Ik weet nog goed hoe het begon. Elke nacht was het hetzelfde liedje: ik kroop moe maar voldaan in bed, klaar om in een diepe slaap te vallen. En dan kwam Ruben. Soms een uur later, soms twee. Hij probeerde stil te zijn, dat moet ik hem nageven. Maar het hielp niet. Het geritsel van de dekens, het zachte gekraak van het matras, het gescharrel in het donker. En dan: het gesnurk. Als een motor die langzaam op gang kwam.
Het werkte niet
Ik ben een lichte slaper. Zodra Ruben naast me lag en zijn eerste snurk de kamer vulde, lag ik klaarwakker. En als het niet het gesnurk was, dan was het zijn gewoel. Of zijn ademhaling die net te luid klonk in de stilte van de nacht. Ik draaide, zuchtte, probeerde me te focussen op rustgevende gedachten, maar het werkte niet. Uren later dommelde ik in, net op het moment dat de wekker bijna afging.
Ik was al duizend keer eerder in slaap gevallen op de bank voordat hij eindelijk naar bed kwam
Ruben daarentegen is een nachtmens. Waar ik het liefst om negen uur ‘s avonds al in bed lig, vindt hij dat het leven dan pas begint. Hij is zo’n iemand die na het avondeten ineens vol energie zit en nog een serie wil kijken, een boek wil lezen of zelfs een e-mail beantwoordt. Ik was al duizend keer eerder in slaap gevallen op de bank voordat hij eindelijk naar bed kwam.
‘Misschien moet ik gewoon in de logeerkamer gaan slapen’
Het werd een vicieuze cirkel. Ik was overdag kapot van de slechte nachten, prikkelbaar en vermoeid. Hij voelde zich schuldig, maar kon zichzelf ook niet veranderen. We vochten niet, maar we hadden het er wel over. ‘Misschien moet ik gewoon in de logeerkamer gaan slapen,’ zei Ruben op een avond. Ik keek hem aan. ‘Echt?’
Waren we nu een van die stellen die uit elkaar groeien?
De eerste nacht was vreemd. Hij pakte zijn kussen, een deken en verdween naar de andere kamer. Ik lag in bed en voelde me schuldig. Was dit normaal? Waren we nu een van die stellen die uit elkaar groeien? Maar toen viel ik in slaap. In één keer. Een hele nacht doorslapen zonder dat iemand naast me bewoog, snurkte of zich omdraaide. Toen ik wakker werd, voelde ik me als herboren.
We besloten het een paar nachten te proberen. Die nachten werden weken, maanden en jaren.
En Ruben? Die had heerlijk geslapen. ‘Ik had nooit door hoe vaak jij beweegt in je slaap,’ zei hij lachend bij het ontbijt. ‘Ik ook?’ Ik was verbaasd. ‘Jij beweegt als een wervelwind,’ zei hij. ‘En je mompelt. Echt, je houdt me wakker.’ We besloten het een paar nachten te proberen. En toen een paar weken. Vijf jaar later slapen we nog steeds apart. Beste beslissing ooit.
‘Slaap je niet meer bij je man?’, alsof we in een slecht huwelijk zitten
Sommige mensen vinden het raar. ‘Slaap je niet meer bij je man?’ vragen ze met een opgetrokken wenkbrauw. Alsof we in een slecht huwelijk zitten. Maar het tegendeel is waar. Ruben en ik zijn gek op elkaar. Overdag knuffelen we, lachen we, praten we. Maar de nachten zijn van onszelf.
We functioneerden allebei niet
Het probleem was niet de liefde, het probleem was de slaap. We functioneerden allebei niet. Ik stond altijd brak op, hij voelde zich beperkt door mijn slaapritme. Nu gaan we naar bed wanneer we willen en slapen we zoals we dat nodig hebben. Heerlijk, ik kan het iedereen aanraden. En als we zin hebben om samen te zijn? Dan zoeken we elkaar gewoon op. Zo simpel is het. We vrijen dus zeker nog wel, want dat is het eerste wat men denkt. Dat we geen seksleven meer hebben. Maar slapen? Dat doen we beter apart.
Ons huwelijk? Dat is beter dan ooit.
Ik snap dat niet iedereen het begrijpt. We leven in een maatschappij waarin het beeld van ‘samen slapen’ heilig is. Je hoort je bed te delen, anders is er iets mis. Maar ik zeg: onzin. Wat telt, is dat je elkaar begrijpt en een oplossing vindt die werkt. Voor ons is dat slapen in aparte kamers. Dus ja, ik slaap heerlijk. En Ruben ook. En ons huwelijk? Dat is beter dan ooit. Op naar de volgende 5 jaar in mijn eigen bed!
IETEKE
Wow, je man zit na het avondeten zó vol energie dat ‘ie zelfs een e-mail kan beantwoorden. Wat zit er in dat eten?