Ik lag op de bank met Sky in mijn armen
Zijn kleine handje zat om mijn vinger geklemd. Hij was net een paar dagen oud en ik was verliefd, opnieuw. Maar het voelde anders dan de eerste keer. Niet vanwege hem, niet vanwege mijn gevoel voor hem, maar door alles eromheen. Het huis was stil. Te stil.
Bij zijn zus Mae was dat wel anders
Toen zij werd geboren, stond ons huis op zijn kop. Familie, vrienden, collega’s, zelfs vage kennissen die ik in geen jaren had gesproken, stonden binnen een week op de stoep. Iedereen wilde haar zien, haar vasthouden, haar knuffelen. Er werd gelachen, gehuild, cadeautjes gegeven. Ze werd omringd door liefde vanaf het eerste moment. En ik ook. Mensen kwamen met tassen vol zelfgemaakte maaltijden, bloemen, knuffels en kleertjes. Mijn schoonmoeder bood aan om de was te doen, mijn moeder nam Mae soms een uurtje zodat ik kon slapen. Het was een warm bad, een droomkraamtijd.
En nu? Nu waren er alleen de telefoontjes
“Gefeliciteerd Madelief! Hoe gaat het met je?” Hoe het met me ging? Ik loog en zei: “Goed, we genieten volop.” Maar ik genoot niet volop. Ik voelde me in de steek gelaten. Waar was iedereen? Waarom kwamen ze niet? Sky was toch ook een wonder? Sky verdiende toch ook liefde en aandacht? Mijn hart deed pijn als ik eraan dacht.
Mijn moeder kwam uiteindelijk na 4 dagen
4! “Sorry lieverd, het is zo druk geweest. Maar wat een knapperd is hij!” Ze drukte een snelle kus op zijn voorhoofd en keek op haar horloge. “Ik blijf maar even, want ik moet straks nog naar de supermarkt.” Het deed pijn. Ik knikte maar en slikte de brok in mijn keel weg. Dit was oma. De oma die bij Mae bijna dagelijks langskwam. Die uren op de bank zat met haar slapend op haar borst. Nu was Sky een snelle tussenstop tussen haar afspraken door.
Ik appte mijn beste vriendin: “Wanneer kom je Sky bewonderen?”
“Ah, ik wil hem echt zien! We plannen snel wat, oké?”. Snel. Dat kon volgende week zijn, of volgende maand. Ik keek naar Sky’s kleine gezichtje. Hij wist hier niets van, hield zich nergens mee bezig behalve slapen, drinken en poepen. Maar ik voelde het voor hem. Ik voelde de leegte die er hing, het gebrek aan bezoekers, de stilte. Ik was er zo van overtuigd dat Mae al die liefde voelde, al die armen die haar vasthielden. Ze werd letterlijk gedragen. En nu was ik er net zo van overtuigd dat Sky de afwezigheid daarvan voelde.
De kraamhulp zag het ook
“Je bent wat stil, Madelief,” zei ze terwijl ze een kan thee voor me neerzette, met een kopje. Ik haalde mijn schouders op. “Het is gewoon… anders deze keer.” Ze knikte begrijpend. “Dat is het vaak bij de tweede. Mensen denken dat je alles al weet, dat je het wel redt. En bij de eerste is alles nieuw, iedereen wil erbij zijn. Maar dat betekent niet dat ze minder geven om Sky.”
Ik knikte, maar haar woorden stelden me niet gerust
Mensen konden van hem houden, maar ik wilde dat ze het lieten zien. Dat ze hier kwamen, dat ze hem vasthielden, zijn geur opsnoven, hun liefde in hem drukten zoals bij Mae. Ik wilde dat hij zich net zo gewenst voelde als zij. Die avond barstte ik in huilen uit bij mijn man. “Het voelt alsof niemand om hem geeft.”
Hij zuchtte en trok me tegen zich aan
Hij wijdde het aan mijn kraamtranen. “Schat, dat is niet waar.” Hij begreep er niets van. “Toch voelt het zo.” Ik snikte. “Het is gewoon oneerlijk.” En dat was het ook. Kon hij het helpen dat hij het tweede kind was?
De dagen verstreken en het bleef stil
Eén vriendin kwam uiteindelijk langs, bleef een uurtje en had een rompertje meegenomen. “Hij is echt prachtig,” zei ze. Dat vond ik ook. En ik wilde hem aan iedereen laten zien. Dat hij werd gezien. Toen ze wegging, bleef ik met een leeg gevoel achter.
Oma kwam nog één keer langs, toen Sky twee weken oud was
“Hij lijkt op jou als baby,” zei ze glimlachend. Ze bleef iets langer, gaf hem een flesje, en ik probeerde die momenten te koesteren. Maar het was niet genoeg. Ik wilde schreeuwen. Waar was iedereen? Waar waren de drukte, de lachende gezichten, de handen die hem wilden vasthouden? Waar was de liefde die we bij Mae zo overduidelijk voelden?
De kraamtijd was iets bijzonders, iets wat je nooit meer over kon doen
En dat werd me nu ontnomen. Ik besloot nog een laatste poging te wagen. Ik stuurde een bericht in de familie-app: ‘Lieve allemaal, ik zou het fijn vinden als jullie langskomen om Sky te ontmoeten. Hij verdient net zoveel liefde als Mae.’ De reacties kwamen langzaam binnen. ‘Natuurlijk lieverd, ik plan iets in.’ ‘Ja, binnenkort!’ Maar er gebeurde verder weinig. Geen concrete plannen, geen bezoekjes.
Mijn buurvrouw klopte op een avond aan
“Kom, we gaan samen een wandeling maken.” Met Sky in de draagzak liep ik naast haar, terwijl ze luisterde naar mijn verdriet. “Het is hard,” zei ze. “Maar weet je, Sky voelt jouw liefde. En jij bent alles wat hij nodig heeft.” Maar de pijn bleef. Sky verdiende meer. Veel meer.
MADELIEF
Ondanks dat de tweede net zo bijzonder is als de eerste, is het voor de omgeving klaarblijkelijk oud nieuws. Je bent al moeder, nu heb je er alleen twee.
Mijn beste vriendin kwam bij de eerste op bezoek met een mooi gepersonaliseerd cadeau. Bij de tweede gaf ze me op werk een (leuk) badspeeltje voor de tweede. Voelde toch anders.
Mijn hele familie heeft de eerste bewonderd in de eerste maand. De tweede hebben ze pas na bijna een jaar gezien op een familiefeestje van iemand anders
Ja, het is jammer. Ja, die tweede is net zo mooi, leuk en bijzonder als de tweede. Maar liefde voor je kind wordt niet getoond door de buitenwereld, maar binnen je gezin. Geniet van de liefde die jullie voor elkaar voelen 💕
Och lieve schat, ik heb met je te doen.
Het klopt dat tegenwoordig de ouders vaak eerst in een bubbel leven en pas veel later bezoek willen maar ik snap dat niet. Ook ik wilde mijn dochters laten zien en mijn ouders moesten op dag 1 komen, wat ze ook deden bij allebei, want zij konden ook niet wachten. Ook niet bij m’n 2e, dus wat jij beschrijft voelt zo pijnlijk. Een pijn die ik gelukkig van mijn eigen directe familie niet gekend heb, maar vrienden, kennissen e.d. wel. En ja, het klopt wat iedereen hier boven schrijft. Sky krijgt daar niks van mee, die heeft jullie liefde nodig, maar ik begrijp je wel. Je bent ook zo trots op hem en wilt ook hem graag laten zien. Dat is geen schreeuw om aandacht maar de liefde van een moeder die trots is op dit 2e wonder en dat wil delen!
Liefs
Dag kleine Sky: Welkom op de wereld lieve jongen. Je weet het nog niet maar je bent nu al een aanwinst. Wat fijn dat je er bent! De vogels zingen een liedje voor je, heb je dat al gehoord?! Ga maar luisteren met je mama.. ze zingen hun mooiste lied omdat jij bent geboren. De bloemen groeien hun mooiste kleur Sky, voor jou. Zie je hoe mooi ze staan te stralen en ruik je hoe lekker ze ruiken? Ze stralen hun kleuren voor jou, omdat je bent geboren. Al de katten en de hondjes, de vlinders en eendjes spelen zo vrolijk buiten, omdat jij er nu bent. Lieve mooie Sky, welkom hier en dankjewel dat je er bent. Je leven wordt fantastisch let maar op. Let een beetje op je mama.. ze is net zo lief als jij.
wat een l8ef berichtje zeg!
💕💕💕💕
Wat een dramatisch verhaal om niks. Meeste mensen klagen over de drukte en jij vindt dat iedereen meteen op de stoep moet staan. Je zoon houdt hier echt geen trauma aan over hoor. Geniet lekker van je gezin.
lastig om deze moeder te begrijpen voor je. haar gevoel is niet dramatisch. zoals jij antwoord is precies wat ze
voelt ; niet serieus genomen
ik kan het me helemaal indenken, dat gevoel dat je alleen met je geluk bent en niemand boeit het iets…dat gevoel ken ik maar al te goed!
sterkte ermee en weet dat je zelf waardevol bent!
Het is ook iets van deze tijd. Mensen denken dat je juist behoefte hebt aan rust en dat je als gezin daar het meest blij mee bent. Mijn kinderen wilden niet dat ik langskwam, ik wilde juist meteen op de stoep staan. Maar ze wilden eerst rust. Precies omgekeerd en ik moest dat respecteren.
De tijd van appjes is dan een zege maar doet ook iets met de spontaniteit. Er zijn appjes als: komt het gelegen dat ik even bel. Er is bel schaamte, en al helemaal zomaar spontaan langskomen is bijna verdwenen. Spontane mensen vinden dit jammer en het voelt alleen. Dat snap ik helemaal. Bespreek het in elk geval met je moeder en je beste vriendin.
met je eens 💖
ik denk dat je het niet te persoonlijk moet maken en het op je kind betrekken. je zegt het alsof dit bepalend is voor de rest van zijn leven. geniet gewoon van de rust, de mensen komen dan vanzelf een keer. lekker toch dat ze niet allemaal voor de deur staan? Bij de geboorte van mijn dochter duurde het ook even voordat iedereen geweest was,ik heb daar nooit mee gezeten. lekker bijkomen.
ik vond het heerlijk. mijn jongste is tijdens corona geboren dus niemand mocht ook komen. lekker de tijd voor ons gezinnetje ipv al die bezoekjes
Lieve Madelief,
Allereerst van harte gefeliciteerd met jouw/jullie liefste Sky!
Wat verdrietig voor je dat je het zo voelt. Ik snap je helemaal, beter dan je misschien denkt.
Tegelijkertijd kan je wat er nu getriggerd wordt ook als nieuw begin zien. Wat ik daarmee bedoel vertel ik vanuit mijn eigen ervaring en van wat ik zie bij de moeders die ik begeleid in dit proces.
Het klinkt alsof je jouw beleving op Sky plakt. Hij ervaart vooral jouw energie en hoe jij reageert op dat er minder bezoek komt dan je had gehoopt. Die pijn mag jíj voelen, om huilen, om rouwen, maar door er verantwoordelijkheid over te nemen, projecteer je geen pijn op Sky. Dit lijkt namelijk niet zozeer met Sky te maken te hebben maar eerder met jou. Mogelijk dat het oude pijn van jou van vroeger aanraakt, waar JIJ je niet helemaal gezien en gewaardeerd voelde.
Rouw dan nu alsnog om die pijn, en wees er voor jouw innerlijke kleine meisje. (Kijk naar fotos van vroeger van jezelf). Dan kan die pijn healen zodat je aanwezig bent voor jouw kind, Sky. en dit niet aan hem doorgeeft. Het voelt alsof je in slachtoffer/aanklagers energie zit. Zoek je midden op. Adem ernaar toe. Dit kan je doen met ademwerk, systemisch werk, haptonomie en innerchild healing.
Dat is, vind ik, het mooiste kado dat je jezelf kan geven. En daarmee ook voor Sky.
Ik wens jullie veel liefde toe.
PS, Mocht je hier meer over willen weten, ik ben hierin ervarings deskundig en inmiddels in expert geworden met een eigen praktijk waarin ik andere moeders begeleid in dit proces.
Liefs,
Aaf Grasveld
Jij verdient voornamelijk veel liefde en aandacht na de bevalling en in de vaak zware kraamtijd. Je baby heeft enkel jou nodig. Het is eigenlijk helemaal niet goed dat pasgeboren babies van hand tot hand doorgegeven worden, dit kost hen enorm veel energie en ze kunnen virussen oplopen. Ik hoop dat je alsnog kunt genieten, en misschien lukt dat beter als je je op je gezinnetje richt en een keertje een goed gesprek met je moeder er over hebt. Je doet het heel goed!
herkenbaar, maar zo gaan de dingen nu eenmaal. hij zal er later weinig tot niks van merken en mochten er vragen komen, dan vertel je broer en zus precies wat hier is geschreven.
het doet niks af aan jouw liefde voor hun.
geef ze vooral alle kaarten, dat is een mooie herinnering aan iedereen die wel aan jullie dacht.
En dit blijf je je zoon de rest van zijn leven nadragen?
Geniet van je rust, bijkomen van de bevalling, ritme krijgen met twee kinderen. Heb niet één keer gelezen hoe je dochter reageert op de baby.
Het gaat in het leven niet altijd hoe jij het wilt.
lieve mama. ik begrijp je gevoel, zo herkenbaar. ik ben in augustus voor de 2e keer mama geworden en ook hier zijn er mensen die niet langs zijn geweest om ons kleine wonder te bewonderen. maar weet lieve mama jouw kleintje heeft jullie liefde zo hard nodig en dat voelt jullie liefde echt zoveel.
hier doet het ook pijn maar weet nu wel wat ik aan bepaalde mensen heb. en dat hou ik in mijn achterhoofd.
je mag altijd praten als je wilt.
Ik denk dat jij zelf aandacht tekort komt een dat jij zelf graag gepamperd wil worden. De wereld is hard, uiteindelijk denkt iedereen aan zichzelf en ben jij slechts een voorbijganger. Wen er maar aan, uiteindelijk kun je alleen op jezelf vertrouwen.
Zooo herkenbaar! Bij de oudste heb ik alle kaartjes bewaard en ingeplakt, een doos vol met papiertjes en de labeltjes van knuffels etc bewaard en daarvan een fotoboek geknutseld. De doos van de jongste is nagenoeg leeg 🙁 zo leeg dat ik er niet zo’n mooi boek van kan knutselen. En de kaartjes zo schaars dat ik amper 2 paginas kan inplakken.. Het voelt zo slecht aan alle kanten, moet ik de dozen en boeken van de oudste maar weg doen omdat de jongste ze nooit zal krijgen…..??
hier idd net zo, onze oudste dochter een bak vol. en de jongste maar een paar. het is wat het is, maar het is wel bijzonder. zal wel aan de dure jaren liggen
dut gebeurd bij iedereen. jouw kund heeft die visite nier nodig, jij blijkbaarcwel maar je kind pikt wel jouw emoties op wat hem echt n
rot gevoel geeft. jij bent zn moeder en dus wees er voor m
wil je perse aandacht, geef n big party