Ik stond op het schoolplein, zoals iedere middag, wachtend op mijn 4 kindjes
Larissa van 10, Kendra van 9, Jeffrey van 7 en mijn jongste, Spencer, van bijna 5. Mijn ex en ik waren nu een jaar uit elkaar, en hoewel de rust inmiddels een beetje was wedergekeerd, bleef het jongleren met werk, school en speelafspraken een hele uitdaging.
Daar stond hij, Timo
Hij had een nonchalante houding, een vriendelijke glimlach en, zo ontdekte ik later, óók 4 kinderen. We raakten aan de praat terwijl we wachtten op onze kroost. Eerst luchtig, over schooldingen, later steeds persoonlijker. Hij was al 3 jaar gescheiden en wist als geen ander hoe pittig het was. Een gedeelde verstandhouding die vanzelf groeide. Een paar weken later dronken we samen koffie. En nog eens. En nog eens.
Langzaam groeide er iets moois tussen ons
Maar we hielden toch wat afstand. 8 kinderen bij elkaar gooien als een stel wilde dieren in een kooi was niet iets wat we overhaast wilden doen. “Eerst wij, daarna zij”, bespraken we. Dus hielden we onze relatie in het begin buiten de kinderen. Tot het niet meer kon. Mijn kinderen merkten dat ik vaker lachte, dat ik berichten kreeg en mijn telefoon iets te vaak checkte. “Heb je een nieuwe man?” vroeg Larissa op een middag. Ik kon het niet ontkennen.
Toen kwam het moment van voorstellen
Het schoolplein was onze tussenwereld, een veilige plek. Zijn kinderen, Vera van 12, Joep van 10, Soof van 8 en Ruben van 4, stonden wat ongemakkelijk bij hem. Mijn kinderen deden net zo ongemakkelijk bij mij. Maar kinderen zijn flexibel. En nieuwsgierig. “Hoe oud ben jij?” “Welke spelletjes speel jij?” De eerste horde was genomen.
We hielden de eerste ontmoetingen kort
Speeltuinen, een keer samen naar de bioscoop, een middag in het bos. Soms was het fantastisch, soms ongemakkelijk en soms ronduit chaotisch. 8 kinderen met verschillende gewoontes, opvoedingen en karakters. Dat moest botsen. En dat deed het ook. Het is niet gegaan zoals in een sprookjes. Verre van.
De overgang naar een samengesteld gezin was eerder een slechte realityserie
In het begin probeerden we het langzaam aan te doen. Weekenden samen, etentjes, logeerpartijen. Maar er waren discussies. Over bedtijden, over wat als ‘normaal’ werd gezien. “Bij papa mag ik wél snoep na het eten.” “Bij mama kijken we langer tv.” “Waarom mogen zij wel op de tablet en wij niet?”
Twee maanden geleden besloten we ervoor te gaan
Samenwonen. Want op een gegeven moment moet je gewoon springen. Het huis was groot genoeg, logistiek een nachtmerrie. Er moesten kamers worden verdeeld, spullen worden verhuisd, regels op elkaar worden afgestemd. Maar het allerbelangrijkste: de kinderen moesten hun plekje vinden.
De eerste weken waren een rollercoaster
Soms leek het te werken, soms wilde ik huilend op de bank zitten. Het volume in huis was altijd hoog. Altijd was er wel iemand die iets zocht, ruzie maakte, honger had of van de wc moest worden geplukt. Avondeten voelde als een kleuterklas op schoolreis. Hoe kook je voor 10 man? Ik kocht grotere pannen. Meer bestek. En een tweede broodrooster. En een extra stofzuiger, want 8 kleine kinderen brengen een bizarre hoeveelheid zand en kruimels mee.
De wasmachine draait non-stop
Elke dag weer eindeloze stapels kleren, meerdere zelfs, natte handdoeken en sportspullen die door het huis slingeren. Er verdwijnen sokken op mysterieuze wijze en schoenen duiken ineens op op plekken waar ze niet horen te zijn. Timo en ik probeerden het gestructureerd aan te pakken, maar structuur en 8 kinderen gaan niet hand in hand. In ieder geval niet bij ons. Er waren kampen in huis. “Jouw kinderen” versus “mijn kinderen”. Tranen omdat iemand het gevoel had buitengesloten te worden. Frustraties over broers en zussen die ze nooit hadden gewild. We hadden gesprekken tot diep in de nacht, piekerden ons suf. Waren we te snel gegaan? Hadden we dit wel moeten doen?
Toch zagen we ook mooie momenten
Spencer en Ruben, die samen in de tuin voetbalden en even vergaten dat ze geen echte broers waren. Larissa en Vera, die giechelend TikTok-filmpjes maakten. De kleine overwinningen gaven hoop. Dit kon werken, als we maar geduld hadden.
De ochtenden in ons huis zijn nu een militaire operatie
8 kinderen, allemaal op verschillende scholen en sportclubs. Er wordt gevochten om de badkamer, ruzie gemaakt over wie eerst de hagelslag mag. Ik ben de hele ochtend bezig met boterhammen smeren en gymspullen zoeken. Tegen de tijd dat iedereen de deur uit is, voel ik me alsof ik al een hele werkdag achter de rug heb.
Het avondeten is een ander verhaal
We hebben een vaste tafelindeling geprobeerd, maar niemand houdt zich eraan. Borden vliegen soms bijna over tafel als iemand per ongeluk het verkeerde pakt. De jongsten smeken om toetjes terwijl de oudsten discussiëren over school en vriendjes. Soms mis ik de rust van mijn oude leven, maar dan zie ik de kinderen lachen, druk gebarend hun dag vertellen, en weet ik dat het de chaos waard is.
’s Avonds, als de rust eindelijk een beetje terugkeert en ik uitgeput op de bank plof, kijk ik vaak tevreden naar Timo
Ons moment. Nooit had ik gedacht dat ik hier zou eindigen. Met 8 (!) kinderen, een huis dat nooit stil is, en een liefde die sterker is dan alle chaos bij elkaar. Maar hier ben ik. Ik zou nergens anders willen zijn.
Soms vraag ik me af hoe het voor de kinderen is
Of ze zich echt thuis voelen in dit nieuwe gezin. We praten erover, proberen iedereen een stem te geven. Niet altijd makkelijk, want emoties zijn grillig. De oudste kinderen vinden het lastiger dan de jongsten, die sneller accepteren hoe de dingen gaan. Maar ik zie groei. Ik zie hoe Spencer stiekem opschept over zijn nieuwe ‘grote broer’ Joep. Hoe Larissa haar kamer deelt met Vera zonder al te veel drama. En hoe Kendra en Soof samen sieraden maken alsof ze nooit anders hebben geweten.
JEANINE
Wauw dat is vast een flinke overgang van 4 naar 8! Maar jullie redden het vast!
Heftig, zeg! Wonen ze allemaal bij jullie, of spelen de vader of vaders (van jouw kinderen) en moeder of moeders (van zijn kinderen) ook nog een rol in het geheel, bijvoorbeeld met co-ouderschap? Benieuwd ook naar het huishoudboekje van zo’n groot gezin.
Hoe doe je dat trouwens, een hele ochtend bezig zijn met boterhammen smeren en gymspullen zoeken? Doen ze daar zelf niets in (behalve die van 4 en 5 wellicht)?