Vorige week zat ik na mijn vlucht in Hongkong aan het ontbijt. Naast onze crewtafel zat een gezin uit Hongkong. Vader, moeder, peuterjongetje en zijn kleuterzus. Het jongetje speelde met hetzelfde speelgoed als waar mijn zoon mee speelt, zijn zus reageerde daar precies hetzelfde op als hoe mijn dochter zou doen. Zelfs hun keus in kleding zou passen bij mijn kinderen. Ik heb zoveel kinderen gezien in al die jaren dat ik vlieg. Zo verschillend, maar uiteindelijk precies hetzelfde. Ze hebben veel dezelfde interesses, lachen om dezelfde stomme grapjes en kijken allemaal naar dezelfde verschrikkelijke YouTube filmpjes. De kinderen zijn hetzelfde. Het land waar ze in geboren zijn niet. Mijn kinderen hebben geluk. Het zijn bofkonten. Een kind wat in Syrië of Jemen geboren is heeft een stuk minder geluk. Ze willen precies hetzelfde als de andere kinderen, spelen en lachen om grapjes. Lekker buiten rennen en je zusje plagen. Maar kunnen of mogen dat niet.
Ik heb een tijd lesgegeven op een school voor nieuwkomers, dat kunnen kinderen van expats zijn, gezinnen die hierheen verhuizen voor hun familie, maar ook vluchtelingen. Ze zaten allemaal bij elkaar in de klas. De kinderen uit Syrië, Irak, Eritrea en Jemen zaten gewoon samen in de zandbak. Het Russische meisje werd beste vriendinnen met het meisje uit India. Ook al spreek je elkaars taal niet, spelen kan altijd samen. Het jongetje uit Brazilië kreeg een winterjas van de moeder met het jongetje uit Canada, want wat was het hier koud! Het is prachtig. De kinderen doen niet moeilijk, waarom doen wij dat dan wel?
Ik word intens verdrietig van de beelden van de gestrande vluchtelingen. Probeer mijn dochter van zes jaar uit te leggen wat er aan de hand is. Dat ze weg moeten uit hun land omdat het niet veilig is, dat je daar niet meer kunt spelen. Dat ze je huis kapot maken en je niet meer naar school kunt. ‘Dan komen ze toch hier wonen, mama?’ En hoe leg je dat uit? Hoe dat dan werkt? Voor kinderen is het niet zo moeilijk, kom maar hierheen, kom maar bij mij in de klas. Gelukkig weet ze nog niet alles.
We kunnen veel leren van kinderen. Overal ter wereld zijn de kinderen uiteindelijk hetzelfde. Alle kinderen van alle culturen zouden samen kunnen spelen. Alleen niet iedereen heeft geluk. Ik laat mijn dochter zien dat veel kinderen het nu koud hebben, dat we onze dikke jassen en schoenen moeten bewaren voor deze mensen. Dat hun moeders niet een dikke jas en lekkere sjaal voor hun kinderen kunnen kopen. Dat we ze daarmee al kunnen helpen. En daar gaat het om. Een klein beetje helpen. Leer het je kinderen, dat ze weten dat niet iedereen zoveel geluk heeft.
MARLOES (klik hier voor haar Instagram)
