dat je misschien kan zeggen wat momenten niet -odat jij kan afspreken
balans! dat klinkt als muziek in de oren, joris!
Goed zo. Fijn dat ik je heb kunnen inspireren met een quote uit het interview.