Ik wist dat een baby krijgen veel met je doet, dat je lijf verandert, dat je emoties alle kanten op kunnen schieten en dat je een tijdje moet wennen aan de nieuwe gezinssamenstelling. Maar dat mijn brein zonder aankondiging de stekker eruit zou trekken? Daar had niemand me op voorbereid.
Mijn brein nam ook verlof
Tijdens mijn zwangerschap begon ik te merken dat ik steeds meer ging vergeten. Ik plande afspraken die dubbel waren, verloor structureel mijn sleutels en als ik het niet opschreef kon ik het niet onthouden. Vervelend, maar nog wel te overleven, zeker met mijn zwangerschapsverlof in aantocht. Daar ging het immers vooral om: me goed voorbereiden op de baby, en de chaos in mijn hoofd was maar bijzaak! Dat zou straks vast wel weer beter worden, dacht ik.. ze noemen het niet voor niets zwangerschapsdementie, toch?
Mijn geheugen laat me keihard vallen, ik functioneer niet meer
Alleen ging het na de geboorte van mijn dochter niet meer over. Vergeetachtig? Prima. Iedereen vergeet weleens iets. Maar dit? Dit is niet normaal meer. Ik vergeet niet zomaar een boodschap of een afspraak. Nee. Ik functioneer gewoon niet meer. Ik spring van de hak op de tak, luister half en kan me de helft van een gesprek niet meer herinneren zodra ik me omdraai. Mijn hoofd voelt als een oude computer die continu die ene irritante melding geeft: Onvoldoende opslagruimte beschikbaar.
Tegenwoordig is mijn geheugen een zeef zonder bodem
Nu moet ik wel eerlijk zijn. Goed luisteren was voor mijn zwangerschap ook niet mijn grootste talent, maar dat was nog wel redelijk te compenseren. Tegenwoordig is mijn geheugen een zeef zonder bodem. En om het nog erger te maken lijkt mijn hoofd alle leegtes vrolijk op te vullen met pure fantasie. Laatst was ik er heilig van overtuigd dat je blauw en groen kunt mengen om geel te krijgen. Serieus, hoe dan?!
De eerste weken na mijn verlof voelde ik me een complete mislukking
En op mijn werk? Daar voelde ik me de eerste weken na mijn verlof een complete mislukking. De eerste week op mijn werk dacht ik vooral: “Wat doe ik hier in hemelsnaam?” Dit had trouwens niks te maken met het feit dat mijn verlof veel te snel voorbijvloog en ik totaal geen zin had om mijn verantwoordelijkheden weer op te pakken. Nee, het was meer een soort mistige wolkenpartij in mijn hoofd. Mijn collega’s gingen door met hun taken, terwijl ik verdwaasd naar mijn computerscherm zat te staren.
Ik schrok van mezelf, mijn productiviteit stond gelijk aan nul
Mijn teamleider vroeg zich zelfs af wat ik al die uren had gedaan, want mijn productiviteit was gelijk aan nul. En eerlijk? Ik schrok van mijzelf. Als ik al moeite heb om fatsoenlijk na te denken, hoe kon ik dan ooit weer de verantwoordelijkheden dragen zoals voor mijn zwangerschap? Het maakt mij wanhopig en angstig en schaamde mij er zelfs voor. Zou dit ooit weer beter worden? Die welbedoelde begripvolle reacties zorgden alleen maar voor meer onbegrip bij mijzelf. Het zorgde voor meer schaamte en ik was bang dat het mijn professionele imago zou verpesten. Ik vond het maar een lastig punt om over te praten.
Moeders verliezen na de zwangerschap letterlijk grijze stof in hun hersenen
Maar het blijkt dus dat dit een wetenschappelijk onderbouwd fenomeen is. Hè hè, eindelijk een verklaring! Moeders verliezen na de zwangerschap letterlijk grijze stof in hun hersenen. Klinkt dramatisch, maar blijkbaar helpt het juist bij het beter afstemmen op de behoeftes van je baby. Hoe meer grijze stof je kwijtraakt, hoe minder je kunt onthouden, maar hoe beter je afgestemd bent op je kind. En eerlijk? Dat voel ik wel. Mijn intuïtie is scherper dan ooit. Mijn partner houdt onze dochter omhoog, ik werp één blik en roep: “Luier. Meteen.” Ik zit er nooit naast. Het voelt zelfs alsof het me beter afgaat dan bij mijn vorige twee baby’s. Best fijn eigenlijk! Ik hoef me niet meer onzeker te voelen over mijn opvoedkunsten en of ik wel goed afstem op wat mijn kleintje nodig heeft. Is die vergeetachtigheid toch nog ergens goed voor.
Ik kom langzaam weer terug… denk ik
Gelukkig begin ik een paar maanden later weer wat mens te worden. Mijn geheugen krabbelt op, mijn focus komt terug, en ik kan weer iets productiever voor me uit staren op werk. Maar laten we eerlijk zijn — luisteren blijft voor mij nog steeds meer een concept dan een vaardigheid!
LAURA
