Ik was 39 weken zwanger van ons eerste kindje, een meisje. Ze kreeg de neem Mara, een vernoeming naar mijn moeder. Ik had al weken voorweeën, maar wat ik nu voelde was anders. Het was intenser en ze kwamen korter op elkaar. Ik belde mijn man die op zijn werk was. “Ik denk dat dit échte weeën zijn, ze komen al zo kort op elkaar.” Mijn man stapte direct in de auto naar huis. Ondertussen had ik de verloskundige gebeld, met weeën zo kort op elkaar konden we beter direct naar het ziekenhuis gaan.
De verloskundige had een stagiaire meegenomen. “Geen probleem”, dacht ik nog.
Die rit naar het ziekenhuis leek een eeuwigheid te duren. Hans durfde ook niet zo hard te rijden, vanwege alle drempels en die weeën waren niet mis. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis kregen we een kamer toegewezen. De verloskundige kwam tegelijk met ons aan, ze had ook een stagiaire meegenomen. Geen probleem, ik ben daar niet zo moeilijk in. Maar misschien had ik daar niet zo makkelijk in moeten zijn.
Ik lag daar, met mijn benen wijd, in dat veel te felle licht van de verloskamer. Mijn vriend zat naast me en kneep mijn hand fijn, maar ik had hem amper door. De weeën golfden door mijn lichaam, en ik zat in mijn eigen bubbel. Het ging gebeuren. Mara zou er bijna zijn. Nog even doorbijten, het is het straks allemaal waard.
“Vind je het goed als ik de ontsluiting voel?”
Een verloskundige en een stagiaire stonden aan het voeteneind. De stagiaire had een open gezicht, een beetje nerveus misschien. Ik had haar al eerder gezien, een jonge meid, waarschijnlijk ergens halverwege haar opleiding. “Vind je het goed als ik de ontsluiting voel?” vroeg ze.
Dit voelde niet goed..
Op dat moment maakte het me allemaal niet zoveel uit. Laat maar doen, dacht ik. Iedereen moet leren, en je leert het beste door te doen. Ik knikte, probeerde me te ontspannen, en zij trok haar handschoenen aan. Ik had nog nooit een inwendig onderzoek gehad, dus ik wist niet wat ik moest verwachten. Maar wat ik voelde, was meteen… vreemd. Alsof iets niet klopte. Het was te diep, te ruw, te ver naast waar het hoorde te zijn. Mijn buik verkrampte, en ik had het gevoel dat mijn hele lichaam in protest ging. Dit was niet hoe het hoorde. Toch? Maar ik wist niet zeker of ik me aanstelde of dat het echt niet goed ging.
Dit zou ze toch moeten weten?
En dus zei ik niks. Ik wilde haar niet voor schut zetten. Ze stond daar met haar concentratie, haar handen in mij, een toekomstig zorgverlener die alles nog moest leren. Dit zou ze toch moeten weten? Maar wat als ze het niet wist? Wat als ze iets fout deed en ik degene was die moest zeggen dat het anders moest?
“Eh, dit doet best veel pijn”
Ik zweeg. Totdat de pijn te erg werd. Ik voelde een scherpe, branderige sensatie, en mijn lichaam gaf aan: stop. “Eh, dit doet best veel pijn,” bracht ik voorzichtig uit. “Zou je het nog een keer willen proberen? Misschien kan de verloskundige even meekijken?” Mijn stem was schor, maar ik probeerde nonchalant te klinken, alsof het niet erg was.
En toen zag ik het. Dat besef in haar ogen.
De verloskundige knikte, nam haar positie in en voerde dezelfde handeling uit. Ik voelde meteen het verschil. Dit was hoe het hoorde. Zachter, preciezer, minder grof. “Je zit op acht centimeter,” zei de verloskundige, terwijl ze de stagiaire aankeek. De stagiaire knikte langzaam. En toen zag ik het. Dat besef in haar ogen. Dat moment waarop ze zich realiseerde dat ze net niet goed had gezeten. Dat ze iets fout had gedaan.
Ik wist dat zij dit moment niet snel zou vergeten. Net als ik.
Ik ving haar blik op en gaf haar een knipoog. Een klein seintje dat het oké was. Dat ze niet door de grond hoefde te zakken. Ze slikte en knikte dankbaar. De rest van de bevalling ging in een roes voorbij. Mara kwam ter wereld met een luide schreeuw, en al het andere vervaagde. De stagiaire verdween op de achtergrond, maar ik wist dat zij dit moment niet snel zou vergeten. Net als ik.
En nu, een jaar later, denk ik er nog steeds aan terug. Achteraf kan ik er om lachen maar op het moment zelf wist ik niet wat me overkwam. Ik hoop niet dat de stagiaire er daarna nog mee heeft gezeten. Zulke dingen gebeuren je één keer en daarna nooit weer, denk ik. We zijn allemaal menselijk. Ik zal het in ieder geval nooit vergeten en de stagiaire heeft die dag veel geleerd.
JESSICA
