Op 18 juni 2019 is onze prachtige zoon geboren. Wij hebben hem de naam Joep gegeven en Joep is de allermooiste. Buiten dat hij de mooiste is, is Joep ook geboren met een volledige linkszijdige schisis. (unilaterale cheilopalato schisis). Ofwel: Joep is geboren met een hazenlipje. Voor hem staan er in het eerste jaar twee operaties gepland. Eentje met drie maanden oud en eentje als hij negen maanden oud is. Maandag 7 oktober heeft hij de eerste operatie gehad.
DE ANDERE ARTS
Op vrijdag 4 oktober werden wij ’s morgens gebeld door het planbureau van het AMC, dat onze plastisch chirurg verlaat is en dat wij door een andere arts geholpen zouden worden. Deze dame zou vanuit haar pensioen een ochtendje terug komen om Joep te opereren. Wij vonden dit niet oké, omdat wij dermate veel vertrouwen hadden in onze ‘eigen’ plastisch chirurg. He is ours! Het was even een gedoe, maar uiteindelijk heeft onze arts het toch kunnen regelen om Joep zelf te opereren. Dit werd dan iets later, maar THANK de beste man!
FUCKING KOORTS
Zondag was dan de opnamedag van Joep. ’s Avonds om 19:00 uur werden wij op de afdeling verwacht. Maar Joep was ’s middags al niet he-le-maal topfit. Hij had verhoging, 37.7 graden. Oke acceptabel. We gaan gewoon naar het ziekenhuis en we zien het wel. ’s Morgens zegt de zuster: “Oh, wil je Joep even temperaturen?“ Natuurlijk wil ik dat. Het resultaat is 37. 9 graden, kak. Een uurtje later 38.1 graden, kut. Tussendoor heb ik nog even stiekem getempt, 38.3 graden kuhuhuhuhutttt. Want, kinderen met koorts worden niet geopereerd.
Je snapt dat het plannen van een operatie met een eigen bedrijf en een gezin van drie kinderen al een heel gedoe was. Laat staan het feit dat we zo hebben toegeleefd naar deze datum (en ik knettergek aan het worden was, waarbij ik ineens dromen had dat Joep tijdens de operatie dood ging en dergelijke) moest die operatie echt niet worden uitgesteld. Maarja, Joep kreeg wel koorts! Omdat Joep zo’n vrolijk en blij mannetje was en dit ook liet zien aan alle drie de artsen en twee anesthesisten, mocht de operatie toch nog doorgaan (thank you all!).
OPERATIE
Om 10:00 uur gingen we naar de OK. Om 11:00 uur lag hij onder het mes en om 13:00 uur mochten we weer naar hem toe op de verkoever. Daar lag ons piepkleine mannetje van 3,5 maand. Volledig onder het bloed. En wij moesten wachten tot hij wakker werd. En wachten. En wachten. De assistent zei dat het wel even kon duren voor hij wakker werd. Na drie uur was hij nog niet wakker en wat saturatiedipjes (laag zuurstofgehalte) zei de anesthesist dat wij wel naar boven konden, omdat hij wel beweging en een half open oog gaf bij ‘plagen’. Toen wij op die verkoever liepen begon Joep te krijsen. Maar echt. Krijsen! En dan zonder geluid. En zonder ademhaling. Ik was in paniek; dit ging niet goed! De zuster was ook in paniek; dit gaat niet goed, hij maskert. Terug aan de monitor. Om 15:30 uur leken de saturisatiedipjes onder controle en konden we naar boven, mits hij aan de monitor zou blijven. Zonder monitor had ik nooit meer geslapen, maar waarschijnlijk de hele nacht met mijn oor boven zijn mondje gehangen om te voelen of hij nog ademde.
Op de afdeling konden we dan eindelijk onze familie inlichten, want die zaten ook de hele middag te wachten op bericht. Mijn moeder die kreeg er ook goed de zenuwen van. Maar Joepie was boven en de operatie zelf was prachtig geslaagd! Joep had eigenlijk niet mooier kunnen worden. De artsen hebben het alleen maar makkelijker gemaakt voor hem. En wat een prachtig resultaat. Maar oh… Mijn moederhart is in die vijf dagen ziekenhuis zo gebroken. Mijn eigen, lieve, kleine, kwetsbare baby die daar lag. Die ik niet kon oppakken door 500 snoeren en piepjes. Die ik niet kon knuffelen als hij huilde, die ik niet tegen me aan kon houden omdat zijn gezichtje zo zeer deed. Potverdorie. Ik heb geen traanbuizen meer over na deze week. Geen blonde haren meer maar alleen nog grijs (zonder zilvershampoo dan) en ik heb meer rimpels dan een frans bulletje. Terwijl ik nog verscheurd werd door mijn eigen zielige baby, kregen we een ander kindje op de kamer. Dit babytje was geboren met 31 weken en inmiddels vijf weken oud. Oke. Joep was ineens niet meer klein. Of kwetsbaar.
Toen wij op de dag van ontslag even in de snoezelruimte zaten, liepen daar twee ongelofelijk schattige kinderen rond. Het jongetje vroeg naar Joep, en of hij gevallen was op zijn gezichtje. Ik vertelde dat Joep met een stuk lipje geboren was en dat de dokter hem nu geopereerd heeft. Het jongetje vertelde zijn naam en de naam van zijn ouders, zijn school, het dorp waar hij woont, en de naam van het uberschattige zusje. Ik vroeg wie van hun twee in het ziekenhuis sliep. Het jongetje vertelde dat hij in het Mac Donaldshuis sliep en dat hij nog een zusje heeft dat een baby is. En dat zij hier dood gaat. Ik moest even slikken. En zei: “Oei, dat is wel heel erg verdrietig.” “Ja, u mag wel verdrietig zijn hoor, het is ook niet erg als u wilt huilen. Dat mag”, antwoordde hij.
Een kwartiertje later mochten wij naar huis en stonden we in de lift. “Ting, ting, ting”, SPOEDLIFT kwam er op het display. Wij gingen snel de lift uit. Daar kwam een bed met enorme vaart aangereden. Op het bed lag een jongetje. Ik schatte een jaar of acht. Slang in zijn keel, ogen dichtgeplakt met tape. Zijn moeder rende er achteraan. De lift ging dicht en weg waren ze. Huilend stapte ik de volgende lift in op weg naar huis. Ik had geen dag langer in dit ziekenhuis moeten blijven. Mijn hart zou het begeven denk ik. Ik mocht verdrietig zijn en het was ook niet erg als ik wilde huilen.
LAURA (klik hier voor haar Instagram)
