Truusje: “Mijn dochter ging zonder toestemming  ineens van groep 7 naar de middelbare school”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!

Dit blog is onderdeel van de blogreeks van Truusje is slachtoffer van huiselijk geweld.

Een lange periode gaat het goed met beide kinderen. Mijn dochter zit in een pleeggezin en mijn zoon in een gezinshuis. Beide hebben therapie en ik? Ik ben nog steeds aan het vechten met mezelf en de omgeving. Een hoop mensen veroordelen mij en hebben vooroordelen, zonder te weten hoe de vork in de steel zit.

Ik had besloten dat ik de beste mama op afstand zou worden

Ik heb ergens onder mijn schoenen mijn moed verzameld en ben als een dolle gaan werken. Ik had al de diagnose ADHD gekregen, dus ik wist dat ik bij een sociale werkplaats kon gaan werken. Dankzij de gemeente was dit enorm snel geregeld en elke cent die ik verdiende draaide ik tien keer om. Ik zorgde ervoor dat beide kinderen alles kregen wat ze nodig hadden en ik betaalde van alles voor ze. Ik had besloten dat ik de beste mama op afstand zou worden en dit lukte me steeds en steeds beter. Om de veertien dagen kwamen ze beide een weekend naar huis en genoten wij enorm van elkaar.

Soms wilden ze al eerder terug naar het pleeggezin of gezinshuis dan gepland

Mede omdat wij heel erg open met elkaar zijn, betekende dat soms ook dat mijn zoon of mijn dochter op zondag al zeiden: “Mama ik ben al klaar om terug te gaan.” Dit was niet omdat ze het niet leuk hadden, maar dit was gewoon hun eerlijkheid. Ik kon hem alleen maar waarderen. Het vertelde mij dat ze het echt wel goed en leuk hadden op de plekken waar ze woonden anders hadden ze wel elk excuus aangegrepen om niet weg te gaan.  

“Je weet dat je moeder een andere taal praat dan wij”

Stukje bij beetje hoorde ik wel steeds vaker van mijn dochter dingen die ik niet goed kon plaatsen. Opmerkingen die overduidelijk niet van haar waren. In eerste instantie hield ik mijzelf voor: ze woont al zo lang in het pleeggezin, ze is gehecht en gewend en ze neemt natuurlijk dingen over. Ik praatte het voor mijzelf goed dat ik op zondag mijn dochter ging terugbrengen en dat er tegen mijn kind gezegd werd: “Je weet dat je moeder een andere taal praat dan wij.”

Er begonnen steeds meer dingen voor te vallen die mij niet aan stonden

Mijn dochter stond dan tussen mij en de pleegouders in en ik zag dat ze het lastig vond. Langzaam begonnen er steeds meer dingen voor te vallen die mij niet aan stonden. Dan kwam dat gevoel weer. Ik voelde me nog steeds de slechte moeder die haar kinderen niet had beschermd. Wie was ik om wat te zeggen? Zij zullen het beter weten.  En zo bleef ik tegen mijzelf praten. Ik moest mijn mond houden, dan had ik maar een goede moeder moeten zijn. Nu woont ze bij hen en zal ze daar opgroeien.

Totaal verbijsterd keek ik de tafel rond

Tot het moment kwam dat ik steeds meer opmerkingen kreeg van de pleegzorg begeleider. Ik mocht bepaalde dingen niet meer zeggen en bepaalde reacties mocht ik ook niet meer geven als mijn dochter bij mij was. Tijdens het zoveelste gesprek over mijn dochter werd mij medegedeeld dat ze een klas zou overslaan. Totaal verbijsterd keek ik de tafel rond en durfde mijn mond niet los te trekken.

Ik had wel degelijk wat te zeggen over mijn kind

Op weg naar huis belde ik gelijk mijn zus en al snel kwam bij mij de boosheid opzetten. Ik was misschien wel een slechte moeder, maar ik had wel gewoon gezag en ik had wel degelijk wat te zeggen over mijn kind. De volgende dag belde ik de pleegzorgbegeleider op. Ik vertelde haar dat ik erover nagedacht had en dat ik het er absoluut niet mee eens was dat mijn dochter een klas zou overslaan. Ik wilde dat zij groep 8 zou doen, dat was belangrijk voor mij.

De kogel was al door de kerk

Inplaats dat er aan mij gevraagd werd waarom ik dat zo belangrijk vond en naar mijn gevoel werd geluisterd, werd mij medegedeeld dat de kogel al door de kerk was. “Ze slaat een klas over en de middelbare school waar ze naartoe gaat is al rond. Wil je nog mee naar de open middag van deze school?” Drie dagen later werd ik gebeld door mijn dochter. “Mama, je hoeft je geen zorgen te maken. Ik vind het niet er om een klas over te slaan. Ik ben er klaar voor.”

Nu kon ik voor mijn gevoel al helemaal niks meer zeggen

Mijn dochter had overduidelijk de opdracht gekregen dit mede te delen en nu kon ik voor mijn gevoel al helemaal niks meer zeggen. Ik wilde de band met mijn kind niet kapot maken. Het voelde alsof mijn dochter nu ingezet werd om mij te overtuigen van iets waar ik echt niet achter stond.

Ik had niks meer in te brengen

Ik was het niet eens met het overslaan van een klas, maar ik wilde al helemaal niet dat mijn dochter naar deze middelbare school ging. Maar ik merkte dat ik niks meer in te brengen had. Er werd een soort van afscheid op de lagere school geregeld en drie weken later liep ik met een knoop in mijn maag mijn oude middelbare school binnen.

Ik moest doen alsof ik het allemaal goed vond

Ik had van de pleegzorgbegeleider de opdracht gekregen dat ik moest (!) uitstralen naar mijn dochter dat ik hier vierkant achter stond. Dat ik het leuk en goed vond dat ze naar deze school zou gaan..

TRUUSJE

Dit blog is onderdeel van de blogreeks van Truusje is slachtoffer van huiselijk geweld. Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.