Sandra: “Als ik binnenloop bij de kinderopvang komt de leidster meteen naar mij toe: ‘Er is vandaag iets gebeurd…'”

Ik loop het smalle straatje in naar de kinderopvang. Julia gaat hier met zoveel plezier naartoe, twee dagen per week. Nooit heb ik iets vreemds gehoord. Ze is altijd blij als ik haar breng en nog vrolijker als ik haar ophaal. Alle kindjes uit de buurt gaan er ook heen, de opvang is op steenworp afstand van ons huis.

“Er is iets gebeurd…”

Als ik binnenkom, zie ik de leidster, Lisa, met een bedenkelijke blik naar me toe lopen. “Er is iets gebeurd…,” begint ze. Mijn hartslag versnelt. Wat zou het kunnen zijn? Is Julia oké? “Julia was met een ander kindje aan het spelen en dat ging niet zo vriendelijk,” vervolgt ze. Ik kijk haar vragend aan. “Ik draaide me om en voor ik het wist, had Julia haar gebeten.”

“Ze heeft wat gedaan?”

Ik voel hoe mijn maag zich omdraait. “Ze heeft wat gedaan?” De leidster ziet mijn schrikreactie. “Ik snap dat je schrikt, maar dit gebeurt vaker bij kindjes van deze leeftijd. Ze snappen soms nog niet hoe ze zich moeten uiten en duidelijk kunnen maken dat ze boos zijn. Julia wilde haar niet opzettelijk pijn doen, ze wist gewoon niet wat ze met haar emoties moest.”

Ik weet even niet wat ik moet zeggen

Mijn hoofd tolt. Dit is mijn kind. Mijn lieve, zachte Julia. En zij heeft iemand gebeten? Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Hoe kon dit gebeuren? Een misselijk gevoel kruipt omhoog. Wat zullen de ouders van het andere kindje wel niet denken? Ik schaam me diep. Lisa glimlacht geruststellend. “Het andere kindje is oké, hoor. Even geschrokken, maar het gaat goed. We hebben gekoeld en het valt gelukkig mee.”

Wat als Julia straks als ‘dat bijtende kind’ bekend staat?

Ik knik langzaam, maar in mijn hoofd is het chaos. Ik schaam me. Wat zullen de ouders van dat andere kindje wel niet denken? Wat als Julia straks als ‘dat bijtende kind’ bekend staat? Ik wil niet dat andere ouders hun kinderen bij haar weghouden. En ik wil vooral niet dat mijn lieve, kleine meisje een ander pijn doet.

Julia is zich van geen kwaad bewust

Julia komt vrolijk aangelopen, zich van geen kwaad bewust. Ze strekt haar armpjes naar me uit en ik til haar op. “Hoi, mama!” Haar stemmetje doet me even vergeten wat er net is gezegd. Ik knuffel haar stevig en voel haar kleine handjes in mijn nek. “We gaan naar huis, schatje,” zeg ik.

Alsof er niets is gebeurd

Onderweg kijk ik haar via de achteruitkijkspiegel aan. Ze kletst opgewekt over de dag. Alsof er niets gebeurd is. Misschien snapt ze het ook niet helemaal. Of misschien wil ik dat gewoon graag geloven.

“Saar had mijn popje en ik wilde niet wachten”

Thuis zet ik haar op de bank met haar knuffel en een beker water. “Schatje, heb je vandaag met een ander kindje gespeeld?” vraag ik voorzichtig. Ze knikt enthousiast. “Ja, met Saar!” “En was dat leuk?” Ze friemelt aan haar mouw en kijkt even weg. “Saar had mijn popje… en toen moest ik wachten… en ik wilde niet wachten…”

Mijn hart breekt

Ik voel hoe mijn hart samentrekt. “En wat gebeurde er toen?” Ze kijkt me met grote ogen aan. “Toen was ik boos. En toen…” Ze valt stil. Ik slik. “Toen heb je Saar gebeten?” Haar lip begint te trillen. “Sorry, mama.” Mijn hart breekt. Ze is nog zo klein. Ze wist niet hoe ze haar boosheid moest uiten. En nu zit ze hier, met grote, schuldige ogen, bang dat ik boos op haar ben.

We mogen andere kindjes geen pijn doen, oké?

Ik trek haar op schoot en wieg haar zachtjes. “Liefje, ik weet dat je dat niet expres deed. Maar we mogen andere kindjes geen pijn doen, oké? Als je boos bent, mag je dat zeggen. Of je komt naar de juf. Maar we bijten niet, schatje.” Ze knikt tegen mijn borst. “Sorry mama. Sorry Saar.”

We moeten beide even bijkomen van deze dag

Ik kus haar haren. “Morgen zeggen we samen sorry tegen Saar, goed?” Ze knikt weer. Dan pakt ze haar popje en nestelt zich tegen me aan. Alsof ze even moet bijkomen van de dag. Ik zucht diep en voel hoe de spanning langzaam uit mijn lijf glijdt.

Moederschap is soms een storm van gevoelens en vandaag heb ik ze allemaal gevoeld

Dit was haar eerste keer. Maar het zal vast niet de laatste keer zijn dat ik haar moet leren omgaan met emoties. Moederschap is soms een storm van gevoelens. Angst, schaamte, liefde, trots. En vandaag heb ik ze allemaal gevoeld. Morgen is een nieuwe dag. Een dag waarin Julia en ik samen leren. Want dat is wat ouderschap is: elke dag opnieuw leren, liefhebben en groeien. Samen.

SANDRA