Het begon allemaal met een telefoontje naar de huisarts in november 2020. Ik had rare gezondheidsklachten die ik niet kon plaatsen en maar niet over leken te gaan. ‘Oh, dan heb je een miskraam gehad.’ werd mij aan de telefoon medegedeeld. Na de initiële shock, plantte dit het zaadje voor in mijn hoofd voor een grote kinderwens.
Bij de 20-weken echo bleek het helemaal mis te zijn
In het voorjaar van 2022 zouden we eindelijk voor het eerst ouders worden. Als ik nu terugkijk besef ik mij pas wat een constante, onverklaarbare stress ik voelde tijdens mijn zwangerschap. Bij de 20-weken echo bleek het mis te zijn en moesten we door naar het WKZ voor verder onderzoek. Toen de echoscopist ons sterkte wenste aan het eind van onze afspraak, wist ik dat het helemaal fout was.
Een uitzichtloos leven of hem laten gaan?
Na twee weken van spanning en tal van onderzoeken moesten wij de beslissing maken of hij een uitzichtloos leven zou moeten gaan leiden zodat wij hem bij ons konden houden, of dat we hem zouden laten gaan. In november 2021 werden we ouders van onze zoon Jona, hij overleed tijdens de geboorte met 23 weken en 6 dagen.
Niemand merkte dat het helemaal mis was met mij
Wanneer je voor de 24 weken bevalt krijg je geen kraamzorg, dus terwijl ik in een soort waas leefde merkte niemand dat het helemaal mis was in mijn lichaam. Twee weken na de bevalling werd ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis met een placenta-rest en was ik letterlijk aan het leegbloeden. Niet zo leuk voor iemand die niet tegen bloed kan, en ik kan je wel vertellen dat ondanks ik niet meer met mijn lichaam in contact stond, de onderzoeken zoveel pijn deden dat ik ze toch wel voelde.
Opeens lag ik op de bank als een dood vogeltje, geen enkele reden om nog door te gaan
Uiteindelijk moest het via curettage verwijderd worden. De arts beloofde dat ze er alles aan zou doen om niks te beschadigen zodat ik nog weer zwanger zou kunnen raken. Eigenlijk kan zo’n ingreep niet zo kort na een bevalling, maar er was geen keus. En opeens lag ik op de bank als een dood vogeltje, geen enkele reden om nog door te gaan. Ik weet nog dat ik mij besefte dat dit het absolute dieptepunt was in mijn leven, waar ik niks kon bedenken wat het onbeschrijflijke gemis van Jona nog beter zou kunnen maken. Ik strompelde door zijn kamer en heb avonden in de schommelstoel gezeten met zijn knuffel als baby in mijn armen en alleen maar gehuild. Die leegte, dat verdriet dat alles in je leven overneemt: ik kan mij zo goed voorstellen dat er ouders zijn die hier niet uit kunnen komen.
Dat moment dacht ik bij mezelf; wat heb ik eigenlijk nog te verliezen?
Ik wist dat ik door moest proberen te gaan en moest gaan zoeken naar een lichtpuntje aan het eind van de tunnel. Ik moest weer aan het werk, want het meubelbedrijf van mijn vader zat te wachten op nieuwe ontwerpen van mijn hand. Al een aantal jaar was ik mijn eerste eigen collectie aan het ontwerpen en mijn droom was om deze ooit op de belangrijkste designweek ter wereld, die van Milaan, aan de wereld te kunnen showen. Dat moment dacht ik bij mezelf; wat heb ik eigenlijk nog te verliezen?
Binnen een uur kreeg ik een mail die mijn leven veranderde
Al maanden na het sluiten van de aanmeldperiode, stuurde ik een mailtje naar de curator van het Nederlands paviljoen op Milaan in de trant van: ‘Beste mevrouw Uniquole, mijn naam is Sophie Jansen en ik ben meubelontwerper. Dit zijn een paar van mijn designs en ik zou dit heel graag in Milaan laten zien. Ik hoor graag wat uw mening is over mijn meubels.’ Binnen een uur kreeg een email terug dat ze mijn designs zo mooi vond, dat ze mij de volgende dag zou bellen om onze plaats op de Masterly te bespreken.
Het voelde als een droom die uitkwam
Iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden, werd ineens binnen 6 maanden na het overlijden van Jona mijn werkelijkheid. We kwamen in bladen, werden gevraagd voor interviews en ik kreeg gewoon van mensen die echt wat voorstellen in de designwereld te horen dat ik iets unieks maakte. Het voelde als een droom die uitkwam.
Ons merk werd bezocht door Koningin Maxima, wat een eer
In november 2022 bleek ik in verwachting van onze dochter Yale. In april 2023 stonden we voor de tweede keer op Milaan en koos Nicole Uniquole, de curator van de show, ons merk Vonn Jansen als 1 van de drie merken die bezocht moesten worden door Hare Majesteit Koningin Maxima, die dat jaar de Masterly kwam openen.
Alles wat er gebeurd is zo ongelooflijk goed, dat het eigenlijk niet kan
Sinds de geboorte van Jona zit mijn leven in een vogelvlucht. Alles wat er gebeurd is zo ongelooflijk goed, dat het eigenlijk niet kan. Ik heb een engeltje op mijn schouder gekregen die overal een gouden randje aan geeft. Dat heeft het gemis draagbaar gemaakt, want ik weet dat hij altijd bij me is.
Het lijkt een soort tweede leven dat ik mij toen als dood vogeltje op die bank nooit had kunnen voorstellen
Nu, vier jaar later, reis ik voor mijn werk samen met mijn gezin de wereld over en ben ik ambassadeur geworden voor Stichting Nooit Voorbij, die ouders van overleden kinderen steunt waar zij het nodig hebben. Het lijkt een soort tweede leven dat ik mij toen als dood vogeltje op die bank nooit had kunnen voorstellen. Het maken van één beslissing kan je leven weer licht geven, en het gemis van je kind kan worden omgezet naar een geschenk dat iedere dag een gouden randje geeft.
Instagram: @soofstory
SOPHIE
