Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Waar moest mijn dochter heen?
Toen mijn dochter huilend voor mijn deur stond met haar drie kinderen, was er voor mij geen twijfel mogelijk. “Kom maar hier wonen,” zei ik direct. Waar moest ze anders heen? Haar huwelijk was voorbij. Ze kon niet voldoende hypotheek krijgen voor een koopwoning hier in de randstad, particuliere huur is te duur en sociale huur is achteraan aansluiten. Ze krijgt geen urgentie. Haar ex-man had een woning en kon de kinderen opvangen, dus volgens de regels was er geen noodzaak. Belachelijk, als je het mij vraagt. Alsof ze vrijwillig met drie kinderen op de bank bij haar moeder zou bivakkeren.
Ik heb een slaapkamer en een studeerkamer over, dus het kón. Maar nu, negen maanden later, vraag ik me steeds vaker af: hoelang houd ik dit nog vol? En ga ik een grens trekken?
Mijn rustige leven is voorbij
Voordat mijn dochter en haar kinderen hier kwamen wonen, had ik een fijn, rustig leven. Mijn dagen waren overzichtelijk. Ik werkte, genoot van mijn vrije tijd, las een boek in stilte of keek ‘s avonds op mijn gemak een serie. Dat voelt inmiddels als een ver verleden. Nu word ik wakker met het geluid van gillende kinderen, discussies over ontbijtgranen en gehaast zoeken naar schooltassen. De badkamer is nooit vrij wanneer ik die nodig heb en als ik even wil zitten met een kop koffie, struikel ik over speelgoed. Mijn woonkamer is geen plek van rust meer, maar een permanente speeltuin.
Als de kinderen slapen is er nog geen rust
’s Avonds, wanneer de kinderen eindelijk slapen, hoop ik op een moment van stilte. Maar dan begint mijn dochter over haar zorgen. Over de geldstress, de onmogelijkheid om iets te vinden, de frustratie dat haar ex zo makkelijk verder lijkt te gaan. Ik snap haar verdriet, echt. Maar soms… soms wil ik gewoon niets horen. Stilte, alleen het woord klinkt al zo aantrekkelijk.
De spanning is om te snijden
We houden van elkaar, daar twijfel ik niet aan. Maar we zitten elkaar in de weg. Ze voelt zich schuldig omdat ze hier nog steeds is, en ik voel me schuldig omdat ik af en toe wens dat ze weg was. Die spanning hangt constant in de lucht.
Kleine irritaties stapelen zich op
De vaat die blijft staan, de was die zich opstapelt, kinderen die ruziën. Ik probeer me in te houden, maar soms ontplof ik. “Kun je niet íets meer opruimen?” zeg ik dan. Of: “Dit kan zo niet langer.” Waarop zij dan in tranen uitbarst, omdat ze wéét dat het zo niet langer kan, maar geen oplossing heeft. Ik haat het om zo te doen. Maar ik haat het ook om me thuis een vreemde te voelen.
Wat nu?
Soms vraag ik me af: wat als ik gewoon zou zeggen dat het niet meer gaat? Wat als ik de deur dicht zou doen? Zou de gemeente dan wél iets doen? Zouden ze haar dan eindelijk helpen? Maar dat doe ik niet, nog niet op dit moment. Want hoe kan ik mijn eigen dochter en kleinkinderen op straat zetten? Hoe kan ik mijn huis, mijn rust, mijn leven terugkrijgen zonder haar kapot te maken?
Ik weet het niet meer. Wat wel duidelijk is, is dat dit niet langer vol te houden is. Voor niemand. Dus blijf ik bellen, zoeken, hopen. En ondertussen tel ik de dagen af, in stilte.
ANNEMIEK
of… Dochter koopt moeders huis en moeder gaat kleiner wonen.. Ook een uitdaging Heb je ruimte bij het huis? Misschien mag je een mantelzorg woning plaatsen .
alsof iedereen dat maar zomaar kan en wie zegt dat het een koophuis is, geen huurhuis?
los daarvan, misschien woont oma daar wel gewoon heel prettig en wil ze helemaal niet weg. makkelijk roepen allemaal vanaf de bank
Via maatschappelijk werk dochter en kinderen dakloos laten verklaren. Dan wordt er opvang geregeld via of een hotel voor 3 maanden en dan kom je in een scheidingshotel c.q. opvang terecht. In plus minus een jaar wordt je een betaalbare en geschikte woning toegewezen Zolang dochter ergens verblijft is er geen urgentie noch noodzaak en gaat er niets gebeuren.
Beste mevrouw Lotte. Het gaat hier niet om.een kleine taalfout, maar om een groot probleem die opgelost moet worden.
Lieve oma haar dochter en lieve kinderen mogen hier niet de dupe van worden . Ze hebben elkaar nodig en oma en dochter moeten alles in het werk stellen om een huisje te huren.
Een paar dagen naar papa en een financiële bijdrage daar is hier geen sprake van
.De vader wil waarschijnlijk niet meewerken.
Dan moet de moeder samen met oma op zoek gaan naar een betaalbare woning .
En ook bij de woningbouwvereniging moet je heel lang ingeschreven staan..
Daarom is mijn idee om een tijdje naar de vrouwenopvang.
Dan krijg je wel urgentie en binnen een half jaar een woning via de gemeente.. Alles gaat daar via een maatschappelijk werker en zij kijken naar de omstandigheden .
Lieve oma lieve dochter lieve kinderen ik wens jullie veel sterkte en wijsheid
ik raad u aan om met een maatschappelijk werker te praten.
Deze situatie is niet goed voor niemand .
Uw dochter en kinderen moeten een eigen huis hebben.
Dan is er rust bij jullie allen.
met vriendelijke groet,,
mevr. B. Gajadin
Een hoop terechte vragen. waar is de vader in dit verhaal gebleven? Co ouderschap? En als je als moeder geen woning hebt dan inderdaad de kinderen bij de vader laten wonen, in ieder geval tot je eigen woonruimte hebt. hoe oud zijn die kinderen. de opsomming van toeslagen die geopperd worden kloppen niet allemaal natuurlijk. ze krijgt echt geen huurtoeslag als ze bij haar moeder woont. En als er sprake was van een koophuis en getrouwd in gemeenschap van goederen, dan moet ze haar deel van de woning krijgen. het verhaal is veel te incompleet.
nou zeg jee .Kinderen bij vader tot moeder woonruimte heeft.Nu is er weinig noodzaak.
Dit klinkt erg onvolwassen.
Denk dat de dochter vooral de gedachte moet loslaten dat ze in de randstad blijft wonen. Op zoek naar een haalbare woning ergens waar ze het wel kan betalen is de eerste zorg.
Wat een lief en royaal gebaar dat dochter en kleinkinderen bij jou mogen komen wonen.
Het is lastig dat iets tijdelijke helemaal niet zo tijdelijk blijkt te zijn. Jullie hebben nu beiden een ander leven met veel veranderingen en aanpassingen. Dat zal niet meevallen. Goed dat je dat noemt naar je dochter, al vind ik haar reactie om in huilen uit te barsten wel slap. Ze heeft het moeilijk, maar het gaat niet alleen om haar. Als jij aangeeft dat het zo niet gaat, dat je dit niet volhoudt, mag ze nu ook weleens luisteren naar jou en enige empathie tonen.
Dochter heeft 3 kinderen en daarmee destijds gekozen voor een zware verantwoordelijkheid. Verdriet en rouw om een verloren relatie en/of situatie zijn begrijpelijk. Maar misschien moet ze dat met iemand anders bespreken: een vriendin of psycholoog. Jij bent de moeder en oma en doordat ze dat verdriet óók met jou deelt, wordt er wel veel zorg bij jou neergelegd. Je bent nu al een lange tijd uit jouw rol en uit jouw comfortzone.
Vraag samen door naar elkaars verwachting en kijk vooral wat mogelijk is. Probeer af te spreken met vriendinnen, praat met hen, dat maakt dat je beter kunt relativeren. Ondertussen kan jouw dochter even alleen zijn met haar gedachten en wat doen in huis. Dat lijkt mij sowieso niet meer dan logisch. Misschien moet jouw dochter inzien dat jij haar niet meer kunt verzorgen zoals vroeger. Al begrijp ik haar wens om opgevangen en vertroeteld te worden heel goed, dat is haalbaar voor een weekendje of weekje. Nu is het na het uithuilen aan de slag om er wat van te maken. En vooral om dankbaar te zijn voor zo’n lieve moeder als jij bent.
Het is in elk geval goed om duidelijke afspraken te maken met elkaar om die ophopende irritaties de wereld uit te helpen. Zolang je met elkaar woont moet je ook rekening met elkaar houden.
Misschien kan je dochter een vaste avond (of 2) per week boven zitten of gaan sporten of iets zodat jij je eigen woonkamer weer even voor jezelf hebt. En in tussentijd zoeken naar een geschikte plek die ook betaalbaar is. Er is echt wel iets te vinden als je niet op zoek bent naar een paleis.
Ook al sta je ingeschreven,he hebt zo nog geen huis.
Zie in mijn omgeving veel mensen al dan niet met kinderen noodgedwongen bij ouders inwonen.
Zolang er veel vanuit t COA geplaatst word zal dit bijven.
En t aantal scheidingen,alleenstaanden hoog blijft zal dit niet veranderen.
Dit is een onhoudbare situatie en loopt op een gegeven moment helemaal uit de hand!
Probeer een urgentieverklaring te vinden gebaseerd op een aantal gronden en stap hiermee naar de gemeente….Succes!
Je dochter is kapot van de relatie breuk ze heeft steun nodig.
Neem voor jezelf een slaapkamer waarin je een tv en fauteuil met voetenbank plaatst en laat haar de woning gebruiken met de Kids.
Laat haar even bijkomen een half jaar. Daarna gaat ze de woning wel weer netter kunnen houden. Ze moet nu opgebouwd worden.
In minder bekende plaatsen van Nederland kan je proberen goedkopere huurwoningen te vinden en is er misschien een kortere wachttijd.
Als de ex partner een goede opvoeder is zouden de kinderen deels bij haar ex partner kunnen blijven.
Dat geeft lucht.
Je dochter zou jou de huur die ze wel kan betalen kunnen geven. Je zou van dat geld weekeindjes weg kunnen gaan om je rust te pakken. Dan win je er ook nog wat aan.
Je zou samen met je dochter naar vacatures kunnen kijken zodat er ook kinderopvang mogelijk is. Dan is er rust in huis tot dat je dochter thuiskomt.
dus moeder/oma moet in eigen huis op een kamertje zitten. bah bah. Dochter heeft de verantwoordelijkheid over haar kids. Ze kan naar vrouwenhuis. daar krijgt ze de nodige zorg. Zonder haar moeder de zorgen te geven.
Helemaal mee eens, beetje geven en nemen. Dochter eerst tot rust laten komen en niet verwachten dat je eigen leven hetzelfde blijft. Ik zou dit wel overhebben voor mijn kind.
Maak afspraken met je dochter over de huisregels en hoe om te gaan met elkaar. Dat je je huis openstelt betekent niet dat alles mag en kan. Daarnaast betekent het ook meehelpen in het huishouden. Spreek duidelijk uit dat je s’ avonds rust nodig hebt. Dochter kan ook boven gaan zitten en eigen ding doen. Frustraties hoeven niet alleen met jou gedeeld te worden, dat kan ze ook bij een vriendin kwijt.
Zijn de kinderen de hele week bij je dochter? Dat lijkt me pittig, onhandig en niet eerlijk verdeeld. Kinderen ook regelmatig naar papa toe, dochter kan op die momenten ook kijken of ze af en toe bij een vriendin kan logeren. Als kinderen bij papa zijn heeft je dochter ook tijd om actief naar een woning te zoeken en aan zichzelf te werken. Andere optie en wellicht nog eerlijkere optie voor beide ouders en kinderen. Kinderen gaan weer thuis wonen, en als vader zorgt voor de kinderen is vader thuis en gaat moeder weg. Als moeder zorgt voor de kinderen is moeder thuis en gaat vader weg. Dan is die last ook eerlijk verdeeld.
Hulp aanbieden is heel lief en dat doe je voor je kind, maar daar mogen best voorwaarden aan zitten.
Succes!
Ze had de kinderen bij haar ex moeten laten.
Die had een woning.
Waarom hoor ik daar niets over.
Of in ieder geval co ouderschap.
Dan heb je in ieder geval nog wat rust en vrijheid.
Dit is een lastige situatie waarin zowel moeder als dochter onder grote druk staan. Zo ken ik een aantal stellen die nog noodgedwongen bij elkaar wonen.
Hier wat tips:
– Regelmatig inschrijven op woningen en eventueel kijken naar minder populaire gebieden.
– Antikraak, of gedeelde huur met een andere alleenstaande ouder.
– Kan dochter haar inkomen verhogen, waardoor particuliere huur wél haalbaar wordt? Bijvoorbeeld de kinderen paar dagen in de week bij de ex wonen en de dochter (tegen vergoeding) bij een vriendin. Die dagen kan zij zich richten oo betaald werk ookal is het eventueel thuiswerk.
– Dochter moet assertiever zijn. Ze kan op zoveel rgelingen aanspraak maken waarvan ze al hoge huur van kan betalen (Kinderalimentatie: De ex-man is verplicht bij te dragen aan de kosten van de kinderen, Partneralimentatie: Als de dochter minder inkomen heeft en afhankelijk was van het gezamenlijke inkomen, kan ze recht hebben op partneralimentatie,Kindgebonden budget vragen of om verhoging, Kinderopvangtoeslag,huurtoeslag, zorgtoeslag,Bijstandsuitkering (Participatiewet,Bijstandsuitkering (Participatiewet),Tegemoetkoming schoolkosten etc etc etc.
Ze moet maar gauw eens de wijkteam of maatschappelijk wwerker v
d gemeente benaderen.
En als ze dan nog wat werkt of in de avonduren als de kinderen slapen thuiswerk doet zoals inpakwerk dan heeft ze dankzij de toeslagen een riant inkomen.
Misschien een idee dat uw dochter met haar kinderen , uw kleinkinderen , tijdelijk in een opvangcentrum gaan wonen. Van daaruit is het makkelijker om aan een sociale huurwoning te komen .
Dit moeten jullie gezamenlijk bespreken en het metelkaar eens zijn.
De relatie met u en uw dochter mag hiervan niet de dupe worden.
De gemeente zal geen urgentie geven als zij bij u blijft wonen .
Een huur woning in de vrije sector is te duur.
Als je ingeschreven staat bij de gemeente moet je jarenlang wachten.
Via de opvang voor moeders gaat het sneller heb ik begrepen .
Misschien dat jullie erover willen nadenken ?
ik hoop op een spoedige oplossing en geen ruzie meer maken met je dochter. zij heeft het al zwaar genoeg . u ook. maar daarom de zaak bespreken metelkaar.
veel succes en sterkte met alles.
met vriendelijke groet
mevr Bimla
Uhm sorry mevrouwtje maar het is met elkaar, niet metelkaar!
Lotte. De kans op irritatie over iemand die zich openlijk druk maakt over zoiets kleins en zich ook nog eens neerbuigend gedraagt ligt aanzienlijk hoger dan wanneer iemand een goedbedoelde tekst schrijft en een spatie vergeet. Je komt een beetje eng over.
En juist daarom is het handig om ingeschreven te blijven als woningzoekende bij de woningbouwvereniging (niet de gemeente) en om financieel zelfstandig en zelfredzaam te blijven.
De beste reactie die ik tot nu toe heb gelezen komt van u.
Dit zou ook mijn advies zijn!
In deze situatie blijven zitten is voor niemand goed maar ze is niet urgent omdat ze een dak boven hun hoofd hebben.
Zou dit heel serieus overwegen. Het is niet de makkelijkste weg maar uiteindelijk wel de snelste om echt duurzaam geholpen te gaan worden.
Verder vind ik mevrouw echt een hele lieve Moeder en Oma, maar na 9 maanden is het genoeg geweest en moet Dochter haar verantwoordelijkheid nemen.
Persoonlijk vind ik dat ze haar privézaken tijdens haar huwelijk beter had moeten regelen. Nu zadelt ze haar moeder op met haar problemen en haar kinderen. Niet netjes en onverantwoord.
Daarnaast kun je je kinderen bijbrengen hoe de situatie ervoor staat, maar oma’s huis is geen walhalla zonder regels…. Ik heb medelijden met de moeder/oma……
Dit. Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, was het toch?
De woning waar ze met haar ex woonde, was van hem en niet gezamenlijk? Geen eigen geld? Niet ingeschreven gestaan bij de woningbouw? De kinderen kunnen niet af en toe bij hun vader wonen, zodat er in jouw huis even wat meer rust is?