Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik had me voorgenomen om deze zwangerschap meer te ontspannen. Geen stress, geen overhaaste beslissingen, gewoon de natuur haar gang laten gaan. Leon kwam met 42 weken pas na een inleiding en heel wat gedoe, dus ik rekende erop dat ik nog wel een paar weken had. Maar de natuur had blijkbaar andere plannen.
Terwijl hij zich uitleefde, kon ik rustig zitten met een kop thee
Het was een druilerige woensdagochtend en Leon had energie voor tien. Hij stuiterde door de woonkamer en ik wist: dit kind moet naar buiten. Of nou ja, naar een plek waar hij zijn energie kwijt kon. Het krijspaleis in de buurt was een perfecte oplossing. Terwijl hij zich uitleefde, kon ik rustig zitten met een kop thee. Win-win.
Gillende kinderen, huilende peuters en ouders die tevergeefs een gesprek proberen te voeren
Bij aankomst rende Leon meteen richting de trampolines. Ik plofte neer op een stoel, nam een slok van mijn thee en liet mijn blik over de chaos glijden. Het krijspaleis was een kakofonie van gillende kinderen, huilende peuters en ouders die tevergeefs een gesprek probeerden te voeren over de rand van een ballenbak heen.
En toen gebeurde het, een warme golf tussen mijn benen
“Mama! Kijk, ik ga van de grote glijbaan!” Leon stond bovenaan een gigantische gele glijbaan en zwaaide enthousiast. Ik glimlachte en stond op om hem goed te kunnen zien. En toen gebeurde het. Een warme golf tussen mijn benen. Een seconde lang dacht ik dat ik misschien per ongeluk in mijn broek had geplast. Maar toen ik naar beneden keek en het vocht langs mijn benen voelde lopen, besefte ik het.
Dit was niet de bedoeling, ik had nog weken te gaan
Mijn vliezen waren gebroken. Hier. Midden in dit krijspaleis. Mijn hart sloeg over. Paniek nam het over. Dit was niet de bedoeling. Ik had nog weken! Of nou ja, minstens een paar dagen. “Wat is er, mama?” Leon keek me verbaasd aan, nog steeds bovenaan de glijbaan. “Uh… niks lieverd, speel maar lekker verder!” probeerde ik zo kalm mogelijk te zeggen. Maar mijn brein schreeuwde iets anders: Shit shit shit! Wat nu?!
Ik stond daar te lekken als een kapotte waterballon
Ik haalde diep adem en keek om me heen. Geen enkele andere moeder leek door te hebben dat ik hier letterlijk stond te lekken als een kapotte waterballon. Oké. Rustig blijven. Eerste stap: Leon. Ik moest Leon van die glijbaan krijgen en naar huis. Ik liep wijdbeens richting de glijbaan. “Lieverd, we moeten gaan!” riep ik. “Nee! Nog een keer!” riep hij terug. Natuurlijk. Want wanneer luistert een vierjarige ooit meteen? “Mama heeft een beetje haast, kom nou maar even mee,” probeerde ik met een nepglimlach terwijl ik ondertussen voelde hoe mijn been nat werd. Oké, dit werd gênant.
Midden tussen de gillende kinderen en de geur van patat
Een moeder naast me keek me vragend aan. “Gaat het?” Ik wilde ‘ja’ zeggen, maar het enige wat eruit kwam was: “Mijn vliezen zijn net gebroken.” Ze trok grote ogen. “Hier?!” Ja, hier. Midden tussen de gillende kinderen, de geur van patat en het geluid van een krijsende peuter die zijn fristi had gemorst.
Ik probeerde na te denken, maar mijn hoofd was een warboel
De moeder sprong op. “Oké, ik help je. Waar is je tas? Je auto? Moet ik iemand bellen?” Ik probeerde na te denken, maar mijn hoofd was een warboel. “Mijn tas is daar… de auto staat buiten… Mijn vriend! Ik moet hem bellen!” Mijn handen trilden terwijl ik mijn telefoon uit mijn tas graaide. “Hoi, met Daan!” “Mijn vliezen zijn gebroken!” blèrde ik in paniek. “Wat?! Waar ben je?!” “Bij het krijspaleis!” Even was het stil. “Serieus? Daar?” “Ja daar!” “Oké, ik kom NU!”
“Gaat de baby nu komen?”, vroeg mijn zoontje
De moeder naast me had ondertussen Leon zover gekregen om van de glijbaan te komen en hem vast te houden terwijl ik een poging deed om normaal te blijven ademen. “Gaat de baby nu komen?” vroeg Leon ineens. Zijn grote blauwe ogen keken me aan met een mengeling van nieuwsgierigheid en lichte paniek. “Misschien, lieverd. Maar eerst moeten we naar het ziekenhuis.”
Oh nee, de eerste wee
Toen voelde ik het. Een kramp. Oh nee. De eerste wee. “Oké, we gaan naar de auto. Nu.” De moeder hielp me met Leon en ik waggelde achter haar aan terwijl ik voelde hoe mijn buik zich opnieuw samentrok. Bij de auto probeerde ik in te stappen, maar op dat moment sloeg er weer een wee in. Ik greep de deur vast en kreunde. “Mama? Wat doe je?” vroeg Leon bezorgd. “Gewoon even ademhalen, lieverd,” pufte ik.
“Shit. Dit is echt menens”
Daan kwam aangereden met piepende banden. Hij sprong uit de auto en keek naar mijn doorweekte broek. “Shit. Dit is echt menens,” mompelde hij. De rit naar het ziekenhuis was een hel. Leon zat achterin en stelde duizend vragen. Ik kon alleen maar puffen en knikken. De weeën kwamen nu snel achter elkaar. “We halen het net, denk ik,” mompelde Daan terwijl hij een rood stoplicht negeerde. Bij het ziekenhuis werd ik in een rolstoel gezet en naar de verloskamer gebracht.
“Ik ga NOOIT meer naar een krijspaleis”
“Je hebt vier centimeter ontsluiting,” zei de verloskundige. Vier?! Ik had verwacht dat het pas net begonnen was. Maar nee. Dit ging sneller dan ik had durven hopen. Binnen twee uur was ik al op acht centimeter. Ik kneep Daan de handen fijn terwijl ik tussen de weeën door mompelde: “Ik ga NOOIT meer naar een krijspaleis.” En toen, alsof mijn lichaam wist dat het nu echt tijd was, kwam de persdrang.Drie persweeën later lag Emma op mijn borst. Klein, glibberig, perfect.
Hoezo dacht ik dat dit een goed idee was?
Ik keek haar aan en dacht aan hoe deze dag begon. Hoe ik dacht dat ik nog zeeën van tijd had. Hoe ik dacht dat een middagje krijspaleis een goed idee was. Daan keek me aan en lachte. “Volgende keer gewoon een Netflix-dagje doen, ja?” Ik kon alleen maar knikken. Dit zou ik nooit meer vergeten.
LAURIJN
Van harte!